Τα τραγικά γεγονότα δίνουν την πιο τρανταχτή απόδειξη της αποτυχίας του αμερικάνικου σχεδίου στο Ιράκ. Σίγουρα ένας πόλεμος και μια κατοχή όπου ξοδεύτηκαν τουλάχιστον ένα τρισεκατομμύριο δολάρια δεν έγιναν για να υπάρχει σήμερα ένα αυτοαποκαλούμενο κράτος μεγαλύτερο σε έκταση από τη Βρετανία κάτω από τον έλεγχο ενός παρακλαδιού της αλ-Κάιντα. Είχαν εισβάλει στο Ιράκ επειδή ανήκε στην κατηγορία των “αποτυχημένων κρατών”. Σήμερα το Ιράκ έχει ένα στρατό που δεν μπορεί να υπερασπίσει τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της χώρας. Ο Τζορτζ Μπους πανηγύριζε τον Απρίλη του 2003 γιατί είχε καταφέρει να γκρεμίσει το καθεστώς του Σαντάμ Χουσεΐν μέσα σε 20 μέρες. Τώρα ο Ομπάμα βγαίνει και κάνει διάγγελμα επειδή... οι Κούρδοι ανακατέλαβαν ένα φράγμα στη Μοσούλη.

 

Είναι ψέμα ότι οι βομβαρδισμοί γίνονται για “ανθρωπιστικούς” λόγους. Ο αμερικάνικος στρατός είναι υπεύθυνος για εκατοντάδες χιλιάδες απώλειες ζωής και για υποχρεωτική προσφυγιά εκατομμυρίων ανθρώπων στο Ιράκ τα τελευταία 11 χρόνια. Δεν ευαισθητοποιήθηκε ξαφνικά. Είναι επίσης ψέμα ότι οι βομβαρδισμοί θα γλυτώσουν τον πληθυσμό από τη μανία του “Ισλαμικού Κράτους”. Η αμερικάνικη κατοχή είναι ο βασικός υπαίτιος της εμφάνισης των Ισλαμιστών στο Ιράκ και των συγκρούσεων μεταξύ των διαφορετικών θρησκευτικών κοινοτήτων. Επιστροφή των ΗΠΑ στον τόπο του εγκλήματος σημαίνει τροφοδότηση ακόμη περισσότερου διχασμού και απόγνωσης για τους Ιρακινούς. Η υπεράσπιση του λαού του Ιράκ από κάθε είδους αντιδραστική δύναμη έχει πρώτα και κύρια προϋπόθεση να πούμε Όχι στους αμερικάνικους βομβαρδισμούς.

 

Χρειάζεται να θυμηθούμε πώς το αιματηρό φιάσκο της αμερικάνικης κατοχής έφτασε το Ιράκ σε αυτό το σημείο. Όταν ξεκίνησε η κατοχή τον Απρίλη του 2004, απέλυσαν τον ιρακινό στρατό και διέλυσαν το Μπάαθ, το κόμμα του καθεστώτος. Η “αισιοδοξία” των νεοσυντηρητικών του Μπους εκείνη την περίοδο τους έκανε να πιστεύουν ότι θα μπορούσαν να χτίσουν από το μηδέν ένα καινούργιο πολιτικό σύστημα κομμένο και ραμμένο στα συμφέροντα των ΗΠΑ. Πολύ γρήγορα ανακάλυψαν ότι αυτό που τους περίμενε ήταν αντίσταση. Τα κατοχικά στρατεύματα άρχισαν να πληρώνουν βαρύ φόρο αίματος. 

 

Οι Αμερικάνοι νόμιζαν ότι θα κρατούσαν τον έλεγχο προωθώντας δικούς τους πολιτικούς – μαριονέτες οι οποίοι υποτίθεται θα εκπροσωπούσαν τις διαφορετικές κοινότητες του Ιράκ, τόσο θρησκευτικές (Σουνίτες, Σιίτες, χριστιανοί), όσο και εθνικές (Άραβες, Κούρδοι) και τις υπόλοιπες μειονότητες. Ολόκληρο το νέο πολιτικό σκηνικό στήθηκε ως μια μοιρασιά ανάμεσα στις κοινότητες. Έτσι η πολιτική ζωή υποτάχθηκε στις θρησκευτικές και εθνικές διαιρέσεις. Το επόμενο βήμα προς την ήττα έγινε όταν οι ΗΠΑ παρέδωσαν τα ηνία της χώρας σε μια πολιτική ελίτ των Σιιτών που ήταν διατεθειμένη να συνεργαστεί με τους κατακτητές. Μέλη αυτής της ελίτ είναι ο μέχρι πρόσφατα πρωθυπουργός Μάλικι και ο διάδοχός του Αμπάντι. 

