Τον περασμένο Σεπτέμβρη η Λιβύη βρήκε χώρο στα ελληνικά ΜΜΕ γιατί βομβαρδίστηκε εκεί το πλοίο ARAEVO, συμφερόντων Μελισσανίδη. Δυο ναυτικοί έχασαν τη ζωή τους, ένας Ρουμάνος και ένας Έλληνας. Η πραγματικότητα είναι ότι αυτή είναι η καθημερινή κατάσταση στη Λιβύη και όχι η εξαίρεση. Βέβαια, τύποι σαν το Μελισσανίδη, ξέρουν πολύ καλά ποια είναι η κατάσταση αλλά δεν διστάζουν να στείλουν κόσμο να δουλέψει, γιατί όπως ιδιαίτερα οι Έλληνες εφοπλιστές γνωρίζουν πολύ καλά, το να κάνεις μπίζνες σε καιρό πολέμου σημαίνει ευκαιρίες για τεράστια κέρδη. Ανάμεσα στους δέκα νεκρούς στο ξενοδοχείο την περασμένη βδομάδα, ήταν και ένας Αμερικανός, ο οποίος -τι έκπληξη- ήταν αντιπρόσωπος μιας εταιρείας που παρέχει “ασφάλεια”.

 

Έχουν περάσει τριάμισι χρόνια από τότε που ο Κάμερον και ο Σαρκοζί, εκπροσωπώντας Βρετανία και Αγγλία, έφταναν στη Βεγγάζη, και έβγαζαν τις φωτογραφίες του θριάμβου πάνω σε κόκκινο χαλί. Ήταν τότε που η Δύση, που είχε πιαστεί στον ύπνο από το ξέσπασμα των αραβικών επαναστάσεων, έτρεχε να παρέμβει για να μπορέσει να ελέγξει τις εξελίξεις μετά την πτώση των παλιών καθεστώτων. 

 

Η λογική ήταν, αφού δεν μπορούμε να σώσουμε τον Καντάφι, ας βοηθήσουμε στην πτώση του, ώστε να έχουμε τις διασυνδέσεις και τον έλεγχο πάνω σε αυτούς που θα τον διαδεχθούν. Άρχισαν να διοχετεύουν όπλα και να βομβαρδίζουν θέσεις του καθεστώτος. Η λέξη αποτυχία είναι πολύ λίγη για να περιγράψει το αποτέλεσμα αυτής της στρατηγικής. Το 2012 στη διάρκεια ταραχών, δολοφονήθηκε ο πρέσβης των ΗΠΑ μέσα στην ίδια τους την πρεσβεία, ο πρώτος αμερικανός πρέσβης που δολοφονείται μετά το 1979 και το Αφγανιστάν. Αυτό που ακολούθησε ήταν ακόμη μεγαλύτερη αποσταθεροποίηση.

 

Σήμερα πλέον οι ξένες πρεσβείες έχουν εγκαταλειφθεί. Όχι απλώς οι ξένες πρεσβείες, αλλά και το ίδιο το κοινοβούλιο έχει εγκαταλειφθεί. Οι βουλευτές, ή τουλάχιστον όσοι δεν παραιτήθηκαν, έφτασαν να συνεδριάζουν σε ένα πλοίο μακριά από την ξηρά, στα ανοιχτά του Τομπρούκ. Άλλη μια “έκπληξη”, το πλοίο είναι το Έλυρος, σταλμένο από την κυβέρνηση Σαμαρά. Αυτό το κοινοβούλιο την περασμένη βδομάδα ψήφισε νόμο που επιτρέπει την ανάληψη κρατικών καθηκόντων από παλιά στελέχη του Καντάφι. Η δικαιολογία είναι ότι ο νόμος που είχε ψηφιστεί για τη συνολική αποπομπή όσων είχαν συμμετοχή στο προηγούμενο καθεστώς και τις σφαγές του, ήταν μια από τις “υπερβολές” της επανάστασης του 2011.

