Διεθνή
Ισραήλ - το κράτος τρομοκράτης
Η σφαγή που εξελίσσεται στη Γάζα δεν είναι η πρώτη και δεν αναμένεται να είναι η τελευταία στην περιοχή. Πριν από δυο χρόνια είχε προηγηθεί άλλη ισραηλινή επίθεση. Στα τέλη του 2008 ήταν η προηγούμενη εισβολή στη Γάζα, το 2006 η εισβολή στο Λίβανο, πριν από αυτήν η καταστολή της 2ης Ιντιφάντα και ο κατάλογος συνεχίζεται δεκατία τη δεκαετία για να φτάσουμε μέχρι το 1948, το έτος στο οποίο στήθηκε το κράτος του Ισραήλ, ξανά με πόλεμο.
\r\n\r\n \r\n \r\n \r\n \r\n \r\n \r\n \r\n
Οι αφορμές και οι δικαιολογίες αλλάζουν. Αυτό που παραμένει είναι ότι το κράτος του Ισραήλ είναι ένα κράτος-δολοφόνος κατά συρροή. Η φύση του κράτους του Ισραήλ είναι ζήτημα-κλειδί για να καταλάβουμε τι συμβαίνει στην περιοχή και ποια είναι η λύση. Το ισραηλινό κράτος είναι ένα κράτος φτιαγμένο για να προκαλεί πολέμους και να τρομοκρατεί. Οι υποθέσεις εργασίας για ειρηνική συνύπαρξη δυο υποτιθέμενων κρατών που θα βρίσκονται δίπλα-δίπλα -της Παλαιστίνης και του Ισραήλ- δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα. Ειρήνη στη Μέση Ανατολή μπορεί να υπάρξει με προϋπόθεση τη συνολική απελευθέρωση της Παλαιστίνης και τη διάλυση του κράτους του Ισραήλ.
\r\nΚάτι που δεν αρέσει στην ισραηλινή ηγεσία να θυμάται είναι ότι το Ισραήλ είναι ένα κράτος εποίκων. Τα κράτη εποίκων ήταν τα κράτη που συνόδευσαν την επέκταση των ευρωπαϊκών αυτοκρατοριών, όταν οι Μεγάλες Δυνάμεις για να ελέγξουν μια περιοχή έστελναν όχι μόνο στρατό και γραφειοκράτες, αλλά και ένα μέρος του (λευκού) πληθυσμού τους. Αυτού του είδους τα κράτη (από την γαλλική Αλγερία ως τη Ροδεσία στη νότια Αφρική) τα βρίσκει κανείς σήμερα μόνο στις εγκυκλοπαίδειες. Εκτός από το μοναδικό “ζωντανό απολίθωμα” της αποικιοκρατίας, το Ισραήλ. Πριν από 150 χρόνια, οι Εβραίοι στην Παλαιστίνη ήταν λιγότεροι από 15 χιλιάδες, γύρω στο 4% του πληθυσμού. Σήμερα ζουν γύρω στα 6 εκατομμύρια Εβραίοι, περίπου 50% του πληθυσμού.
\r\n\r\n
\r\nΣιωνισμός
\r\nΟ εποικισμός έγινε με φωτιά και με σίδερο σε βάρος των Παλαιστίνιων. Η ιδεολογία του σιωνισμού, η οποία προώθησε τον εποικισμό της Παλαιστίνης ισχυριζόταν ότι η περιοχή είναι μια “γη χωρίς λαό για έναν λαό χωρίς γη”. Ο σιωνιστικός εποικισμός ακολούθησε διαφορετικό μονοπάτι από αυτό των “λευκών κρατών” στην Αφρική. Δεν ήθελε να μετατρέψει τους Παλαιστίνιους σε φτηνό εργατικό δυναμικό, αλλά να δημιουργήσει μια ξεχωριστή εβραϊκή οικονομία από την οποία οι Παλαιστίνιοι θα πετιούνταν εντελώς απ\'έξω. Η γη έπρεπε να περάσει με κάθε τρόπο στα χέρια των σιωνιστών. Οι επιχειρήσεις έπρεπε να λειτουργούν μόνο με εβραϊκά χέρια.
