Το άρθρο της Μαρίας Στύλλου «ΠΑΣΟΚ: πάνω σε ωρολογιακή βόμβα» αναλύει την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί μετά την εμπλοκή της ΕΕ και του ΔΝΤ και χρειάζεται να διαβαστεί μαζί με τον πρόλογο του περιοδικού.
Η συγγραφέας ξεκινάει με μια πολύτιμη παρατήρηση για το Πρόγραμμα Σταθερότητας. «Είναι ένα πρόγραμμα που σπέρνει ανέμους και μπορεί να θερίσει θύελλες σε όλα τα επίπεδα: στο οικονομικό, στο πολιτικό και στο κοινωνικό». Στη συνέχεια, εξηγεί τι σημαίνει αυτό και για το ΠΑΣΟΚ και για τη Νέα Δημοκρατία που δεν ελέγχουν τις εξελίξεις, ούτε καν τους βουλευτές τους. Έπειτα, καταπιάνεται με ένα θέμα που έχει ταλανίσει πολύ την αριστερά: την συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Εξηγεί ότι «η δύναμη της γραφειοκρατίας σπάει όταν ανεβαίνει η αυτοπεποίθηση στην εργατική τάξη» και το αντίστροφο. Στο τελευταίο κομμάτι του άρθρου προτείνει τους πιο αποτελεσματικούς τρόπους οργάνωσης της απεργιακής συνέχειας, το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα πάλης που χρειάζεται να μπει σε κάθε εργατικό χώρο και τονίζει την ανάγκη να δυναμώσει η επαναστατική αριστερά.
Ο Μωυσής Λίτσης στο άρθρο του «Ελλάδα: η Lehman Brothers του ευρώ!» εξηγεί ότι «η ελληνική κρίση δεν οφείλεται απλά στην κακοδιαχείριση» των προηγούμενων κυβερνήσεων», αλλά έχει να κάνει «με τις ίδιες τις δομές του καπιταλιστικού συστήματος». Εξηγεί ότι η κρίση από την Ελλάδα απλώνεται σε ολόκληρη την ευρωζώνη και με απλό τρόπο αποδεικνύει γιατί ο μηχανισμός της ΕΕ και του ΔΝΤ είναι καταστροφικός και όχι λύση. Τέλος, τονίζει ότι η αλληλεγγύη και η κοινή δράση όλων των εργατών στην Ευρώπη μπορούν να σταματήσουν την επιστροφή στην «σκοτεινή ήπειρο του προηγούμενου αιώνα».
Ο Πάνος Γκαργκάνας στο άρθρο του «Σύγκρουση με τη «Διεθνή» των τραπεζιτών» ξεκινάει από την εικόνα της διάλυσης των αυταπατών μεγάλου κομματιού εργαζόμενων για το χαρακτήρα της ΕΕ μετά τη συνεργασία με το ΔΝΤ και τα μέτρα που παίρνουν μαζί με την κυβέρνηση. Στη συνέχεια εξηγεί γιατί χρειάζεται ρήξη με την Ευρωπαϊκή Ένωση, και μάλιστα αντικαπιταλιστική.
Τονίζει ότι δεν πρέπει να κάνουμε τα λάθη που έκανε ένα μεγάλο κομμάτι της Αριστεράς στο παρελθόν και ότι η προϋπόθεση για διέξοδο από την κρίση είναι οι ταξικές και όχι οι εθνικές συμμαχίες και η απεύθυνση στην εργατική τάξη των άλλων χωρών. Στη συνέχεια αναλύει συγκεκριμένα τα αιτήματα που μπαίνουν στο αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα πάλης που μπορούν να ανοίξουν δρόμους για να ανατραπεί το Πρόγραμμα Σταθερότητας και να μπει στην ημερήσια διάταξη η αντικαπιταλιστική ανατροπή.
«Οι εργάτες των PIGS δεν είναι μόνοι» είναι ο τίτλος του άρθρου όπου η Λένα Βερδέ δίνει το πανόραμα της αντίστασης σε όλη την Ευρώπη. Στην Βρετανία, στην Πορτογαλία, στη Γαλλία και στη Γερμανία οι εργάτες παίρνουν παραδείγματα από την αντίσταση στην Ελλάδα και αντιμετωπίζουν τις επιθέσεις από τις δικές τους κυβερνήσεις.
Ο Σωτήρης Κοντογιάννης με άρθρο του ξεσκεπάζει τα ψέματα για το ασφαλιστικό. «Μεταρρύθμιση στο ασφαλιστικό. Η μεγάλη απάτη» είναι ο τίτλος του άρθρου που απαντάει στα «παπαγαλάκια» των ΜΜΕ και της κυβέρνησης, δίνει μια ξεκάθαρη εικόνα για το πώς στήθηκαν οι «μικρές ή μεγάλες επιχειρηματικές κομπίνες» πάνω στα ταμεία και θυμίζει τις αντιστάσεις του κινήματος απέναντι στις επιθέσεις τους.
Στη συνέχεια υπάρχει το άρθρο του Πέτρου Κωνσταντίνου που παρουσιάζει το νέο «γρανάζι» του εργατικού και του αντιρατσιστικού κινήματος: την Ένωση Μεταναστών Εργατών. Εξηγεί την αναγκαιότητα της συγκρότησης του σωματείου και το στόχο για άμεση εγγραφή των μεταναστών στα συνδικάτα για να παλέψουμε όλοι μαζί.
Ο Νίκος Λούντος στο άρθρο του «Ποιος θυμάται την παγκοσμιοποίηση;» συμπεραίνει ότι «τα κράτη ήταν αυτά που μπήκαν μπροστά για να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα ρευστότητας και να προλάβουν καταρρεύσεις» και έχει αναδυθεί ο «προστατευτισμός», όπως στο παρελθόν. Επίσης, επισημαίνει ότι ο εθνικισμός χρησιμοποιείται από τις άρχουσες τάξεις και τις κυβερνήσεις για να διαιρέσουν την εργατική τάξη σε κάθε χώρα. Τέλος, τονίζει ότι το εργατικό κίνημα «δεν πρέπει να κάνει οικονομία σε κανένα από τα όπλα του για χάρη της εθνικής συναίνεσης» αφού η σύγκρουση είναι ταξική.
Ο Λέανδρος Μπόλαρης στο άρθρο του για τα «65 χρόνια από το τέλος του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου» επιχειρηματολογεί ότι η μεγαλύτερη σφαγή της ανθρωπότητας ήταν ένας ιμπεριαλιστικός πόλεμος και όχι αντιφασιστικός. Ήταν όπως και ο Πρώτος, ένα ξαναμοίρασμα του κόσμου για όλες τις Μεγάλες Δυνάμεις. Το χαρακτηριστικό στοιχείο του κειμένου είναι ότι αποδεικνύει ότι το παραπάνω ίσχυε και για τη Σοβιετική Ένωση, ενώ στο τελευταίο κομμάτι αναφέρεται πως φτάσαμε στον Ψυχρό Πόλεμο ανάμεσα στους «συμμάχους» του πολέμου, ΗΠΑ και Ρωσία.
Στο περιοδικό υπάρχουν ακόμα βιβλιοκριτικές και η καθιερωμένη επισκόπηση από τα περιοδικά που κυκλοφόρησαν το δίμηνο που μας πέρασε.