Συντονισμός
Ράνια Νενεδάκη: “Nα κάνουμε την αγανάκτηση, δράση”

Ομιλία της Ράνιας Νενεδάκη από το “Κίνημα στην Πόλη” του Ζωγράφου, στη συνέλευση του Συντονισμού Ενάντια στα Μνημόνια την Κυριακή 1 Νοέμβρη στην ΕΣΗΕΑ

 
Το πιο σημαντικό που θα μπορούσαμε να βγάλουμε από τη σημερινή μας συνάντηση-συνέλευση στο τέλος της θα είναι να είμαστε προετοιμασμένοι για όλα αυτά που πρόκειται να έρθουν. Να είμαστε όσο γίνεται πιο προετοιμασμένοι ώστε αυτός ο πυκνός πολιτικός χρόνος που μας φέρνει κάθε μέρα απέναντι σε γεγονότα που καμιά φορά μας αφήνουν και μας τους ίδιους - που είμαστε πολιτικοποιημένοι και μέλη κομμάτων και οργανώσεων, που είμαστε μέλη συνδικάτων- προ εκπλήξεων. 
 
Το εργατικό κίνημα να είναι προετοιμασμένο για όλα εκείνα που προετοιμάζονται για αυτό χωρίς αυτό. Ζούμε σε μια περίοδο που η εργατική τάξη δέχεται μια τεράστια επίθεση. Ίσως  δεν μπορούμε να βρούμε κάποια αντίστοιχη που να έχουμε ζήσει τουλάχιστον εμείς που παρευρισκόμαστε σε αυτή την αίθουσα. 
 
Είναι πολύ φυσικό αν σκεφτούμε ότι ο καπιταλισμός έχει ως φυσιολογικό τρόπο να ξεπερνάει την κρίση του δημιουργώντας εστίες φτωχοποίησης και πολέμους, δημιουργώντας προσφυγικά ρεύματα, δημιουργώντας καθημερινά πλήγματα στην εργατική τάξη. 
Δεν είναι τυχαίο λοιπόν ούτε ανεξήγητο ότι ζούμε ένα καινούργιο ξαναμοίρασμα του κόσμου, με όρους ταξικούς. Όπως θα δούμε, χτυπιέται η εργατική τάξη μέσα από τις περικοπές στα σχολεία, στους δήμους, στην υγεία. Ξέρουνε που στοχεύουνε και ξέρουνε τι θέλουνε να πετύχουνε. Το θέμα είναι ότι πρέπει να ξέρουμε και μείς. 
 
Στον τομέα της υγείας, το πιο ευαίσθητο από τα κομμάτια που μπορούμε να δούμε, υπάρχουν ζητήματα, όπως είπαν και οι προηγούμενοι ομιλητές. 
 
Πραγματικά, υπάρχει μια κατάσταση πέρα από το 51% των περικοπών στις δαπάνες για την υγεία, η οποία είναι επίσημη κυβερνητική απόφαση. Είναι μια κατάσταση, η οποία λέει ότι στην περίπτωση που δεν έχεις τη δυνατότητα να απευθυνθείς στην ιδιωτική υγεία και έχεις ένα σοβαρό νόσημα, είσαι εν δυνάμει νεκρός. 
 
Υπάρχει συγκεκριμένη στόχευση για όλη αυτή την κατάσταση και με απόλυτα συνεπή τρόπο η σημερινή κυβέρνηση, «πρώτη φορά αριστερά», την εκτελεί συγκεκριμένα, συγκροτημένα και με πολύ μεγάλη αποφασιστικότητα. 
 
Κάθε φορά βγαίνει και λέει ότι είναι τεράστια η αιμορραγία που υπάρχει από γιατρούς και νοσηλευτές, ότι λείπουν από τα νοσοκομεία, ότι πρέπει να κάνει προσλήψεις. Αυτό δεν οδηγεί όμως σε συγκεκριμένες αποφάσεις. 
 
Νοσοκομεία
 
Αντίθετα, εκατοντάδες Έλληνες γιατροί υπάρχουν αυτή τη στιγμή στα νοσοκομεία του εξωτερικού. Κάποτε στελεχώναμε τα εργοστάσια της Ευρώπης με Έλληνες εργάτες, τώρα στελεχώνουμε τα νοσοκομεία της Ευρώπης με γιατρούς και τις εταιρίες της Ευρώπης με επιστήμονες. 
 
Ο τομέας της υγείας που είναι ο περισσότερο ευαίσθητος, εκεί πραγματικά φαίνεται η αναλγησία του συστήματος. Έχεις μια σοβαρή νόσο, θα πεθάνεις, Έληξε. Είναι τόσο απλό το πράγμα. 
 