\r\nΟι Παλαιστίνιοι Άραβες θα έπρεπε να μείνουν αόρατοι. Τόσο αόρατοι που το σιωνιστικό κίνημα μπορούσε να έχει και “αριστερές” πτέρυγες οι οποίες επαγγέλλονταν το σοσιαλιστικό παράδεισο στις συλλογικές και αυτοδιαχειριζόμενες φάρμες των κιμπούτς. Μόνο που τα γλυκά πορτοκάλια και το άφθονο ελαιόλαδο έβγαιναν από μια γη κλεμμένη. Και οι ελεύθερες και δημοκρατικές συζητήσεις της κοινότητας γίνονταν μέσα από το συρματόπλεγμα του κιμπούτς – για να κρατιούνται μακριά οι ντόπιοι. Η αντισιωνίστρια εβραία Χάνι Ρόζενμπεργκ, περιγράφει μια εμπειρία της τη δεκαετία του \'40: “Έβρισκα τη ζωή εντελώς υπέροχη – χωρίς χρήμα, έκανες μόνο τη δουλειά σου και το χρήμα πήγαινε σε όλο το κιμπούτς. Οι δουλειές μοιράζονταν με εναλλαγή, έτσι όλοι κάποια στιγμή θα πρόσεχαν τα παιδιά και όλοι θα δούλευαν στην κουζίνα. Επισκέφτηκα ένα άλλο κιμπούτς που μου φάνηκε πανέμορφο. Έκαναν το καλύτερο φαγητό και υπήρχε πάντα μουσική. Όμως υπήρχε ένα δωμάτιο που δεν επιτρεπόταν να μπει κανένας και κανείς δεν μου έλεγε γιατί. Μέχρι που κάποια στιγμή πήρε το αφτί μου: \'Εκεί φυλάνε τα όπλα\'. Έτσι λοιπόν αυτό το αξιαγάπητο κιμπούτς είχε όπλα για να αρπάζει παλαιστινιακή γη. Εκείνη τη στιγμή, ήξερα ότι είχα γίνει αντισιωνίστρια”.
\r\nΤο σιωνιστικό κίνημα ήταν ένα περιθωριακό κίνημα στις εβραϊκές κοινότητες όλου του πλανήτη. Η μάχη ενάντια στην καταπίεση και τον αντισημιτισμό από τη Ρωσία ως τη Γαλλία δινόταν με το εργατικό κίνημα και την Αριστερά, όπου πολλοί Εβραίοι είχαν πρωτοπόρο και πρωταγωνιστικό ρόλο. Οι σιωνιστές αντί για κοινή δράση, πρότειναν το διαχωρισμό και τη φυγή. Θα είχαν παραμείνει μια ιστορική παραδοξότητα, αν δεν είχαν υιοθετηθεί από τις Μεγάλες Δυνάμεις. Αυτό είναι το δεύτερο κλειδί για να καταλάβει κανείς τη φύση του κράτους του Ισραήλ σήμερα. Δεν είναι μόνο ένα κράτος εποίκων, αλλά και ένα κράτος χωροφύλακας των συμφερόντων του ιμπεριαλισμού.
\r\nΤο Ισραήλ είναι η δεύτερη χώρα στον κόσμο -μετά τις ΗΠΑ- σε κατά κεφαλήν δαπάνες για εξοπλισμούς. Ένας επιστημονικός δείκτης το κατατάσσει πρώτο κράτος στον κόσμο σε βαθμό στρατιωτικοποίησης. Είναι το μόνο κράτος στη Μέση Ανατολή που διαθέτει πυρηνικά όπλα – παράνομα, κρυφά και έξω από κάθε συνθήκη. Παρότι η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ έχει πάρει αποφάσεις σε βάρος του Ισραήλ, οι ΗΠΑ διατηρούν πάντα το βέτο τους στο Συμβούλιο Ασφαλείας και έτσι το Ισραήλ έχει πράσινο φως για να συνεχίσει τις σφαγές.
\r\nΑπό το 1948 ως σήμερα έχει πάρει 113 δισεκατομμύρια δολάρια σε βοήθεια από τις ΗΠΑ, σχεδόν δυο δις κάθε χρόνο. Αν εξαιρέσει κανείς το κατεχόμενο Αφγανιστάν, το Ισραήλ συνεχίζει να είναι η πρώτη χώρα στον κόσμο σε αποδοχή αμερικάνικης βοήθειας, σχεδόν τρία δισεκατομμύρια δολάρια το χρόνο.
\r\nΠροστασία
\r\nΓιατί τόση προστασία στο Ισραήλ; Δεν πρόκειται για κάποια συνωμοσία. Η αμερικάνικη βοήθεια είναι τροφή στο μαντρόσκυλο που εξασφαλίζει τα συμφέροντα των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή. Η διακήρυξη του Υπουργού Εξωτερικών της Βρετανίας, Μπάλφουρ, το 1917 με την οποία η Βρετανία έδινε το ΟΚ για δημιουργία εβραϊκού κράτους στην Παλαιστίνη, έβαλε τις βάσεις για την ειδική σχέση σιωνιστών και ιμπεριαλισμού. Το 1947-48 η “Διεθνής Κοινότητα” έδωσε τη συγκατάθεσή της για την ίδρυση του Ισραήλ και οι Μεγάλες Δυνάμεις (της Ρωσίας του Στάλιν συμπεριλαμβανομένης) έκαναν τα στραβά μάτια όταν το νέο κράτος εξαπέλυσε πόλεμο κατά των Αράβων και έδιωξε πάνω από 700 χιλιάδες Παλαιστίνιους από τη γη τους. Το 1956 το Ισραήλ πολέμησε στο πλευρό των Αγγλογάλλων κατά της Αιγύπτου όταν ο Νάσερ τόλμησε να εθνικοποιήσει τη Διώρυγα του Σουέζ. Το 1967 είχε αλλάξει πλέον προστάτη και οι ΗΠΑ χειροκρότησαν την αρπαγή της Δυτικής Όχθης, της Χερσονήσου του Σινά (και της Λωρίδας της Γάζας), και των υψωμάτων Γκολάν στον πόλεμο των έξι ημερών. Το \'73 ξανά πόλεμος με την Αίγυπτο και το \'82 εισβολή στο Λίβανο.
