Δουλεύουμε το κείμενο δυο χρόνια. Έχουμε προσπαθήσει να ξαναδιαβάσουμε με ένα καινούριο τρόπο την νεότερη ελληνική ιστορία μέσα από τη θεατρική δράση. Στην ουσία δημιουργούμε κείμενα αφού δεν υπάρχει δραματουργία  για την περίοδο της επανάστασης του \'21.

Η μόνη δραματουργία ήταν αυτές οι φολκλόρ ταινίες που οι μισοί τις μισούν και οι άλλοι μισοί νιώθουν ένα πατριωτικό αίσθημα που αγγίζει τα όρια του γραφικού. Ήθελα να ξεκινήσω από εκεί, αλλά με ιδιαίτερο φόβο αφού είναι πολύ επικίνδυνο να προσπαθείς να πιάσεις εκείνη την περίοδο χωρίς να πέσεις σε εθνικοπατριωτισμούς.

 

Ταυτόχρονα προσπαθήσαμε να πειραματιστούμε με τη θεατρική φόρμα. Η παράσταση έχει πολλή κίνηση χρησιμοποιώντας φόρμες του σωματικού θεάτρου. Ξεκινάμε την προσέγγιση από το σώμα του ηθοποιού και από την προσωπικότητά του. Η ίδια η προσωπικότητα του ηθοποιού οδηγεί στο ρόλο. Σε αντίθεση με το “παλιό” θέατρο που μέσα από τα κείμενα των συγγραφέων οι ηθοποιοί προσπαθούν να προσεγγίσουν το ρόλο, εδώ έχουμε την προσωπικότητα του ηθοποιού, τις ανάγκες και το σώμα του που οδηγούν στην προσέγγιση του ρόλου.

 

Το αφηγηματικό θέατρο έχει μια κοινή προσέγγιση με το επικό θέατρο του Μπρεχτ, ο ηθοποιός δεν είναι ο ρόλος αλλά αφηγείται μια ιστορία. Έχουμε κάποια κομμάτια που οι ηθοποιοί τραγουδούν και κινούνται. Ξεκινάμε από τα ιδεώδη της γαλλικής επανάστασης Ελευθερία-Ισότητα-Αδελφότητα και μετουσιώνουμε σε κάτι εντελώς διαφορετικό.

 

 

Η παράσταση προσπαθεί να αναδείξει την παρουσία των γυναικών σε έναν ανδροκρατούμενο κόσμο. Ξεκινήσαμε από πέρσι την προσπάθεια να φωτίσουμε το πώς νιώθουν και πόσο επηρεάζονται οι γυναίκες δίπλα σε άντρες με πολύ ισχυρή εξουσία. Δηλαδή να είσαι πάντα και με το ζόρι δευτεραγωνιστής. Και τώρα θέλησα να συνεχίσω την ίδια ιδέα. Μόνο που τώρα είναι πολύ πιο πολιτική. Για μένα η αύξηση της παρουσίας της γυναίκας έχει να κάνει με την πρόοδο. Ακόμα και σήμερα βλέπουμε αυτή η προσέγγιση να έχει αντανάκλαση και στην πραγματική πολιτική. Η δεξιά είναι πιο ανδροκρατούμενη από την αριστερά. Αυτό πήρε σάρκα και οστά και στην παράσταση.  Π.χ. για την περίοδο της επανάστασης του \'21, αποφεύγοντας την αναφορά στους κλασσικούς “ήρωες” της επανάστασης, μέσα από κείμενα ευρωπαίων φιλελλήνων που αναφέρονται στη θέση της γυναίκας.

 

Καθώς περνάμε στην νεότερη ιστορία αφήνουμε το αφηγηματικό θέατρο και πλησιάζουμε στο θέατρο ντοκουμέντο, π.χ. για την περίοδο της δεκαετίας του \'40 έχουμε πραγματικές μαρτυρίες. Καταλήγουμε στην τελευταία σκηνή να ανεβαίνουν μη ηθοποιοί, η Κατίνα Σηφακάκη και η Ζωή Πετροπούλου, αγωνίστριες της αντίστασης. Εκτός της θεατρικής φόρτισης, είναι και ένα πειραματικό στοιχείο για την ίδια τη φόρμα. Το ζωντανό στοιχείο ενός πραγματικού ανθρώπου που δεν είναι ηθοποιός μας οδηγεί κατ\' ευθείαν στο θέατρο ντοκουμέντο, που δικαιώνει και την υπόλοιπη παράσταση, αφού μπροστά στο αληθινό ακόμα και το θέατρο κοιτάζει με δέος την πραγματικότητα.