Στην παιδεία υπάρχει ακριβώς το αντίστοιχο. Γιατί έχουν αφαιρεθεί οι ειδικότητες από τα ΕΠΑΛ και τα ΕΠΑΣ; Ποιοι είναι εκείνοι που πηγαίνανε εκεί; Αυτοί που δεν μπορούσαν να πάνε στο Κολέγιο Αθηνών προφανώς. Είναι τυχαίο ότι αφαιρέθηκαν οι ειδικότητες υδραυλικών, κομμωτών, μαγείρων και άλλων; Η περιοχή που ζω και αναπτύσσω την πολιτική μου δράση έχει την τύχη να βρίσκεται εκεί η μεγαλύτερη πανεπιστημιούπολη της Αθήνας, του Ζωγράφου. Όπου ξέρω πάρα πολύ καλά, τι ακριβώς συμβαίνει στις βαθμίδες της εκπαίδευσης.
 
Ξεκινώντας βέβαια από τους Παιδικούς Σταθμούς με τα χιλιάδες παιδιά που έχουν μείνει έξω. Με το ότι η άνεργη μάνα θεωρείται προνομιούχα και δεν έχει δικαίωμα να πάει το παιδί της στον Παιδικό Σταθμό. 
 
Έχουμε επισκεφτεί σαν δημοτική κίνηση τους Παιδικούς Σταθμούς για να δούμε τι ακριβώς περιλαμβάνει αυτό το τροφείο, το οποίο ακριβοπληρώνει ο εργαζόμενος. Το έχουμε βγάλει συγκεκριμένα, σε εφημεριδάκι και το έχουμε μοιράσει. Τι τρώνε τη Δευτέρα, την Τρίτη, την Τετάρτη κτλ. Την άθλια τροφοδοσία την οποία πληρώνει πολύ ακριβά η εργατική οικογένεια, όχι από το πλεόνασμά της αλλά από το υστέρημά της.
 
Είναι λοιπόν καθαρό ότι προετοιμάζεται -και φαίνεται αυτό- ο ιδιώτης σχολάρχης, ο οποίος θα έρθει έστω και με την αύξηση των διδάκτρων, έστω και με την αύξηση του ΦΠΑ στα ιδιωτικά σχολεία να δώσει εκείνο που δεν μπορεί να δώσει η δημόσια εκπαίδευση με τις απολύσεις, με τις συγχωνεύσεις, με τις καταργήσεις ειδικοτήτων. 
 
Δεν μπορεί να τα δώσει αυτά η δημόσια εκπαίδευση, που ισχυρίζεται ο κύριος Φίλης ότι υπερασπίζεται, θα τα δώσει ο σχολάρχης. Δεν μπορεί να τα δώσει η δημόσια υγεία, θα τα δώσει ο ιδιώτης ιδιοκτήτης νοσοκομείου. 
 
Κι όπως είπε και ο συνάδελφος προηγουμένως για τις μεγάλες μπίζνες που παίζονται στην αποκομιδή των απορριμμάτων στους Δήμους. Οι Δήμοι δεν λειτουργούν. Γνωρίζουν ότι οι όροι και «τοπική» και «αυτοδιοίκηση», πρέπει να μπαίνουν σε χοντρά εισαγωγικά. Δεν είναι ούτε τοπική, ούτε αυτοδιοίκηση. Η ιστορία των παλιών δημάρχων που παίρνανε πρωτοβουλίες, που είχαν τη δυνατότητα να παίρνουν αποφάσεις για τη γειτονιά τους έχοντας τον κόσμο δίπλα τους, έχει τελειώσει προ πολλού και οριστικά. 
 
Διαχείριση
 
Δεν υπάρχει διαχείριση, ούτε καλοί και κακοί δήμαρχοι. Διαχείριση αριστερή στους Δήμους δεν υφίσταται. Μπορεί να υπάρχει ένας ευγενής ή συμπαθής αριστερός δήμαρχος. Ακόμα και έτσι είναι αδύνατον να διαχειριστεί τη μιζέρια και την κακομοιριά των Μνημονίων και των καταστάσεων που έχουν επιβληθεί στην τοπική αυτοδιοίκηση.  
 
Είναι συγκεκριμένη υλοποίηση εντολών που έχουνε δοθεί. Είναι συγκεκριμένες προσλήψεις πεντάμηνων και συγκεκριμένη εκμετάλλευση της φτώχειας, της πείνας και της κακομοιριάς. Και γίνεται αυτό πάρα πολύ συγκροτημένα και προσφέρεται και σαν ένδειξη ότι ο δήμαρχος ενδιαφέρεται για να λύσει το πρόβλημα της ανεργίας στην περιοχή του.                        
 
Στο κυλικείο του Δήμου που κατοικώ προσελήφθησαν εφτά άνθρωποι για να σερβίρουν καφέδες σε μνημόσυνα. Οι έξι είναι απόφοιτοι του Πολυτεχνείου και ο ένας είναι της μέσης εκπαίδευσης. Δεν είναι καθόλου τυχαία όλα αυτά τα πράγματα, δεν είναι καθόλου τυχαία η ανεργία που μαστίζει τα λαϊκά νοικοκυριά, δεν είναι καθόλου τυχαίο το «δεν πάει άλλο». 
 
