Θεωρία
Νέο τεύχος Σακ: Kρίσιμες επιλογές για την Αριστερά

Δύο δρόμοι θα συγκρουστούν το 2016. Ο δρόμος των μνημονίων, του ρατσισμού και του πολέμου με το δρόμο της αντίστασης και της ανατροπής τους. Σε αυτή την «αναμέτρηση» είναι αφιερωμένο το πρώτο για τη νέα χρονιά τεύχος του περιοδικού Σοσιαλισμός από τα Κάτω (Γενάρης-Φλεβάρης 2016, Νο 114), τονίζοντας ότι η έκβασή της θα κριθεί στο ποιον από τους δύο δρόμους θα επιλέξει η Αριστερά.
 
«Δύο δρόμοι για την Αριστερά» είναι και ο τίτλος του κεντρικού άρθρου του περιοδικού από τη Μαρία Στύλλου. Αξίζει να διαβαστεί για την εικόνα που δίνει για την κρίση της άρχουσας τάξης και των κομμάτων της στην Ελλάδα και διεθνώς αλλά και για την ανάλυση που κάνει πάνω στη συζήτηση που γίνεται μαζικά αυτή την περίοδο: πώς κατάφερε ο ΣΥΡΙΖΑ να γίνει κυβέρνηση, γιατί συμβιβάστηκε η κυβέρνηση της αριστεράς, ποια είναι η εναλλακτική για το κίνημα και την αριστερά πέρα από το ΣΥΡΙΖΑ και που θα παιχτεί το στοίχημα της ανατροπής;
 
Όπως εξηγεί: «Δεν αρκεί να διαπιστώνουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πούλησε το πρόγραμμα του και τις υποσχέσεις του γιατί είχε οργάνωση γραφειοκρατική, είχε ηγεσία συμβιβασμένη, και μια κοινοβουλευτική ομάδα έτοιμη να συμβιβαστεί με την πρώτη κωλοτούμπα. Έχει περάσει ενάμισης αιώνας από τότε που ο Μαρξ προειδοποιούσε ότι “μια αριστερά που το οπλοστάσιό της περιορίζεται στη διαπίστωση ότι ο κύριος τάδε (ο Τσίπρας στην προκειμένη περίπτωση) είναι συμβιβασμένος, είναι πολύ φτωχή”. Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε όλα αυτά τα κουσούρια, αλλά αυτό που είχε πάνω απ’ όλα σαν ελάττωμα ήταν η στρατηγική του κοινοβουλευτικού δρόμου. Η αυταπάτη ότι τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν γιατί θα αλλάξει η κυβέρνηση. Η αναζήτηση μιας αριστεράς ικανής να πάει πέρα από τα όρια που κόλησε ο ΣΥΡΙΖΑ απαιτεί να ξεπεράσουμε αυτή τη στρατηγική».
 
Τα ίδια διλήμματα και στρατηγικές επιλογές αντιμετωπίζει η Αριστερά σε όλη την Ευρώπη. Γιατί αντίθετα με όσους εκτιμούσαν ότι η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση θα ήταν από ελληνική εξαίρεση ως παρένθεση, «το 2015 τελείωσε λέγοντας μια διαφορετική ιστορία», όπως υποστηρίζει ο Νίκος Λούντος στο άρθρο του «Η Αριστερά στην Ευρώπη» για τις επιτυχίες του Μπλόκου της Αριστεράς στην Πορτογαλία, του Ποδέμος στην Ισπανία και του Σιν Φέιν στην Ιρλανδία.
 
Εστιάζοντας στο ότι η άνοδος της αριστεράς είναι μία όχι συγκυριακή αλλά με κοινωνικό βάθος και διάρκεια εξέλιξη, άμεσα συνδεδεμένη με τις μεγάλες οικονομικές και πολιτικές μάχες που έδωσε και συνεχίζει να δίνει η εργατική τάξη και η νεολαία, και τα δύο αυτά άρθρα τονίζουν τις ευκαιρίες που ανοίγονται για την επαναστατική αριστερά σήμερα. Και παίζουν το ρόλο της εισαγωγής στα άρθρα που ακολουθούν και τα οποία αναλύουν δύο από τα κεντρικότερα μέτωπα της «αναμέτρησης»: το προφυγικό και τον πόλεμο.
 
Μια ιστορική αναδρομή στα κύματα προσφυγιάς και μετανάστευσης όπως αυτή του ομότιμου καθηγητή στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, Προκόπη Παπαστράτη, στο άρθρο «Πρόσφυγες και Μετανάστες», είναι πολύτιμη για τα επιχειρήματα της Αριστεράς κόντρα στις ρατσιστικές κραυγές της ΕΕ. Γιατί ξεκαθαρίζει ότι «Οι ροές μεταναστών και προσφύγων είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο που διατρέχει την ιστορία της ανθρωπότητας από αρχαιοτάτων χρόνων και αποτελεί κυρίαρχο στοιχείο στη διαμόρφωση της ταυτότητας των λαών».
 
