Ιδέες
Γιατί να διαβάσουμε το: Ο αμερικάνικος πόλεμος στο Βιετνάμ
Ο πόλεμος του Βιετνάμ είναι ένας διάσημος πόλεμος. Δεκάδες ταινίες, βιβλία, τραγούδια έχουν γραφτεί. Είναι μια ιστορία που αξίζει να υπάρχει στη μνήμη καθώς θυμίζει τις απαντήσεις σε μια σειρά ερωτήματα που φέρνουν ξανά και ξανά οι πολεμικές εκστρατείες των ιμπεριαλιστών.
\r\n\r\n \r\n \r\n \r\n \r\n \r\n \r\n \r\n \r\n \r\n \r\n \r\n \r\n
Οι υπερδυνάμεις δεν είναι ανίκητες. Το αντιπολεμικό κίνημα μπορεί πράγματι να σταματήσει τον πόλεμο. Καμιά δύναμη δεν μπορεί να υποκαταστήσει τη δράση του απλού κόσμου, των εργατών και της νεολαίας.
\r\nΤο βιβλίο του Τζόναθαν Νηλ για τον πόλεμο στο Βιετνάμ, είναι ένα βιβλίο από τη μεριά των από τα κάτω. Των φτωχών βιετναμέζων και των φτωχών αμερικάνων που υποχρέωσαν την αμερικάνικη κυβέρνηση στο πρώτο μεγάλο στραπάτσο.
\r\nΟ Νηλ ξεκινάει με την ιστορία του Βιετναμέζικου λαού, μια ιστορία αντίστασης απέναντι στην γαλλική αποικιοκρατία που καταλήγει με ήττα των γάλλων το 1954. Το Βιετνάμ διχοτομείται σε Βόρειο και Νότιο. Το βιβλίο δίνει μια περιγραφή της πάλης στο Νότιο Βιετνάμ ανάμεσα σε μια κυβέρνηση που υποστηριζόταν από γαιοκτήμονες και επιχειρηματίες από τη μια, κι ένα αντάρτικο στρατό φτωχών αγροτών από την άλλη. Από το 1959 ξεκινάει ανταρτοπόλεμος στο Νότο στον οποίο ηγούνται οι Βιετ Κονγκ, το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο και το 1965 η εξέλιξη του πολέμου έδειχνε ότι σύντομα οι Κομμουνιστές θα έπαιρναν την εξουσία και στο Νότο.
\r\nΟι ΗΠΑ ξεκινούν να στέλνουν στρατεύματα στο Νότιο Βιετνάμ. Η αμερικάνικη άρχουσα τάξη φοβόταν πως μια νίκη των Βιετκόνγκ από τη μια θα ενθάρρυνε τα ριζοσπαστικά κομμάτια του κινήματος μέσα στις ίδιες τις ΗΠΑ κι από την άλλη θα ενίσχυε το ρώσικο στρατόπεδο σε διεθνές επίπεδο.
\r\nΜέσα από συγκλονιστικές μαρτυρίες, ο Νηλ καταγράφει τον αιματηρό και βρώμικο τρόπο διεξαγωγής του πολέμου. Σε πολιτικό επίπεδο οι Βιετκόνγκ ήταν νικητές. Η συντριπτική πλειοψηφία των Βιετναμέζων ήταν μαζί τους. Αυτό σήμαινε ότι σε κάθε περίπτωση τα αμερικάνικα στρατεύματα υπολείπονταν αριθμητικά από τους αντάρτες.
\r\nΓι\' αυτό το λόγο οι αμερικάνοι διεξήγαγαν πόλεμο φθοράς. Σαν μια Α.Ε που μετράει κέρδη, παραγώμενο προϊόν κλπ, ο αμερικάνικος στρατός μετρούσε νεκρούς Βιετναμέζους. Όχι μόνο αντάρτες. Η “λογική” ήταν ότι θα σκότωναν όσο περισσότερους μέχρι να τους τσακίσουν. Οι ανώτεροι αξιωματικοί απαιτούσαν αποδείξεις για τις δολοφονίες μετά από κάθε εξόρμηση σε κάποιο χωριό και η μονάδα μέτρησης ήταν τα κομμένα αυτιά των δολοφονημένων βιετναμέζων.
\r\nΌλα αυτά όμως τα υλοποιούσαν οι αμερικάνοι στρατιώτες. Για την ακρίβεια οι φτωχοί αμερικάνοι στρατιώτες. Αυτοί που πήγαν να πολεμήσουν στο Βιετνάμ δεν ήταν τα παιδιά των πλουσίων, αλλά της εργατικής τάξης. Άρχισαν να αντιλαμβάνονται ότι συμμετείχαν σε έναν πόλεμο ενάντια στα δικά τους συμφέροντα. Ότι είχαν να χωρίσουν πολλά περισσότερα με τους ανωτέρους τους και την κυβέρνηση που τους έστειλε παρά με τους Βιετναμέζους.
