Αντιρατσιστικό κίνημα
Μαρτυρίες μεταναστών από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης: “Μας κλέβουν τη ζωή και τα όνειρα”
Διαδήλωση ενάντια στο στρατόπεδο συγκέντρωσης της Αμυγδαλέζας στις 14/09/2013
Τζαμάλ, από την Αλγερία
\r\nΜε λένε Τζαμάλ, 34 χρονών και είμαι από την Αλγερία. Είμαι 4 χρόνια στην Ελλάδα και τα μισά τα έχω περάσει μέσα στη φυλακή επειδή δεν είχα χαρτιά. Ήταν Δευτέρα 7 Γενάρη του 2013 λίγες μέρες πριν το συλλαλητήριο στις 19 Γενάρη που οργανώναμε να έρθουμε Αθήνα, όταν με πιάσανε στο Φάρο της Πάτρας. Ήταν η 2η επιχείρηση Ξένιος Δίας. Καθόμουν σε ένα παγκάκι με την κιθάρα που μόλις είχα αρχίσει να μαθαίνω.
\r\n\r\n \r\n \r\n \r\n \r\n \r\n \r\n \r\n
\r\nΜου ζητήσανε χαρτιά. Τους έδωσα αυτό που είχα και είχε λήξει. Μου είπανε έλα μαζί και θα δούμε. Απάντησα πως ξέρω τι είναι ο Ξένιος Δίας και δεν θα ξεμπλέξω εύκολα, όπως και έγινε. Στο αστυνομικό τμήμα έκατσα τρεις μέρες και εκεί, με τη βοήθεια των συντρόφων από την ΚΕΕΡΦΑ, έκανα αίτηση για άσυλο αλλά μου είπαν πως δεν μπορούσαν να με αφήσουν γιατί είχαν στείλει το όνομά μου στην Κόρινθο. Πήγαινε και θα τα βρεις εκεί, μου είπαν. Και έτσι έπεσα στην τρύπα γιατί αυτοί ήθελαν να γεμίσουν τις φυλακές.
\r\nΠαρασκευή 11 Γενάρη έφτασα στο στρατόπεδο. Εκεί στην αρχή ήταν πολύ χάλια. Ήμασταν 70-80 άτομα σε κάθε θάλαμο, σε διώροφα κρεβάτια. Οι τουαλέτες ήταν πολύ χάλια. Δεν είχαν πόρτες, χωρίς νερό ζεστό και κάναμε μπάνιο μέσα στο κρύο. Ζεστό νερό είχαμε μόνο στο τέλος, τους τελευταίους 4-5 μήνες.
\r\nΤο πρωί μας δίνανε ένα κέικ που ήταν πραγματικά το μοναδικό φαγητό που τρωγότανε. Μερικές φορές λάτρεψα αυτό το κέικ. Το φαγητό ήταν τραγικό. Κολλημένα μακαρόνια ή ρύζι και άψητο κοτόπουλο, τέτοιο που μερικές φορές τρώγαμε μόνο το ψωμί. Τόσο χάλια. Χωρίς τσιγάρα, χωρίς καφέ, χωρίς κάρτα να μιλήσεις με την οικογένειά σου για μεγάλο χρονικό διάστημα.
\r\n\r\n
\r\nΑλληλεγγύη
\r\nΗ αλληλεγγύη μέσα εκεί ήταν το σημαντικότερο πράγμα. Στην αυλή βγαίναμε μια ώρα το πρωί, μια ώρα το απόγευμα. Τον τελευταίο καιρό άλλαξε, δυο ώρες το πρωί, δυο το απόγευμα. Από την αστυνομία είδα βία, είδα να χτυπάνε και να βρίζουν σαν χρυσαυγίτες. Όμως είδα και αστυνομικούς που δεν ήθελαν να γίνουν τα πράγματα ακόμα χειρότερα.
\r\nΕίχαμε ένα παιδί από Τυνησία που ήταν στη Γαλλία, τον έστειλαν πίσω και εκεί τον έπιασε η αστυνομία και τον έφερε στην Κόρινθο. Μόλις του ανακοίνωσαν πως θα κάτσει μέσα παραπάνω από 12 μήνες τότε αυτός τρελάθηκε και πήγε να αυτοκτονήσει. Το ίδιο και ένα άλλο παιδί που πήδηξε από την ταράτσα και έσπασε τα πόδια του.
\r\nΓίνανε και κάποιες απεργίες πείνας. Στην αρχή δεν συμμετείχαν όλοι. Κάποια στιγμή άρχισαν να συμμετέχουν και οι Πακιστανοί που ήταν οι περισσότεροι και είχαν δύναμη. Εκεί για κάποιες μέρες άρχισαν να παίρνουν αποτυπώματα και να αφήνουν κάποιους. Είχα ένα φίλο τον Αμίν που τον έπιασαν στον πρώτο Ξένιο Δία και ενώ βγήκε μετά από 18 μήνες, τώρα, την προηγούμενη εβδομάδα που μιλάμε τον ξαναέπιασαν και τον ξαναέστειλαν πίσω.
