Αριστερά
ΑΝΤΑΡΣΥΑ: Συνδιάσκεψη στις 5-6 Μάρτη

Από το αντιρατσιστικό συλλαλητήριο την Παρασκευή 18/12, στην Αθήνα

Το Πανελλαδικό Συντονιστικό Όργανο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που συνεδρίασε την Κυριακή 20/12 στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο αποφάσισε τη διεξαγωγή της τρίτης Συνδιάσκεψης στις 5 και 6 Μάρτη με το σκεπτικό ότι η Συνδιάσκεψη οφείλει να έχει διαστάσεις μεγάλου πολιτικού γεγονότος που θα παρέμβει στη πλατιά συζήτηση που έχει ανοίξει στην Αριστερά. Δίνεται χρόνος στις τοπικές και κλαδικές επιτροπές να οργανώσουν το διάλογο με την πιο πλατιά συμμετοχή, με βάση τις Θέσεις που εγκρίθηκαν στη συνεδρίαση του ΠΣΟ. Η επόμενη συνεδρίαση του ΠΣΟ είναι προγραμματισμένη για τις 17/1 και θα ασχοληθεί  με τις θέσεις για την οργανωτική συγκρότηση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.  
 
Το πρώτο κεφάλαιο των Θέσεων με τίτλο «Διεθνής συγκυρία: Οικονομική κρίση, πολιτική αστάθεια, ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί» αναλύει την δομική και σύνθετη κρίση του συστήματος και καταλήγει: «Σήμερα το δίλημμα «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» αναδύεται με όλη τη δύναμη και την δραματική του επικαιρότητα. Απέναντι σε έναν καπιταλισμό που σαπίζει (…) η δική μας απάντηση οφείλει να είναι η ανασυγκρότηση της ενότητας και της αλληλεγγύης της εργατικής τάξης και των λαϊκών τάξεων, ο αντικαπιταλιστικός αγώνας, η επαναθεμελίωση του προτάγματος της κοινωνικής χειραφέτησης, της απελευθέρωσης της κοινωνίας από τα δεσμά της εκμετάλλευσης, του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού του 21ου αιώνα».
 
Το δεύτερο κεφάλαιο με τίτλο «Η εσωτερική πολιτική κατάσταση, ο κοινωνικός, ιδεολογικός και πολιτικός συσχετισμός δυνάμεων» αναλύει πως «η πραγματικότητα πίσω από την κυβερνητική πολιτική διαγράφεται εφιαλτική. Ο “συμβιβασμός” του ΣΥΡΙΖΑ, όχι μόνο δεν επιδέχεται βελτιώσεις, αλλά κλειδώνει μια προοπτική που μεταφράζεται σε ανάγκη συνεχούς λήψης μέτρων, βαθέματος των ιδιωτικοποιήσεων και διαρκείς πιέσεις για χάρη της κερδοφορίας των τραπεζών, των καπιταλιστών και της εξυπηρέτησης του χρέους». Και καταλήγει στην διατύπωση της ανάγκης για συνεργασία και κοινή δράση με όλη η αριστερά.
 
Ανατροπή
Το τρίτο κεφάλαιο υπό τον τίτλο «Η πολιτική πρόταση και το πρόγραμμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ» αρχίζει από τη θέση  ότι «η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ξεκινάει από την αισιόδοξη αφετηρία ότι η κατάσταση πρέπει και μπορεί να αλλάξει», τονίζει ότι «η αντικαπιταλιστική ανατροπή της επίθεσης δεν είναι ένα “στάδιο” της πάλης» και συνεχίζει: «Για την πλήρη υλοποίηση του μεταβατικού αντικαπιταλιστικού προγράμματος απαιτείται η επαναστατική αλλαγή, η εξουσία και η κυβέρνηση της εργατικής τάξης και των συμμάχων της». 
 
Εδώ συγκεκριμενοποιείται το ποια είναι η  δύναμη που μπορεί να εφαρμόσει το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα: «Η πάλη για το μεταβατικό αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα έχει ως αναπόσπαστο στοιχείο της το θέμα της εξουσίας που θα το εφαρμόσει, της κυβέρνησης και της εξουσίας των εργαζομένων» ενώ εντοπίζει τον εργατικό έλεγχο ως «το κόκκινο νήμα που διαπερνά όλο το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα». Το κεφάλαιο καταλήγει με την διατύπωση της πρότασης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για το Αγωνιστικό Μέτωπο Ρήξης και Ανατροπής που την απευθύνει προς «προς όλο το αγωνιστικό δυναμικό, τον κόσμο της αριστεράς και του κινήματος που αναζητά τρόπους και δρόμους ώστε οι αγώνες να είναι νικηφόροι και πολιτικά επικίνδυνοι. Είναι πρόταση προς όλες τις δυνάμεις της Αριστεράς (αντικαπιταλιστική αριστερά, ΛΑΕ, ΚΚΕ) για κοινή δράση στο μαζικό κίνημα και σε μέτωπα της περιόδου». 
 
