Διεθνή
Παρίσι: Διαδηλώνουν παρά τις απαγορεύσεις

Την Κυριακή 30/11 πραγματοποιήθηκε μεγάλη συγκέντρωση στο Παρίσι στα πλαίσια της συνόδου για το κλίμα (cop21).
 
Η σύνοδος πραγματοποιείται λίγες ημέρες μετά τα τραγικά γεγονότα και βρίσκει την πόλη γύρω από ένα καθημερινό ασφυκτικό κλοιό από την αστυνομία και από μονάδες του στρατού. Στα πλαίσια της αστυνόμευσης έρχεται και το καθεστώς εκτατής ανάγκης (με τη συναίνεση ακόμα και του Μετώπου της Αριστεράς) το οποίο παρατείνεται για ακόμα τρεις μήνες. Μέσα σε όλα απαγορεύει τις διαδηλώσεις σε κεντρικά σημεία της πόλης. Έτσι ο πρωθυπουργός Βαλς βρήκε την αφορμή να απαγορεύσει τις συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις για το κλίμα.
 
Παρόλα αυτά πολιτικές οργανώσεις και συνδικάτα (κυρίως της ριζοσπαστικής αριστεράς και οικολογίας) αψήφησαν την απαγόρευση και συνέχισαν να προετοιμάζουν τις συγκεντρώσεις. Η συμμετοχή του κόσμου παρά το κλίμα τρομοκρατίας ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Περίπου οχτώ χιλιάδες κόσμος βρέθηκε στη συγκέντρωση στις 12 το μεσημέρι, οι περισσότεροι μέλη συνδικάτων και οργανώσεων της ριζοσπαστικής αριστεράς αλλά και αναρχικοί.
 
Μετά τη 1μμ και ενώ ο κόσμος ήταν μαζεμένος γύρω από την Place Republique το NPA σχημάτισε μπλοκ και φάνηκε σαν να ετοιμάζονται να βαδίσει προς την πλατεία Βαστίλης. Από πίσω τους οργανώθηκαν και τα μπλοκ των αναρχικών. Τότε ξεκίνησε και η αναίτια αστυνομική καταστολή. Τα μπλοκ διαλύθηκαν και επέστρεψαν στην Place Republique. Ακολούθησαν ομοβροντίες δακρυγόνων και συλλήψεις στα τυφλά!
 
Ο απολογισμός ήταν: 360 προσαγωγές εκ των οποίων οι 318 μετατράπηκαν σε συλλήψεις, ανάμεσα τους οι εκπρόσωποι τύπου του ΝΡΑ, Christine Poupin και Olivier Besancenot, αρκετές δεκάδες άλλοι σύντροφοι και συντρόφισσες από το ΝΡΑ, την Alternative Libertaire, το Ensemble καθώς και αρκετοί συνδικαλιστές. Τελικά όλοι αφέθηκαν ελεύθεροι την επόμενη μέρα και πλέον εκκρεμούν οι δίκες των συντρόφων εντός του εξαμήνου.
 
Αυτό είναι το κράτος έκτακτης ανάγκης που σύσσωμη κυβέρνηση και αντιπολίτευση προσπαθούν να χτίσουν. Ένας κράτος στο οποίο οποιονδήποτε διαδηλώνει, διαμαρτύρεται, ή είναι μαύρος, μετανάστης, φοράει μαντήλα αυτομάτως θα τυποποιείται.
Μάνος Καρτέρης
 

Ολάντ και Σαρκοζί ρίχνουν νερό στο μύλο της Λεπέν

Τα αστικά ΜΜΕ ακόμα παριστάνουν τα σοκαρισμένα από τα αποτελέσματα των περιφερειακών εκλογών της Κυριακής 6/12 στη Γαλλία (το Εθνικό Μέτωπο ή FN αναδείχθηκε πρώτη δύναμη σε εθνικό επίπεδο, με ποσοστό που ξεπέρασε το 29%, ενώ στις περιφερειακές εκλογές του 2010 είχε συγκεντρώσει μόλις 11%). «Πέφτουν από τα σύννεφα» που «στην πατρίδα του διαφωτισμού ανεβαίνουν οι ακροδεξιές φωνές». Όμως όταν η κυβέρνηση του Ολάντ και παλιότερα του Σαρκοζί έστρωναν τον δρόμο σε αυτήν την εξέλιξη οι διάφοροι σχολιαστές χειροκροτούσαν.
 