\r\nΕγώ βγήκα μετά από 18 μήνες και 4 μέρες. Μας πήραν με λεωφορείο, πήγαμε στην Κατεχάκη, μας πήραν αποτυπώματα και δώσαμε συνεντεύξεις. Έκανα αίτηση ασύλου. Μας λέγανε πως ή θα μείνουμε μέσα ή θα μας στείλουν πίσω στις χώρες μας ή θα κάνουμε αίτηση ασύλου. Ακόμα ήμασταν κρατούμενοι. Μας γύρισαν στο στρατόπεδο και την ίδια μέρα μας έδωσαν ένα χαρτί και μας είπαν να πάμε να κάνουμε χαρτιά.
\r\nΝομίζω πως αυτούς τους 18 μήνες που έμεινα μέσα είναι σαν να μου κλέψανε τη ζωή και τα όνειρα. Είναι πολύ άσχημο. Εγώ πιστεύω πως θα πληρώσουν όλοι αυτοί που έκαναν όλα αυτά. Λυπάμαι πραγματικά που υπάρχουν τέτοια μέρη στην Ελλάδα. Δεν είναι μόνο το φαΐ τα φάρμακα, ο τρόπος ζωής, αλλά το χειρότερο είναι το γιατί είμαστε εκεί. Ολοι αυτοί που ήμασταν μέσα, άλλος που πήγαινε στη δουλειά του, ή να πάρει ψωμί κλπ δεν είχαν κανένα λόγο να πάνε φυλακή.
\r\n\r\n
\r\nΝταούντ, από το Κασμίρ
\r\n\r\n \r\n \r\n \r\n \r\n \r\n \r\n \r\n
\r\n\r\n
\r\nΜε πιάσανε στις 5 Οκτώβρη του 2012 στην πλατεία Κάνιγγος και με πήγανε στο ΑΤ Ομόνοιας, μετά στο Αλλοδαπών στην Πέτρου Ράλλη και το ίδιο βράδυ στην Αμυγδαλέζα. Εκεί μας βάλανε σε προκάτ σπίτια που σε κάθε ένα μένανε 8 άτομα, 4 σε κάθε δωμάτιο, σε διώροφα κρεβάτια. Κάθε 10 τέτοια σπίτια, τα λέγανε πτέρυγες, με σύρματα και στη μέση και υπήρχε ένα προαύλιο όπου βγαίναμε από δυο ώρες πρωί και απόγευμα. Όλη την υπόλοιπη μέρα ήμασταν μέσα κλειδωμένοι.
\r\nΤο πρωί γύρω στις 5:30-6 την ώρα που άλλαζαν βάρδια οι αστυνομικοί, μας ξυπνούσαν με φωνές για να μας μετρήσουν. Ειδικά στην αρχή η κατάσταση ήταν πολύ δύσκολη. Κάθε μέρα που πέρναγε, κράταγα ημερολόγιο. Ήταν και ένα τρόπος για να περνάει η μέρα. Τους πρώτους 5 μήνες δεν μπορούσα να μιλήσω με τη γυναίκα μου, τα παιδιά μου, τη μητέρα και τον πατέρα μου. Δεν είχα κανέναν απ’ έξω να μου φέρνει πράγματα, λεφτά, κάρτες και ρούχα. Όταν πρωτοπήγαμε μέσα, έπρεπε να τα βρούμε όλα από την αρχή. Παπούτσια, ρούχα, όλα. Και φυσικά το φαΐ. Το φαΐ ήταν πάρα πολύ άσχημο στην Αμυγδαλέζα. Και δεν ήταν μόνο αυτό. Με το φαΐ μας τιμωρούσαν όλους. Ένα παιδί έκανε κάτι λάθος, όλοι μαζί την πληρώναμε και δεν τρώγαμε. Έμεινα 45 κιλά μέσα στη φυλακή.
\r\nΜου δώσανε ένα χαρτί να υπογράψω. Ζήτησα να είναι στα αγγλικά αλλά δεν μου έφεραν. Μου είπαν πως άμα υπογράψω μετά από τρεις μήνες θα μου δώσουν κόκκινη κάρτα. Μετά από τρεις μήνες δεν με άφησαν. Όταν ρώτησα, μου είπαν πως άλλαξε ο νόμος και θα μείνουμε μέσα για 6 μήνες. Μετά τους 6μήνες μου είπαν πως θα μείνω άλλους τρεις μήνες μέσα. Και μετά άλλους τρεις.