\r\n\r\n
\r\nΕντυπωσιακές περιγραφές
\r\nΟι περιγραφές για τον τρόπο που πολεμούσαν οι Βιετκόνγκ είναι εντυπωσιακές. Ζώντας μέσα σε υπόγειους λαβύρινθους έκτασης εκατοντάδων χιλιομέτρων, μπορούσαν να αιφνιδιάζουν τον αντίπαλο και να καταφέρνουν σημαντικά χτυπήματα παρά τον σαφώς υποδεέστερο εξοπλισμό τους.
\r\nΑυτό που εντυπωσιάζει όμως πολύ περισσότερο είναι η εξέγερση μέσα στις ίδιες τις ΗΠΑ. Τόσο στο έδαφός τους, με το ξέσπασμα ενός αντιπολεμικού κινήματος που έκανε πραγματικά την αμερικάνικη άρχουσα τάξη να τρέμει, όσο και μέσα στο ίδιο το στράτευμα. Τα φέρετρα των νεκρών αμερικάνων φαντάρων, οι μαρτυρίες των βετεράνων που επέστρεφαν και οι εικόνες των συνεπειών που είχαν οι ναπάλμ πάνω στα κορμιά μικρών παιδιών, οδήγησε σε αντιπολεμική έκρηξη, μέσα στις ίδιες τις ΗΠΑ.
\r\nΤο 1968 ήταν καμπή - και στο Βιετνάμ με την επίθεση της Τετ, αλλά και μέσα στις ΗΠΑ.
\r\nΟ ιός της εξέγερσης έχει πλέον προσβάλει τους ίδιους τους αμερικάνους φαντάρους. Οι φαντάροι στο μέτωπο και σε κάθε στρατιωτική βάση οργανώνονται. Καταλαβαίνουν ότι ο πόλεμος δεν είναι δικός τους. Εκδίδουν αντιπολεμικές εφημερίδες (πάνω από 300 έχουν καταγραφεί, με τίτλους όπως “Fuck The Army – Γαμώ το στρατό” και “Harass the Brass – Καψόνια στα γαλόνια”), οι λιποταξίες αυξάνονται, οι σημαίες της “μαύρης δύναμης”, του κινήματος των μαύρων στις ΗΠΑ, εμφανίζονται στα στρατόπεδα και το φράγκινγκ γίνεται εφιάλτης των ανώτερων αξιωματικών.
\r\n\r\n
\r\nΦράγκινγκ
\r\nΤι ήταν το φράγκινγκ (fragging, από το fragmentation bomb); “Φράγκινγκ σήμαινε το να πάρεις μια βόμβα και να την πετάξεις μέσα στη σκηνή ενός πολεμοχαρή αξιωματικού ή λοχία, που επέμενε να σε στέλνει σε επικίνδυνες περιπολίες. Ήταν ένας τρόπος να πειθαρχήσεις τους αξιωματικούς” λέει ο Νηλ.
\r\nΟ Στέπτοου, ένας αξιωματικός της 25ης Μεραρχίας Πεζικού, περιγράφει χαρακτηριστικά: “Υπήρχε ένα γενικό μοτίβο. Αν έκανες μαλακίες με τους άντρες, συνήθως δεχόσουν προειδοποίηση. Όταν επέστρεφες στη σκηνή σου θα έβρισκες ένα κάνιστρο δακρυγόνου. Την επόμενη φορά θα υπήρχε ένα παγιδευμένο αντικείμενο, που αν σκόνταφτες πάνω του θα καταλάβαινες ότι θα μπορούσε να είναι κι αληθινό. Η τρίτη φορά θα ήταν και η πραγματική. Δεν ήταν ότι δεν σε είχαν προειδοποιήσει”. Οι μετριοπαθείς εκτιμήσεις αναφέρουν ότι πάνω από 1.000 αξιωματικοί σκοτώθηκαν από τους δικούς τους άντρες. Από το 1971 κι έπειτα οι περισσότεροι φαντάροι αρνούνταν ή απέφευγαν να πάνε σε μάχες. Το 1973 οι ΗΠΑ αναγκάζονται να αποσυρθούν εντελώς και το 1975 η κυβέρνηση του Νότιου Βιετνάμ πέφτει.
\r\nΤο βιβλίο συνεχίζει με τα γεγονότα στην Καμπότζη και το Βιετνάμ μετά τον πόλεμο και τις συνέπειες της ήττας των αμερικάνων, στις ίδιες τις ΗΠΑ. Από τότε, το αντιπολεμικό κίνημα φούντωσε ξανά ενάντια στον πόλεμο του Μπους στο Ιράκ και σήμερα είναι ξανά επίκαιρο να θυμηθούμε τη δύναμή του.
\r\n