Παπαρήγα - Τσίπρας. Συνάντηση με το Σαμαρά;

Λίγες μέρες πριν ο Σαμαράς είχε μιλήσει στην ετήσια γενική συνέλευση του ΣΕΒ. Εκεί ο πρόεδρος του ΣΕΒ Δασκαλόπουλος του είχε τραβήξει το αυτί γιατί δεν είχε ψηφίσει στην βουλή μαζί με το ΠΑΣΟΚ και το ΛΑΟΣ υπέρ της «βοήθειας» του ΔΝΤ και της ΕΚΤ. Ο Σαμαράς είχε σπεύσει να διαλύσει τις όποιες παρεξηγήσεις. Ανάμεσα στην ακατάσχετη φλυαρία του είπε το «μυστικό» για την στάση του στη βουλή: «Σε τέτοιες συνθήκες δεν μπορούμε να αφήσουμε τη χώρα χωρίς θεσμική αντιπολίτευση. Δεν μπορούμε να ακούγεται στη χώρα, ως μοναδική αντιπολίτευση, η φωνή των διαδηλωτών στο πεζοδρόμιο». 

Η ΝΔ είναι σε βαθιά κρίση. Ιδια και μεγαλύτερη από το ΠΑΣΟΚ του Παπανδρέου. Φαίνεται παντού, στις δημοσκοπήσεις για παράδειγμα. Ο Σαμαράς προσπαθεί να διασώσει κάτι από το ναυάγιο διεκδικώντας τη «θεσμική αντιπολίτευση» που θα «καταφέρει να μην παρασυρθεί από τη φθορά» του ΠΑΣΟΚ-σύμφωνα με μια ακόμα φράση από την ομιλία του στον ΣΕΒ. 

Ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται, λέει η παροιμία. Εν προκειμένω, ο Σαμαράς προσπαθεί να «πιαστεί» από τα δυο κόμματα της αριστεράς. Ισως, παρά την ανατριχίλα που του προκαλεί ακόμα και το όνομα, να αποφάσισε να μιμηθεί τον Μητσοτάκη του 1988 που έπαιρνε μαζί τον Φλωράκη και τον Κύρκο στις πρωτοβουλίες για την «κάθαρση» με επισκέψεις στο Πρόεδρο της Δημοκρατίας...

«Εθνική συναίνεση»


Το ερώτημα είναι γιατί αυτά τα δυο κόμματα προθυμοποιούνται. Πριν δυο βδομάδες τόσο ο Τσίπρας όσο κι η Παπαρήγα αρνήθηκαν να πάνε στο «συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών» με τον Παπούλια. Εκαναν πολύ σωστά. Η συμμετοχή τους στο συμβούλιο θα ήταν ένα βήμα προς την «εθνική συναίνεση» και την «υπευθυνότητα» την οποία απαιτούν από την αριστερά να επιδείξει η άρχουσα τάξη, τα φερέφωνά της στα ΜΜΕ και η κυβέρνηση. 

Αν η συμμετοχή στο συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών είναι συναίνεση, η συνάντηση με τον Σαμαρά τι είναι; Τι σκοπό εξυπηρετεί; Να δείξει ότι τα δυο κόμματα της αριστεράς σέβονται τον θεσμό της αξιωματικής αντιπολίτευσης; Η Παπαρήγα είχε δηλώσει επανειλημμένα ότι στη βουλή δεν γίνεται τίποτα, το «πεζοδρόμιο» είναι ο προνομιακός χώρος δράσης του κόμματος. Στο πεζοδρόμιο όμως το ΚΚΕ δεν μπορεί να βρεθεί με τα εκατομμύρια εργάτες που απεργούν και διαδηλώνουν στα απεργιακά συλλαλητήρια, γιατί το ΠΑΜΕ επιλέγει να βαδίζει χωριστά -αλλά στη βουλή μπορεί να συζητάει με τον Σαμαρά. 

Ο Τσίπρας αντίθετα, καλεί στον ΣΥΡΙΖΑ την «σοσιαλιστική συνιστώσα» -τον κόσμο και τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ που έρχονται σε σύγκρουση με την ηγεσία του Παπανδρέου. Οι συναντήσεις με τον Σαμαρά μάλλον δεν θα πείσουν για την χρησιμότητα μιας τέτοιας επιλογής τον κόσμο που χειροκροτάει τη Σακοράφα ή το Δημαρά. Αλλωστε ο Τσίπρας δήλωσε ότι, παρά τις διαφωνίες, έχει «κοινά συμπεράσματα» με το Σαμαρά. 

Η αριστερά βρίσκεται μπροστά σε μια κρίσιμη πρόκληση και σε μια τεράστια ευκαιρία. Να δώσει έκφραση και κατεύθυνση στα εκατομμύρια που οργίζονται με τις επιθέσεις των καπιταλιστών και μουτζώνουν κυριολεκτικά το πολιτικό σύστημα που τους υπηρετεί. Το μόνο που δεν χρειάζεται είναι επιδείξεις «ρεαλισμού» και «υπευθυνότητας» -όπως αυτές με τις συναντήσεις με τον Σαμαρά. Σε αντίθετη κατεύθυνση πρέπει να προσανατολιστεί. Στον αντικαπιταλισμό, στην κλιμάκωση των αγώνων. «Η φωνή των διαδηλωτών στο πεζοδρόμιο» που τόσο σιχαίνεται και φοβάται ο Σαμαράς και όλη η άρχουσα τάξη, αυτό απαιτεί από την αριστερά.