Είναι κομμάτι της ίδιας επίθεσης που δρομολογεί την ιδιωτικοποίηση της Υγείας. Με τον ίδιο τρόπο που έριξαν τσεκούρι σε μια σειρά νοσοκομείων πανελλαδικά, κλείνοντας κλινικές και απολύοντας χιλιάδες γιατρούς και εργαζόμενους. Κλείνοντας τον ΕΟΠΥΥ, δημιουργώντας την ΕΣΑΝ Α.Ε. και πετώντας εκατοντάδες χιλιάδες ανασφάλιστους έξω από το Εθνικό Σύστημα Υγείας. Κομμάτι της ίδιας προσπάθειας να μεταφερθούν τα βάρη της κρίσης στις πλάτες της εργατικής τάξης. Να κοπούν οι παροχές που το ίδιο το εργατικό κίνημα διεκδίκησε και κατέκτησε και να εφαρμοστεί το μοντέλο που θέλει τους εργάτες να πληρώνουν από την τσέπη τους για τη μόρφωση και την υγεία τους.

 

Στην Παιδεία, αυτό αφορά όλες τις βαθμίδες της, από την πρώτη μέχρι την τελευταία. Μόνο το 1,9 % του προϋπολογισμού πάει στην παιδεία, ενώ για στρατιωτικές δαπάνες δίνεται ποσό σχεδόν 1,5 φορά παραπάνω. Από τους παιδικούς σταθμούς που η λειτουργία τους έχει περιοριστεί λόγω του κοψίματος των κονδυλίων, του οικονομικού στραγγαλισμού των δήμων και των απολύσεων νηπιαγωγών. Στα δημοτικά σχολεία και τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση μέσω των απολύσεων, των καταργήσεων και των συγχωνεύσεων σχολείων. Ακόμα και με την κατάργηση πενήντα ειδικοτήτων στα ΕΠΑΛ που οδηγούν τους μαθητές στη μαθητεία ή στα ιδιωτικά ΙΕΚ.

 

Ειδικά στην τριτοβάθμια εκπαίδευση αυτό παίρνει μεγαλύτερες διαστάσεις. Η προσπάθεια να ιδρυθούν ιδιωτικά πανεπιστήμια που θα μοιάζουν στα υπόλοιπα ευρωπαϊκά, παρουσιάζεται σαν τη μεγάλη προσπάθεια εκσυγχρονισμού. Η δημόσια και δωρεάν Παιδεία παρουσιάζεται όχι σαν ένα αναφαίρετο δικαίωμα που κερδήθηκε με τους αγώνες ενάντια στη Χούντα, αλλά σαν μια οπισθοδρομική κατάσταση που εμποδίζει την ανάπτυξη της οικονομίας και της κοινωνίας. Στην πραγματικότητα αυτό που διακυβεύεται, είναι το για ποιον λειτουργούν τα πανεπιστήμια. Αυτό που λέμε Παιδεία θέλει τα πανεπιστήμια να λειτουργούν για να παράξουν γνώση, για να μορφωθούν τα παιδιά της εργατικής τάξης και να βγουν στην αγορά εργασίας. Όχι κάποιο μεγάλο κομμουνιστικό ιδεώδες, τα απλά πράγματα.

 

Για τον καπιταλισμό όμως, αυτό δεν αποφέρει το επιθυμητό κέρδος. Οι εργάτες θα πρέπει να πληρώνουν εξ’ ολοκλήρου την αναπαραγωγή και τη μόρφωσή τους χαρίζοντας στο σύστημα την επόμενη γενιά εργατών. Αντίθετα, κέρδος αποφέρουν οι μεγάλες πολυεθνικές που τώρα δεν έχουν δικαίωμα να παρέμβουν και να παραγγείλουν έρευνες για τα προϊόντα τους.

 

Η ιδιωτικοποίηση όμως θα τους δώσει αυτή τη δυνατότητα. Να δίνουν ψίχουλα στα πανεπιστημιακά ιδρύματα και να έχουν καθηγητές, εργαζόμενους και φοιτητές να δουλεύουν στην ουσία για να παράξουν εκείνοι κέρδος. Να κάνει το Χημικό Αθήνας για παράδειγμα τις μελέτες για τη βελτίωση της coca-cola, τη στιγμή που η εταιρεία απολύει τους εργαζόμενούς της. Να εφαρμόζουν τις τεχνικές του μάρκετινγκ και ό,τι άλλο μπορούμε να φανταστούμε που συνδέει την παραγόμενη γνώση με το κέρδος των ιδιωτών.