Αέρας αλληλεγγύης
Αντίστοιχη σημασία έχει το άρθρο «Το νέο κίνημα αντίστασης στην Ευρώπη Φρούριο». Σε αυτό ο Πέτρος Κωνσταντίνου ξεδιπλώνει τη δράση του κινήματος αλληλεγγύης στους πρόσφυγες που ξέσπασε από το καλοκαίρι και μετά -«Από τις γιαγιάδες στη Μυτιλήνη, που φρόντιζαν τα βρέφη των προσφύγων μέχρι τις οικογένειες, που υποδέχονταν πρόσφυγες στο σταθμό του Μονάχου, ο αέρας της αλληλεγγύης φύσηξε δυνατά» γράφει- ενώ ταυτόχρονα απαντά στο πώς θα σταματήσουν οι πνιγμοί στο Αιγαίο και όλα τα ρατσιστικά εγκλήματα της ΕΕ με τη συνεργασία της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.
 
Δεμένη με αυτή τη μάχη είναι η πάλη ενάντια στον πόλεμο στη Συρία και όλη τη Μέση Ανατολή –και γι’ αυτό καταλαμβάνει και το μεγαλύτερο χώρο στο νέο ΣΑΚ με μια συνέντευξη και τέσσερα σχετικά άρθρα. Στη συνέντευξη, η Βανίνα Τζουντιτσελί, μέλος του NPA της Γαλλίας, εξηγεί γιατί η γαλλική κυβέρνηση πρωτοστατεί στην πολεμική εξόρμηση και παρουσιάζει τα βήματα του κινήματος: ενάντια στην «κατάσταση έκτακτης ανάγκης» που επέβαλε ο Ολάντ μετά τις επιθέσεις του Ισλαμικού Κράτους στο Παρίσι, ενάντια στη λιτότητα, τον πόλεμο και την ισλαμοφοβία αλλά και στην άνοδο του Εθνικού Μετώπου της Λεπέν.
 
Δύο ιστορικά άρθρα συμπληρώνουν τη συνέντευξη. Στο πρώτο, με τίτλο «Γαλλικός Ιμπεριαλισμός», ο Λέανδρος Μπόλαρης μιλά για τις προηγούμενες αιματηρές επεμβάσεις μιας χώρας που «ποτέ δεν παραιτήθηκε από την προσπάθεια να ελέγξει περιοχές όπως η Δυτική Αφρική ακόμα και στις “σταθερές” μέρες του Ψυχρού Πολέμου από τη δεκαετία του ’60 μέχρι τη δεκαετία του ‘80». Ενώ στο δεύτερο, με τίτλο «Το καθεστώς του Βισύ», τη σκυτάλη παίρνει ο Ιάσονας Χανδρινός για να φωτίσει τις βρόμικες σχέσεις της γαλλικής αστικής τάξης με το ναζισμό στις αρχές της δεκαετίας του ’40 και να εξηγήσει πώς μέχρι και τη δεκαετία του ’70 είχε φτάσει «να αποσιωπάται κατ’ εξακολούθηση η ύπαρξη ενός ισχυρού κράτους που δεν είχε υποταχθεί στους Ναζί, αλλά συνεργαζόταν σε υψηλό πολιτικό επίπεδο με αυτούς».
 
Στον εξοπλισμό του κινήματος και της Αριστεράς για να δώσουν αποτελεσματικά την αντιπολεμική μάχη, κόντρα στα επιχειρήματα που χρησιμοποιούν οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις για να δικαιολογήσουν τις επεμβάσεις τους, επικεντρώνουν τα δύο τελευταία άρθρα του περιοδικού. Ο Σωτήρης Κοντογιάννης, στο άρθρο «Ο πόλεμος στη Συρία», παρουσιάζει τους ανταγωνισμούς όσων αυτή τη στιγμή βομβαρδίζουν τη χώρα, ο κυνισμός των οποίων «έχει μετατρέψει ήδη πολλές περιοχές της Συρίας σε σορό ερειπίων, έχει δολοφονήσει πάνω από 260 χιλιάδες αμάχους και έχει εξαναγκάσει τον μισό, τουλάχιστον, πληθυσμό της χώρας να εγκαταλείψει τα σπίτια του και τα χωριά του».
 
Ενώ ο Πάνος Γκαργκάνας, στο άρθρο «Το ISIS και η αντεπανάσταση στη Μέση Ανατολή» παρεμβαίνει στην μεγάλη πολιτική συζήτηση που έχει ανοίξει ο πόλεμος και που επηρεάζει ολόκληρα κομμάτια του κινήματος και της αριστεράς. Είναι πόλεμος καταπολέμησης του «ισλαμοφασισμού» κι άρα «αντιφασιστικός» όπως αποδέχεται πλέον η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ; Είναι το ISIS φασιστικό; Πώς δημιουργήθηκε και αναπτύχτηκε; Ποια η δύναμη που μπορεί να απαλλάξει την περιοχή από τη βαρβαρότητα; Σε αυτά τα κρίσιμα ερωτήματα δίνει απαντήσεις το άρθρο, απαραίτητη πρϋπόθεση για ένα αντιπολεμικό κίνημα ικανό να σταματήσει τις πολεμικές επεμβάσεις.
 
«Τα αποσυρθέντα βιβλία-Έθνος και σχολική Ιστορία στην Ελλάδα, 1858-2008» του Χάρη Αθανασιάδη, «Δεκαεφτά αντιφάσεις και το τέλος του καπιταλισμού» του Ντέιβιντ Χάρβεϊ και «Η πάλη ενάντια στην ισλαμοφοβία» των Κρις Χάρμαν, Πάνου Γκαργκάνα, Λέανδρου Μπόλαρη και Νίκου Λούντου είναι τα βιβλία που παρουσιάζονται και προτείνονται σε αυτό το τεύχος.