Θέλει πραγματικά μεγάλο θράσος για να παρουσιαστεί η συμμαχία Σαμαρά-Αναστασιάδη με το δικτάτορα της Αιγύπτου ως επιτυχία. Στην προσπάθειά τους όμως να ανταγωνιστούν την Τουρκία για τον έλεγχο της περιοχής, οι δύο κυβερνήσεις δεν διστάζουν να συνεργάζονται ακόμα και με τους σφαγείς της αιγυπτιακής επανάστασης. Η συμφωνία περιλαμβάνει, εκτός από επιτάχυνση των διαπραγματεύσεων των τριών χωρών για «την οριοθέτηση των θαλάσσιων ζωνών», εμπορικές και ενεργειακές συνεργασίες αλλά και κοινή αντιμετώπιση «της τρομοκρατίας και του θρησκευτικού φανατισμού» στη Μέση Ανατολή. «Θέλω να συγχαρώ τον Πρόεδρο Σίσι για τον πρωταγωνιστικό και καθοριστικό του ρόλο στην αντιμετώπιση της τρομοκρατίας», δήλωσε ξεδιάντροπα ο Σαμαράς μετά τη συνάντηση.

 

Ο ανταγωνισμός Ελλάδας-Κύπρου με την Τουρκία για τον καθορισμό της ΑΟΖ και την εκμετάλλευση των κοιτασμάτων της ανατολικής Μεσογείου δεν είναι καινούργια ιστορία. Όμως, με το νέο ιμπεριαλιστικό πόλεμο του Ομπάμα και της συμμαχίας των προθύμων του στη Μέση Ανατολή και τις καινούργιες ευκαιρίες που προσφέρει για ανακατατάξεις των δυνάμεων στην περιοχή, αυτοί οι ανταγωνισμοί οξύνονται. Έτσι αυτό που οι Σαμαροβενιζέλοι και τα περισσότερα ΜΜΕ παρουσιάζουν σαν μια “ιστορική συμφωνία”, δεν είναι παρά η προσπάθεια της ελληνικής και της κυπριακής κυβέρνησης να μοιράσουν το χάρτη σύμφωνα με τα συμφέροντα της δικής τους άρχουσας τάξης και μάλιστα με τις πλάτες των πιο αντιδραστικών καθεστώτων. 

\r\n

Ισραήλ

\r\n

Μετά τις επίσημες επαφές με τη στρατιωτική αιγυπτιακή κυβέρνηση, μια αντίστοιχη τριμερής συνάντηση κορυφής είναι με δική τους πρωτοβουλία στα σκαριά, αυτή τη φορά με τους σιωνιστές δολοφόνους του Ισραήλ και τον πρωθυπουργό τους Νετανιάχου.

Το ότι μοιράζουν το χάρτη είναι κυριολεκτικό. Το ρεπορτάζ του MEGA για το θέμα, στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων το Σάββατο το βράδυ, παρουσίασε τις ζώνες διεκδίκησης των δυο μπλοκ (βλέπε χάρτες κάτω). Από τη μια της συγκυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου για μια ελληνική ΑΟΖ που θα επεκτείνεται και θα συνορεύει με την αιγυπτιακή και κυπριακή ΑΟΖ και από την άλλη, την αντίστοιχη διεκδίκηση της τουρκικής κυβέρνησης. Εκεί φτάνει η ψυχρή, πολεμοκάπηλη λογική τους.

 

Ο άξονας Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ-Αιγύπτου είναι ένας επικίνδυνος άξονας. Φέρνει πιο κοντά όχι την ασφάλεια, τη σταθερότητα και τη συνεργασία, όπως λένε, για τους λαούς, αλλά τον πόλεμο, τον εθνικισμό και το μιλιταρισμό. Το αντιπολεμικό κίνημα και η αριστερά χρειάζεται να ξεσηκωθούν για να τον διαλύσουν.

Σε μια σημαντική πολιτική συγκυρία έγινε την περασμένη Τετάρτη, 5 Νοεμβρίου, η εκδήλωση που οργάνωσε η Εργατική Δημοκρατία, κάτω από τον τίτλο: «100 χρόνια πολέμων κρίσεων και επαναστάσεων – Η αριστερή εναλλακτική στην κρίση». Έγινε λίγες μόνο μέρες μετά τη συνάντηση Κασουλίδη – Βενιζέλου με τον Αιγύπτιο Υπουργό Εξωτερικών ενώ την ημέρα της συζήτησης είχε φτάσει στη Λευκωσία ο υπουργός Εξωτερικών του Ισραήλ. Την επόμενη ήλθε ο Σαμαράς για συνάντηση με τον Αναστασιάδη και την Παρασκευή πήγαν και οι δυο μαζί στην Αίγυπτο για συνάντηση με τον Αλ Σίσι.

