Διεθνή
Γερμανία: Απεργία των σιδηροδρομικών

Μέλη του Σωματείου των Μηχανοδηγών κατά τη διάρκεια της απεργίας τους.

Την περασμένη εβδομάδα η Ελλάδα έπαψε, για λίγο, να μονοπωλεί τα πρωτοσέλιδα της Bild και των άλλων γερμανικών κιτρινοφυλλάδων. Τη δόξα του Βαρουφάκη και του Τσίπρα “έκλεψε” ο Κλάους Βεσέλσκι, ο πρόεδρος του Συνδικάτου των Μηχανοδηγών της Γερμανίας (GDL). Ο Βεσέλσκι είναι “ο πιο μισητός άνθρωπος της Γερμανίας”, σύμφωνα με τις δεξιοφυλλάδες. Η αιτία: η απεργία των μηχανοδηγών που παρέλυσε για μια ολόκληρη εβδομάδα το σιδηροδρομικό δίκτυο. Ήταν η μεγαλύτερη απεργία στην ιστορία της GDL. Ξεκίνησε την Δευτέρα, 4 Μάη, από τις εμπορικές αμαξοστοιχίες, επεκτάθηκε την επομένη σε όλο το δίκτυο και έκλεισε, όπως είχε προγραμματιστεί, συντεταγμένα το πρωί της Κυριακής.
 
Ο σιδηρόδρομος είναι η ραχοκοκαλιά της Γερμανικής οικονομίας. Μεταφέρει καθημερινά 620 εκατομμύρια κιλά προϊόντα και πάνω από 5,5 εκατομμύρια επιβάτες. Οι οικονομικοί αναλυτές υπολογίζουν σε μισό δισεκατομμύριο το κόστος της απεργίας για την εθνική οικονομία. Οι επιπτώσεις της, λένε, θα είναι ορατές στο ίδιο το ΑΕΠ -θα οδηγήσουν σε μια μείωση 0.1% στο δεύτερο τρίμηνο του έτους. Αλλά το μίσος απέναντι στον Βεσέλσκι δεν είναι απλά για μερικές εκατοντάδες χαμένα εκατομμύρια: οι μηχανοδηγοί είναι σήμερα στα μάτια της άρχουσας τάξης της Γερμανίας ότι ήταν οι ανθρακωρύχοι την εποχή της Θάτσερ για τα αφεντικά στη Βρετανία ή οι οδηγοί των λεωφορείων της Αθήνας την εποχή της κυβέρνησης του Μητσοτάκη για τα αφεντικά εδώ στην Ελλάδα: η εμπροσθοφυλακή του ταξικού αντιπάλου. Ο εχθρός.
 
Τυπικά τα αιτήματα της GDL είναι εξαιρετικά μετριοπαθή: διεκδικεί μια αύξηση 4.85% στους μισθούς, μείωση των εβδομαδιαίων ωρών εργασίας από τις 39 στις 37 και το δικαίωμα να διαπραγματεύεται στο όνομα και άλλων κλάδων εργαζομένων στους σιδηροδρόμους και όχι μόνο των μηχανοδηγών. Στην πραγματικότητα, όμως, αυτό που διακυβεύεται είναι το ίδιο το δικαίωμα στην απεργία. 
 
Τον περασμένο Μάρτη η υπουργός Εργασίας (και Γενική Γραμματέας του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος) Αντρέα Νάλες κατάθεσε ένα νομοσχέδιο στη Βουλή για τη “μισθολογική ενοποίηση” που στερεί στην ουσία το δικαίωμα της συλλογικής διαπραγμάτευσης -και συνεπώς και της απεργίας- από τα μικρότερα, κλαδικά σωματεία. Ο λόγος είναι απλός:
 
“Οι Σοσιαλδημοκράτες”, γράφει ο Γιάκομπ  Άουγκσταιν, ο εκδότης του περιοδικού Der Spiegel σε ένα από τα ελάχιστα κείμενα που υπερασπίζονται τον Βεσέλσκι, “δεν έχουν κάνει (όλα αυτά τα χρόνια) τίποτα ενάντια στην αυξανόμενη ανισότητα. Το ίδιο και οι συνδικαλιστές. Αντίθετα: πάρα πολλοί σοσιαλδημοκράτες και πάρα πολλοί συνδικαλιστές έχουν συνταχθεί στο παρελθόν με την πλευρά αυτών που πιέζουν για μειώσεις στους μισθούς. Ποια ήταν η συνέπεια; Εκεί όπου οι μεγάλες Ομοσπονδίες υπέκυπταν στις πιέσεις των εργοδοτών, των πολιτικών και της κοινής γνώμης έρχονταν τα μικρότερα σωματεία να σώσουν την κατάσταση. Όπως η GDL...” 
 
Η επίθεση στους μηχανοδηγούς δεν είναι παρά η αρχή: αν πετύχει, τα αφεντικά θα προχωρήσουν, δίχως αμφιβολία και στους άλλους κλάδους. “Η επιχειρηματική πτέρυγα του Χριστιανοδημοκρατικού κόμματος”, συνεχίζει ο  Άουγκσταιν, “θέλει να αξιοποιήσει την ευκαιρία για να περιορίσει δραστικά το δικαίωμα στην απεργία. Στον τομέα της “εξασφάλισης των βασικών αγαθών”, λέει, θα πρέπει να ισχύουν πιο αυστηροί κανόνες. Αυτό μπορεί να φανταστεί κανείς πόσο μακριά μπορεί να πάει: συγκοινωνίες στον αέρα και την ξηρά, εκπαίδευση και ποιος ξέρει τι ακόμα. Σήμερα χτυπάει τους μηχανοδηγούς. Αύριο τους δασκάλους και τους καθηγητές. Μεθαύριο;”
 
Οι σιδηρόδρομοι, παρόλο που έχουν τυπικά ιδιωτικοποιηθεί, εξακολουθούν να ανήκουν στο γερμανικό κράτος. Το ένα τέταρτο περίπου των μηχανοδηγών (οι μεγαλύτεροι σε ηλικία που είχαν προσληφθεί πριν το 1994) εξακολουθεί να έχει την ιδιότητα του “δημοσίου υπαλλήλου” -που σημαίνει ότι δεν έχει το δικαίωμα να απεργεί. Στη δυτική Γερμανία δυο στα τρία δρομολόγια ακυρώθηκαν. Στην ανατολική πραγματοποιήθηκε μόλις το 15%. Η απεργία, με άλλα λόγια, είχε σχεδόν 100% επιτυχία. Ο Πέτερ Ράμσαουερ, ένα από τα “γεράκια” του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος πρότεινε, σαν απάντηση στη δύναμη της GDL την επαναπρόσληψη όλων των μηχανοδηγών στο δημόσιο. Οι νεοφιλελεύθερες ιδεοληψίες μπαίνουν στο πλάι όταν διακυβεύονται τα πραγματικά συμφέροντα.