Μαρία Στύλλου
Στην αφίσα αυτού του μονοήμερου έχει φωτογραφία από τη μεγάλη διαδήλωση στη Γένοβα ενάντια στους G8 το 2001» είπε ξεκινώντας την ομιλία της η Μαρία Στύλλου, υπεύθυνη του περιοδικού Σοσιαλισμός από τα Κάτω.
«Τότε οι οκτώ πλουσιότερες χώρες της γης είχαν την αυτοπεποίθηση να μαζεύονται δύο φορές το χρόνο σε ειδυλλιακά τοπία προγραμματίζοντας για τον κόσμο της “νέας χιλιετίας”. Πού είναι σήμερα οι G8; Το κατάργησαν. Δεν μπορούν να κινηθούν σαν G8. Κινούνται σαν G20, προσπαθούν να βάλουν μέσα και άλλα κράτη μπας και κατορθώσουν μπροστά στην κρίση να συντονιστούν και να σταματήσουν την κατρακύλα. Η τελευταία συνεδρίασή τους στη Σεούλ, πριν περίπου ένα μήνα, κατέληξε σε πλήρες φιάσκο δεν μπόρεσαν καν να προβλέψουν αυτό που συνέβη λίγες μέρες μετά, την κατάρρευση της Ιρλανδίας, ότι δεν υπάρχει «ελληνική τραγωδία», αλλά ότι όλος ο καπιταλισμός είναι γεμάτος τραγωδίες.
Το 1990, είχαν να δείξουν το παράδειγμα της Αργεντινής, ότι όσο ενσωματώνεσαι στον παγκόσμιο καπιταλισμό “τόσο το καλύτερο”. Το παράδειγμα της Αργεντινής τελείωσε με κατάρρευση και με εξέγερση. Παίχτηκε για δύο τρία χρόνια αν θα μπορούσε να κερδίσει η εργατική τάξη, η εξέγερση, και να καθορίσει όλη τη Λατινική Αμερική – και με μια έννοια εξακολουθεί να παίζεται. H εικόνα αυτή σήμερα, μεταφέρεται στην Ευρώπη. Η Ιρλανδία, τη δεκαετία του 2000 ήταν το παράδειγμα του καπιταλισμού και της πλήρους απελευθέρωσης των αγορών. Τώρα, έχουμε μια δεύτερη Αργεντινή. Και ακολουθούν Πορτογαλία, Ισπανία - και η Ισπανία δεν είναι περιφέρεια».
Στη συνέχεια η εισηγήτρια ανέπτυξε τις αλλαγές στο κίνημα: «Η εικόνα έχει αλλάξει για τους από πάνω, αλλά και για τους από κάτω. Τους τελευταίους έξι μήνες ο διεθνής τύπος γέμιζε από τις πανεργατικές απεργίες, τις διαδηλώσεις, τις συγκρούσεις με τα ΜΑΤ στην Ελλάδα. Τις τελευταίες βδομάδες η εικόνα απλώνεται: Η μεγάλη απεργία στη Γαλλία, η απεργία στην Πορτογαλία, οι καταλήψεις των φοιτητών στα γραφεία των Τόρις στο Λονδίνο, οι καταλήψεις των φοιτητών στον Πύργο της Πίζας και στο Κολοσσαίο στη Ρώμη, μόλις εχθές το πρωί η μεγάλη διαδήλωση στην Ιρλανδία. Δεν περνάει πια η εικόνα της αντίστασης σε μια ‘μεμονωμένη Ελλάδα’, είναι η εικόνα μιας διευρυμένης αντίστασης σε μια σειρά από χώρες της Ευρώπης, πρόκειται για γενίκευση της αντίστασης.
Είναι η απάντηση στις θεωρίες που λένε ότι η κρίση οδηγεί στην εξατομικοποίηση, ότι οι ιδέες και η δράση του κινήματος καθορίζονται από τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, από το πιο συντηρητικό κομμάτι της αριστεράς. Αυτά διαψεύστηκαν. Στη χθεσινή διαδήλωση στην Ιρλανδία, εμφανίστηκε ο επικεφαλής του TUC, της αντίστοιχης ΓΣΕΕ και τον γιουχάισαν εκατό χιλιάδες κόσμος – όπως αντίστοιχα ο Παναγόπουλος έφαγε κλωτσιές και γιουχαΐσματα για να φτάσει να καλέσει τις εφτά μέχρι τώρα πανεργατικές απεργίες, που αυτό που τις έκανε τεράστιες ήταν η δράση των εργαζόμενων από τα κάτω, όπως θα κάνει τεράστια και την όγδοη στις 15 Δεκέμβρη. Υπάρχει μια εργατική τάξη που αντιστέκεται και τους δημιουργεί τρομερές δυσκολίες, υπάρχει ένα μπρα ντε φερ.