Από κει και πέρα υπάρχουμε εμείς. Εμείς που μπορούμε και που θέλουμε αυτό το «δεν πάει άλλο», να το στρέψουμε κάπως αλλιώς. Αυτό το «δεν πάει άλλο» μπορούμε να το συζητήσουμε με τους φίλους μας στο καφενείο να πούμε «δεν πάει άλλο ρε γαμώτο», «που θα πάει αυτή η κατάσταση», «τι θα γίνει;» και «δεν μπορώ να κοιμηθώ το βράδυ και σηκώνομαι και βλέπω το λογαριασμό της ΔΕΗ και δεν μπορώ να τον πληρώσω». 
 
Είναι η μια πλευρά αυτή. Η άλλη πλευρά του «δεν πάει άλλο» είναι ότι το παίρνω και το κάνω συγκεκριμένη δράση για να έχω ένα αποτέλεσμα συγκεκριμένο αντίθεσης και αντίστασης. Εμείς προφανώς δεν είμαστε στο «δεν πάει άλλο» της μοιρολατρίας, εμείς δεν είμαστε στο «δεν πάει άλλο» του καφενείου. 
 
Οργανωμένο κίνημα
 
Εμείς θέλουμε αυτή την αγανάκτηση να μην την αφήσουμε μόνο εκεί γιατί μόνη της η αγανάκτηση δεν κάνει τίποτα. Θέλουμε να κάνουμε την αγανάκτηση συγκεκριμένη δράση, δράση μέσα από τους χώρους δουλειάς, δράση μέσα από τα σωματεία, δράση μέσα από οργανωμένες κοινωνικές-λαϊκές δομές που θα ανοίξουμε στους Δήμους. Σιγά-σιγά αυτό το άνοιγμα αρχίζει να γίνεται. Σιγά-σιγά ο κόσμος καταλαβαίνει ότι μια κυβέρνηση «πρώτη φορά αριστερά» που τόσο συγκροτημένα έχει βάλει στόχο το λαό της, αυτή η κυβέρνηση θα πρέπει να βρει μπροστά της ένα οργανωμένο κίνημα. Ένα κίνημα που δεν θα φτάνει να λέει ότι «δεν πάει άλλο», ένα κίνημα που θα μπορεί να οργανώνει απεργίες και θα μπορεί να οργανώνει αντιστάσεις σε όλους τους χώρους. Που θα μπορεί να οργανώνει πορείες διαμαρτυρίας, που θα βρίσκεται παντού όπου χτυπά η καρδιά της τάξης. 
 
Ακόμα και αν πρέπει να πιάσουμε -και έτσι κάνουμε- άνθρωπο τον άνθρωπο, κυρία την κυρία στην πολυκατοικία και να της πούμε «κυρία Κούλα δεν σου φταίει ο Αιγύπτιος που κάθεται στο ισόγειο επειδή εσύ δεν έχεις να πληρώσεις τη ΔΕΗ», φταίει η κατάσταση η οποία υπάρχει γύρω σου και μπορείς να κάνεις και συ κάτι και να την αλλάξεις. 
 
Πιστεύω και ελπίζω ότι με τη δράση όλων μας, αυτό το «δεν πάει άλλο», θα γίνει συγκεκριμένη και συγκροτημένη δράση και θα αποτελέσει ένα κομμάτι στο δρόμο που θέλουμε να ανοίξουμε, για εκείνο το μέλλον που έχουμε μέσα στο μυαλό μας. 
 
Για εκείνο το μέλλον που δεν θα έχει φτωχοποιημένους εργάτες, για εκείνο το μέλλον που θα αποφασίζουμε μόνοι μας για αυτό, που η υγεία θα είναι ένα αγαθό που θα είναι αυτονόητο ότι άμα είσαι άρρωστος πας στο νοσοκομείο και γίνεσαι καλά. Θα είναι αυτονόητο ότι επιλέγεις τι θέλεις να σπουδάσεις και το σπουδάζεις. Θα είναι αυτονόητο ότι ο Δήμος σου παρέχει τα απαραίτητα για να μπορείς να ζήσεις σαν άνθρωπος. Στο δρόμο για αυτό το μέλλον, εμείς παίρνουμε το «δεν πάει άλλο» και το κάνουμε σύνθημα και απειλή. 
 
Ναι, δεν πάει άλλο! Τα Μνημόνια άσχετα με το ποιος τα έφερε, άσχετο με το ποιος τα διαπραγματεύτηκε, δεν θα περάσουν! Επειδή θα βρουν απέναντί τους ένα οργανωμένο, μαζικό κίνημα. Είναι το μόνο που φοβούνται οι δυνατοί και είναι στο χέρι μας να το πραγματοποιήσουμε.