Εργατικό κίνημα

 

Νίκος: Είμαστε καθημερινά στον Εθνικό Κήπο απέναντι από το Μέγαρο Μαξίμου, απαιτώντας λύση στο ζήτημά μας. Καθημερινά έβγαινε κάποιος από την ασφάλεια του Μαξίμου κι έλεγε στον υπεύθυνο αστυνομικό που μας “περιφρουρούσε” να μας απομακρύνει αλλιώς να μας κάνει προσαγωγή. Εμείς του απαντούσαμε ότι δεν φεύγουμε κι ότι αν ήθελαν ας μας προσήγαγαν. Προχτές με το που μπήκαμε στον Κήπο, μας είπαν ότι έχουν εντολή να μας προσαγάγουν. Κάποια στιγμή λοιπόν μας σπρώξανε, δεν είχαν την κλούβα έξω από το Μαξίμου αλλά πιο κάτω και μας μαζέψανε. Μας κρατήσανε μέχρι τις 5 το απόγευμα. Μόλις μας αφήσανε ξαναγυρίσαμε στον Εθνικό Κήπο. Μας είπαν ότι θα μας ξαναμαζέψουν. Την επόμενη μέρα που επικοινωνήσαμε με δικηγόρους μας είπαν ότι δεν έχουν κανέναν δικαίωμα να μας προσαγάγουν δύο φορές μέσα σε 24 ώρες. Θα έπρεπε να μας συλλάβουν και να μας πουν το λόγο. Αυτό μάλλον το καταλάβανε και έκαναν κάτι άλλο. Έκλεισαν τον Εθνικό Κήπο. Τους ενοχλεί που φωνάζουμε ενάντια στην απλήρωτη ναυτική εργασία; Δεν έχω δικαίωμα να φωνάζω εγώ που είμαι απλήρωτος;

 

Χρήστος: Από κείνη την ώρα παίζουμε κρυφτούλι γύρω γύρω από τον Εθνικό Κήπο με τα ΜΑΤ. Μας προσήγαγαν προχτές γιατί φωνάξαμε κάποια συνθήματα. Τί φωνάξαμε; “Δικαιοσύνη, 12 μήνες απλήρωτοι, μη μας γυρνάς την πλάτη”. Και στο κάτω κάτω κι αν φωνάξαμε κι ένα “ντροπή και αίσχος” δεν είναι κακό. Όταν είσαι 12 μήνες απλήρωτος και διαμαρτύρεσαι αντί να είσαι στο σπίτι σου, δεν θα φωνάξεις; 

 

 

Νίκος: Από το 2012, η εταιρία, η ΝΕΛ, έχει αρχίσει σταδιακά να μας αφήνει απλήρωτους, ή να μας πληρώνει έναντι. Αν έχεις δηλαδή ένα μισθό 2.000, τελικά έπαιρνες 500 – 800 ευρώ και σου λέγαν “πάμε παιδιά, να επιβιώσει η εταιρία, βάλτε πλάτη, κάντε υπομονή κλπ”. Φτάσαμε μέσα στο 2013 να είμαστε ήδη 5 μήνες απλήρωτοι. Τότε ήταν που αρχίσαμε τις επισχέσεις. Εκείνη την περίοδο μας έκαναν επιστράτευση, που κράτησε μέχρι το τέλος του 2014. Ερχόταν ο εισαγγελέας στον καταπέλτη του πλοίου κι έλεγε “μπες μέσα, δούλεψε, είσαι επιστρατευμένος”. 

 

Να σας πω για το Ακουα Τζούελ που είμαι εγώ. Ξεκινήσαμε τα δρομολόγια Απρίλιο του '14. Προϋπόθεση για να ξεκινήσει το βαπόρι ήταν να δοθεί στη διεύθυνση εργασίας του υπουργείου, αναλυτική λίστα με τους ναυτικούς και τι χρωστάει η εταιρία στον καθένα.

 

Δόθηκε η λίστα και η διοίκηση υποσχέθηκε ότι αν αρχίσουν τα δρομολόγια θα πληρωθούμε. Το υπουργείο φέρει ευθύνη γιατί άπαξ κι έχεις λάβει γνώση είσαι υποχρεωμένος να το παρακολουθείς το θέμα. 

 

Έφτασε λοιπόν το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς και βλέπαμε το χρέος της εταιρίας απέναντί μας να αυξάνεται. Φυσικά η εταιρία έπαιρνε τα λεφτά των επιδοτήσεων από το υπουργείο, συν τα λεφτά που έβγαζαν από τα εισιτήρια. Εμείς όμως συνεχίζαμε να δουλεύουμε επιστρατευμένοι και με έναντι. 

