Οι βόμβες δεν φέρνουν την ειρήνη

“Ο βομβαρδισμός του Ισλαμικού Κράτους δεν πρόκειται να σταματήσει το κύμα των προσφύγων”, γράφουν σε ένα πρόσφατο κείμενο-θέσεων για τον ρατσισμό, τους πρόσφυγες και τον πόλεμο στη Συρία η Κριστίνε Μπούχολτς (βουλευτίνα του κόμματος της αριστεράς Die Linke) και ο Φρανκ Ρένκεν από το δίκτυο Marx21 της Γερμανίας.
“Οι κυβερνήσεις της Γαλλίας και της Ρωσίας”, γράφουν, “αξιοποιούν τώρα την κατάσταση για να εμπλακούν ενεργά στρατιωτικά στη Συρία. Υποστηρίζουν ότι η συμμετοχή τους στον πόλεμο ενάντια στο Ισλαμικό Κράτος θα βοηθούσε στην καταπολέμηση των αιτίων που οδηγούν στην προσφυγοποίηση. Στην πραγματικότητα, όμως, το Ισλαμικό Κράτος δεν είναι η βασική αιτία πίσω από το σημερινό κύμα φυγής από τη Συρία προς την Ευρώπη... “.


Η βασική αιτία είναι η απελπισία που κυριαρχεί στα στρατόπεδα των προσφύγων της Συρίας και των γειτονικών της χωρών. Σύμφωνα με τα στοιχεία της UNICEF 12 εκατομμύρια Σύριοι έχουν αναγκαστεί μέχρι τώρα να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους. Από αυτούς ένα μικρό κομμάτι έχει φτάσει στη Δύση. Πέντε εκατομμύρια έχουν βρει καταφύγιο στην Τουρκία και τις χώρες της Μέσης Ανατολής. Ένα μεγάλο κομμάτι έχει μεταναστεύσει εσωτερικά -από τις περιοχές που ελέγχονται από το καθεστώς του Άσαντ στις απελευθερωμένες περιοχές. Ο κύριος όγκος των προσφύγων, με άλλα λόγια, τρέχει να σωθεί από τις βόμβες και τις διώξεις του Άσαντ και όχι από τη βαρβαρότητα του Ισλαμικού Κράτους.


Κομμάτι του προβλήματος


“Το καθεστώς του Άσαντ είναι κομμάτι του προβλήματος και όχι της λύσης”, γράφουν οι Μπούχολτζ/Ρένκεν στο κείμενό τους. Και το ίδιο και η Ρωσία που επεμβαίνει τώρα στη Συρία στο πλευρό του Άσαντ. “Η Ρωσία δεν είναι σύμμαχος της ειρήνης”. Η πολιτική του Πούτιν, γράφουν, είναι εξίσου κυνική με την πολιτική των ΗΠΑ.
“Ο Χάφεζ και ο Μπασάρ Άσαντ, που κυβερνούν τη Συρία σαν οικογενειακή επιχείρηση από τη δεκαετία του 1970, διατηρούν παραδοσιακά στενές σχέσεις με τη Μόσχα. Η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης δεν επηρέασε σε τίποτα αυτή τη σχέση... Η Ρωσία διατηρεί μια ναυτική βάση στην πόλη Ταρτούς. Μετά τις εδαφικές απώλειες που υπέστη το  συριακό καθεστώς στο βορειοδυτικό της τμήμα, κοντά στην Ταρτούς, αποφάσισε ο Πούτιν να στείλει όχι μόνο περισσότερα όπλα στη χώρα αλλά και Ρώσους στρατιώτες. Πρόκειται για μια στρατιωτική επέμβαση που θα φέρει ακριβώς τόση ειρήνη όση έχουν φέρει και οι αμερικανικές επεμβάσεις...”.


Η καταγγελία του ρόλου της Ρωσίας αλλά και του καθεστώτος του Άσαντ ενόχλησε, ένα κομμάτι της αριστεράς που, παρά την ανατροπή του “Σοβιετικού” καθεστώτος συνεχίζει να θεωρεί ότι υπάρχει κάτι το “προοδευτικό” στη δράση της Ρωσίας και των φίλων της -είτε μιλάμε για τη Μέση Ανατολή είτε για την Ουκρανία είτε για οποιοδήποτε άλλο σημείο του πλανήτη. Τυπικό παράδειγμα ο Άρνολντ Σέλτσερ, ο εκδότης της νεοσταλινικής αριστερής  εφημερίδας Junge Welt. Ο Σέλτσερ έγραψε ένα υβριστικό σημείωμα με το οποίο κατηγορούσε άμεσα τους συντάκτες της διακήρυξης σαν απολογητές των δυτικών επεμβάσεων. Ο τίτλος είναι χαρακτηριστικός: Marshbefehle von links, διαταγές προέλασης από τα αριστερά. Το σημείωμα χρησιμοποιεί μια μοναδική πρόταση από το αρχικό κείμενο (“Η Ρωσία δεν είναι σύμμαχος της ειρήνης”) την οποία διανθίζει στη συνέχεια με μια σειρά από εξωφρενικά ψέμματα. Αν δεν είναι η Ρωσία, τότε ποιος είναι ο σύμμαχος της ειρήνης; Η Δύση, προφανώς. Όπερ έδει δείξαι...


Η αριστερά είναι διαιρεμένη στο ζήτημα του πολέμου στη Συρία -όπως άλλωστε και σε πολλά άλλα ζητήματα. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι η ειρήνευση θα πρέπει να αναζητηθεί μέσα από τον διάλογο με το καθεστώς του Άσαντ. Άλλοι υποστηρίζουν ότι δεν μπορεί να υπάρξει καμιά λύση όσο ο Άσαντ παραμένει στην εξουσία. Σε αυτή τη συζήτηση προσπαθεί να παρέμβει το κείμενο-θέσεων των Μπούχολτς/Ρένκεν.


“Η κριτική είναι ευπρόσδεκτη”, γράφει η Κριστίνε στην απάντησή της στο σημείωμα της Junge Welt. Η συκοφαντία, όμως, δεν έχει καμιά σχέση με την πολιτική αντιπαράθεση.