Την 1η του Οκτώβρη άφησε την τελευταία του πνοή μετά από πολύχρονη μάχη με τον καρκίνο ο Ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης, Ζήσης Παπαδημητρίου. Με πλούσιο συγγραφικό έργο (μεταξύ των βιβλίων του “Ο ευρωπαϊκός ρατσισμός. Εισαγωγή στο φυλετικό μίσος" Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα -2000), ο Ζ. Παπαδημητρίου υπήρξε επίσης επισκέπτης ερευνητής στο Πανεπιστήμιο Tohoku της Ιαπωνίας, καθηγητής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, καθώς και επισκέπτης καθηγητής του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης, όπου δίδαξε Γενική Κοινωνιολογία, Βιομηχανική Κοινωνιολογία και Πολιτική Επιστήμη.
Γεννημένος στους Γόνους των Τεμπών ο Παπαδημητρίου μεταναστεύει στην Γερμανία για σπουδές όπου έρχεται σ’ επαφή όχι μόνο με την επιστήμη, αλλά και με τη φιλοσοφία, την πολιτική και τον πολιτισμό, ενώ λίγο αργότερα κάνοντας το διδακτορικό του συνδέεται με την Κριτική Σχολή της Φρανκφούρτης.
Ενταγμένος στην ΕΔΑ από τις αρχές της δεκαετίας του 60, την εγκαταλείπει το 1967 για τη μετριοπάθειά της, ενώ γυρίζοντας στο Αμβούργο εντάσσεται στη μαχητική αριστερή Σοσιαλιστική Φοιτητική Ένωση Γερμανίας (ΣΦΕΓ), τη γνωστή SDS που αποσπάστηκε από τη Νεολαία του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος Γερμανίας, (SPD) και συμμετείχε ενεργά στο κίνημα διαμαρτυρίας της δεκαετίας του 1960. Μέσα από τις γραμμές της συνέβαλε τόσο θεωρητικά όσο και πρακτικά στην υποστήριξη των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων των λαών του Τρίτου Κόσμου, πράγμα που τον οδήγησε στην Πορτογαλία, στη Χιλή και στην Παλαιστίνη.
Παράλληλα με τη συμμετοχή του στους πολιτικούς αγώνες στη Γερμανία, ανάπτυξε, μέσα από τις γραμμές του Ελληνικού Αντιδικτατορικού Κινήματος Γερμανίας και συγκεκριμένα μέσα από τις Επαναστατικές Σοσιαλιστικές Ομάδες (πρόδρομο της ΟΣΕ από την οποία προήλθε το σημερινό ΣΕΚ), σημαντική δράση ενάντια στην Χούντα των συνταγματαρχών.
Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, το 1984, κινείται ως ανένταχτος στο χώρο της ανένταχτης αριστεράς, ενώ το Δεκέμβρη 1995 προσχωρεί στο ΔΗΚΚΙ και το Σεπτέμβρη 1996 κατεβαίνει ως υποψήφιος βουλευτής. Την τετραετία 1998-2002 εκλέγεται Νομαρχιακός Σύμβουλος Θεσσαλονίκης.
Γράφοντας για αυτόν ο Μπάμπης Κουρουνδής, δικηγόρος από την Θεσσαλονίκη θυμάται: “τον γνώρισα όταν μας δίδασκε Πολιτική Κοινωνιολογία. Πιο πολύ συνδεθήκαμε στο μεταπτυχιακό με αντιπαραθέσεις εφ' όλης της ύλης για τον πατριωτισμό, τον Τρότσκι, τη Ρόζα, τον Ντεμπραί, τη σχολή της Φρανκφούρτης. Εκείνη τη χρονιά είχαμε πάει και στο σπίτι του στους Γόννους όπου κάθε καλοκαίρι οργάνωνε έκθεση ζωγραφικής και μαζευόταν όλο το χωριό, είχε αγάπη για τον τόπο του και την έδειχνε με προσφορά και χωρίς ανταλλάγματα. Μου είπε για την αρρώστια του σε μια συγκέντρωση έξω από την ΕΡΤ-3 ενάντια στο "μαύρο" στην ΕΡΤ. Αποχαιρετούμε σήμερα λοιπόν ένα σπουδαίο δάσκαλο, με ριζοσπαστικές ιδέες και οράματα, που πάντα ήταν περήφανος που δεν κατάντησε "ντροπή της γενιάς του (του '68) σαν τον Κον-Μπεντίτ"”.