 

Έτσι φτάσαμε στην προκήρυξη των εκλογών το Δεκέμβρη του '14. Εκεί σταματάει να πληρώνει το οτιδήποτε η εταιρία και τα βαπόρια, το ένα μετά το άλλο, ακινητοποιούνται με βλάβες. 

 

Γίνονται οι εκλογές φέτος το Γενάρη, βγαίνει ο ΣΥΡΙΖΑ και ορίζεται υπουργός Ναυτιλίας ο Δρίτσας. Τον Δρίτσα μέχρι τότε τον θυμόμαστε να κρατάει πανό, να φωνάζει “τέλος στην απλήρωτη ναυτική εργασία”. Στο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης μιλάγανε για “δημόσιο ναυπηγοεπισκευαστικό φορέα και ακτοπλοϊκή εταιρία κατόπιν κρατικοποίησης”. 

 

Εμείς πήγαμε στο υπουργείο για το ζήτημά μας και μας λέει “δώστε μου χρόνο. Ο πλοιοκτήτης σας ο Αβραντίνης δεν είναι φερέγγυος, αλλά ούτε η εταιρία θα κλείσει, ούτε τα λεφτά σας θα χάσετε”.   

 

Ξεκινάμε το Μάρτη και μένουμε μέρα - νύχτα έξω από το υπουργείο Ναυτιλίας. Εκεί να μας έχει μπροστά του. Μέχρι εκείνο το σημείο ήταν και η ΠΝΟ μαζί μας. Εκεί μας εγκατέλειψε. Η ΠΕΝΕΝ έμεινε μαζί μας. 

 

Τότε αρχίζουν υπουργείο και ΠΝΟ να μας λένε ότι ο μόνος τρόπος για να πάρετε τα λεφτά είναι να δηλώσετε ότι σας έχει εγκαταλείψει ο πλοιοκτήτης. Εμείς αρνούμαστε και απαντάμε ότι παραμένουμε στα βαπόρια, έχουμε υπόσχεση και από τον πλοιοκτήτη και από τον υπουργό ότι θα δοθεί λύση και θέλουμε η υπόσχεση να γίνει πράξη. Τότε λοιπόν μας κόβουν το ρεύμα και το φαγητό στα βαπόρια κι οι πλοιοκτήτες μας αρχίζουν τις απειλές. Η ΝΕΛ εκτός από τα δικά της βαπόρια ναύλωνε κι άλλα που τα είχαν ιδιώτες πλοιοκτήτες. Έρχονταν λοιπόν οι πλοιοκτήτες και μας έλεγαν “να φύγετε. Τα λεφτά σας τα χρωστάει η ΝΕΛ, το βαπόρι είναι δικό μου”. 

 

Ο Δρίτσας από όταν ανέλαβε μέχρι και μετά το Πάσχα, έχει δώσει του Αβραντίνη, του ιδιοκτήτη της ΝΕΛ, πάνω από 2 εκατομμύρια για τις άγονες γραμμές. Από αυτά εμείς πήραμε 392 ευρώ τη μιά φορά όταν η εταιρία πήρε 500.000 και άλλο ένα χιλιάρικο όταν η εταιρία πήρε ένα εκατομμύριο. Αυτά ήταν και τα τελευταία λεφτά που πήραμε εμείς τουλάχιστον στο Ακουα Τζούελ. 

 

Κάπου τότε αρχίζουν οι πιέσεις, ότι η μόνη οδός διαφυγής είναι η εγκατάλειψη. Πας στο υπουργείο και δηλώνεις ότι σε  έχει εγκαταλείψει μισθοδοτικά και τροφοδοτικά ο ιδιοκτήτης. Βάλαμε τα χέρια μας και βγάλαμε τα μάτια μας. Εκεί λύσαμε τα χέρια του υπουργού και μας βάζει μέσα στο νόμο που λέει ότι το ΝΑΤ (Ναυτικό Απομαχικό Ταμείο) σε αποζημιώνει  μέχρι 3 μήνες – αν και μας χρωστάνε πολύ περισσότερα. Φτιάχνει λοιπόν ο Δρίτσας λίστες μαζί με τον Αβραντίνη και το ΝΑΤ – όχι με τους εργαζόμενους και τις ανήρτησε στο διαδίκτυο με το τί έχουμε πληρωθεί – παρότι δεν έχει δικαίωμα να το κάνει, είναι προσωπικά δεδομένα. Κι έβαλε και τίτλο “ο υπουργός πληρώνει τους ναυτικούς της ΝΕΛ”.  

