Πολιτισμός
Κινηματογράφος: Γούντυ Αλεν - Παράλογος Άνθρωπος

Σε δημιουργικό παροξυσμό τα τελευταία χρόνια ο Γούντι Άλεν επιστρέφει με την νέα του ταινία «Παράλογος Άνθρωπος» (Irrational Man) γράφοντας το σενάριο και σκηνοθετώντας ένα δυνατό πρωταγωνιστικό δίδυμο με τους Χοακίν Φίνιξ και Έμμα Στόουν, σε μια ταινία που είναι γεμάτη με τους γνωστούς ημιτελείς διαλόγους, φιλοσοφικές αναζητήσεις και ανατροπές του Αμερικάνου σκηνοθέτη.
 
Ο καθηγητής φιλοσοφίας Έιμπ Λούκας (Χοακίν Φίνιξ) έχει πιάσει πάτο, ανήμπορος να βρει νόημα ή χαρά στη ζωή.  Η ψυχολογία του δεν αλλάζει ούτε μετά την άφιξή του σε ένα μικρό πανεπιστήμιο, όπου συναντά την Ρίτα Ρίτσαρντς (Πάρκερ Πόουζι), μια μοναχική καθηγήτρια που θέλει να ξεφύγει από τον δυστυχισμένο γάμο της και την Τζιλ Πόλαρντ (Έμμα Στόουν), την καλύτερη φοιτήτριά του που εξελίσσεται σε στενή του φίλη. Παρόλο που η Τζιλ αγαπά τον φίλο της, βρίσκει την βασανισμένη, καλλιτεχνική προσωπικότητα του Έιμπ ακαταμάχητη και όσο τα σημάδια της ψυχικής του ανισορροπίας πληθαίνουν, τόσο εκείνη ελκύεται από αυτόν. Όλα αλλάζουν όταν ο Έιμπ και η Τζιλ ακούν κατά τύχη την συζήτηση ενός αγνώστου και ο Έιμπ παίρνει μια αναπάντεχη απόφαση, που τον απελευθερώνει και του δίνει μια νέα, ορμητική διάθεση για ζωή. Η απόφασή του, όμως, θα αλλάξει τη ζωή του ίδιου, της Τζιλ και της Ρίτα για πάντα.
 
Τυχαίο
 
Όπως εξήγησε ο ίδιος Γούντι Άλεν η ταινία προσπαθεί να είναι ένα σχόλιο πάνω στην έννοια του τυχαίου: «Πιστεύω ακράδαντα στο, δίχως απολύτως κανένα νόημα, τυχαίο της ύπαρξης. Η ύπαρξη δεν έχει κανένα νόημα ή λογική. Όλοι υπόκεινται στο εντελώς εύθραυστο απρόοπτο της ζωής. Το μόνο που χρειάζεται είναι μια λανθασμένη στροφή στο δρόμο”. 
 
Και σε αυτή την ταινία του ο Γούντι Άλεν αποθεώνει τον ατομικό δρόμο. Ο άνθρωπος μπορεί να γίνει λογικός ή παράλογος ανάλογα με τις προσλαμβάνουσες και πώς ο καθένας τις κατανοεί. Μπορεί η συζήτηση, η διδασκαλία, η συνύπαρξη να επιδρούν θετικά ή αρνητικά στον κοινωνικό περίγυρο, ωστόσο η ατομική κατανόηση της καθημερινότητας είναι η απόλυτη αρχή που καθοδηγεί την πράξη.
 
Προφανώς και οι κοινωνικές συμβάσεις, η θέση του καθενός στο κοινωνικό σύνολο, παίζουν το ρόλο τους και σε πολλά σημεία ο Γούντι Άλεν κάνει κριτική σε αυτές, αλλά τελικά είναι η ατομική διάθεση αυτή που μπορεί να μετατρέψει έναν άνθρωπο, κάθε άνθρωπο, σε επαναστάτη ή εγκληματία. Και σε αυτή την ταινία του, παρά τις φιλοσοφικές αναζητήσεις τελικά καταλήγει στην ατομική πρακτική σαν το απόλυτο συμπέρασμα μιας ζωής “χωρίς νόημα ή λογική”.