Η πρόθεση για αύξηση της τιμής του εισιτηρίου ως και 40% είναι δεδομένη. Οι αυξήσεις σχεδιάζεται να ισχύσουν από την 1η Φλεβάρη με την τιμή να φτάνει το 1,20 ευρώ για τις απλές διαδρομές και το 1,40 για το ΜΕΤΡΟ και τις συνδυαστικές διαδρομές, με διάρκεια ισχύος τα 90 λεπτά. Οσο για τη μηνιαία κάρτα απεριορίστων διαδρομών για όλα τα Μέσα, θα κοστίζει 45 ευρώ από 35 ευρώ σήμερα. Αμεσα έτσι η κυβέρνηση ετοιμάζεται να χτυπήσει ακόμα περισσότερο τους μισθούς και τις συντάξεις των εργαζόμενων και των συνταξιούχων.
Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς ότι αυτό θα είναι το πρώτο κύμα αυξήσεων στα εισιτήρια. Οταν η κρατική επιδότηση προς τις συγκοινωνίες θα μειωθεί σε 40% του συνολικού λειτουργικού κόστους από 70% σήμερα, όταν οι ιδιώτες θα βάλουν χέρι από τον έλεγχο των εισιτηρίων μέχρι την ακίνητη περιουσία του ΟΑΣΑ, όταν οι ιδιοκτήτες των ΚΤΕΛ μέσω συμφωνιών με τον ΟΑΣΑ θα μπορούν να αρπάξουν δρομολόγια ολόκληρων περιοχών και ιδιαίτερα γραμμές-“φιλέτα” όπως είναι η γραμμή της ΕΘΕΛ προς το αεροδρόμιο -που, σύμφωνα με δημοσιεύματα, αντιπροσωπεύει το 10% των ετήσιων εσόδων της εταιρίας- είναι σίγουρο ότι οι τιμές θα εκτιναχτούν. Αν η επίθεση προχωρήσει, τα μειωμένα εισιτήρια για τους μαθητές, τους φοιτητές και τους άνω των 65 χρονών γρήγορα θα καταργηθούν.
Η ανάληψη των ελλειμμάτων των εταιριών των ΜΜΜ από το κράτος είναι η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος. Πρακτικά σημαίνει ότι η κυβέρνηση αναλαμβάνει να ξεπληρώσει το χρέος των εταιριών αυτών προς τις τράπεζες -δάνεια που έγιναν γιατί ποτέ οι κυβερνήσεις δεν κατέβαλαν τις δαπάνες που τους αναλογούσαν στις αστικές συγκοινωνίες, αντίθετα τα διάφορα υπουργεία τους έβαζαν “φέσι” εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ κάθε χρόνο (από δωρεάν μετακινήσεις βουλευτών, αστυνομικών, λιμενικών, υπαλλήλων υπουργείων κλπ) με αποτέλεσμα οι διοικήσεις τους να καταφεύγουν στο δανεισμό. Και τώρα, αντί η κυβέρνηση να διαγράψει τα χρέη προς τους τραπεζίτες, αναλαμβάνει να τα ξεπληρώσει. Οι περικοπές που θα φέρει αυτή η πολιτική επιλογή δε θα έχουν προηγούμενο.
Η χειροτέρευση της συγκοινωνίας κρύβεται σε κάθε γραμμή του νομοσχεδίου, ακόμα και πίσω από τις μετατάξεις των εργαζόμενων. Από τους 1.500 που θα μεταταγούν, οι περισσότεροι από τους μισούς (οι 820 όπως λέει το νομοσχέδιο) είναι από την Κίνηση, δηλαδή οδηγοί. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει τίποτα άλλο από περαιτέρω σύντμηση και κατάργηση δρομολογίων, με αποτέλεσμα ακόμα μεγαλύτερη αναμονή και ταλαιπωρία για το επιβατικό κοινό.
Για όλους αυτούς τους λόγους, ο αγώνας των εργαζόμενων στα ΜΜΜ για να μην περάσει ο νόμος Ρέππα, αφορά την πλειοψηφία της εργατικής τάξης και της νεολαίας. Είναι αγώνας ενάντια στις αυξήσεις των εισιτηρίων, ενάντια στη διάλυση και την ιδιωτικοποίηση των αστικών συγκοινωνιών. Και όχι μόνο. Είναι αγώνας ενάντια στις επιταγές του μνημονίου που αν κερδίσει θα ανοίξει το δρόμο για την συνολική ανατροπή του.