Ιδέες

Κυκλοφόρησε το νέο τεύχος του περιοδικού Σοσιαλισμός από τα Κάτω (Νο 112) που θα κυκλοφορεί για τους δύο επόμενους μήνες. Μετά την κρίση του ΣΥΡΙΖΑ, “Γιατί η αντικαπιταλιστική προοπτική”, είναι ο κύριος τίτλος του πρωτοσέλιδου που διακοσμείται από μια φωτογραφία με τις μαχητικές Καθαρίστριες του υπ. Οικονομικών.

 

Τα δύο πρώτα άρθρα του περιοδικού ασχολούνται με τις τελευταίες εξελίξεις στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και την μάχη απέναντι στα νέα μέτρα λιτότητας που έρχονται. Η Μαρία Στύλλου στο άρθρο της “Η μάχη ενάντια στο νέο μνημόνιο” τονίζει ότι αυτός ο αγώνας έχει ήδη ξεκινήσει, ενώ κομμάτι της μάχης είναι το δυνάμωμα της αριστερής αντιπολίτευσης στις εκλογές που είναι μπροστά μας. Θυμίζει ότι η κυβέρνηση δεν παραιτήθηκε, αλλά έπεσε επειδή συγκρούστηκε με τον ίδιο τον κόσμο που την είχε στηρίξει. Τονίζει ότι όποια κυβέρνηση ξέχασε τη δύναμη της εργατικής τάξης, αναγκάστηκε να τη θυμηθεί στη σύγκρουση που ακολούθησε, όπως στα Ιουλιανά ή στην Μεταπολίτευση. Κλείνει το άρθρο της επιχειρηματολογώντας πως οι δυνατότητες να τσακίσουμε παλιά και νέα Μνημόνια είναι μεγαλύτερες αφού η πλειοψηφία των εργαζόμενων ψήφισε ΟΧΙ στο δημοψήφισμα-καμπή, ο ΣΥΡΙΖΑ διασπάστηκε προς τα αριστερά και έχει προχωρήσει η συζήτηση για αντικαπιταλιστικές λύσεις.

 

Στη συνέχεια ο Πάνος Γκαργκάνας απαντάει στο ερώτημα που βασανίζει χιλιάδες αγωνιστές “Γιατί απέτυχε ο ΣΥΡΙΖΑ;”. Στο άρθρο του ξεφεύγει τόσο από εύκολες όσο και λάθος απαντήσεις, όπως ότι ο “ΣΥΡΙΖΑ δεν άλλαξε, αλλά διαχειρίζεται μια δύσκολη συγκυρία” ή την άποψη του ΚΚΕ ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα ακόμα αστικό κόμμα. Επιχειρηματολογεί ακόμα ότι δεν υπήρξε “μετάλλαξη” του κυβερνώντος κόμματος, αλλά ότι αυτές οι εξελίξεις είναι καρπός της αποτυχίας συνολικά της ρεφορμιστικής στρατηγικής. Επισημαίνει ότι αυτό το σημείο είναι κρίσιμο αφού ούτε η Λαϊκή Ενότητα που σωστά έφυγε από το ΣΥΡΙΖΑ δεν κατορθώνει να το προσεγγίσει. Τέλος, τονίζει ότι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ χρειάζεται να κινηθεί ενιαιομετωπικά με όλον αυτόν τον κόσμο που απογοητεύτηκε ή εγκατέλειψε τον ΣΥΡΙΖΑ έτσι ώστε να κερδηθεί στην επαναστατική προοπτική. 

 

 

Το άρθρο του Λέανδρου Μπόλαρη “Γιατί χρειαζόμαστε το ενιαίο μέτωπο” δίνει τα καλύτερα ιστορικά παραδείγματα από την εφαρμογή του. Το κείμενο θυμίζει τις ζυμώσεις μέσα στους επαναστάτες που κατέληξαν μετά από διαφωνίες να στηρίζουν αυτή την τακτική. Θυμίζει ότι το ενιαίο μέτωπο “δεν ήταν ούτε μια γενική συμφωνία αρχών ανάμεσα στους ρεφορμιστές και τους επαναστάτες”, “ούτε απλά ένα κόλπο για να ξεσκεπαστούν οι ρεφορμιστές ηγέτες”, αλλά “βασίζεται στην οργανική ανάγκη της εργατικής τάξης να δίνει ενωμένη τις μάχες της”. Ο Λέανδρος εξηγεί την παραπάνω διαπίστωση θυμίζοντας τι έγινε στην Γερμανία και την Ιταλία του '20, καθώς και την πολύτιμη συμβολή του Τρότσκι και της Γ' Διεθνούς στη συγκεκριμένη συζήτηση. 