 

Όλα αυτά βέβαια μέσα στα πλαίσια των σχεδιασμών τους για οριοθέτηση και εκμετάλλευση της ΑΟΖ ανάμεσα στις τρεις χώρες. Αυτό ήταν και το πρώτο στοιχείο που ανέδειξε η συζήτηση: Όπως τόνισε ο Ντίνος Αγιομαμίτης που ήταν και ο πρώτος ομιλητής: «με αυτές τις κινήσεις η Κυπριακή Δημοκρατία αλλά και η Ελλάδα έχουν εντάξει τους εαυτούς τους μέσα στους ευρύτερους σχεδιασμούς των ΗΠΑ για τη Νέα Μέση Ανατολή. Στήριξαν όλους τους προηγούμενους πολέμους σε Ιράκ και Αφγανιστάν και τώρα στηρίζουν τον πόλεμο και τις επιθέσεις των βομβαρδιστικών στη Συρία και το Ιράκ με το πρόσχημα του πολέμου κατά του Ισλαμικού Κράτους. Αυτοί που σκοτώνονται όμως καθημερινά δεν είναι μόνο τζιχαντιστές αλλά και άμαχοι, Κούρδοι, Σύριοι, Ιρακινοί. Αυτό όμως είναι αδιάφορο για τις κυβερνήσεις των “συμμάχων”. Αυτό που μετρά είναι τα πετρέλαια και ο έλεγχος τους… Οι Αναστασιάδης, Σαμαράς και Βενιζέλος είναι χωμένοι ως τα μπούνια σε αυτούς τους βρώμικους σχεδιασμούς των ιμπεριαλιστών».

 

«Η εθνική ενότητα για την υπεράσπιση των “κυριαρχικών δικαιωμάτων” της Κυπριακής Δημοκρατίας στην ΑΟΖ αποδυναμώνει την ταξική ενότητα που χρειάζεται για να δώσουμε αποτελεσματικά τις μάχες ενάντια στις μνημονιακές πολιτικές», τόνισε. Γι’ αυτό και «η αριστερά δεν θα έπρεπε με κανένα τρόπο να συμμετέχει σε αυτό το θίασο της “εθνικής ενότητας” με τον Αναστασιάδη και τον Σαμαρά». Αντίθετα πρέπει: «να προωθήσει την ταξική ενότητα των εργαζομένων ενάντια στην απειλή του πολέμου και την πάλη ενάντια στις μνημονιακές πολιτικές που έχουν οδηγήσει στη φτώχεια και την εξαθλίωση εκατομμύρια ανθρώπους και στις τρεις χώρες.»

 

Στη δική του παρέμβαση ο Παναγιώτης Σταυρινίδης λέκτορας ψυχολογίας στο πανεπιστήμιο Κύπρου και υποψήφιος με το ΑΚΕΛ στις προηγούμενες ευρωεκλογές, επικεντρώθηκε στον παραλογισμό των εξοπλισμών. «Δεν μπορεί» όπως είπε «η χώρα του 4 στα 10 (4 στα 10 παιδιά στην Ελλάδα ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας) να είναι ένατη στον παγκόσμιο χάρτη των εξοπλισμών» (σε σχέση με την αναλογία πληθυσμού). Κατάγγειλε επίσης τον Αναστασιάδη που εγκατέλειψε τις συνομιλίες και επεσήμανε ότι τα παιχνίδια που παίζει με τον Σαμαρά είναι επικίνδυνα και μπορούν να προκαλέσουν θερμό επεισόδιο.

Ο Πέτρος Κωνσταντίνου από το ΣΕΚ που ήταν ο τρίτος ομιλητής στάθηκε στο αδιέξοδο της κρίσης του καπιταλισμού και την αδυναμία των διάφορων «σοφών» να βρούν απαντήσεις. Έβαλε το παράδειγμα της Ελλάδας και των αγώνων της εργατικής τάξης που αντιστέκεται στις μνημονιακές πολιτικές και έχει μετατρέψει την οικονομική κρίση και σε πολιτική. Σημείωσε την ανάγκη οι εργαζόμενοι να πάρουν στα χέρια τους τον έλεγχο της οικονομίας σαν την μόνη πραγματική προοπτική για έξοδο από την κρίση.

 

«Το τρίπτυχο, διαγραφή του χρέους, κρατικοποίηση των τραπεζών, εργατικός έλεγχος είναι η εργατική εναλλακτική στη κρίση» τόνισε και έφερε το παράδειγμα της ΕΡΤ που λειτούργησε κάτω από τον έλεγχο των εργαζομένων με πολύ καλύτερα αποτελέσματα. Τα κινήματα και οι αγώνες είναι ο δρόμος για τη νίκη, είπε και έφερε το παράδειγμα του αντιφασιστικού κινήματος που με τη δράση του οδήγησε στη φυλακή ολόκληρη την ηγεσία της Χρυσής Αυγής.

 

Επεσήμανε τέλος την ανάγκη για την συγκρότηση επαναστατικών κομμάτων που να μπορούν όταν εμφανίζονται οι επαναστάσεις να γείρουν την πλάστιγγα προς την μεριά των εργατών και να οδηγήσουν στη νίκη.

Ήταν μια πολύ καλή εκδήλωση που ακόμα και όταν τέλειωσε αρκετός κόσμος έμεινε και συνέχιζε τη συζήτηση στα πηγαδάκια. Ενδεικτικό της διάθεσης που υπήρχε είναι και το ότι δόθηκαν 21 εφημερίδες και αρκετά βιβλία.