Πολιτική
Ποιός φοβάται την αριστερή αντιπολίτευση;
\"Από την εποχή όπου ο ΣΥΡΙΖΑ καλούσε το ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε κοινό μέτωπο για μια κυβέρνηση της Αριστεράς, έχουμε περάσει στην εποχή όπου πυκνώνουν οι επικρίσεις σε βάρος της υπόλοιπης αριστεράς που παραμένει «κολλημένη στην αναμονή της Δευτέρας Παρουσίας», σύμφωνα με ένα πολυχρησιμοποιημένο κλισέ. Η υπόλοιπη αριστερά καλά θα κάνει να μην μιλάει για τον Λένιν και ίσως θα έπρεπε να μην μιλάει καθόλου (παρά μόνο αν μπει στον ΣΥΡΙΖΑ): αυτό μοιάζει να είναι το απόσταγμα της σοφίας αυτών των τάσεων”.
\r\n\r\n \r\n \r\n \r\n \r\n
Δεν έχει προλάβει να στεγνώσει το μελάνι στις σελίδες του περιοδικού ‘Σοσιαλισμός από τα κάτω’ όπου γράφαμε τις παραπάνω σκέψεις, αλλά ο Αριστείδης Μπαλτάς φρόντισε από τις σελίδες της Αυγής (Κυριακή 28 Σεπτέμβρη) να δώσει ένα χτυπητό δείγμα αυτών των τάσεων:
\r\n“Η κατάσταση στην Ελλάδα δεν είναι επαναστατική. Μάλλον ούτε προεπαναστατική. Άρα κυβέρνηση της Αριστεράς δεν μπορεί να προκύψει παρά διά της κοινοβουλευτικής οδού. Υπό συνθήκες όπου δεν ηγεμονεύει το αριστερό φρόνημα, αλλά μάλλον το \"να φύγουν αυτοί και βλέπουμε\". Με όσα έπονται ως προς ό,τι η ίδια θα κληθεί να αντιμετωπίσει.
\r\nΙδιωτικά όλοι ανεξαιρέτως συνομολογούν τα παραπάνω. Αλλά στον δημόσιο χώρο ορθώνεται αγέρωχα μια ιδιάζουσα \"αριστερή αντιπολίτευση\". Μειοψηφικά εντός ΣΥΡΙΖΑ, από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ σύσσωμη, από το ΚΚΕ και άλλες δυνάμεις.(…)
\r\n\r\n
\r\n“Ολόκαρδα”
\r\n“Αριστερές αντιπολιτεύσεις\" επί του εκάστοτε συγκεκριμένου οφείλουν να θεωρούνται ευλογία. Αλλά όχι όταν κρύβονται πίσω από συνθήματα - προσχήματα που εξόφθαλμα δεν ενδιαφέρονται να πείσουν. Αλλά να υψώσουν διαχωριστικές γραμμές για να περιφρουρήσουν ταυτότητες. Τότε διαχέεται καχυποψία (\"ο ΣΥΡΙΖΑ ετοιμάζεται να ξεπουλήσει τα πάντα\") ενώ η προεξόφληση της αποτυχίας καθίσταται για λίγους επένδυση μελλοντικής δικαίωσης. Κλασική αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Που καθορίζεται από μνησικακία και ανομολόγητο φόβο. Φόβο μπροστά στο γενικό ξεβόλεμα και τις ευθύνες ενός πρωτόγνωρου εγχειρήματος.
\r\nΤίποτα δεν εγγυάται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα πετύχει. Μόνον ο υπεύθυνος μόχθος όσων μετέχουν ολόκαρδα στην προσπάθεια. Με όλο το συνεπαγόμενο κόστος”.
\r\nΤι να πρωτοθαυμάσει κανείς; Την απαίτηση ότι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το ΚΚΕ πρέπει να υποστηρίξουν «ολόκαρδα» τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλιώς να το βουλώσουν; Την αντίληψη ότι ο κόσμος που παλεύει να διώξει τους Σαμαροβενιζέλους δεν έχει «αριστερό φρόνημα»; Την διαπίστωση ότι «ιδιωτικά, όλοι ανεξαιρέτως συνομολογούν τα παραπάνω» που πιο πολύ μιλάει για τον περίγυρο του συγγραφέα με τον οποίο ανταλλάσει απόψεις «ιδιωτικά»;
\r\nΚρίμα για τον Αριστείδη, κρίμα για την Αυγή, κρίμα για τον ΣΥΡΙΖΑ. Στις αρχές της δεκαετίας του 1980, κάθε απεργία με κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ αντιμετωπιζόταν ως «προβοκατόρικη». Στον ΣΥΡΙΖΑ δεν περιμένουν καν να γίνουν κυβέρνηση για να αρχίσουν τις επιθέσεις στην αριστερή αντιπολίτευση (χωρίς εισαγωγικά).
\r\n