 

 

Είμαι ρομαντική και δεν θέλω να το χάσω αυτό στην τέχνη μου. Ξέρω όμως πως ένας άνθρωπος δεν μπορεί μόνος του να αλλάξει τα πράγματα. Παρόλα αυτά δεν πιστεύω πως θα πρέπει να βλέπουμε τα πράγματα μόνο σε επίπεδο συστήματος. Να περιμένουμε πρώτα να καταστραφεί ένα κοινωνικό πλαίσιο για να χτίσουμε πάνω στα συντρίμμια του κάτι άλλο. Είμαι κάπου ανάμεσα. Πρέπει να διεκδικήσουμε, να αντισταθούμε να πιέσουμε για όλα όσα έχουμε ανάγκη, αλλά ταυτόχρονα πρέπει να χτίσουμε με σύνεση πάνω στην καθημερινότητα που ζούμε.

 

Ταυτόχρονα βλέπω και ένα διδακτικό στοιχείο μέσα από τα πραγματικά παραδείγματα γυναικών που έδρασαν σε τέτοιες περιόδους.  Για μένα η συνάντησή μου ακόμα και για αυτό το μικρό χρονικό διάστημα με την Κατίνα και την Ζωή μου άλλαξαν πάρα πολλά πράγματα. Όταν βλέπεις έναν άνθρωπο να έχει διαψεύσει το ίδιο το DNA,  να έχει διαψεύσει τις δυσκολίες της ζωής, τους καθημερινούς πόνους, τις φοβίες, και ξέρεις ότι πάλεψε μόνος του χωρίς τα εύκολα και συνεχίζει να υπάρχει με τόσο δυνατή αγωνιστική διάθεση και ένα τόσο καθαρό μυαλό στα μεγάλα ζητήματα της συνεννόησης, της συνύπαρξης των λαών, προφανώς και παίρνεις δύναμη και αλλάζεις άποψη.

 

Για μένα όλο αυτό περνάει και ένα μήνυμα. Πως αυτοί οι απλοί καθημερινοί άνθρωποι και όχι οι μεγάλοι ηγέτες είναι αυτοί που αλλάζουν τελικά τα πράγματα, με απλούς εσωτερικούς τρόπους και χωρίς τεράστιες φανφάρες. Γι\' αυτό και έκανα αυτή τη παράσταση. Δεν πιστεύω πως μια παράσταση μπορεί να αλλάξει τον κόσμο, όμως πιστεύω πως μπορεί να προσθέσει μια επιπλέον ψηφίδα σε ένα ολόκληρο πλαίσιο αλλαγών.

 

Συνολικότερα το βλέπει κανείς αυτό. Πυκνώνουν οι εναλλακτικές παραστάσεις και οι φωνές. Παραστάσεις μικρότερων ομάδων που προσπαθούν να αρθρώσουν κάτι καινούριο. Είναι όμορφο που νέοι άνθρωποι προσπαθούν να χτίσουν θεατρικές φόρμες πιο πειραματικές. Και είναι προφανές πως όλες αυτές οι ομάδες προσπαθούν να αρθρώσουν ένα λόγο και σε σχέση με την κρίση που ζούμε.

 

Όμως όπως για όλους έτσι και για εμάς τα πράγματα γίνονται όλο και πιο δύσκολα στην προσπάθεια να επιβιώσεις. Χρειάζεται να πληρωθούν οι εργαζόμενοι ηθοποιοί, χρειάζονται χρήματα για την παραγωγή. Στην δική μας την περίπτωση εγώ εργάζομαι αλλού και με τα χρήματα εκείνα κάνω αυτή την παραγωγή. Και μπορεί εγώ να μην πάρω τα χρήματα πίσω, όμως δεν μπορεί να μην πληρωθούν οι συντελεστές. Να μην έχουν ένσημα. Δεν γίνεται να αναπαράγουμε το παλιό μοντέλο της εκμετάλλευσης. Πρέπει να επιβιώσει και ο κόσμος που δουλεύει μέσα στο θέατρο. Γι\' αυτό πλέον βρισκόμαστε σε ένα σημείο που χρειαζόμαστε ενός είδους ένωση, έναν συντονισμό που θα μας βοηθήσει να αρθρώσουμε πιο μαζικά αυτό το λόγο και θα βοηθήσει επίσης να επιβιώσουμε.

 

Το πρότυπο ευημερίας των τελευταίων δεκαετιών είχε δημιουργήσει και μια εύπεπτη μεριά στην τέχνη. Τώρα δεν είναι το ίδιο, πρέπει κάτι να πεις. Το σίγουρο είναι πως το θεατρικό τοπίο έχει αλλάξει.

 

 

\r\n

INFO

\r\n

Στην παράσταση παίζουν οι ηθοποιοί: Νικολίνα Καραθύμιου, Κατερίνα Μπιλάλη, Λυγερή Ταμπακοπούλου, Γιώτα Τσιότσκα, Άντρη Χατζηχριστοδούλου. 
Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 9:00μμ, στο Studio Μαυρομιχάλη (Μαυρομιχάλη 134).

\r\n