Πριν από μερικούς μόνο μήνες οι Συντηρητικοί στη Βρετανία θριάμβευσαν στις εκλογές και ετοιμάζονταν για την εφαρμογή της σκληρότερης λιτότητας από την εποχή της Θάτσερ, λιτότητα μνημονιακού επιπέδου.

Ο πρωθυπουργός Κάμερον είχε από μήνες προγραμματίσει την διοργάνωση συνεδρίου του κόμματος στο Μάντσεστερ για αυτή την εβδομάδα. Ήλπιζε με αυτόν τον τρόπο να δώσει και ένα συμβολικό χτύπημα στην εργατική τάξη μιας και η συγκεκριμένη πόλη ήταν προπύργιο του αντι-θατσερισμού. Η εργατική τάξη και η νεολαία όμως έχουν άλλα σχέδια και φάνηκε.

Τα προεόρτια ήρθαν από την περασμένη Παρασκευή όταν οι απεργοί της (ιδιωτικοποιημένης) Εθνικής Πινακοθήκης ανέστειλαν την 109 ημερών απεργία τους (!) σε πανηγυρικό κλίμα αφού επέβαλαν σχεδόν όλα τους τα αιτήματα στο αφεντικό.

Στον απόηχο αυτής της εξέλιξης αλλά και στο γενικότερο πλαίσιο μετά την εκλογή του Κόρμπιν και τον εξευτελισμό του πρωθυπουργού με το γουρουνο-σκάνδαλο το κλίμα ήταν βαρύ για τους Τόρηδες. Ήδη από το Σάββατο όταν οι πρώτοι Συντηρητικοί σύνεδροι έφταναν στον σταθμό του τρένου τους υποδέχτηκαν ακτιβιστές με «στιγμιαίο όχλο». Πρόκειται για μια μορφή δράσης όπου οι συμμετέχοντες εμφανίζονται ξαφνικά σε καθορισμένο χρόνο και αιφνιδιάζουν τον «αντίπαλο». Τους περικύκλωσαν και άνοιξαν πανό που έγραφε «Οι Τόρηδες δεν είναι καλοδεχούμενοι – πηγαίντε σπίτια σας».

Ταυτόχρονα, σε άλλα σημεία της πόλης τα τοπικά συνδικάτα οργάνωναν διαδηλώσεις για να προετοιμάσουν το κλίμα για την Κυριακάτικη κεντρική κινητοποίηση, κάποιες ομάδες ακτιβιστών μοίραζαν καλέσματα ενώ άλλες είχαν οργανώσει πάρτι στους δρόμους ενάντια στη λιτότητα, δίνοντας πανηγυρικό χαρακτήρα στην πόλη. Ολόκληρο το Μάντσεστερ δονούνταν ήδη από την προηγούμενη μέρα στους ρυθμούς της αντίστασης.

Η Κυριακή ξημέρωσε και από νωρίς οι δρόμοι κυριολεκτικά κατακλύστηκαν από την εργατική αντίσταση. Το κλίμα ήταν τόσο εκρηκτικό που το κόμμα των Συντηρητικών έδωσε οδηγίες στους συνέδρους του να μην κυκλοφορούν με κουστούμι και διακριτικά του κόμματος για να μην δίνουν στόχο.

Στο κυνήγι

Ένας δεξιός φελλός όμως δεν ακολούθησε την οδηγία και εμφανίστηκε με πλήρη περιβολή κοντά σε διαδηλωτές και με πολύ θράσος κουνούσε μια φωτογραφία της Θάτσερ προς τον κόσμο, ήταν αναμενόμενο να εισπράξει κάποια «γαλλικά» αλλά το αυγό που προσγειώθηκε στην χωρίστρα του σκόρπισε χαρά και γέλια στους διαδηλωτές. Λίγο παραπέρα άλλοι διαδηλωτές έπαιρναν στο κυνήγι τον μισητό υπουργό Ντάνκαν Σμιθ.

Συνεχώς έφταναν λεωφορεία, κυρίως από το Λονδίνο, ενώ κατέφτανε και η μαζικότατη προσυγκέντρωση που είχαν οργανώσει από κοινού οι ειδικευόμενοι γιατροί με τους φοιτητές ιατρικής φωνάζοντας ένα μόνο πράγμα «Απεργία – Απεργία». Οι εκτιμήσεις μιλάνε για διαδήλωση που προσέγγιζε τις 100.000, πολλαπλάσια από την αντίστοιχη πριν από δύο χρόνια. Στην κεφαλή της πορείας μπήκαν οι εργαζόμενοι της Εθνικής Πινακοθήκης, ενώ τα τεράστια μπλόκ των συνδικάτων σε συνδυασμό με τα αιτήματα ενάντια στο νέο συνδικαλιστικό νόμο και υπέρ των εργατικών δικαιωμάτων έδειχναν το καθαρά ταξικό πρόσημο της κινητοποίησης. Το πλήθος ήταν πολύχρωμο και ενθουσιώδες με πολλούς από τους διαδηλωτές να φοράνε μάσκες γουρουνιών για να ειρωνευτούν τον Κάμερον.

Φυσικά κεντρικό ήταν και το αίτημα για αλληλεγγύη στους πρόσφυγες με συνθήματα για το άνοιγμα του υποθαλάσσιου περάσματος από το Καλέ της Γαλλίας. Ακόμη υπήρχαν και συνθήματα κατά του πολέμου και υπέρ του πυρηνικού αφοπλισμού, που στην Βρετανία αφορά ειδικότερα στο πρόγραμμα «Τρίαινα», ένα πανάκριβο πακέτο εκσυγχρονισμού των πυρηνικών κεφαλών των υποβρυχίων, αλλά και κατά της καταστροφής του περιβάλλοντος.

Η κυβέρνηση αισιοδοξούσε ότι μέχρι το τέλος του χρόνου θα είχε ξεμπερδέψει με τον συνδικαλιστικό νόμο αποδυναμώνοντας τα συνδικάτα έτσι ώστε να μπορέσει να κάνει τις περικοπές της ανεμπόδιστα όλο το 2016. Η εβδομάδα αυτή άλλαξε άρδην όμως το κλίμα και τη δυναμική στην βρετανική κοινωνία. Είναι βέβαιο ότι στο κυβερνητικό επιτελείο υπάρχουν δεύτερες σκέψεις. Η πολιτική εισβάλλει στην ημερήσια διάταξη ενώ το μαζικό κίνημα μπαίνει στο προσκήνιο. Ταυτόχρονα οι ελπίδες του κόσμου μετατοπίζονται γρήγορα από το να «μαλακώσει» η κυβέρνηση στο να ανατραπεί, ψάχνοντας για αριστερότερη εναλλακτική. Ποιος άραγε μπορεί να πιστέψει σήμερα τις πολύ πρόσφατες βαθυστόχαστες «κοινωνιολογικές» αναλύσεις που εξηγούσαν ότι η βρετανική κοινωνία συντηρητικοποιήθηκε και έχει θριαμβεύσει ο νεοφιλελευθερισμός;