Αλλάζουν και οι ιδέες, μόνο έτσι μπορεί να εξηγηθεί η επιτυχία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε αυτές τις εκλογές. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν έτυχε, πέτυχε. Και πέτυχε γιατί απευθύνθηκε στο κομμάτι που ριζοσπαστικοποιήθηκε, δίνοντας τις μάχες, οργανώνοντας τις απεργίες. Γιατί απευθύνθηκε σε ολόκληρη την εργατική τάξη από τον Αγιο Παντελεήμονα μέχρι το Πέραμα, είτε η καταγωγή τους ήταν από το Μπαγκλαντές είτε από τη Θεσσαλία. Γιατί είχε πολιτική πρόταση για το μέλλον: Όχι μόνο ότι η κοινωνία αλλάζει με επαναστάσεις, αλλά ότι αυτή η κρίση μπορεί να σταματήσει μόνο αν η εργατική τάξη επιβάλλει το πάγωμα του χρέους, την κρατικοποίηση των τραπεζών και ξεκαθαρίσει ότι το σπίτι της δεν είναι η Ευρώπη και το ευρώ, αλλά η κοινή δράση της εργατικής τάξης».
Τελειώνοντας την εισήγησή της, η Μαρία Στύλλου παρουσίασε τα συγκεκριμένα καθήκοντα που προκύπτουν για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ: «Σε αυτές τις συνθήκες, τα καθήκοντα είναι συγκεκριμένα: Το πρώτο, το άνοιγμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρέπει να φτιάξει τοπικές επιτροπές παντού και να γράψει μέλη τους 100.000 που μας ψήφισαν και ακόμα παραπάνω, αυτούς που βλέπουν προς εμάς. Εμείς, οι επαναστάτες, το ΝΑΡ, το ΣΕΚ, όλες οι συνιστώσες και οι ανένταχτοι της ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν φοβόμαστε να γίνουμε μειοψηφία μέσα σε αυτό. Το δεύτερο, η στήριξη των μαχών αυτή τη στιγμή. Απεργία διαρκείας για να μην επιβληθεί το καινούργιο μνημόνιο. Δεν θεωρούμε ότι “δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις για απεργία διαρκείας”. Δείτε την ΠΝΟ, την ΠΟΕ ΟΤΑ που αναγκάστηκε να κάνει 5νθήμερη απεργία έστω και αν μετά την έφαγε, τα ΜΜΕ. Οταν οι γιατροί για μια εβδομάδα δίνουν δωρεάν υγεία, λένε αυτήν την κοινωνία μπορούμε να χτίσουμε. Το τρίτο, το πολιτικό άνοιγμα, πάνω στη διαγραφή του χρέους και τη στάση πληρωμών σε όλους τους εργασιακούς χώρους. Τελευταίο, οι μάχες για τους μετανάστες και ενάντια στο ρατσισμό, το αντιρατσιστικό συλλαλητήριο στις 15 Γενάρη.
Σε αυτά να στηριχτούμε και να δημιουργήσουμε αυτό που έχει ελπίδα όλος αυτός ο κόσμος, μια δύναμη που στην προηγούμενη μεγάλη κρίση το 1930 δεν υπήρχε. Αυτή τη φορά να μην έχουμε την επανάληψη του ’30, από την άποψη των μαύρων ημερών, αλλά την επανάληψη και την ολοκλήρωση του ‘30 από την άποψη της γενικής απεργίας της Γαλλίας του ’36, της επανάστασης του ‘36 στην Ισπανία, της προοπτικής της επανάστασης σε ολόκληρη την Ευρώπη, σε ολόκληρο τον κόσμο».
Άγγελος Χάγιος
Η εκλογική μάχη που δώσαμε ήρθε σαν συνέπεια των προηγούμενων μαχών που δώσαμε μέσα στο κίνημα» ξεκίνησε την ομιλία του ο Αγγελος Χάγιος από το ΝΑΡ.
«Ηρθε και συμπύκνωσε μια εργατική αντικαπιταλιστική πρόταση που αναδείχτηκε με όρους κινήματος, αλλά και με όρους που όρισε ο αντίπαλος, στις εκλογές των αστικών θεσμών και μάλιστα την πιο αντιδραστική τους διαμόρφωση, τον Καλλικράτη, σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης και μεγάλης αντεργατικής επίθεσης. Δώσαμε αυτή τη μάχη μαζί και νοιώθω πολύ καλά που σε αυτή τη συζήτηση, όπως και προχθές στη νεολαία του ΝΑΡ, μπορώ να μιλήσω όχι με όρους προεκλογικής μάχης, αλλά προβληματισμού».
