Στην low-budget ταινία της Φαρσί που ήδη έχει κερδίσει θετικές κριτικές τόσο με τον τρόπο κινηματογράφησης, με την χρήση αμοντάριστων πλάνων και με υλικό γυρισμένο από κινητά τηλέφωνα μέσα στους δρόμους των διαδηλώσεων, όσο και με την ευφυή δραματοποίηση γυρισμένη εξ\' ολοκλήρου σε ένα διαμέρισμα, μαζί με την Μίνα Καβανί πρωταγωνιστεί ο “δικός μας” Βασίλης Κουκαλάνι που μίλησε στον Κυριάκο Μπάνο και την Ε.Α. για το “Red Rose”:

 

“Ένα από τα καινοτόμα σημεία αυτής της παραγωγής είναι πως πρόκειται για μια περσόφωνη Γαλλοελληνική παραγωγή. Γάλλοι και Έλληνες δούλεψαν μαζί με Ιρανούς συντελεστές. Οι δυο πρωταγωνιστές (η Μίνα Καβανί και γω) είμαστε Ιρανικής καταγωγής που όμως ζούμε στην Γαλλία και στην Ελλάδα αντίστοιχα, και η σκηνοθέτης Σεπιντέ Φαρσί είναι Ιρανή που ζει επίσης στην Γαλλία από το 1980. Από τις σημαντικότερες Ιρανές σκηνοθέτιδες με πολιτικό παρελθόν, έχει κυνηγηθεί, βρέθηκε στο Ιράν το 2009, αλλά μετά δεν μπόρεσε να ξαναπάει. Έχει κάνει 5 ή 6 ταινίες στο Ιράν με αντίξοες συνθήκες και στην παρανομία.  

 

Η ταινία είναι βασισμένη πάνω στα γεγονότα της εξέγερσης του 2009. Με επιγραμματικό τρόπο η ταινία φέρνει κοντά, αλλά και σε σύγκρουση ταυτόχρονα, δυο διαφορετικές επαναστατικές γενιές. Όχι ακριβώς την γενιά του \'79, αλλά την αμέσως μετέπειτα. Την γενιά που μεγάλωσε και ανδρώθηκε μέσα στο κυνηγητό και την παρανομία, που εκτελέστηκε και φυλακίστηκε, αμέσως μετά τον πόλεμο. Δηλαδή τη γενιά που από μικρή ήταν στις φυλακές και για όλα τα χρόνια του πολέμου, αριστεροί και κομμουνιστές που από 15 χρονών μπήκαν στις φυλακές και οι περισσότεροι αργότερα εκτελεστήκανε.

Αυτός από την παλιά ηττημένη επαναστατική γενιά του Ιράν βρίσκει απέναντί του μια φοιτήτρια από την νεότερη γενιά, αυτή που στερείται λιγάκι της επαναστατικής μνήμης. Το μόνο που ξέρει αυτή η νεολαία είναι πως θέλει να ξεφορτωθεί αυτά τα καθάρματα που κυβερνάνε. Δεν έχει πίσω της μια πολιτική κληρονομιά αντίστασης. Δυστυχώς αυτό καταφέρανε να κάνουν τα τελευταία 33 χρόνια στο Ιράν, να ξεκληρίσουν ένα τόσο ισχυρό επαναστατικό ρεύμα.

 

Αν αυτή η ταινία είχε βγει πριν ένα χρόνο, πριν τις τελευταίες εκλογές που εκλέχθηκε ο Ροχανί ο οποίος εκφράζει την μετριοπαθή πτέρυγα της παράταξης του Μουσαβί, δηλαδή της παράταξης που είχε δεχθεί την βία και τη νοθεία που οδήγησε στην εξέγερση του 2009, θα είχε μεγαλύτερο πολιτικό αντίκτυπο και θα ήταν σε όλα τα μεγάλα φεστιβάλ λόγω θεματικής. Σήμερα όμως αυτοί που δέχτηκαν την βία και τη νοθεία κυβερνάνε, και τα \'χουνε βρει μεταξύ τους για να ησυχάσει ο κόσμος. Παρόλα αυτά οι πολιτικές δολοφονίες, οι συλλήψεις και η τρομοκρατία του καθεστώτος συνεχίζονται με τον ίδιο τρόπο, ίσως και χειρότερα. Το υποτιθέμενο άνοιγμα προς τη δύση που έφερε η απομάκρυνση του Αχμαντινετζάντ έστρεψε αλλού το -ούτως ή άλλως υποκριτικό- ενδιαφέρον της Δύσης για τα ανθρώπινα δικαιώματα, ακόμα και στο σινεμά.  

 

Το Φεστιβάλ του Τορόντο είναι πολύ μεγάλη υπόθεση. Είμαστε όλοι καλεσμένοι με συνεντεύξεις και αφιερωμένες βραδιές, που θα βοηθήσουν και στην διανομή τις ταινίες. Ήδη στην Γαλλία πήρε διανομή και ελπίζουμε και αλλού. 

 

Ωστόσο ξέρουμε στα σίγουρα πως στο Ιράν -που τόσο πολύ μας ενδιαφέρει- δεν πρόκειται να πάρει διανομή. Δεν είναι μόνο οι ερωτικές σκηνές που απαγορεύονται, και θα μπορούσαν να κοπούν όπως γίνεται συνήθως από την λογοκρισία, είναι κυρίως η θεματολογία. Η ταινία αναφέρεται εξ\' ολοκλήρου στο πράσινο κίνημα του 2009 και είναι σίγουρο πως δεν θέλουν να το φέρουν στην επιφάνεια. Και γνωρίζουμε πως γενικά ετοιμάζουν διαφόρων ειδών προβοκάτσιες. Ακόμα και στο Τορόντο ξέρουμε πως δάκτυλοι του καθεστώτος θα προσπαθήσουν να προβοκάρουν την προβολή. Αλλά επίσης γνωρίζουμε πως θα βρεθούν εκεί και υποστηρικτές του πράσινου κινήματος θέλοντας να θυμίσουν τους αγώνες του Ιρανικού λαού. Είναι μια ταινία που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα προκαλέσει αντιδράσεις”.