Όμως οι πανηγυρισμοί οφείλονται και στην έκβαση του πολέμου. Το σίγουρο είναι ότι το Ισραήλ δεν νίκησε. Οι σκηνές που διαδραματίζονται στο εσωτερικό της ισραηλινής κυβέρνησης την τελευταία βδομάδα, με τους υπουργούς ανάλογα με την πτέρυγα και το κόμμα από όπου προέρχονται να ανταλλάζουν κραυγές και βρισιές, δείχνουν σε ποιο στρατόπεδο επικρατεί κλίμα ήττας. 

Το Ισραήλ συνάντησε περισσότερη αντίσταση από όση περίμενε στη χερσαία εισβολή. 66 νεκροί στρατιώτες δεν συγκρίνονται με το μακελειό στην παλαιστινιακή πλευρά. Όμως είναι πάνω από τους μισούς σε σχέση με τον πόλεμο του 2006 στο Λίβανο κατά της Χεζμπολάχ. Η Χαμάς όμως δεν είναι Χεζμπολάχ. Είναι αποκλεισμένη και περικυκλωμένη οικονομικά, πολιτικά και στρατιωτικά από το Ισραήλ, χωρίς ανοιχτή πρόσβαση σε βαρύ οπλισμό. Κι όμως δεν τσαλαπατήθηκε από τον ισραηλινό στρατό. 

 

Τρίτη φορά μέσα σε πέντε χρόνια, η Χαμάς συγκρούεται με το Ισραήλ και βγαίνει ζωντανή. Η ισραηλινή κοινή γνώμη μπορεί να είναι συνηθισμένη να βλέπει ισοπεδωμένες παλαιστινιακές γειτονιές, αλλά δεν ήταν προετοιμασμένη να δει φέρετρα με φαντάρους να γυρνάνε πίσω. Όταν ξεκίνησε ο πόλεμος, η δημοτικότητα του Νετανιάχου εκτινάχθηκε με την ψευδαίσθηση μιας επικείμενης τελικής εξόντωσης της Χαμάς. Τώρα πρέπει να εξηγήσουν πώς ο πιο ισχυρός στρατός της Μέσης Ανατολής και ένας από τους ισχυρότερους του κόσμου δεν μπορεί να εξουδετερώσει μερικές χιλιάδες μαχητές. 

 

Ο στόχος της εξαφάνισης των τούνελ που χρησιμοποιούν οι Παλαιστίνιοι δεν επετεύχθη. Και όπως πάντα, το πρόβλημα για το Ισραήλ δεν είναι κυρίως στρατιωτικό. Το Ισραήλ προσπαθεί να ισορροπήσει πουλώντας διεθνώς το ρόλο του θύματος, την ώρα που εξαπολύει τη μέγιστη δύναμη πυρός κατά αμάχων. Έτσι παρόλο που το Ισραήλ υπολογίζεται πως βομβάρδισε με 20 χιλιάδες τόνους εκρηκτικών τη Λωρίδα της Γάζας (συγκριτικά, πρόκειται για μια περιοχή λίγο μικρότερη από την Άνδρο), σε διεθνές επίπεδο παραπονιόταν για τις παλαιστινιακές ρουκέτες, ενώ εσωτερικά ο Νετανιάχου έπρεπε να απολογείται στα δεξιά του γιατί δεν ρίχνει ακόμη περισσότερες βόμβες. 

 

Παρότι το αντιπυραυλικό σύστημα του Ισραήλ λειτούργησε, η δυνατότητα εκτόξευσης ρουκετών από τη Λωρίδα της Γάζας ήταν ισχυρότερη από κάθε άλλη φορά και τώρα η ισραηλινή κυβέρνηση φέρνει σε συζήτηση νέες “ασπίδες” και άλλα μέτρα που απαιτούν αντίστοιχες περικοπές από τον προϋπολογισμό.

 

Παράλληλα, στην αραβική πλευρά οι επιπτώσεις είναι αντίστροφες. Η Χαμάς μπήκε στον πόλεμο πιεσμένη. Βρισκόταν απομονωμένη πολιτικά με το καθεστώς Σίσι στην Αίγυπτο να έχει κλείσει τα σύνορα, να ρίχνει θανατικές ποινές στους Αδελφούς Μουσουλμάνους και να έχει ξεκινήσει μια ρατσιστική εκστρατεία κατά των Παλαιστίνιων. Η Χαμάς βρισκόταν υπό πίεση στην ίδια τη Γάζα, έχοντας μόλις αποδεχθεί πως δεν μπορεί να συνεχίσει να κυβερνάει κάτω από συνθήκες αποκλεισμού και ανοίγοντας συνομιλίες με τον Μαχμούντ Αμπάς για κυβέρνηση “εθνικής ενότητας” στην οποία μπορεί ακόμη και να μην συμμετείχαν υπουργοί της Χαμάς.

\r\n

Πανηγυρισμοί

\r\n

Στη διάρκεια των διαπραγματεύσεων, η Αίγυπτος, θέλοντας και μη, μιας και είχε αναλάβει το ρόλο του διαμεσολαβητή, αναγκάστηκε να αποδεχθεί τη Χαμάς ως τον βασικό συνομιλητή. Ο Μαχμούντ Αμπάς και η Παλαιστινιακή Αρχή έμειναν να παρακολουθούν τα γεγονότα από την “ασφάλεια” της Δυτικής Όχθης. 