 

Γι’ αυτό κομμάτι της επίθεσης στην παιδεία ήταν και η κατάργηση του αυτοδιοίκητου των πανεπιστημίων. Μέχρι τώρα πρόεδρος ενός τμήματος ή μιας σχολής εκλεγόταν κάποιος που είχε την κοινή αποδοχή καθηγητών - εργαζομένων - φοιτητών. Αυτό, με την ίδρυση των Συμβουλίων Ιδρυμάτων, κόπηκε. Η εκπροσώπηση των φοιτητών, στην ουσία, εξαφανίστηκε εντελώς. Σε κάθε ίδρυμα εκπροσωπεί ένας όλους τους φοιτητές. Αλλά ακόμα και αυτή των καθηγητών και των εργαζομένων περιορίστηκε σε τέτοιο βαθμό που στην ουσία δεν παίζει σοβαρό ρόλο. 

Έτσι στη θέση των πρυτάνεων, προέδρων κλπ μπαίνουν εύκολα αυτοί που έχουν τα κονέ με τις επιχειρήσεις και το κεφάλαιο, που θα μπορέσουν να κάνουν καλές συμφωνίες μεταξύ επιχειρηματιών και κράτους, προς το συμφέρον υποτίθεται του κράτους. Ένας τέτοιος «ισχυρός» είναι και ο πρύτανης του ΕΚΠΑ, Φορτσάκης. Πρόεδρος του εποπτικού συμβουλίου της ΝΕΡΙΤ, έχει μάθει ήδη κάποια από τα απαραίτητα βήματα. Σίγουρα αυτά της συκοφαντίας και της τρομοκράτησης.

 

Μαζί με την ιδιωτική έρευνα πάει και η αναγκαιότητα οι φοιτητές να πληρώνουν οι ίδιοι για τις σπουδές τους. Όχι απλά να δουλεύουν για τις πολυεθνικές, αλλά να πληρώνουν και τα βιβλία, τη σίτιση και τη στέγασή τους για όσο καιρό σπουδάζουν. Να πληρώνουν δίδακτρα για τα μεταπτυχιακά, αλλά ακόμα και για τα προπτυχιακά αν αυτό καταφέρουν να το πετύχουν.

 

Ακριβώς επειδή αυτή η μάχη κρατάει χρόνια και το εκπαιδευτικό κίνημα έχει αποδείξει ξανά και ξανά πως μπορεί να σταματάει την εφαρμογή ψηφισμένων νόμων, η επίθεση στην αντίσταση παίρνει καινούρια χαρακτηριστικά. Τις επιθέσεις της Γιαννάκου, της Διαμαντοπούλου, του Αρβανιτόπουλου και σωρό άλλες αν γυρίσουμε προς τα πίσω, τις έχει ανακόψει μέσα από απεργίες και καταλήψεις διαρκείας. Αυτή τη δυνατότητα προσπαθεί να σταματήσει τώρα ο Λοβέρδος. Αντικατέστησε τους φύλακες των πανεπιστημίων με ιδιωτικές εταιρείες security προσπαθώντας να διαλύσει τα σωματεία και το συνδικαλισμό, απολύοντας παράλληλα εκατοντάδες διοικητικούς. Με τις δηλώσεις του Φορτσάκη για πανεπιστημιακή αστυνομία προσπαθεί να ποινικοποιήσει την πολιτική δραστηριότητα. Με τις διαγραφές των φοιτητών προσπαθεί να επιβάλει την τρομοκρατία των χαμένων εξεταστικών και εξαμήνων θέλοντας να στρέψει τους φοιτητές μακριά από τις συλλογικές διαδικασίες και τις καταλήψεις.

 

Σε αυτή τη φάση οι φοιτητικοί σύλλογοι απαντάνε με συνελεύσεις και καταλήψεις έχοντας στο πλευρό τους τους εργαζόμενους. Αψηφώντας την τρομοκρατία των ΜΑΤ που επιστρατεύτηκε αρκετές φορές, τόσο στην Πρυτανεία του ΕΚΠΑ όσο και σε άλλες κινητοποιήσεις. Είναι η ώρα για κλιμάκωση. Με καταλήψεις διαρκείας, απεργία των εργαζομένων και των καθηγητών, κοινές διαδηλώσεις και συνελεύσεις συντονισμού με όλα τα κομμάτια που παλεύουν αυτή την κυβέρνηση.