Οικονομία
Λύνουν τα χέρια των τραπεζιτών
«Τα νέα είναι καλά. Συμφωνία σε όλα τα ζητήματα. Το Euroworking Group χαιρέτισε την πρόοδο που σημειώθηκε».
Γερούν Ντάισελμπλουμ,
πρόεδρος Eurogroup
«Η σημερινή ψηφοφορία στην Αθήνα είναι ακόμα ένα βήμα μπροστά για την Ελλάδα».
Πιερ Μοσκοβισί
επίτροπος Οικονομικών Υποθέσεων
Είναι δύσκολο να πείσει η κυβέρνηση -και ο ίδιος ο πρωθυπουργός που στη συνάντησή του με τον πρόεδρο της Δημοκρατίας Παυλόπουλο δήλωσε «ευτυχής» ότι τάχα με τις αλλαγές στους πλειστηριασμούς «προστατεύθηκε το 60%»- ότι πέτυχαν ένα «έντιμο συμβιβασμό».
Και μόνο οι παραπάνω δηλώσεις των αρχιερέων της ευρωπαϊκής λιτότητας θα έφταναν για να μας κάνουν να καταλάβουμε ότι η ψήφιση του πολυνομοσχεδίου με τα προαπαιτούμενα την περασμένη Πέμπτη στη Βουλή είναι κακά μαντάτα για τους εργαζόμενους, τους άνεργους, τους φτωχούς. Συγκεκριμένα, σύμφωνα με το πολυνομοσχέδιο:
Η πλήρης προστασία της πρώτης κατοικίας από τους πλειστηριασμούς που μέχρι τώρα αφορούσε το σύνολο των κόκκινων δανείων σταματάει να υπάρχει, ακολουθώντας το δρόμο της Ισπανίας όπου μισό εκατομμύριο δανειολήπτες έχουν χάσει ή κινδυνεύουν να χάσουν τα σπίτια τους – και παλαιότερα των ΗΠΑ όπου εκατομμύρια άνθρωποι έμειναν άστεγοι.
Πρόκειται για μια δραματική αλλαγή καθώς ανατρέπει το πλαίσιο πάνω στο οποίο, μαζικά εκατομμύρια άνθρωποι στην Ελλάδα έχουν επενδύσει εδώ και δεκαετίες τις οικονομίες, τα εφάπαξ, τους μισθούς και τις συντάξεις τους αγοράζοντας ένα σπίτι για να βάλουν «ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι τους». Και ταυτόχρονα τιμωρεί τις εκατοντάδες χιλιάδες που πήραν στεγαστικό δάνεια την περίοδο της φούσκας των προηγούμενων χρόνων που δημιούργησαν οι ίδιοι οι τραπεζίτες και εγγυήθηκαν οι κυβερνήσεις Σημίτη και Καραμανλή.
Αυτήν τη δραματική αλλαγή, η κυβέρνηση προσπαθεί να την κρύψει πίσω από τις λεγόμενες «βελτιώσεις» όπως ο καθορισμός της αξίας στα δικαστήρια με βάση την τρέχουσα εμπορική αξία, οι δύο ταχύτητες βάση εισοδηματικών κριτηρίων, αξίας ακινήτου και μέλη οικογένειας, η δυνατότητα «κουρέματος δανείου» (αφού βέβαια έχουν εκποιηθεί άλλα περιουσιακά στοιχεία του δανειολήπτη) κ.α.
Ακόμα και αν, σύμφωνα με τον Τσίπρα, από αυτές τις «βελτιώσεις» μένει ακάλυπτο «μόνο» το 40%, πρόκειται πάλι για ένα τεράστιο ποσοστό. Όμως τα ίδια τα κριτήρια που έδωσε η κυβέρνηση το διαψεύδουν.
Σύμφωνα με τα νέα κριτήρια, η πλήρης προστασία πλέον αφορά μόνο των 25% των κόκκινων δανείων, με ετήσιο εισόδημα 8.180 ευρώ και κάτω, δηλαδή περίπου 100.000 σπίτια. Το 33% (που αφορά δανειολήπτες «μεσαίων εισοδηματικών κατηγοριών» με ετήσιο εισόδημα 13.900 ευρώ για ένα άτομο) θα έχει προστασία υπό όρους, όπως: ότι θα πρέπει να προσμετρώνται οι «εύλογες δαπάνες διαβίωσης», ότι πριν μπει σε «προστασία» το σπίτι, οι τράπεζες θα μπορούν να εκποιούν την όποια άλλη περιουσία και να κατάσχουν τυχόν καταθέσεις, ότι οι δανειολήπτες θα πρέπει να έχουν κριθεί «συνεργάσιμοι» στα δικαστήρια με βάση την τήρηση του «κώδικα δεοντολογίας» στην διάρκεια της καθυστέρησης του δανείου κ.α. Τα υπόλοιπα κόκκινα δάνεια που αφορούν πάνω από 150.000 σπίτια δεν εμπίπτουν σε κανένα καθεστώς προστασίας.
Προσωρινή
Η εξαίρεση από αυτές τις διατάξεις των 170.000 δανειοληπτών που έχουν ήδη υπαχθεί με τους παλιούς κανόνες προστασίας της πρώτης κατοικίας στο νόμο Κατσέλη (και όσων ακόμα προλάβουν να υπαχθούν μέχρι την 1/1/2016) είναι προσωρινή και θα ισχύει, όπως και οι νέες διατάξεις μέχρι το 2018, οπότε αναμένεται να «επανεξεταστεί» ξανά συνολικά το ζήτημα.
Μπορούμε όλοι να φανταστούμε σε ποια κατεύθυνση θα είναι η επανεξέταση. Όπως προέβλεπε ήδη η συμφωνία με τους δανειστές το καλοκαίρι, hedge funds που κερδοσκοπούν πάνω στα «κόκκινα δάνεια» θα μπορούν από εδώ και στο εξής να αγοράζουν και με το νόμο πακέτα «κόκκινων δανείων», ενώ σε αυτό το παιχνίδι «πρωτοβουλίες» τρέχουν να πάρουν και οι ελληνικές τράπεζες, όπως η Πειραιώς και η Eurobank. Οι ελληνικές τράπεζες, για την εξασφάλιση της ανακεφαλαιοποίησης των οποίων, έσπευσε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να ψηφίσει το πολυνομοσχέδιο με τα προαπαιτούμενα που βάζει στο στόχαστρο την πρώτη κατοικία. Το ένα χέρι νίβει τ’ άλλο και τα δυο το πρόσωπο, δηλαδή…
To εργατικό κίνημα σε χώρους εργασίας και γειτονιές θα πρέπει να βρεθεί στην πρώτη γραμμή της μάχης για να μην εφαρμοστεί αυτή η επίθεση, όχι μόνο με την παρουσία τους στα ειρηνοδικεία και τα δικαστήρια, αλλά συγκροτώντας ένα πλατύ πολιτικό κίνημα με στόχο τη ριζική ανατροπή εκ βάθρων όλης αυτής της πολιτικής.