Ωστόσο, δεν έλλειψαν οι διαφωνίες,  οι οποίες κινήθηκαν κυρίως σε τρεις άξονες: Το χαρακτήρα του ΣΥΡΙΖΑ, την εκτίμηση για τους συσχετισμούς που έχουν διαμορφωθεί και την τακτική της “συμπόρευσης”. Σχετικές τροπολογίες κατατέθηκαν από τη πλευρά του ΣΕΚ, οι οποίες στις  ψηφοφορίες συγκέντρωσαν περί το 40% των παρόντων και απορρίφθηκαν. Η συζήτηση θα επανέλθει στις τοπικές και κλαδικές επιτροπές στα πλαίσια του  προσυνδιασκεψιακού διάλογου. Τις τροποποιήσεις που προτάθηκαν από τη μεριά του ΣΕΚ παρουσίασε ο Γιάννης Σηφακάκης και στην πορεία έγιναν παρεμβάσεις από πολλούς συντρόφους και συντρόφισσες.
 
Ο Χρίστος Αργύρης άνοιξε το θέμα σε σχέση με την παρέμβαση της  ΑΝΤΑΡΣΥΑ στο εργατικό κίνημα και τις απεργίες “Πρέπει να συντονιστούμε, πρέπει όλα τα σφυριά να χτυπάνε μαζί», τόνισε.
 
Κοινή δράση 
Ο Τάκης Ζώτος μίλησε για την κρίση των παραδοσιακών κομμάτων εξουσίας και την αδυναμία των ναζί να το εκμεταλλευτούν, ως αποτέλεσμα της δράσης του αντιφασιστικού κινήματος ενώ χρησιμοποίησε παραδείγματα από τη δίκη της ΧΑ και για τις δυνατότητες κοινής δράσης με τις δυνάμεις του ΚΚΕ, καθώς και τις αντιφασιστικές κινητοποιήσεις στον Πειραιά.
 
Η Αλεξάνδρα Μαρτίνη γείωσε τη συζήτηση για τη φύση του ΣΥΡΙΖΑ με παραδείγματα κοινής δράσης από τη γειτονιά για την καμπάνια κατά του φράχτη στον Έβρο «υπάρχει κόσμος που είναι στο ΣΥΡΙΖΑ και θέλει να παλέψει, έχουμε δύο επιλογές ή να τον σεχτάρουμε, να μείνουμε καθαροί στον κύκλο μας και να τον χαρίσουμε ή να του απευθυνθούμε να τον κινητοποιήσουμε και να τον φέρουμε σε ευθεία αντίθεση με την κυβερνητική πολιτική».
 
Η Αργυρή Ερωτοκρίτου, μίλησε για τα διαφορετικά σπασίματα από τον ΣΥΡΙΖΑ και τις διαφορετικές ταχύτητες που έχουν στις πολιτικές τους διαφοροποιήσεις κυρίως στη νεολαία «πλέον τα κομμάτια που αποδεσμεύονται από το ΣΥΡΙΖΑ φτάνουν να είναι ανοιχτά αντι ΕΕ, αλλά έχουν αδυναμίες σε άλλα ζητήματα, στρατηγικού χαρακτήρα. Τέτοια είναι ο ρόλος της εργατικής τάξης, οι αυταπάτες για τον κοινοβουλευτικό δρόμο ή ροπή στην αυτονομία». 
 
Ο Γιάννης Κούτρας μίλησε για το εργατικό κίνημα: «πρέπει να παίρνουμε υπόψη ότι οι απεργίες είναι σχολείο για την εργατική τάξη, νέοι χώροι προκύπτουν οργανώνονται κάθε φορά, όπως τώρα τα πεντάμηνα».
 
Ο Πέτρος Κωσταντίνου, μιλώντας για τον αντιρατσιστικό κίνημα τόνισε: «Είναι κεντρική επιλογή του συστήματος ο αποκλεισμός των προσφύγων και η ισλαμοφοβία, για αυτό είναι και κεντρική μάχη για την επαναστατική αριστερά σε όλη την Ευρώπη. Είναι ταυτόχρονα μάχη ενάντια στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Πάμε για μια μεγάλη κινητοποίηση στον Έβρο στις 23-24 Γενάρη, την ίδια στιγμή που αντίστοιχες κινητοποιήσεις θα γίνονται στο Καλαί και τη Λαμπεντούζα». 
 
Ο Πάνος Γκαργκάνας τόνισε: «Το κρίσιμο ερώτημα της περιόδου είναι αν είναι δυνατόν να πάμε παραπέρα από εκεί που πήγε ο ΣΥΡΙΖΑ. Τώρα όλοι καταλαβαίνουν ότι το εγχείρημα αυτό αποτυγχάνει και αναρρωτιούνται για την εναλλακτική. Το 62% που ψήφισε Όχι στο δημοψήφισμα βρίσκεται στα αριστερά της κυβέρνησης του Τσίπρα και αποτελεί τεράστιο ακροατήριο. 
 
Ο κόσμος νιώθει προδομένος από τον ΣΥΡΙΖΑ και πονάει,  χρειάζεται να τοποθετηθούμε σωστά σε αυτό. Η μια προσέγγιση λέει στον κόσμο “ελάτε να κλάψουμε μαζί”, η άλλη  λέει “ελάτε να βρίσουμε μαζί τον Τσίπρα”, η δικιά μας αντιμετώπιση πρέπει να είναι  “ελάτε να δράσουμε μαζί”».