«Εχουμε μια μεγάλη ευθύνη» τόνισε χαρακτηριστικά ο εισηγητής. «Περνάμε το κατώφλι μιας ιστορικής περιόδου που τέτοια δεν έχει γνωρίσει η ανθρώπινη κοινωνία μέχρι τη στιγμή που μιλάμε, στο κατώφλι μιας ιστορικής περιόδου που ωριμάζει η μεγαλύτερη κοινωνική και πολιτική σύγκρουση που έχουν δει οι ανθρώπινες κοινωνίες. Προκύπτει αυτό από τις βαθιές αλλαγές στο καπιταλιστικό σύστημα, προκύπτει από τις συγκλονιστικές αλλαγές στην εργατική τάξη που είναι πλειοψηφία του πληθυσμού, είναι μορφωμένη και ικανή να διευθύνει την παραγωγή και την κοινωνία – και όλα αυτά συμβαίνουν στην μεγαλύτερη κρίση που έχει αντιμετωπίσει το καπιταλιστικό σύστημα, τουλάχιστον μετά το ’29 και το ’33.
Σε αυτή τη στρατηγικού χαρακτήρα επίθεση είναι ενωμένες όλες οι δυνάμεις του κεφαλαίου, αυτό είναι το ποιοτικά νέο στοιχείο, κατάργησαν ακόμα και τον σχετικά αυτοτελή ρόλο της σοσιαλδημοκρατίας, τέρμα τα κοινωνικά συμβόλαια, τέρμα το κοινωνικό κράτος και υπάγεται και η σοσιαλδημοκρατία πλέον και οι παραφυάδες της στην εξυπηρέτηση και τη διαχείριση αυτής της αντεργατικής επίθεσης».
«Πρώτο συμπέρασμα είναι ότι μπορούμε πλέον βάσιμα να μιλάμε για δυνατότητα νικηφόρας εργατικής αντικαπιταλιστικής απάντησης, συνολικά στην αστική στρατηγική, συνολικά στο καπιταλιστικό σύστημα και ιδιαίτερα σε αυτήν την αντεργατική επίθεση» είπε στη συνέχεια ο Αγγελος Χάγιος. «Ένα μικρό σημάδι, μια μεγάλη δυνατότητα για το μέλλον όμως, είναι η απήχηση που είχε η πολιτική μας πρόταση στους αγώνες και πρόσφατα στις εκλογές.
Πως, όμως, η αντικαπιταλιστική πρόταση που έχουμε καταθέσει μπορεί να γίνει υλική δύναμη του κινήματος; Πως θα γίνει υλική δύναμη ότι τα λεφτά υπάρχουν και ότι τα λεφτά αυτά θα επιβάλλει να τα πάρει το εργατικό λαϊκό κίνημα, κλείνοντας τράπεζες, καταργώντας το χρέος, κλπ; Είναι ένα δεύτερο σοβαρό ζήτημα προς προβληματισμό. Δεν έχουμε κάνει επαρκή δουλειά σε αυτό το πεδίο μέσα στον κόσμο. Να βγει το αίτημα αυτό με όρους κινήματος, να φτάνει να πηγαίνει το κίνημα στη Βουλή στις τράπεζες και να εκφράζεται με αυτό το αίτημα».
«Η δυνατότητα επιβολής του εργατικού κινήματος σε ένα τέτοιο ενοποιημένο αντίπαλο, απαιτεί την πολιτικοποίησή του σε ανώτερο επίπεδο και την ταξική του ανασυγκρότηση», ήταν το τρίτο σημείο που ανέπτυξε ο ομιλητής. «Να ανασυγκροτηθεί πολιτικά από άποψη στόχων, χειραφέτησης από την γραφειοκρατία, συσπείρωσης της νέας εργατικής βάρδιας που δεν είναι γραμμένη στα σωματεία».
«Τέταρτο θέμα, είναι το πως θα ζυμώσουμε για να γίνει υπόθεση ευρύτερων μαζών εργαζομένων και θα ηγεμονεύσει στο χώρο της Αριστεράς η επιβολή με όρους εργατικού-λαϊκού κινήματος λύσεων αντικαπιταλιστικού εργατικού χαρακτήρα, πως θα βαθύνει η αντιπαράθεση με την αστική κυριαρχία, την αστική εξουσία και πως θα απαντήσει στο ζήτημα μιας άλλης εξουσίας και μιας άλλης κοινωνίας».