 

Μας έρχεται τότε, πριν κανα μήνα, το μήνυμα από τη διεύθυνση εργασίας του υπουργείου, ότι αυτόματα με το νόμο κλείνει το ναυτολόγιο, δηλαδή μας απολύει και για τα υπόλοιπα χρωστούμενα προσφύγετε στα δικαστήρια. Φεύγουμε λοιπόν επί τόπου, ερχόμαστε στο γραφείο του πρωθυπουργού και του λέμε ότι δεν δεχόμαστε να απολυθούμε, χωρίς να πληρωθούμε τα δεδουλευμένα μας. Από εκείνη την ημέρα είμαστε δίπλα, στον Εθνικό Κήπο, έξω από το Μέγαρο Μαξίμου. Ο Δρίτσας μάλιστα διαμαρτυρήθηκε. Γιατί είμαστε στο Μαξίμου αφού είμαστε υπόθεση του υπουργείου Ναυτιλίας. Η απάντηση που του δίνουμε είναι ότι βοήθησες να απολυθούμε χωρίς να πληρωθούμε. Μας είπες ψέματα. 

 

Χρήστος: Όλη αυτή η ιστορία εδώ και τόσους μήνες είναι πολύ ψυχοφθόρα. Εγώ ήμουν ύπαρχος στο “Ταξιάρχης”. Από το Σεπτέμβρη μέχρι τον Απρίλη είχα πάρει ένα μηνιάτικο κι ένα ποσοστό από το δώρο χριστουγέννων. Κάποια στιγμή ο καπετάνιος έφυγε κι έπιασα εγώ καπετάνιος εκεί. Στο βαπόρι, ήμασταν στο Λαύριο, έσβησε το φως, κόπηκε το ρεύμα, λόγω έλειψης καυσίμων, δεν υπήρχαν τρόφιμα. Πήγα στον εισαγγελέα και του κατήγγειλα την κατάσταση. Είναι επικίνδυνα, χωρίς ρεύμα, χωρίς φως, χωρίς ψυγεία κλπ. Μας έστειλαν για κάποιο καιρό σε ξενοδοχείο και κατόπιν στην Εστία Ναυτικών. Μετά από πιέσεις που ασκήσαμε στο ΝΑΤ, μας έδωσαν αυτά τα 3 μηνιάτικα. 

 

 

Νίκος: Η δύναμη που είχε η εταιρία το 2012 ήταν 800 άτομα. Από τότε μειωνόμαστε. Φτάσαμε στα μέσα του 2014 που κάναμε επίσχεση σε όλα τα πλοία, να είμαστε 500 άτομα. Σήμερα, αυτοί που έχουμε μπει στη λίστα του υπουργείου είμαστε 186. Τη διαμαρτυρία στον Εθνικό Κήπο την πραγματοποιούμε σταθερά 15 – 20 άτομα. Είναι προφανές ότι όλο το σύστημα προσπαθεί να μας κλείσει τη φωνή. Βλέπουμε ότι έχουν κοινό μέτωπο. Δεν μας κυνηγάει ο πλοιοκτήτης, ο υπουργός, ο πρωθυπουργός, αλλά όλοι τους μαζί. 

 

Χρήστος: Να σου πω και το άλλο. Η κυβέρνηση νοικιάζει βαπόρια από την ΑΝΕΚ για τους πρόσφυγες και η ΑΝΕΚ χρεώνει και 60 ευρώ τον κάθε πρόσφυγα. Το “Μυτιλήνη” είναι στη Σάμο. Μπορούσε αυτό κάλλιστα να το κάνει κέντρο υποδοχής. Το “Ταξιάρχης” το ίδιο. Υποτίθεται ούτως ή άλλως ότι τα έχουν εγκαταλείψει. Θα μπορούσαν αντί να πληρώνουν την ΑΝΕΚ να βάλουν αυτά τα βαπόρια να πιάσουμε κι εμείς δουλειά, να φροντίσουμε και τον κόσμο που έχει ανάγκη.

 

 

Νικος: Πρόβλημα υπάρχει παντού. Σε όλα τα βαπόρια. Σε άλλα τους βάζουν να δουλεύουν μια βδομάδα και την επόμενη τους απολύουν. Τώρα ξεκίνησε και τ'άλλο, στη Seaways: την Παρασκευή ναυτολόγηση, τη Δευτέρα απόλυση. Ναυτικοί σαββατοκύριακου. Κι όταν παιδιά που δούλευαν στη ΝΕΛ διαμαρτύρονται για την κατάστασή τους λένε “καλά με τον Αβραντίνη ήσουν ένα χρόνο απλήρωτος και τώρα μας διαμαρτύρεσαι;”. 

 

 

Νίκος: Εμείς δεν δεχόμαστε καμία απόλυση. Εγώ έχω μια ανοιχτή ναυτολόγηση στο ναυτικό μου φυλλάδιο. Όποιος θέλει να με απολύσει θα πρέπει να με πληρώσει. Εμείς μένουμε στον Εθνικό Κήπο, συνεχίζουμε τη διαμαρτυρία στο Μαξίμου. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην το πάμε μέχρι τέλους το ζήτημα. Δεν υπάρχει πισωγύρισμα.