 

Στο επόμενο άρθρο ο Θανάσης Καμπαγιάννης γράφει για τα “2 χρόνια από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα”. Πρώτα και κύρια, εξηγεί γιατί αυτή η δολοφονία ήταν η κορύφωση της δράσης των Ταγμάτων Εφόδου των νεοναζί που αποτελούν την “πεμπτουσία του πολιτικού τους σχεδίου”. Αναφέρεται με παραδείγματα στις πλάτες που είχε η Χρυσή Αυγή σε κράτος, κεφάλαιο και πολιτικό σύστημα, αλλά τονίζει ότι το σχέδιο της να ξετυλίξει τη “δική της, αυτόνομη πολιτική στρατηγική” σκόνταψε πάνω σε προσωπικές και συλλογικές αντιστάσεις. Η δίκη της ΧΑ που συνεχίζεται μετά τη διακοπή του καλοκαιριού είναι μια κρίσιμη μάχη για να αποδοθεί δικαιοσύνη για τα θύματα των νεοναζι, αλλά και την πολιτική απομόνωσή τους. 

 

Στη συνέχεια ο Σωτήρης Κοντογιάννης γράφει για το “Ποιος μπορεί να σταματήσει τη λιτότητα στην Ευρώπη;”. Αρχικά τονίζει ότι το υποτιθέμενο όραμα της “Ευρώπης των λαών” είναι νεκρό αφού η μόνη κοινή “αξία” στην Ευρώπη είναι η πολιτική της διαρκούς λιτότητας. Στηρίζει αυτή την επισήμανση φέρνοντας παραδείγματα από τη Γερμανία και τη Γαλλία μέχρι την Ιταλία και τη Βρετανία. Κλείνει εξηγώντας ότι ούτε οι πολιτικές του κεϋνσιανισμού μπορούν να δουλέψουν. Η μόνη ελπίδα είναι το δυνάμωμα της εργατικής αντίστασης και η αριστερή στροφή με την οποία έχει συνοδευτεί. 

 

 

Ο Κώστας Βλασσόπουλος στο δικό του άρθρο καταπιάνεται με την “Κρίση στην Τουρκία”. Αρχικά δίνει την εικόνα του πώς είχε ανέβει ο Ερντογάν, τις συνέπειες των πολιτικών του και τα νέα κινήματα που έχουν αναδειχτεί στην Τουρκία από τις διαδηλώσεις για το πάρκο Γκεζί μέχρι τη σημερινή είσοδο στη Βουλή του αριστερού, φιλοκουρδικού HDP. Στη συνέχεια εξηγεί πως έχει η κατάσταση στην αποσταθεροποιημένη Μέση Ανατολή, όπου ο Ερντογάν χρειάζεται “νέα σύμπραξη με τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό” για να έχει καθοριστικό ρόλο. Κλείνει εξηγώντας ότι “το ξαναμοίρασμα της τράπουλας στην περιοχή ανοίγει νέο κύκλο συγκρούσεων και σφαγών”. 

 

Η Ελλάδα δεν είναι έξω από αυτές τις ανησυχητικές εξελίξεις αφού συμμετέχει στον “Άξονα ντροπής” με το Ισραήλ, θέμα του άρθρου της Δήμητρας Κυρίλλου. Αρχικά εξηγεί ότι τα επιχειρήματα που προβάλλουν οι χειροκροτητές αυτής της συμμαχίας είναι σάπια καθώς ούτε η κατοχύρωση/εκμετάλλευση των ΑΟΖ ή η γεωπολιτική σταθερότητα επιτυγχάνεται, ενώ αυτή η συνεργασία είναι προσβολή στον κόσμο που τόσα χρόνια παλεύει δίπλα στα θύματα του Ισραήλ, τους Παλαιστίνιους. Τόσο το Ισραήλ όσο και ο ελληνικός καπιταλισμός θέλουν αυτή τη συμμαχία για να παραμείνουν στο κέντρο των εξελίξεων στην ευρύτερη περιοχή αφού όπως επισημαίνει και το προηγούμενο άρθρο υπάρχει ένταση των ανταγωνισμών που δεν φέρνει τίποτα καλό για τους λαούς της περιοχής. 

Το περιοδικό κλείνει με τρεις βιβλιοκριτικές: για το νέο βιβλίο του Μιχάλη Λυμπεράτου “Μετά τον Εμφύλιο-Πολιτικές διαδικασίες και κοινωνική πόλωση στις απαρχές της προδικτατορικής περιόδου”, το βιβλίο του Κωστή Χατζημιχάλη “Κρίση χρέους και υφαρπαγή γης” και το βιβλίο του Πέτρου Παπακωνσταντίνου “Αριστερά, Κυβέρνηση και Κράτος”.