\r\nΚάθε φορά που η “σταθερότητα” της Μέσης Ανατολής κινδύνευε, το Ισραήλ αναλάμβανε να απειλήσει και να τιμωρήσει. Είναι το διαρκές φόβητρο απέναντι σε κινήματα ή και κυβερνήσεις που θα τολμούσαν να αμφισβητήσουν το ποιος εκμεταλλεύεται τον πλούτο της περιοχής και πάνω απ\' όλα το πετρέλαιο.
\r\nΗ ισραηλινή άρχουσα τάξη δεν μπορεί να δει τον εαυτό της έξω από αυτή τη σχέση. Είναι ταγμένη να πουλάει εκδούλευση ως περιφερειακός τρομοκράτης και να εισπράττει προστασία και βοήθεια. Στα 66 χρόνια ύπαρξης του Ισραήλ, ο ρόλος αυτός ενισχύεται δεν αποδυναμώνεται. Η ισραηλινή κοινωνία αναπαράγει όλα τα τερατώδη χαρακτηριστικά του ισραηλινού κράτους. Το κράτος εξασφαλίζει ένα επίπεδο ζωής ευρωπαϊκού επιπέδου σε βάρος των Παλαιστίνιων που ζουν σε συνθήκες τριτοκοσμικές. Οι Ισραηλινοί ξέρουν πως οι πισίνες των εποικισμών γεμίζουν με νερό κλεμμένο από τα διψασμένα χωράφια της Δυτικής Όχθης και από τα διψασμένα παιδιά της Γάζας. Οι εποικισμοί μέσα στη Δυτική Όχθη συνδέονται με ξεχωριστούς αυτοκινητόδρομους με το Ισραήλ. Αντίθετα τα χωριά των Παλαιστίνιων χωρίζονται με τείχη και συρματοπλέγματα. Στο εσωτερικό του Ισραήλ ισχύει καθεστώς απαρτχάιντ – με τους Παλαιστίνιους που απέμειναν στα παλιά σύνορα (του 1948) να είναι πολίτες δεύτερης κατηγορίας.
\r\n\r\n
\r\nΔιαιώνιση των προνομίων
\r\nΣτην ισραηλινή πολιτική σκηνή ποτέ δεν υπήρξε κίνημα που να θέσει σε αμφισβήτηση τον πυρήνα του σιωνισμού. Το συνδικαλιστικό κίνημα στήθηκε και συνεχίζει να λειτουργεί στη βάση της προστασίας της “εβραϊκής εργασίας”. Κράτος και “κοινωνία πολιτών” στο Ισραήλ διεκδικούν -με τον τρόπο τους ο καθένας- τη διαιώνιση των προνομίων σε βάρος των αποκλεισμένων Παλαιστίνιων.
\r\nΑντίθετα η πολιτική μετατόπιση που επιταχύνεται στο Ισραήλ είναι προς όφελος των πιο αιμοσταγών δυνάμεων, είτε ακραίων θρησκευτικών κομμάτων που δεν υπήρχαν πριν από μερικές δεκαετίες είτε κοσμικών σιωνιστών που προπαγανδίζουν διωγμό μεγαλύτερο και από του \'48.
\r\nΤο σιωνιστικό σχέδιο δεν αποδείχθηκε εύκολο. Η αντίσταση των Παλαιστίνιων όχι μόνο δεν άφησε το Ισραήλ να ομαλοποιηθεί και να γίνει ένα κράτος όπως όλα τα άλλα, αλλά τροφοδότησε τη ριζοσπαστικοποίηση της εργατικής τάξης, της νεολαίας και των φτωχών σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή ξανά και ξανά – το αντίθετο ακριβώς από ό,τι επιδιώκουν οι ιμπεριαλιστές.
\r\nΤο Ισραήλ όχι μόνο δεν είναι παντοδύναμο, αλλά βρίσκεται σε κατάσταστη διαρκούς κρίσης. Η ήττα στο Λίβανο το 2006, η Αραβική Άνοιξη, η αποχώρηση των ΗΠΑ από το Ιράκ, τα αναπάντητα ερωτήματα για το πώς θα διαχειριστεί τη Λωρίδα της Γάζας και τη Δυτική Όχθη συσσωρεύονται πάνω σε μια άρχουσα τάξη που το μόνο που ξέρει να κάνει είναι να κηρύσσει πόλεμο. Δεν υπάρχει μονοπάτι συμβιβασμού με το σιωνισμό ή λύση “δύο κρατών”. Ο δρόμος προς την απελευθέρωση είναι η σοσιαλιστική επανάσταση στις αραβικές χώρες. Οι αραβικές άρχουσες τάξεις αποδείχθηκαν ανίκανες και απρόθυμες να συγκρουστούν με το σιωνισμό. Οι άραβες εργάτες μπορούν να στείλουν το απολίθωμα της αποικιοκρατίας στο ιστορικό μουσείο.
\r\n