Στην άνοδο της ακροδεξιάς έχει οδηγήσει ο συνδυασμός μιας πολιτικής λιτότητας, στρατιωτικών επεμβάσεων, ρατσισμού, ισλαμοφοβίας - είτε η κλασσική χοντροκομμένη ακροδεξιά εκδοχή της όπως την εφάρμοσε ο Σαρκοζί είτε η πιο «σοφιστικέ» και «κοσμική» του Ολάντ. Τα πρόσφατα μέτρα όπως η απαγόρευση της κυκλοφορίας και η απαγόρευση των συγκεντρώσεων και το κλίμα τρόμου μετά τις πολύνεκρες επιθέσεις ήρθε να δώσει ακόμα μεγαλύτερο αέρα στα πανιά της Λεπέν αλλά η εκλογική της επιτυχία δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Είχε προηγηθεί εδώ και χρόνια η εφαρμογή αυτής της πολιτικής που λειτούργησε σαν θερμοκήπιο για αυτήν την επιτυχία. 
 
Σοβαρές ευθύνες γι’ αυτήν την εξέλιξη έχει το Σοσιαλιστικό Κόμμα που πρωταγωνιστεί στις γαλλικές ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις όλα τα τελευταία χρόνια, ενώ αναπαράγει ρατσιστικά και ισλαμοφοβικά στερεότυπα και στήριξε επιθέσεις όπως οι διακρίσεις ενάντια στις μουσουλμάνες γυναίκες. 
 
Πιέσεις
Το ίδιο σε έναν βαθμό ισχύει για το ΚΚ και σε κάποιες περιπτώσεις για το Μέτωπο της Αριστεράς. Σε αντίθεση με την Λεπέν που βγαίνει δημαγωγικά ενάντια στη λιτότητα και την ΕΕ, τα κόμματα της Αριστεράς τα κόμματα της αριστεράς υποκύπτουν στις πιέσεις. Είναι χαρακτηριστικό ότι και τα δύο αυτά κόμματα ψήφισαν για την κατάσταση έκτακτης ανάγκης μετά τις επιθέσεις στο Παρίσι.
 
Από την άλλη πλευρά, η αντικαπιταλιστική αριστερά δεν κατάφερε να οργανώσει με επιτυχία μια πλατιά αντιρατσιστική καμπάνια ή συγκεντρώσεις που να κλείνουν το δρόμο στους φασίστες, υποτιμώντας κάποιες φορές ζητήματα όπως αυτό της ισλαμοφοβίας.
 
Το δίδαγμα από τη Γαλλία είναι καθαρό και κρυστάλλινο, όσο αφήνεις πολιτικό χώρο στο ρατσισμό, αυτός αντί να αποδυναμώνεται και να «ενσωματώνεται», τρέφει και δυναμώνει την άκρα δεξιά και τους φασίστες. Τα αποτελέσματα αυτών των εκλογών είναι καμπανάκι για την Αριστερά προφανώς στη Γαλλία, αλλά και σε ολόκληρη την Ευρώπη. 
 
Υπάρχει ακόμα χρόνος, ώστε να αδράξει ο κόσμος του αντιρατσιστικού και αντιφασιστικού κινήματος την ευκαιρία και να αντισταθεί στην άνοδο του Λεπενισμού. Οι πρόσφατες απεργίες στην Air France, οι κινητοποιήσεις που έγιναν παρά τις απαγορεύσεις δείχνουν ότι η δυναμική υπάρχει. Όσο πιο συντονισμένα και γρήγορα υπάρξουν τολμηρές πρωτοβουλίες ενιαιομετωπικής δράσης τόσο αυξάνονται οι πιθανότητες για αντιστροφή του κλίματος.
Mανώλης Σπαθής
• Διαβάστε στο sekonline.gr άρθρο του Ντενί Γκοντάρ από το NPA για τα αποτελέσματα των περιφερειακών εκλογών
 

Αντιπολεμικό κίνημα στη Βρετανία

Πριν μερικές μέρες το βρετανικό κοινοβούλιο ψήφισε υπέρ της κλιμάκωσης της βρετανικής εκστρατείας στη Μέση Ανατολή με βομβαρδισμούς στη Συρία. Η διαδικασία αλλά και οι μέρες που είχαν προηγηθεί καθορίστηκαν από δύο στοιχεία, την ραγδαία κλιμάκωση του αντιπολεμικού αισθήματος και την ενεργοποίηση του αντιπολεμικού κινήματος από τη μια, αλλά και την «αποστασία» βουλευτών του Εργατικού Κόμματος. 
 