\r\n

Εμφύλιος

\r\n

Η κατάσταση πήρε χαρακτήρα εμφύλιου πολέμου μιας και ένα τμήμα του πληθυσμού πετιόταν ολοένα και πιο έξω από οποιαδήποτε πρόσβαση στην εξουσία, την οικονομία, τη δουλειά. Οι γειτονιές της Βαγδάτης ξαναμοιράστηκαν με κριτήρια θρησκευτικά. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι μετακινήθηκαν για να περάσουν στη “σωστή” πλευρά του χάρτη. Για πολλούς αυτό σήμαινε φυγή στο εξωτερικό. 70% του πληθυσμού των μικρότερων μειονοτήτων που ζούσαν στο Ιράκ για αιώνες εγκατέλειψε τη χώρα. Το “Ισλαμικό Κράτος” έκανε τα πρώτα του βήματα εκείνα τα χρόνια, εκμεταλλευόμενο την οργή στις αντιστεκόμενες σουνιτικές περιοχές απέναντι στις αμερικανικές σφαγές.

 

Στο τέλος οι Αμερικάνοι αποχώρησαν αφήνοντας πίσω τους το Ιράν που από βασικός στόχος των ΗΠΑ είχε μετατραπεί σε εγγυητή της σταθερότητας του Ιράκ, μέσω των παραδοσιακών δεσμών που διατηρούσε με την σιιτική ελίτ της χώρας. Από το “διαίρει και βασίλευε” που επιχείρησαν οι ΗΠΑ απέμεινε τελικά μόνο το “διαίρει”, διότι το κράτος άρχισε να χάνει κάθε νομιμοποίηση. Τα τελευταία χρόνια ο Μάλικι συγκέντρωσε ακόμη περισσότερη εξουσία στα χέρια του. Τα δικαστήρια, οι δυνάμεις καταστολής, η γραφειοκρατία μετατρέπονταν σε προέκταση της ελίτ που είχαν φυτέψει οι Αμερικάνοι στις καρέκλες του υπουργικού συμβουλίου. Ένας διεθνής οργανισμός κατατάσσει το Ιράκ στην 171η από 177 χώρες σε επίπεδο διαφθοράς. Τα τελευταία χρόνια είναι η πρώτη χώρα στον κόσμο σε αριθμό τρομοκρατικών επιθέσεων. Σε μια χώρα γεμάτη νεολαία (57% κάτω από 24 ετών), το 40% των νέων δεν έχει πλήρη απασχόληση. Τα έσοδα από το πετρέλαιο καταλήγουν σε γνωστές τσέπες.

 

Αποτέλεσμα όλης αυτής της αποτυχίας ήταν η προέλαση του “Ισλαμικού Κράτους”. Επισήμως ο ιρακινός στρατός έχει 930 χιλιάδες άντρες. Το “Ισλαμικό Κράτος” στην πιο γεναιόδωρη εκτίμηση έχει 15 χιλιάδες μαχητές. Κι όμως, όπως περιγράφει ο δημοσιογράφος Πάτρικ Κόμπερν “Η μοναδική αντεπίθεση του τακτικού στρατού... ήταν μια καταστροφική έφοδος στο Τικρίτ στις 15 Ιούλη, όπου έπεσαν σε ενέδρα και ηττήθηκαν με βαριές απώλειες... \'Χρησιμοποιήθηκε μόνο ένα ελικόπτερο στην επιχείρηση στο Τικρίτ\', είπε ένας πρώην υπουργός, \'κι έτσι αναρωτιέμαι τι έγιναν τα 140 ελικόπτερα που αγόρασε το ιρακινό κράτος τα τελευταία χρόνια;\'

 

Πιθανώς τα λεφτά από τα υπόλοιπα 139 ελικόπτερα απλώς κλάπηκαν. Υπάρχουν πολλά διεφθαρμένα κράτη στον κόσμο, αλλά λίγα με έσοδα από το πετρέλαιο 100 δισεκατομμυρίων για να κλέψει κανείς.” Έτσι, πλέον το “Ισλαμικό Κράτος” έχει στα χέρια του ακόμη πιο βαρύ οπλισμό που άρπαξε από τον ιρακινό στρατό, ενώ στην ακτίνα ελέγχου του έχει κοιτάσματα πετρελαίου και αερίου τα οποία έχει ήδη αρχίσει να εκμεταλλεύεται. Όχι όμως μόνο στο Ιράκ, αλλά και στη Συρία, όπου ελέγχει το μεγαλύτερο μέρος της παραγωγής αερίου.

 

Εκεί, στη Συρία, βρίσκεται και το άλλο μισό της αμερικάνικης αποτυχίας.

