Η Σάντρα, εργαζόμενη μητέρα σε μια βιοτεχνία φωτοβολταϊκών ετοιμάζεται να επιστρέψει στη δουλειά μετά από ένα διάστημα κλονισμού και κατάθλιψης. Εν τω μεταξύ όμως, τα αφεντικά και ο εργοδηγός έχουν συνειδητοποιήσει ότι ο κύκλος παραγωγής με 17 εργάτες βγαίνει και με 16, φτάνει να κάνουν υπερωρίες. Στήνουν στα γρήγορα μια ψηφοφορία με ερώτημα αν θα πάρουν 1.000 ευρώ μπόνους ή αν θα επιστρέψει η Σάντρα στη δουλειά και φυσικά η συντριπτική πλειοψηφία των εργατών επιλέγει το μπόνους!

Με τη βοήθεια των 2 συναδέλφων της που δεν υπερψήφισαν την απόλυσή της, η Σάντρα αποσπά τη δυνατότητα για μια δεύτερη ψηφοφορία τη Δευτέρα το πρωί. Έχει δυο μέρες και μια νύχτα (ένα Σαββατοκύριακο) για να τους μεταπείσει.

 

Έτσι ξεκινά ένας Γολγοθάς για τη Σάντρα (και για τον θεατή). Ο φακός της κάμερας ακολουθεί από πολύ κοντά την ηρωίδα να χτυπάει κουδούνια πολυκατοικιών στα εργατικά προάστια της Λιέγης, να «εισβάλλει» στα σπίτια των συναδέλφων της και μάλιστα στην πιο «ιερή» στιγμή, αυτή της ξεκούρασης, για να επιχειρηματολογήσει μέσω διμερούς διαλόγου (και όχι μέσω μιας συλλογικής συνέλευσης), για ποιό λόγο το δικό της δικαίωμα στη δουλειά μετράει παραπάνω από τις σπουδές των παιδιών τους, το στεγαστικό τους δάνειο, την ανακαίνιση του διαμερίσματός τους κλπ.

\r\n

Βασανιστική

\r\n

Η διαδικασία είναι βασανιστική και αμήχανη: Βήχας, αναίτιος ιδρώτας και αφυδάτωση, ανάγκη για ηρεμιστικά χάπια, η Σάντρα αισθάνεται ότι προκαλεί τον οίκτο και διαρκώς θέλει να τα παρατήσει. Έχει να παλέψει με τη φοβερή λειτουργία του συστήματος να κάνει τον απλό εργάτη να αισθάνεται αδύναμος, μη αποδοτικός, εν τέλει περιττός, άχρηστος. Όμως συνεχίζει χάρη στην υποστήριξη των δύο συναδέλφων και του συντρόφου της αλλά και γιατί σιγά-σιγά οι προσπάθειές της αρχίζουν να αποδίδουν.

 

Η ταινία είναι πανόραμα των διαφορετικών συνειδήσεων μέσα στην εργατική τάξη. Από τα πιο καθυστερημένα κομμάτια, τραμπούκους, κυνικούς που κοιτούν την πάρτη τους, ανθρώπους που διστάζουν, ντρέπονται, φοβούνται, εργάτες και εργάτριες που αλλάζουν, που επανεξετάζουν τη ζωή τους και στην πορεία μεταπείθουν κι άλλους, αλλά και πάλι ανησυχούν. «Τι θα κάνουν οι υπόλοιποι;» «Τι θα απογίνω εγώ όταν λήξει η σύμβασή μου;». Έτσι ακριβώς -λειτουργεί το σύστημα: Το διαίρει και βασίλευε απέναντι στη συλλογική δράση είναι πραγματικά ζητήματα που βάζει η ζωή μέσα στον καπιταλισμό και δεν υπάρχουν εύκολες απαντήσεις, αλλά η διαλεκτική πάλη για να αλλάξεις την κατάσταση και τον εαυτό σου. Στο φινάλε αυτό είναι το τελικό κεκτημένο για τη Σάντρα και για μας που παρακολουθήσαμε μιάμιση ώρα κυριολεκτικά σε αναμμένα κάρβουνα, διερωτώμενοι «Πού είναι ο συνδικαλισμός; Πού είναι το εργατικό δίκαιο;».

 

Το σινεμά των αδελφών Νταρντέν έχει αυτή την αρετή: Δεν αφήνει τον θεατή σε χλωρό κλαρί, τον ταρακουνάει συνεχώς. Χωρίς ωραιοποιήσεις, χωρίς μελοδραματισμό θέτει μικρά και μεγάλα ερωτήματα μέσα στις πιο δύσκολες καταστάσεις. Από την αντιρατσιστική «Υπόσχεση» μέχρι το «Παιδί», τη «Ροζετα», «Το παιδί με το ποδήλατο», επιμένουν να προκαλούν, να επαναφέρουν τη σύγκρουση του προσωπικού με το πολιτικό, χωρίς να χάνουν την ταξική τους οπτική. Με το «Δυο ημέρες, μια νύχτα» δίνουν μια ταινία που αξίζει να δει και να συζητήσει όλος ο κόσμος που παλεύει για ν’αλλάξει η εργατική τάξη και ο κόσμος!