 

Η ασφάλεια μπαίνει σε εισαγωγικά, γιατί οι εξελίξεις στη Δυτική Όχθη είναι μια από τις σημαντικότερες παραμέτρους της εξέλιξης του πολέμου. Οι πανηγυρισμοί που απλώθηκαν στη Δυτική Όχθη μετά την κήρυξη της εκεχειρίας ήταν ταυτόχρονα ένα μήνυμα ότι οι νέοι Παλαιστίνιοι, εντός ή εκτός πολιτικών κομμάτων, είναι περισσότερο έτοιμοι να ταυτιστούν με την αντίσταση παρά με τους συμβιβασμούς της παλαιστινιακής Αρχής. Στη διάρκεια του πολέμου, κάποιες από τις διαδηλώσεις στη Δυτική Όχθη έφτασαν στο κοντινότερο σημείο να μυρίζουν “3η Ιντιφάντα” με τη νεολαία να θέλει να συγκρουστεί με τους Ισραηλινούς και τελικά να συγκρούεται με τις δυνάμεις ασφαλείας του Αμπάς. Οι συζητήσεις για το σχηματισμό κυβέρνησης εθνικής ενότητας θα συνεχιστούν και οι δυνάμεις της Αντίστασης θα έχουν έναν λόγο παραπάνω. Η τακτική του Ισραήλ και των ιμπεριαλιστών τα τελευταία έξι χρόνια να διαχωρίσουν τους Παλαιστίνιους σε “ισλαμιστές της Γάζας” και “ανοιχτόμυαλους της Δυτικής Όχθης” απέτυχαν.

Όλα αυτά εξελίσσονται ενώ όχι απλά η απειλή αλλά ο πόλεμος απλώνεται από το ένα άκρο του αραβικού κόσμου ως το άλλο. Από τη Λιβύη όπου μαίνονται οι συγκρούσεις ανάμεσα στις διάφορες πτέρυγες των ενόπλων που ανέτρεψαν τον Καντάφι (και το καθεστώς της Αιγύπτου να παρεμβαίνει βομβαρδίζοντας), ως το Ιράκ όπου οι ΗΠΑ βομβαρδίζουν για να σταματήσουν την επέλαση του Ισλαμικού Κράτους.

 

Κι εκεί ανάμεσα, νέες απειλές για βομβαρδισμό στο εσωτερικό της Συρίας. Η αμερικάνικη άρχουσα τάξη δεν μπορεί να ξεκαθαρίσει τι τη συμφέρει να κάνει. Να βομβαρδίσει τους τζιχαντιστές εντός της Συρίας, τασσόμενη έτσι στο πλευρό του Άσαντ; Ή να αφήσει την κατάσταση ανεξέλεγκτη και να δει την αστάθεια να απλώνεται στο Λίβανο και ακόμη περισσότερο στο Ιράκ;

 

Συνεχίζουν να διαμορφώνονται οι πιο παράδοξες εφήμερες συμμαχίες. Με το Ιράν και την Τουρκία για να “σώσουν” το Ιράκ, αλλά και με τη Σαουδική Αραβία που έβαλε το χέρι της για την ανάπτυξη του “Ισλαμικού κράτους”. Τώρα ακόμη και με τον Άσαντ.

Το αντιπολεμικό κίνημα είναι παράγοντας κομβικός. Χρειάζεται να πούμε Όχι σε κάθε είδους επεμβάσεις των ιμπεριαλιστών, με όποιο “ανθρωπιστικό” πρόσχημα κι αν παρουσιαστούν. Όπως είπαμε Όχι στο βομβαρδισμό κατά της Συρίας γιατί ξέραμε ότι η επανάσταση κατά του Άσαντ δεν παίρνει δύναμη από τις βόμβες των ιμπεριαλιστών, έτσι πρέπει να πούμε Όχι και στις επεμβάσεις “κατά των ισλαμιστών” που θα δώσουν αέρα στον Άσαντ να συνεχίσει την καταστολή σε βάρος του κόσμου που έχει ξεσηκωθεί κατά της δικτατορίας. Δεν θα αφήσουμε τους ιμπεριαλιστές να λύσουν τον γόρδιο δεσμό τον οποίο οι ίδιοι έδεσαν γύρω από τον εαυτό τους, με περισσότερο αίμα.

 

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, η παλαιστινιακή υπόθεση έχει τον πιο αναζωογονητικό ρόλο. Η αντίσταση στη Γάζα ανάγκασε τους πάντες, από το Ιράν ως την Αίγυπτο να δηλώσουν -υποκριτικά- το σεβασμό τους. Το μήνυμα που έστειλαν οι Παλαιστίνιοι στους εργάτες και τη νεολαία σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή είναι ότι η αντίσταση, πέρα από κάθε διαχωρισμό ανάμεσα σε θρησκευτικό δόγμα, είναι που ενώνει, φέρνει αποτελέσματα και κάνει τους “ισχυρούς” να σκύβουν το κεφάλι.