\r\nΕνός παιδιού πέθανε ο πατέρας του και το έμαθε 22 μέρες μετά γιατί δεν μπορούσε να επικοινωνήσει. Υπήρχαν αστυνομικοί που βοηθούσαν, αλλά πάρα πολλοί αστυνομικοί μίλαγαν για τη Χρυσή Αυγή, φώναζαν, χτυπούσαν τους μετανάστες. Ένα παιδί έφαγε σαμπουάν για να αυτοκτονήσει. Δίπλα μου, μπροστά στα μάτια μου. Η αστυνομία τον άφησε έτσι εκεί.
\r\nΈχω πρόβλημα με τα μάτια μου. Ζήτησα να πάω σε νοσοκομείο. Την Πέμπτη 27 Ιούνη 2013 με μετέφεραν στο αεροδρόμιο. Εκεί έφαγα πολύ ξύλο. Θέλανε να με στείλουν πίσω και εγώ δεν ήθελα. Με βάλανε μέσα σε ένα δωμάτιο και με χτυπήσανε. Μου κάνανε ηλεκτροσόκ, αλλά εγώ δεν υπέγραψα χαρτί. Το βράδυ με μετέφεραν στο κρατητήριο στο Ελληνικό που έμεινα 3 μήνες και 5 ημέρες περίπου. Ήρθαν ο Τζαβέντ Ασλάμ και ο Πέτρος Κωνσταντίνου στο Ελληνικό και με είδαν. Είχα πρησμένο όλο μου το κεφάλι, αίμα παντού, τα μάτια μου μαύρα, το σώμα μου με ηλεκτροσόκ. Δεν μπορούσα να φάω για βδομάδες. Όλα αυτά τα έχω γράψει στο ημερολόγιο. Ήθελα να θυμάμαι πόσο δύσκολη ήταν η ζωή μέσα στη φυλακή. Πραγματικά κατάλαβα πόσο μεγάλη βοήθεια είναι η Πακιστανική Κοινότητα για εμάς. Από τότε άρχισα να καταλαβαίνω πως υπάρχει και άλλος κόσμος έξω και βοηθάει.
\r\nΜετά με στείλανε ξανά πίσω Αμυγδαλέζα. Και τώρα είμαι έξω από τις 5 Απρίλη 2014. Μου είπαν πως τελείωσε το 18μηνο και μου έδωσαν χαρτί για ένα μήνα, που πλέον έχει λήξει. Ζητάω να μου δώσουν κόκκινη κάρτα και δεν μου δίνουν. Τώρα πάλι είμαι παράνομος. Ο, τι ώρα με πιάσουν θα ξαναγυρίσω πίσω στην Αμυγδαλέζα γιατί δεν μου δίνουν κόκκινη κάρτα. Γι\' αυτό δεν βγαίνω από το σπίτι. Δεν πάω ούτε στη δουλειά μου στην πλατεία Κάνιγγος, το αφεντικό μου λέει να πάω, αλλά φοβάμαι.
\r\nΌσοι δεν μίλησαν πήραν και χαρτιά, όσοι μιλάνε φοβάμαι πως θα τους κυνηγήσουν και δεν θα μπορέσουν να πάρουν ποτέ χαρτιά. Σε όλα τα παιδιά που βγήκαν έξω τους έδωσαν κόκκινη κάρτα, σε μένα ό,τι και να κάνω, ακόμα και μέσω της κοινότητας ή της ΚΕΕΡΦΑ, δεν μου δίνουν τίποτα.
\r\nΠριν έρθω εδώ το σκέφτηκα πολύ. Η ζωή εκεί που ζούσα στο Κασμίρ ήταν πολύ δύσκολη. Ζητάω να πάρω χαρτιά, να μπορώ να δουλέψω, να έχω μια κανονική ζωή. Έδωσα 7.000 ευρώ και δεν μπορώ να ξεπληρώσω αν δεν δουλέψω. Είμαι 35 χρονών. 14 χρονών πήγα σχολείο. Ξέρω καλά τι είναι η ζωή. Είμαι μάστορας. Φτιάχνω κινητά, λαπ-τοπ, i-phone, δουλεύω πολύ για να στέλνω λεφτά στη γυναίκα μου και το παιδί μου.
\r\n\r\n
\r\nΟ Τζαμάλ και ο Νταούντ μίλησαν
\r\nστον Κυριάκο Μπάνο
\r\n\r\n
Ενημέρωση της τελευταίας στιγμής
\r\n•Απορρίφθηκαν χωρίς περαιτέρω εξέταση οι μηνύσεις που είχε υποβάλει ο Νταούτ εναντίον των αστυνομικών που τον βασάνισαν με ξύλο και ηλεκτροσόκ στα κρατητήρια του αεροδρομίου τον Ιούνη του 2013. Όπως καταγγέλλει η Πακιστανική Κοινότητα, η ΕΛ.ΑΣ. αρνείται συστηματικά να διερευνήσει τα πολλαπλά κρούσματα ρατσιστικής συμπεριφοράς που έχουν καταγγελθεί τα τελευταία χρόνια.
\r\n