Οι ΗΠΑ χρησιμοποιούν την πολιορκία του Κομπάνι από το Ισλαμικό Κράτος προκειμένου να σπρώξουν τα πράγματα προς αυτήν την κατεύθυνση. Οι ίδιοι που έσπειραν το μίσος ανάμεσα σε σουνίτες και σιίτες στο Ιράκ (δημιουργώντας το γόνιμο έδαφος για να αναπτυχθεί  το Ισλαμικό Κράτος, παρουσιάζοντας τον εαυτό του ως προστάτη των σουνιτών), τώρα  θέλουν να «σώσουν» και τους Κούρδους.

 

Σε αυτήν την κατεύθυνση το ρόλο του μεσολαβητή ανάμεσα στις ΗΠΑ και τους Κούρδους μαχητές στην Συρία έχει αναλάβει ο Μπαρζανί, πρόεδρος του περιφερειακού κοινοβουλίου των Κούρδων του Ιράκ, η κυβέρνηση του οποίου συνεργάζεται ανοιχτά με τις ΗΠΑ. «Συνηθίζαμε να λέμε ότι οι Κούρδοι δεν έχουν άλλους φίλους από τα βουνά. Αλλά αυτό δεν ακούγεται πλέον αληθινό» είχε δηλώσει χαρακτηριστικά από τον Αύγουστο ο dr. Fuad Hussein, πρόεδρος του υπουργικού συμβουλίου της περιφερειακής κυβέρνησης των Κούρδων στο Ιράκ.

 

Την προηγούμενη βδομάδα η Τουρκία επέτρεψε την διέλευση των  Πεσμεργκά του Μπαρζανί από το έδαφός της προς το Κομπάνι, μετά από αίτημα του τελευταίου. Στο μεταξύ, σύμφωνα με το ρεπορτάζ του Νικόλα Ζηργάνου (ΕφΣυν 23/10/14):

«Οι υπερασπιστές της πόλης με αναπτερωμένο ηθικό και εφοδιασμένοι από τα αμερικανικά C130, που έριξαν προχθές 27 τόνους στρατιωτικής και φαρμακευτικής βοήθειας, δεσμεύτηκαν απέναντι στην Ουάσιγκτον ότι δεν θα σταματήσουν στην ανακατάληψη των κουρδικών εδαφών που έχουν υπό την κατοχή τους οι τζιχαντιστές, αλλά θα ενταχθούν στη συμμαχία ενάντια στο Ισλαμικό Κράτος.

 

Τουρκικά ΜΜΕ μετέδωσαν χθες ότι εκπρόσωπος του κόμματος Δημοκρατικής Ένωσης των Κούρδων της Συρίας, (PYD), το οποίο διατηρεί στενούς δεσμούς με το Εργατικό κόμμα του Κουρδιστάν (PKK) και είναι χαρακτηρισμένο από την Άγκυρα ως «τρομοκρατική» οργάνωση, μετέχει στο κέντρο επιχειρήσεων της διεθνούς συμμαχίας, από όπου συντονίζεται η στρατιωτική δράση κατά του Ισλαμικού Κράτους, στο Ιράκ και τη Συρία…

Οι συνομιλίες των Σύρων Κούρδων με τους Αμερικανούς έχουν αρχίσει με μυστικότητα εδώ και δύο εβδομάδες, με τον ηγέτη του PYD, Σαλέχ Μουσλίμ να συναντά στο Παρίσι στις 12 Οκτωβρίου, τον Αμερικανό ειδικό απεσταλμένο για τη Συρία, Ντάνιελ Ρούμπινσταϊν, λίγες ημέρες μετά την άρνηση της Τουρκίας να συνδράμει τους Κούρδους στο Κομπάνι. Ο Μουσλίμ συναντήθηκε στις 18 Οκτωβρίου και με τον αναπληρωτή σύμβουλο εθνικής ασφαλείας του προέδρου Ομπάμα, Τόνι Μπλάινκεν, στο Ντοχούκ του Ιρακινού Κουρδιστάν, όπου και συμφωνήθηκε η αμερικανική βοήθεια στο Κομπάνι και η δέσμευση των Κούρδων στον αγώνα κατά του Ισλαμικού Κράτους… Στο πλευρό των Κούρδων τάχθηκε και η Δαμασκός…».

 

H πίεση για συνεργασία με τις ΗΠΑ μοιάζει να περνάει και στο ίδιο το PKK όπως φαίνεται από τα όσα λέει στην συνέντευξη που έδωσε την Δευτέρα 3 Νοέμβρη ο Τζεμίλ Μπαγίκ, ηγέτης της πολιτικής πτέρυγας του PKK και ένας εκ των ιδρυτών του που παραμένει ελεύθερος, στην αυστριακή εφημερίδα Der Standard. Ο Μπαγίκ προτείνει ειρήνευση και πολιτική λύση με το τουρκικό κράτος με μεσολαβητή τις ΗΠΑ: 

«Δεν μπορεί να υπάρξει λύση με πόλεμο, κατά συνέπεια πρέπει να υπάρξει μία πολιτική λύση [ανάμεσα στο PKK και την Τουρκία]. Έχουμε φθάσει στο σημείο που πρέπει να υπάρξει δραστηριοποίηση. Για τον λόγο αυτόν προτείνουμε μία τρίτη δύναμη να αναλάβει τον ρόλο του παρατηρητή στη διαδικασία αυτή. Αυτός μπορεί να είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες. Μπορεί επίσης να είναι μία διεθνής αντιπροσωπεία. Χρειαζόμαστε ένα μεσολαβητή, χρειαζόμαστε παρατηρητές. Και εμείς θα δεχόμασταν και τους Αμερικανούς. Κατά την γνώμη μας, τα πράγματα κινούνται προς αυτήν την κατεύθυνση».

 

Στην ερώτηση αν «υπάρχει άμεση συνεργασία ανάμεσα στους Αμερικάνους και το YPG» (τo ένοπλο τμήμα του PΥD) ο Μπαγίκ απαντά: «Nαι αυτή υπάρχει, οι Αμερικάνοι έχουν δώσει ακόμα και όπλα». (Σύμφωνα με το in.gr που αναπαρήγαγε την είδηση η αυστριακή εφημερίδα Der Standard πήρε την συνέντευξη σε μυστική τοποθεσία στο Ιράκ, κοντά στα σύνορα με το Ιράν).

 

Ο αγώνας των Κούρδων χρειάζεται την συμπαράσταση του αντιπολεμικού κινήματος για να μην στραφεί στην κατεύθυνση της συνεργασίας με τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Η συνεργασία με­ τις ΗΠΑ δεν πρόκειται να σημάνει απελευθέρωση ούτε για τους Κούρδους ούτε για τους υπόλοιπους πληθυσμούς στην ευρύτερη περιοχή.