«Είμαστε υποχρεωμένοι να επεξεργαστούμε βαθύτερα και να δώσουμε την δική μας ‘κυβερνητική πρόταση’ η οποία δεν μπορεί να είναι στο έδαφος του αστικού κοινοβουλίου και θεσμών – εξ ου και ο ρόλος μας σαν αιρετών πηγάζει από αυτή τη θέση. Την ανάγκη να βαθύνει η πολιτικοποίηση που όχι μόνο θα κλείνει και θα εθνικοποιεί τράπεζες ή θα καταργεί το χρέος, αλλά θα θέτει με όρους επαναστατικού εργατικού κινήματος, το ζήτημα αλλαγής της εξουσίας».
«Και τέλος» είπε κλείνοντας ο Αγγελος Χάγιος, «όλα αυτά απαιτούν μια άλλη αριστερά. Η αντικαπιταλιστική αριστερά στη χώρα μας με όλες τις αντιφάσεις της και τις μιζέριες μας, τις γκρίνιες μας, τις τριβές μας, σε κάποιες κρίσιμες στιγμές είτε του κινήματος, είτε των εξεγέρσεων, είτε σε αυτήν την πολιτική μάχη των εκλογών, στάθηκε στο ύψος της.
Αντιλαμβάνομαι την ιστορική αναγκαιότητα μιας άλλης αριστεράς και το ρόλο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε αυτήν από την σκοπιά της αναγκαιότητας της εποχής μας για να υπάρξει σύγχρονο, επαναστατικό, κομμουνιστικό το λέω εγώ, κόμμα της εργατικής τάξης με άλλους όρους από αυτούς που θέτει το ζήτημα το ΚΚΕ, ριζικά διαφορετικούς σε υπέρβαση της λογικής του υπαρκτού σοσιαλισμού και της κομματικής
γραφειοκρατίας, κόμμα που δεν θα συγκροτηθεί από τα πάνω με γραφειοκρατικούς όρους, αλλά μέσα από την ιστορική κίνηση της εργατικής τάξης και των πρωτοπόρων τμημάτων της. Από αυτήν την σκοπιά αντιλαμβάνομαι τα καθήκοντά μας, από την αναγκαιότητα να υπάρξει ανεξάρτητος τρίτος πόλος της αντικαπιταλιστικής και επαναστατικής αριστεράς στην ελληνική κοινωνία και στην Ευρώπη.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα πρέπει να κάνει ένα ποιοτικό άλμα. Κατά πόσο θα ανταποκριθούμε στις ποιοτικά ανώτερες ανάγκες που μας βάζει αυτή η ιστορικά καινούργια εποχή, ο χαρακτήρας της σύγκρουσης, οι 100.000 που μας ψήφισαν, ο κόσμος που εν δυνάμει μπορεί να πλησιάσει προς εμάς. Ποιοτικό άλμα στο πρόγραμμα, στη φυσιογνωμία, στην πολιτική πρακτική μέσα στο κίνημα, στη συμβολή στην ανασυγκρότηση της αριστεράς, στην κοινή δράση της αριστεράς - που δεν είναι μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ - είναι μεγάλη η κοινωνική και πολιτική αριστερά, αυτό είναι το καθήκον μας την επόμενη περίοδο. Αισιόδοξοι, αλλά και με προβληματισμό να ανταποκριθούμε στο ιστορικό μας καθήκον».
Πέτρος Κωνσταντίνου
Η λέξη που καταγράφηκε στις εκλογές και κάθισε στο λαιμό του Πρετεντέρη, είναι η λέξη ΑΝΤΑΡΣΥΑ» ξεκίνησε την ομιλία του ο Πέτρος Κωσταντίνου από το ΣΕΚ. «Αυτή η προεκλογική καμπάνια έδειξε σε όλη την αριστερά ότι μπορεί κανείς να σταθεί μπροστά στις εκλογές χωρίς να λέει “άλλο οι ψήφοι, άλλο οι αγώνες”.