Οι ιμπεριαλιστές δεν κατάφεραν να ελέγξουν οποιοδήποτε σοβαρό τμήμα της συριακής αντιπολίτευσης. Συνεχίζουν να δίνουν χρήμα και όπλα σε ορισμένες ομάδες που όμως δεν έχουν τον παραμικρό αντίκτυπο. Αρκετά από αυτά τα όπλα πέρασαν στον έλεγχο του “Ισλαμικού Κράτους” το οποίο έβαλε πρώτο στόχο τις υπόλοιπες οργανώσεις της συριακής αντίστασης. Οι χώρες του Κόλπου, με πρώτες τη Σαουδική Αραβία και το Κατάρ, χρηματοδοτούσαν και εξόπλιζαν τις ισλαμιστικές οργανώσεις στη Συρία. Και αυτοί οι πόροι κατέληξαν στο “Ισλαμικό Κράτος” το οποίο κατάφερε να εξουδετερώσει ακόμη και την επίσημη οργάνωση της αλ-Κάιντα.

 

Τώρα όλοι δηλώνουν τρομοκρατημένοι και ενωμένοι μπροστά σε αυτό που δημιούργησαν. Η Σαουδική Αραβία συλλαμβάνει μαχητές που κινούνται προς τη Συρία. Η Τουρκία δίνει πράσινο φως στους Κούρδους του Ιράκ. Το Ιράν εγκαταλείπει τον Μάλικι και δηλώνει έτοιμο να συνεργαστεί για μια καλύτερη πολιτική ισορροπία στο Ιράκ. Οι ΗΠΑ παζαρεύουν με το Ιράν -εμμέσως και με τον Άσαντ.

Στο μεταξύ η κουρδική ηγεσία στο Ιράκ εκμεταλλεύτηκε το κενό για να αρπάξει κομμάτια από την πίτα που ως τώρα δεν μπορούσε. Καθώς υποχωρούσε ο ιρακινός στρατός, οι Κούρδοι πήραν το Κιρκούκ όπου παράγεται το 50% του εξαγόμενου πετρελαίου του Ιράκ. Τώρα εξασφαλίζουν κι άλλες ενισχύσεις σε ρευστό και όπλα για να πολεμήσουν το “Ισλαμικό Κράτος”. Η προοπτική της πολυδιάσπασης του Ιράκ ποτέ δεν ήταν πιο κοντινή. Μια διάσπαση όμως δεν θα φέρει λύση, αλλά νέες ευκαιρίες για αλληλοσφαγές.

 

Οι διάφορες άρχουσες τάξεις, εντός και εκτός Ιράκ, δεν θα αφήσουν το πετρέλαιο, το νερό και του άλλους πόρους να μοιραστούν χωρίς σύγκρουση.

Το Ιράκ δεν είναι καταδικασμένο να γυρίσει στη “λίθινη εποχή”, όπως απειλούσαν κάποτε τα γεράκια του Πενταγώνου. Είναι η χώρα που ήδη στη δεκαετία του \'50 είχε το μεγαλύτερο κομμουνιστικό κόμμα του αραβικού κόσμου, και ένα εργατικό κίνημα που ένωνε γυναίκες και άντρες κάθε θρησκείας και εθνικότητας. Η αραβική Άνοιξη έδωσε δύναμη στη νεολαία της Βαγδάτης να βγει στους δρόμους ενάντια στο σύστημα εξουσίας που κληροδότησε η αμερικάνικη κατοχή και να διεκδικήσει ισότητα και ισονομία για όλους ανεξάρτητα από καταγωγή. 

 

Έξι επαναστατικές οργανώσεις από τον αραβικό κόσμο, ανάμεσά τους η Ένωση Ιρακινών Κομμουνιστών, συνυπέγραψαν την περασμένη βδομάδα ένα κάλεσμα για δράση. Μεταξύ άλλων λέει: “Κάθε επέμβαση στις υποθέσεις του Ιράκ από τις ΗΠΑ, το Ιράν, τη Σ. Αραβία, το Κατάρ, την Τουρκία και άλλους πρέπει να απορριφθεί, καθώς όχι μόνο είναι αντίθετη στα συμφέροντα του λαού του Ιράκ, αλλά και τροφοδοτεί την έκρηξη ενός τρομερού θρησκευτικού πολέμου. Ο ιρακινός λαός πρέπει να βρεθεί στην πρώτη γραμμή της σύγκρουσης με την αιματηρή τρομοκρατία του “Ισλαμικού Κράτους” αλλά και με τις “αντι-τρομοκρατικές” επιχειρήσεις εναντίον του.

Αυτό απαιτεί αυτοοργάνωση του λαού στις πόλεις, τις παραγκουπόλεις, τα χωριά, με ένοπλες λαϊκές επιτροπές και συμβούλια. Αυτό ωστόσο προϋποθέτει ένα διεθνές καθήκον, μια κινητοποίηση στη μέγιστη δυνατή κλίμακα προς υποστήριξη των Ιρακινών στην προσπάθειά τους να αντιμετωπίσουν τις εχθρικές δυνάμεις και πολιτοφυλακές από τη μια μεριά και το υπάρχον δικτατορικό, μισαλλόδοξο, καπιταλιστικό καθεστώς από την άλλη, με στόχο την ανατροπή του.”