Μόλις 17 ώρες μετά τη λήξη της ψηφοφορίας η βασιλική πολεμική αεροπορία, η RAF ξεκίνησε να «πλήττει στόχους» στη Συρία με μαχητικά που απογειώνονταν από την Κύπρο. Αυτό δεν σηματοδοτεί το τέλος του αντιπολεμικού κινήματος, αλλά τουναντίον αποδεικνύεται ότι αποτελεί σημείο καμπής για νέα κλιμάκωση της δράσης. Το Σάββατο 12/12 οργανώνεται συλλαλητήριο ενάντια στον πόλεμο με χιλιάδες να αναμένεται να ταξιδέψουν από όλη τη χώρα στο Λονδίνο, ενώ την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές Βρετανοί βετεράνοι στρατιωτικοί είχαν συγκεντρωθεί έξω από την πρωθυπουργική κατοικία και επέστρεφαν τα μετάλλια τους. 
 
Το Εργατικό Κόμμα, σε αντίθεση με την εποχή του Μπλερ, τοποθετήθηκε δια στόματος Κόρμπιν κατά του πολέμου, αλλά 66 βουλευτές «ψήφισαν κατά συνείδηση» υπέρ του πολέμου. Οι περισσότεροι ανήκουν στη δεξιά πτέρυγα, υπάρχει όμως μια περίπτωση που ήταν διαφορετική, ο Χίλαρι Μπεν, ο οποίος έφτασε να παρομοιάζει την εκστρατεία των ιμπεριαλιστών στη Συρία με τις διεθνείς ταξιαρχίες των αντιφασιστών που πολέμησαν στον Ισπανικό Εμφύλιο! Πρόκειται για τον γιο του Τόνι Μπεν (1925-2014), ιστορικού στελέχους του Εργατικού Κόμματος με εξαιρετικά συνεπή αντιπολεμική στάση και δράση. Ο Μπεν τζούνιορ φιλοδοξεί να γίνει η αιχμή του δόρατος της προσπάθειας για την επαναφορά του ελέγχου του κόμματος στη δεξιά του πτέρυγα. Φαίνεται όμως ότι λογάριαζαν χωρίς τον ξενοδόχο.
 
Τους διέφυγε ο παράγοντας αντιπολεμικό κίνημα. Το κίνημα, έχει αναγκάσει σχεδόν όλους τους αποστάτες να έρθουν αντιμέτωποι με συγκεντρωμένους διαδηλωτές έξω από τη βουλή, τα γραφεία τους, ακόμα και τα σπίτια τους. Η δυναμική πρόλαβε να εκφραστεί κιόλας σε εκλογικό επίπεδο. Σε επαναληπτικές εκλογές στη συνοικία Όλνταμ του Μάντσεστερ οι προεκλογικές αναλύσεις κατέρρευσαν με πάταγο. Όλοι οι «έγκριτοι αναλυτές» προέβλεπαν νίκη του ακροδεξιού UKIP και μεγάλη πτώση των Εργατικών εξαιτίας της ανόδου του Τζέρεμι Κόρμπιν. Το αποτέλεσμα; Οι Εργατικοί νίκησαν, αυξάνοντας το ποσοστό τους στο αστρονομικό 62%.
 
Η μόνη βεβαιότητα για το αγγλικό κατεστημένο είναι ότι όσο πιο βαθιά μπλέκουν στον πόλεμο τόσο αυξάνουν τα πολιτικά τους προβλήματα και θα νιώθουν την πίεση του αντιπολεμικού κινήματος, το οποίο έχει στις περγαμηνές του την εμπειρία από τον πόλεμο στο Ιράκ το 2003 αλλά και το σταμάτημα της προηγούμενης απόπειρας για πόλεμο στη Συρία το 2013.