\r\n

Ανταλλαγές

\r\n

Παράλληλα τις τελευταίες μέρες ήρθαν στο φως οι ανταλλαγές πληροφοριών τις μέρες του 2011 ανάμεσα σε στελέχη του Καντάφι και την αμερικανική κυβέρνηση. Οι μεν προσπαθούσαν να τους πείσουν να σταματήσουν να στέλνουν όπλα γιατί η κατάσταση θα βγει εκτός ελέγχου. Υπήρχε διχογνωμία και στο εσωτερικό της αμερικανικής κυβέρνησης, αλλά φαίνεται πως η Χίλαρι Κλίντον ήταν αυτή που πήρε την πρωτοβουλία να προχωρήσει σε μεγαλύτερη εμπλοκή.

 

Σήμερα, η πόλη Ντέρνα στα ανατολικά της χώρας θεωρείται επισήμως τμήμα του “Ισλαμικού Κράτους”, το οποίο έχει πλέον και μια αφρικανική επαρχία εκτός από τις περιοχές που ελέγχει σε Ιράκ και Συρία. Τα ρεπορτάζ λένε πως η ένοπλη επίθεση στην Τρίπολη είναι επίσης έργο του τοπικού πυρήνα της Τρίπολης του Ισλαμικού Κράτους. Είναι άγνωστο τι ακριβώς ελέγχει το κεντρικό κράτος έξω από κάποιες ζώνες του Τομπρούκ. Η Τρίπολη, η Μιζουράτα και η Σίρτη ελέγχονται από την μεγαλύτερη αντιπολιτευόμενη δύναμη, τους Ισλαμιστές που είχαν από την αρχή της επανάστασης ως έδρα τη Μιζουράτα. Στη Βεγγάζη διεξάγεται ανοιχτός πόλεμος ανάμεσα στις δύο πτέρυγες. Στο μεταξύ εξελίσσεται μια παρωδία διεθνών διαπραγματεύσεων στη Γενεύη, για την ειρήνευση της χώρας, στις οποίες οι Ισλαμιστές... δεν συμμετέχουν.

 

Ο χαρακτήρας εμφυλίου που έχει πάρει η κατάσταση στην Λιβύη είναι και προϊόν της παρέμβασης όχι μόνο των μεγάλων δυνάμεων αλλά και μικρότερων περιφερειακών δυνάμεων. Το Κατάρ και η Τουρκία από την αρχή πόνταραν στους Ισλαμιστές, στέλνοντας όπλα και χρήμα. Από την αλλη μεριά, οι εξελίξεις στην Αίγυπτο έφεραν το νέο καθεστώς του Σίσι να θεωρεί προϋπόθεση την ήττα των ισλαμιστών στη Λιβύη για να τσακίσει την αντιπολίτευση στο εσωτερικό της χώρας. Η Αίγυπτος όχι μόνο έστειλε όπλα αλλά προχώρησε σε βομβαρδισμούς κατά θέσεων των ισλαμιστών, στηρίζοντας την πτέρυγα των “κοσμικών” στρατηγών.

 

Μέσα σε όλα αυτά και τυχοδιώκτες σαν τον Μελισσανίδη. Το πλοίο του βομβαρδίστηκε από την αεροπορία αυτού που αποκαλείται “επίσημη” κυβέρνηση, μιας και θεωρήθηκε ύποπτο για μεταφορά υλικου προς τις περιοχές που ελέγχονται από τους ισλαμιστές. Η κυβέρνηση του Σαμαρά καταδίκασε την “άνανδρη” επίθεση. Αλλά βέβαια ούτε τον Μελισσανίδη καταδίκασε, που έστειλε ένα πλήρωμα 26 ανθρώπων μέσα στο χάος, ούτε απέσυρε την αναγνώρισή της από την κυβέρνηση του Τομπρούκ. Στο κάτω κάτω, η κυβέρνηση του Τομπρούκ είναι συνεταίρος του καθεστώτος Σίσι, μπορεί να θεωρηθεί και μια προέκταση του άξονα “Ελλάδας – Κύπρου – Ισραήλ – Αιγύπτου” προς τα δυτικά.

 

Είναι δηλαδή από τις δυνάμεις που θα... εγγυηθούν την ασφάλεια της περιοχής για να αντληθούν οι υδρογονάνθρακες από τη Μεσόγειο. Ο Καμμένος, στην πρώτη του συνάντηση με την πρέσβειρα του Ισραήλ, δεν έδωσε κανένα σημάδι ότι η κυβέρνηση Τσίπρα σκοπεύει να αλλάξει αυτό τον επικίνδυνο προσανατολισμό.