Ημασταν στις απεργίες μαζί με τους εργαζόμενους στον ΟΣΕ, στο ΔΟΛ, στην Ακρόπολη την ώρα που έστελναν παγκόσμιο μήνυμα ότι η εργατική τάξη στην Ελλάδα μετά την ψήφιση του μνημόνιου ανακαλύπτει τη δύναμή της στην απεργία διαρκείας, την κατάληψη. Μας λέγανε, “πολύ τρέχετε στα Προπύλαια, εκεί θα πάρετε ψήφους; Οι Ιρανοί δεν ψηφίζουν”. Όμως οι Ιρανοί πρόσφυγες συνέδεσαν τον αγώνα τους με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ– τη ζωή τους στην ουσία συνέδεσαν, γιατί έκαναν απεργία πείνας – και μας τίμησαν. Και ο δικός τους αγώνας δικαιώθηκε με τη δύναμη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Μας στήριξε κόσμος που περίμενε ότι κάτι θα έκανε ο Γιώργος Παπανδρέου, αλλά νοσοκομείο το νοσοκομείο, αμαξοστάσιο το αμαξοστάσιο, μας έλεγαν ότι ‘με τον ίδιο τρόπο που τον βγάλαμε, θα τον ξηλώσουμε – και θα τον ξηλώσουμε με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ’. Αυτό είναι τεράστιο μήνυμα. Όταν χτίζεις γέφυρες με αυτόν τον κόσμο με την κοινή δράση, στις διαδηλώσεις, στις πανεργατικές απεργίες και όχι όταν κάνεις ξεχωριστές συγκεντρώσεις, όπως το ΚΚΕ, τότε μπορείς να κερδίζεις τους εργαζόμενους με το μέρος σου».
Στη συνέχεια ο ομιλητής τόνισε το ρόλο που έχει να παίξει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ μέσα στους αγώνες: «Είναι τεράστια η πίεση του κόσμου που μας ψήφισε και πώς θα ανταποκριθούμε. Εμείς δεν έχουμε την τοποθέτηση ότι η δουλειά γίνεται μέσα από τη συνδιαχείριση και τους θεσμούς. Εχουμε πάρει καθαρή θέση, ότι η κοινωνία αλλάζει με επαναστάσεις και έχουμε σαν κέντρο πως ο κόσμος θα οργανώσει την αντικαπιταλιστική πάλη ενάντια στο μνημόνιο. Αν θέλουμε να βάλουμε χέρι στο αν θα έχουμε λεφτά ή θα ακυρώσουμε τον προϋπολογισμό χρειαζόμαστε δυνατό εργατικό κίνημα στις τράπεζες.
Αυτά είναι ξεκινημένα. Θυμηθείτε τους απεργούς της Τράπεζας της Ελλάδος που όταν απεργούσαν για το ασφαλιστικό τους είχαν τη δύναμη και κατάφεραν να μπλοκάρουν το χρηματιστήριο και όλες τις κρατικές συναλλαγές. Και τώρα, η τρόικα και το μνημόνιο ζητάνε περικοπές στα νοσοκομεία, αλλά βρίσκονται αντιμέτωποι με τους γιατρούς που ανοίγουν τα νοσοκομεία για κάθε μετανάστη και ανασφάλιστο. Στα νοσοκομεία, στα σχολεία, τις συγκοινωνίες, μπαίνουμε μέσα να στηρίξουμε τους αγώνες, μάχη τη μάχη.
Οργανώνοντας την αντίσταση του κόσμου στις γειτονιές, βάζοντας μπροστά τα συνδικάτα, όπως των εκπαιδευτικών, για να μην αφήσουμε καθόλου το έδαφος στην φασιστική δημαγωγία του ΛΑΟΣ και της Χρυσής Αυγής να πιάσουν τόπο, ούτε στον Αγιο Παντελεήμονα, ούτε στην Αθήνα, ούτε στις άλλες πόλεις. Είναι χαρακτηριστικό ότι τους συντρόφους μετανάστες που ήταν υποψήφιοι τους τίμησε ο κόσμος αναδεικνύοντας τους στις πρώτες θέσεις των ψηφοδελτίων.
Δεν κάναμε εκλογική δουλειά, κάναμε δουλειά για να έχουν άσυλο, στέγη, να βάλουμε τέρμα στα κυνηγητά στο κέντρο της Αθήνας. Παλέψαμε για να σταματήσουν οι απολύσεις, να μην χάσουν οι εργαζόμενοι τις δουλειές τους, να μην αφήσουμε να διαλύσουν τα νοσοκομεία και τα σχολεία, να ανατρέψουμε το μνημόνιο, να τους αναγκάσουμε να τα πάρουν πίσω όλα. Είναι μια μεγάλη δύσκολη μάχη, αλλά μαζί με τις χιλιάδες μέλη που πρέπει- και θα γράψουμε - στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, μπορούμε να τη δώσουμε νικηφόρα».