Πολιτική
Nέος κύκλος κυβερνητικών υποχωρήσεων

Το μπλόκ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στη διαδήλωση για τη διαγραφή του χρέους την Δευτέρα 11 Μάη

“Ο Πρόεδρος Ζ. Κ. Γιουνκέρ  και ο Έλληνας Πρωθυπουργός Αλ. Τσίπρας κατέγραψαν την πρόοδο που έχει σημειωθεί τις τελευταίες ημέρες στις συνομιλίες μεταξύ της Ελλάδος και των εταίρων της πάνω στο ζήτημα της αναλυτικής δέσμης μεταρρυθμίσεων… Ιδιαίτερη μνεία έγινε στη σημασία των μεταρρυθμίσεων για εκσυγχρονισμό του συνταξιοδοτικού συστήματος… Σε αυτό το πλαίσιο υπήρξε σύγκλιση απόψεων γύρω από τον ρόλο ενός μοντέρνου και αποτελεσματικού συστήματος συλλογικών διαπραγματεύσεων…”
 
Πίσω από τις ραφιναρισμένες διατυπώσεις της κοινής δήλωσης Γιούνκερ-Τσίπρα υποδηλώνεται ότι ακόμα δύο «κόκκινες» γραμμές εγκαταλείπονται από την κυβέρνηση.  
 
Την κοινή δήλωση, την περασμένη Τετάρτη, συνόδεψε η απόφαση της ΕΚΤ να μην περιορίσει τελικά τη διαθεσιμότητα των ενεχύρων των ελληνικών τραπεζών και να αυξήσει ελάχιστα το όριο του έκτακτου μηχανισμού ρευστότητας κατά 2 δις, που προβλήθηκε σαν «επιτυχία». 
 
Την συνόδευσε βέβαια και η πρόβλεψη της Κομισιόν για ρυθμό ανάπτυξης 0,5% του ΑΕΠ το 2015 (από 2,5% προηγουμένως) και 1,4% που προβλέπει η ελληνική κυβέρνηση. «Δεδομένης της υπάρχουσας αβεβαιότητας αναφορικά με την έγκαιρη εφαρμογή των απαραίτητων μεταρρυθμίσεων και δεσμεύσεων του προϋπολογισμού, οι προβλέψεις για το 2015 και το 2016 βασίζονται στην υπόθεση ότι δεν θα υπάρξει αλλαγή πολιτικής…» αναφέρει η Κομισιόν.
 
Στο Γιούρογκρουπ της Δευτέρας 11 Μάη η κυβέρνηση, υποτίθεται, περίμενε «μια θετική δήλωση-νεύμα» προς το ΕΚΤ να χαλαρώσει την στάση του σχετικά με τη χρηματοδότηση με στόχο να εκταμιευθούν χρήματα (11 δις ευρώ) για τη συνέχιση της εξυπηρέτησης του χρέους μόνο τους 3 επόμενους μήνες. Τελικά δεν πήρε  ούτε αυτό. Αναμένει με αγωνία τη συνεδρίαση του ΕΚΤ για μια ακόμη  μικρή αύξηση του ορίου εντόκων γραμματίων του ελληνικού δημοσίου. Με τι ανταλλάγματα όμως;
 
Εγκατάλειψη
 
Ποιό είναι αλήθεια το «μοντέρνο και αποτελεσματικό σύστημα συλλογικών διαπραγματεύσεων» που συνέκλιναν Τσίπρας και Γιούνκερ; Μήπως η εγκατάλειψη της αρχικής «κόκκινης γραμμής» της αύξησης του κατώτατου μισθού στα 750 ευρώ, που μετά ειπώθηκε ότι θα δοθεί σταδιακά, στη συνέχεια ότι θα δοθεί το 2016, αλλά τελικά παγώνει ως έχει; 
 
