«Relatos Salvajes», «Wild Stories», «Ιστορίες για Αγρίους», όπως και να το πει κάποιος, η ταινία του αργεντινού Ντάμιαν Σιφρόν που συμμετείχε στο επίσημο διαγωνιστικό τμήμα του φετινού φεστιβάλ στις Κάννες και άνοιξε και το 20ο φεστιβάλ «Νύχτες Πρεμιέρας» στην Αθήνα, βγήκε στις αίθουσες την Πέμπτη 2 Οκτωβρίου.

 

Ε, και; Με τόσα προβλήματα να ξεπεράσει ο καθένας μέσα στην μνημονιακή καθημερινότητά του θα κάτσει να ασχοληθεί με το ότι βγήκε στις αίθουσες η εκατοστή τόση ταινία της φετινής σεζόν; Εδώ ο κόσμος τρέχει. Τρέχει για να προλάβει όπως έκανε πάντα (όπως ο Τσάρλι Τσάπλιν, ο Θανάσης Βέγγος, ή η Φράνκα Ποτέντε στο «Τρέξε Λόλα Τρέξε»). Τρέχει πανικόβλητος, από αυτά που βλέπει και ακούει. Τρέχει για να παλέψει, ώστε να τρέξουν μετά κι άλλοι μπας και σταματήσουν όλοι μαζί κάποια στιγμή να τρέχουν. Τρέχει, τρέχει, τρέχει και τελειωμό δεν έχει. Με αποτέλεσμα να του γυρίζει το μάτι. Αργά αλλά σταθερά δηλαδή, επιταχύνει και φορτώνει. Φορτώνει και εκρήγνυται. Στοπ. Φτάσαμε.

 

Έξι αυτοτελείς εκρήξεις απαρτίζουν την δίωρη ταινία «Ιστορίες για Αγρίους». Έξι αυτοτελείς ιστορίες στην Αργεντινή της κρίσης προβάλουν την καθημερινότητα από την οπτική του κόσμου από τα κάτω. Κι επειδή στα χρόνια της παγκοσμιοποίησης ο καπιταλισμός δεν φείδεται στην διασπορά των κρίσεων του, μπορούμε και εμείς από την μεριά μας, εδώ στην άλλη άκρη της υδρογείου, να τις διαβάσουμε απόλυτα. Και επιπλέον να γελάσουμε με αυτές. Όχι όμως γιατί είναι αστείες.

 

Αλλά γιατί οι αλήθειες που αφηγούνται οι συγκεκριμένες ιστορίες είναι δυνατές και μας αφορούν. Αλήθειες με τις οποίες η πλειοψηφία ταυτίζεται και συμφωνεί. Αλήθειες όμως, που όπως στον πόλεμο, πεθαίνουν κι εδώ πρώτες στα καθημερινά δελτία των οκτώ. Και όχι μόνο. Άγριες αλήθειες που ακριβώς επειδή είναι κοινός τόπος για την πλειοψηφία του κόσμου, προκαλούν το γέλιο σε μια διαδικασία αυτογνωσίας.

Η ανισότητα, η αδικία, οι απαιτήσεις των κοινωνιών που ζούμε προκαλούν άγχος και κατάθλιψη σε πολλούς ανθρώπους. Ενίοτε, κάποιοι από αυτούς ξεσπούν. Ξεσπούν με μικρές προσωπικές αλυσιδωτές εκρήξεις που είτε θα οδηγήσουν τις γενικότερες εξελίξεις προς μια μεγάλη αλλαγή, είτε θα εκφυλιστούν σε ατομικές εκτονώσεις.

 

Τί κρύβεται πίσω από μια αεροπειρατεία; Μπορεί κανείς να μιλά για τέτοια θέματα μετά τις 11/9 χωρίς δέος; Οι τοκογλύφοι στην κρίση, είναι σωστό να δολοφονούνται από τα θύματά τους; Γιατί να χάνουμε την ψυχραιμία μας όταν οδηγούμε, διαπληκτιζόμενοι ως ταξικοί εχθροί; Η απόδοση δικαιοσύνης, είναι ανάλογη της οικονομικής επιφάνειας; Το παρκάρισμα σε μια πόλη σήμερα, μπορεί να εκπροσωπεί τις νεοφιλελεύθερες ιδέες στην πράξη; Οι κοινωνικές συμβάσεις ενός καθόλα αξιοπρεπή γάμου, μπορούν να ανατραπούν από τους νεόνυμφους;

 

Όλα αυτά απαντιούνται στις έξι αυτοτελείς ιστορίες που μας αφηγείται η ταινία. Έξι ιστορίες από την Αργεντινή του σήμερα. Μιας κοινωνίας που το κοινό στην Ελλάδα μπορεί να αναγνωρίσει χωρίς δυσκολία, για να μην πω να ταυτιστεί κιόλας. Μιας κοινωνίας σε βαθιά οικονομική κρίση με ότι αυτό συνεπάγεται για την πλειοψηφία του κόσμου.

 

Ταραντινικής και Αλμοδοβαρικής υφής (ο Πέδρο Αλμοδόβαρ άλλωστε συνυπογράφει ως παραγωγός) η ταινία του σκηνοθέτη Ντάμιαν Σιφρόν καταφέρνει να έχει μια δική της κινηματογραφική γραφή. Συνεπικουρούμενος βέβαια σε αυτό και από το καστ της ταινίας που αποτελείται από τους σημαντικότερους αργεντινούς ηθοποιούς, ανάμεσά τους τον Ρικάρντο Νταρίν («Εννέα Βασίλισσες» και «Το Μυστικό στα Μάτια της») και την Μαρία Ονέτο («Η Ακέφαλη Γυναίκα»). Ενώ τη μουσική υπογράφει ο δύο φορές βραβευμένος με Όσκαρ («Βαβέλ» και «Το Μυστικό του Brokeback Mountain») Γκουστάβο Σανταολάγια.