Διεθνή

Στις 28 Φλεβάρη, έπειτα απο μια οκταετία συνεχόμενων νικών σε δημοψηφίσματα και εκλογές, το ακροδεξιό κόμμα της Δημοκρατικής Ένωσης του Κέντρου (SVP/UDC), γνώρισε την πρώτη του ήττα. Στηριζόμενο στις επιτυχίες των ρατσιστικών του πρωτοβουλιών τα προηγούμενα χρονια, προσπάθησε να περάσει με δημοφήφισμα την αυτόματη απέλαση των ¨ξένων εγκληματιών. Στην κατηγορία αυτή έμπαινε όποιος ή όποια έπρατε δυο απο κακουργήματα εως και πταίσματα, σε διάστημα 10 χρόνων. Παιδιά εργατικών οικογενειών που γεννήθηκαν εδώ θα μπορούσαν δηλαδή να βρεθούν π.χ. στην Ερυθραία ή στην Χιλή, χωρίς καν να μιλάνε τη γλώσσα, χωρίς να γνωρίζουν κανέναν. 

 

Ακόμα και τα δεξιά κόμματα των Χριστιανοδημοκρατών και των Ριζοσπαστικών/ Φιλελεύθερων αναγκάστηκαν να εναντιωθούν σε αυτήν τη ρατσιστική πρωτοβουλία. Πρόκειται όμως για καθαρή υποκρισία. Αυτά τα κόμματα έχουν κάνει την υπεράσπιση των ρατσιστικών πολιτικών του ελβετικού κράτους και της ισλαμοφοβικής εκστρατείας του Ολάντ και της Λε Πεν καθημερινό τους χόμπι. Χέρι χέρι με την ακροδεξιά έχουν στρώσει το δρόμο σε φασιστικές ομάδες που εμφανίζονται στις μεγάλες πόλεις χτυπώντας μετανάστες. 

 

Αυτό που τα ανάγκασε να αντιταχθούν σε αυτή τη πρωτοβουλία ήταν η αίσθηση οτι το αντιρατσιστικό κίνημα και αίσθημα που ξεδιπλώνεται στη Ευρώπη άγγιζε μαζικά τον κόσμο που τους ψηφίζει και τα μέλη της βάσης τους. Νέοι και νέες που μεγάλωσαν σε μιά χώρα με πολύ υψηλό ποσοστό μεταναστών και που βλέπουν το κίνημα αλληλεγγύης να ξεδιπλώνεται απο τα αυστρο/γερμανικά σύνορα μέχρι τη Λέσβο και τη Σάμο, αρνήθηκαν να δεχτούν οτι οι φίλοι με τους οποίους μεγάλωσαν θα γίνονταν ο αποδιοπομπαίος τράγος της οικονομικής κρίσης που σιγά σιγά αγγίζει και την ελβετική οικονομία. 

 

Μια άποψη λέει οτι το SVP το παρατράβηξε και ότι η υπεροψία του γύρισε μπούμερανγκ. Αυτή η άποψη είναι λανθασμένη. Ακόμα και αν στην Ελβετία το αντιρατσιστικό και το εργατικό κίνημα είναι ακόμα αδύναμα, το 2015 ήταν μια χρονιά πλούσια σε απεργίες και διαδηλώσεις αλλά και δράσεις ενάντια στις Συμφωνίες του Δουβλίνου που αποτελούν το κορμό του μηχανισμού απελάσεων μεταναστών. Πάνω απ'ολα όμως αυτό που έχει παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο είναι η αίσθηση πόλωσης ανάμεσα στην Ευρώπη Φρούριο των φραχτών και των πνιγμών απο τη μία και των απλών ανθρώπων που χτίζουν την αλληλεγγύη απο την άλλη. 

 

Σε αντίθεση με την Ελλάδα, αυτή η αλληλεγγύη δεν έχει βρεί την αντίστοιχη έμπρακτη και πολιτική έκφραση. Η παταγώδης όμως ήττα της ακροδεξιάς, που στις μεγάλες πόλεις είναι συντριπτική, αποτελεί για την αντικαπιταλιστική αριστερά αλλά και για όλους τους αντιφασίστες το πιο δυνατό καμπανάκι οτι η ευκαιρία δεν έχει χαθεί. Τη Κυριακή του δημοψηφίματος χαμογελάσαμε για πρώτη φορά μετά απο πολυ καιρό. Με αυτό το χαμόγελο και αυτή την αισοιοδοξία χτίζουμε τη διαδήλωση της 19 Μάρτη, ενάντια στο ρατσισμό, για ανοιχτά σύνορα, για κατάργηση των συμφωνιών του Δουβλίνου.