Οσον αφορά το ασφαλιστικό και το συνταξιοδοτικό, ο γ.γ Κοινωνικών Ασφαλίσεων Ρωμανιάς δήλωσε ότι οι «εταίροι» έθεσαν θέμα αύξησης των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης στα 67 χρόνια και απάντησε χωρίς ντροπή: «Λέμε λοιπόν να το κουβεντιάσουμε, να δεχτούμε να ανεβάσουμε τα όρια, αλλά να τα ανεβάσουμε με τέτοιο τρόπο, ώστε να μην θιγούν θεμελιωμένα και κατοχυρωμένα συνταξιοδοτικά δικαιώματα… «Μπορούμε να δεχτούμε να ισχύσει για όσους βγουν στην σύνταξη από το 2025 και πέρα»! 
 
Σύμφωνα με το Εθνος στις διαπραγματεύσεις έχουν «κλείσει» οι ενοποιήσεις Ταμείων, η κατάργηση των διατάξεων που επιτρέπουν την έξοδο πριν από τα 62, ενώ συζητούνται η περαιτέρω αύξηση των απαιτούμενων ενσήμων για τα κατώτατα όρια, η μείωση μέσα από εφαρμογή νέου τρόπου υπολογισμού στις κύριες συντάξεις, το περαιτέρω άνοιγμα στην αγορά με εξεύρεση νέων πηγών χρηματοδότησης για τα Ταμεία, η παραμονή της ρήτρας του μηδενικού ελλείμματος στις επικουρικές συντάξεις. Επίσης αναστέλλεται η 13η σύνταξη για ποσά μέχρι 700 ευρώ, (συζητιέται, αλλά σαν επίδομα σε όσους παίρνουν έως 500 ευρώ). 
 
Στο μέτωπο των ιδιωτικοποιήσεων η κυβέρνηση είναι έτοιμη να προχωρήσει στην εκχώρηση του 51% του ΟΛΠ - σε πρώτη φάση. Προχωράει τη συμφωνία για την εκχώρηση των 14 περιφερειακών αεροδρομίων μέχρι το καλοκαίρι. Συζητάει την πώληση του 49% του ΔΕΣΦΑ.  
 
Τι έγιναν οι κόκκινες γραμμές στην φορολόγηση; Έγιναν αύξηση του ΦΠΑ με ενιαίο συντελεστή στο 16% (και συζήτηση ακόμα και για 18% ή 19%) σε κατηγορίες όπως το ρεύμα, το φυσικό αέριο, η ύδρευση, τα εισιτήρια, (που ήταν στο 13% και πριν τα μνημόνια στο 9%). Ο ΕΝΦΙΑ παραμένει και το 2015. Η υπόσχεση για αύξηση του αφορολόγητου όριου στα 12.000 ευρώ αναβάλλεται.
 

Ποιούς απειλεί το “δημοψήφισμα”;

«Το δημοψήφισμα είναι το τελευταίο όπλο, το υπερόπλο της κυβέρνησης απέναντι στους δανειστές. Αν χρειαστεί να το αξιοποιήσουμε, θα το αξιοποιήσουμε» δήλωσε ο Νίκος Φίλης. 
 
Δεν είναι μόνο ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος, αλλά αρκετά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και ο ίδιος ο πρωθυπουργός που αναφέρονται σε ένα δημοψήφισμα. 
 
Εάν αυτή η πρόταση πέφτει στο τραπέζι υποτίθεται σαν «μοχλός πίεσης» στους τροϊκανούς εταίρους, αυτοί δεν δείχνουν να το φοβούνται. Αν είναι να γίνει κάποτε η δουλειά, ας γίνει και με δημοψήφισμα, υπονοεί ο Σόιμπλε δηλώνοντας χαρακτηριστικά: «Ο κύριος Τσίπρας είχε πει τις προηγούμενες εβδομάδες πως εάν πρέπει να κάνει το αντίθετο από αυτό που υποσχέθηκε προεκλογικά, θα πρέπει να υπάρξει δημοψήφισμα. Τότε το 2011 είχα συμβουλεύσει τον Γιώργο Παπανδρέου υπέρ ενός δημοψηφίσματος…». 
 
