Πολιτική
Ι. Πανούσης στο ρόλο του λαγού

Ο Πανούσης, πρώην υπουργός δημόσιας τάξης στην πρώτη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, με συνέντευξή του στην εφημερίδα Πρώτο Θέμα, την Κυριακή 8 Νοεμβρίου, κατήγγειλε ότι, όταν ήταν υπουργός, μέλη της πολιτικής γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ, με κρατούμενους για τρομοκρατία και ποινικούς κρατούμενους σχεδίαζαν την φυσική του εξόντωση. Επίσης ότι οι απειλές συνεχίζονται ακόμα, και ότι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ ήταν σε ανοιχτή γραμμή με κρατούμενους για τρομοκρατία. 
 
Τις επόμενες μέρες όλες ο αστικός τύπος έκανε το ζήτημα πρώτο θέμα. Προσωποποίησε τον Π. Λάμπρου ως το μέλος της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ, και δημοσίευσαν υποκλαπείσες συνομιλίες μεταξύ όλων των παραπάνω, χωρίς να διευκρινίζεται αν οι υποκλοπές έγιναν νόμιμα και πώς τις κατείχε ο πρώην υπουργός. Ο Π. Λάμπρου, ήταν και είναι μέλος της επιτροπής δικαιωμάτων του ΣΥΡΙΖΑ, γνωστός αγωνιστής για τα δικαιώματα των κρατουμένων. 
 
Ο Πανούσης κατέθεσε το σχετικό φάκελο στην Εισαγγελία του Άρειου Πάγου. Την επόμενη μέρα, οι υπουργοί Δημόσιας Τάξης, Τόσκας και Δικαιοσύνης, Παρασκευόπουλος κατέθεσαν μηνυτήρια αναφορά για την παράνομη υποκλοπή και διαρροή δημοσίων απόρρητων εγγράφων.
 
Γιατί ο πρώην εξωκοινοβουλευτικός - τεχνοκράτης, κατά τον δικό του ορισμό, πρώην υπουργός, να «ξαναθυμάται» μήνες μετά την αποχώρησή του από την κυβέρνηση, και να καταγγέλλει την «αριστερά» του κόμματος για συνεργασία με την «τρομοκρατία» και τις απειλές εναντίον του; Γιατί μια τέτοια καταγγελία να γίνεται κεντρικό θέμα από όλο τον αστικό τύπο;
 
Ο Ι. Πανούσης, δεν ήταν μέλος του ΣΥΡΙΖΑ, ήταν βουλευτής της ΔΗΜΑΡ, από την οποία είχε αποχωρήσει, και πιο πριν στέλεχος του ΠΑΣΟΚ. 
 
Η πρώτη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, στα κρίσιμα υπουργεία που αφορούσαν το ποιος ελέγχει τη σχέση με τα ένοπλα σώματα του κράτους, τα Υπουργεία Δημόσιας Τάξης και Εθνικής Άμυνας, τα είχε δώσει στον Πανούση και τον Καμμένο. Κανένας από τους δύο δεν ήταν μέλος του ΣΥΡΙΖΑ.
 
Μέτωπο ενάντια στην Αριστερά
 
Ο Πανούσης άνοιξε από την αρχή μέτωπο με την αριστερά και στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ. Για τον Πανούση υπάρχει μόνο η «αριστερά του τίποτα». Η σύγκρουση κορυφώθηκε τον Ιούνιο. Η νεολαία ΣΥΡΙΖΑ ζήτησε ευθέως την αποπομπή του από την κυβέρνηση, για την βίαιη καταστολή του κινήματος στις Σκουριές, για την εισβολή της αστυνομίας στην κατειλημμένη πρυτανεία του ΕΚΠΑ, την σύλληψη 25 διαδηλωτών στην διαδήλωση κατά των πρώτων προαπαιτούμενων στις 15 Ιουνίου. 
 
Τότε η κυβέρνηση αγνόησε τη νεολαία της και τις διαμαρτυρίες της, ο Πανούσης παρέμεινε στην κυβέρνηση.
 
Ο ΣΥΡΙΖΑ ψηφίζει το τρίτο μνημόνιο, παρά το 62% του ΝΑΙ στο δημοψήφισμα, και ένα μεγάλο κομμάτι της αριστεράς του ΣΥΡΙΖΑ αποχωρεί από το κόμμα.
 
Στις εκλογές του Σεπτέμβρη, και μετά την αποχώρηση ενός μεγάλου τμήματος της αριστεράς του ΣΥΡΙΖΑ, η αστική τάξη πίστευε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα αναγκαζόταν να στηριχτεί στο ΠΑΣΟΚ και στο Ποτάμι προσβλέποντας στον μεγαλύτερο και ταχύτερο έλεγχο της προσαρμογής του ΣΥΡΙΖΑ στις μνημονικές πολιτικές. Το εκλογικό αποτέλεσμα επέτρεψε στον Τσίπρα να κάνει τις δικές του συμμαχίες με τους ΑΝΕΛ.
 
Ο Πανούσης είναι ο προπομπός της επίθεσης σε ό,τι αριστερό έχει μείνει στο ΣΥΡΙΖΑ, με στόχο να αναγκάσει τον ΣΥΡΙΖΑ να αναζητήσει συμμάχους δοκιμασμένους στην εφαρμογή μνημονιακών πολιτικών, στο ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι. Ο μεταξύ τους καυγάς, είναι ποιος θα έχει τον έλεγχο αυτής της διαδικασίας. Θα την έχει ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ ή οι βιομήχανοι, οι τραπεζίτες, τα μεγάλα συγκροτήματα του Τύπου και τα αφεντικά τους; Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και αποκτά πολιτικό νόημα η καταγγελία Πανούση.
 
Η επιτυχία της απεργίας της 12ης Νοέμβρη, της πρώτης γενικής απεργίας μόλις 50 μέρες μετά τις εκλογές, έδειξε ότι η αντιπολίτευση στην κυβέρνηση Τσίπρα, είναι εργατική, είναι δυνατή, είναι αριστερή και παρούσα. Είναι αυτή πού μπορεί να καθορίσει τις εξελίξεις, και όχι οι προβοκάτσιες «λαγών» τύπου Πανούση.
Tάκης Ζώτος