Ο Κώστας καταλάβαινε ότι το περιβάλλον στο οποίο θα έπρεπε να χτίσει τη ζωή του, που έτσι κι αλλιώς δεν ήταν ποτέ φιλικό απέναντι στους πρώην χρήστες, ήταν ακόμα πιο δύσκολο σε μια εποχή βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης. Αποφάσισε όμως να δώσει τη μάχη για τη ζωή του κι έτσι συνδέθηκε με την Ευαγγελία, κάνανε μαζί ένα παιδάκι (το «κουκουναράκι» του) και έπιασε δουλειά με οχτάμηνη σύμβαση στο Δήμο. 

 

Ταυτόχρονα, αφού παρακολούθησε πολλές συζητήσεις, εκδηλώσεις και πυρήνες, ο Κώστας οργανώθηκε στο ΣΕΚ για να παλέψει συλλογικά απέναντι στο σύστημα. Από τότε έδωσε πολλές φορές το παρών στο κίνημα, από τις απεργίες και στις διαδηλώσεις ενάντια στα Μνημόνια μέχρι τις εξορμήσεις μας με την Εργατική Αλληλεγγύη στο πάρκο του αγ. Θεράποντα. 

 

Η γλώσσα του επικοινωνούσε άμεσα με τον καθημερινό κόσμο της ανεργίας και του χαμηλού μεροκάματου και γι’ αυτό μπορούσε να εξηγήσει με απλό και κατανοητό τρόπο μεγάλα θέματα, από τη διαγραφή του χρέους μέχρι την ανάγκη να τσακίσουμε τους φασίστες. Δυστυχώς όμως, η μακροχρόνια ανεργία και οι «κλειστές πόρτες» τον έσπρωξαν πίσω στα ναρκωτικά. Δεν το έβαλε εύκολα κάτω, ακόμα κι όταν έμεινε άστεγος πέρσι, στον ξενώνα όπου έμεινε κολλούσε αφίσες της ΚΕΕΡΦΑ για το αντιφασιστικό συλλαλητήριο στις 22 Μάρτη 2014 και όταν πουλούσε τη «Σχεδία», έδινε μαζί και μια προκήρυξη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για τις ευρωεκλογές. 

 

Από το καλοκαίρι του 2014 χάσαμε κάθε επαφή μαζί του μέχρι που πριν από ένα μήνα διαβάσαμε στην Εργατική Αλληλεγγύη το γράμμα του από τις φυλακές Γρεβενών (http://ergatiki.gr/article.php?issue=1158&=11133). Μόλις πριν δύο βδομάδες διαβάσαμε με συγκίνηση το τελευταίο γράμμα του, στο οποίο περιέγραφε την εμπειρία του από την αθλιότητα των φυλακών και την ταξική αδικία που αναπαράγει το «σωφρονιστικό» σύστημα (http://ergatiki.gr/article .php?issue=1162&id=11303). 

 

Όπως έγραφε χαρακτηριστικά, η συντριπτική πλειοψηφία των ποινικών κρατουμένων είναι «κοινωνικοί κρατούμενοι», την ίδια στιγμή που οι καπιταλιστές και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι σκορπούν τη φτώχεια και τους πολέμους ατιμώρητα. Αποχαιρετούμε το σύντροφο Κώστα που έφυγε με ψηλά το κεφάλι και του υποσχόμαστε ότι δεν θα τον ξεχάσουμε. Η μνήμη του θα μας θυμίζει ότι όσο πιο γρήγορα ανατρέψουμε αυτό το βάρβαρο σύστημα, τόσο περισσότεροι άνθρωποι θα γλιτώσουν από το θάνατο και την εξαθλίωση.