Αν ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ξεγράψει προκαταβολικά οποιαδήποτε μονομερή ενέργεια διαγραφής του χρέους ή στάσης πληρωμών, αλλά θεωρεί  «ύστατο όπλο» ένα δημοψήφισμα, λογικό είναι ο κάθε Σόιμπλε να αισθάνεται άνετα. Στην ουσία, η διενέργεια ενός δημοψηφίσματος δεν πρόκειται να θέσει σε αυτόν και τους φίλους του τα εκβιαστικά διλήμματα, αλλά στους εργαζόμενους, τους άνεργους, τους νέους, τον κόσμο που χάρισε την πλειοψηφία στα κόμματα της Αριστεράς και την κυβέρνηση στον ΣΥΡΙΖΑ. 
 
Έρευνα
 
Διαφωτιστική είναι η έρευνα που δημοσίευσε η Καθημερινή της Κυριακής και πραγματοποίησε η Μονάδα Ερευνών Κοινής Γνώμης από το Πανεπιστήμιο Μακεδονίας: Στο ερώτημα δημοψηφίσματος «ευρώ ή δραχμή τι θα επιλέγατε» στο σύνολο των ψηφοφόρων, το 66,5% απαντάει ευρώ και το 27% δραχμή. Όμως στους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ τα αντίστοιχα ποσοστά είναι 53% για το ευρώ και 39% για την δραχμή αντίστοιχα.
 
Στο ερώτημα «παραμονή στο ευρώ με εφαρμογή νέου μνημονίου ή επιστροφή στην δραχμή με ανεξάρτητη δημοσιονομική πολιτική» ο συσχετισμός αλλάζει: Ενα 55,5 % λέει ναι στο πρώτο και το 35% λέει ναι στο δεύτερο. Στους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ, όμως, αυτός ο συσχετισμός ανατρέπεται: Μόλις 34% είναι υπέρ του ευρώ με νέο μνημόνιο και το 58% είναι με την δραχμή χωρίς μνημόνιο.
 
Από τα παραπάνω προκύπτει ότι αυτή που απειλείται από ένα δημοψήφισμα, είναι η πλειοψηφία του κόσμου της Εργασίας και της Αριστεράς που θα πρέπει να υποταχτεί σε μια ετερόκλητη συμμαχία της κυβέρνησης και των ακραιφνών μνημονιακών ΝΔ, ΠΑΣΟΚ,  Ποταμιού, ΜΜΕ και άρχουσας τάξης. 
 
Στη διετία της «βίαιας ωρίμανσης» του ΣΥΡΙΖΑ που ακολούθησε την εκλογική επιτυχία το καλοκαίρι του 2012, για τον Τσίπρα, τον Δραγασάκη και τον Φίλη κάθε απεργία και κάθε αγώνας έπρεπε να υποταχτεί στο «υπερόπλο» των εκλογών που θα έδιναν την πολιτική αυτοδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ για να έρθει η πολυπόθητη ανατροπή των μνημονίων. Σήμερα σαν νέο «υπερόπλο» αναδεικνύεται η πρόταση του ΓΑΠ το 2011… 
 
Απέναντι σε παλιά και νέα μνημόνια καιρός, λοιπόν, να αναδείξουμε το πραγματικό υπερόπλο που μας έφερε ως εδώ, τις απεργίες, τις καταλήψεις, τις διαδηλώσεις, τις πλατείες. Τις ανταρσίες της τάξης αλλά και τον ριζοσπαστισμό που ανέδειξαν: την διαγραφή του χρέους, τη ρήξη με το ευρώ και την ΕΕ. Την ανάγκη πάνω από όλα να αποφασίζουν οι εργαζόμενοι, οι νέοι, οι άνεργοι, οι μετανάστες, οι συνταξιούχοι, όχι άπαξ σε στημένες ερωτήσεις της κάλπης, αλλά κάθε μέρα στις γειτονιές και στους χώρους δουλειάς.