Διεθνή

Εφτά στις οχτώ πολιτείες κέρδισε ο Μπέρνι Σάντερς σε βάρος της Χίλαρι Κλίντον στις τελευταίες αναμετρήσεις για την Δημοκρατική υποψηφιότητα στις αμερικάνικες εκλογές. Ο Σάντερς παραμένει στη μάχη και συνεχίζει, αντίθετα με τα συνεχή προγνωστικά ότι θα αναγκαστεί να αποσυρθεί. 

 

Από τους τέσσερις βασικούς διεκδικητές των δύο κομμάτων (Τραμπ, Κρουζ, Κλίντον και Σάντερς), ο Σάντερς είναι ο μόνος που έχει περισσότερες θετικές γνώμες στον πληθυσμό από αρνητικές. Τις τελευταίες βδομάδες τόσο η Κλίντον όσο και ο Τραμπ έχουν κάνει βουτιά. Ένας υποψήφιος έξω από τα συνηθισμένα του κομματικού μηχανισμού των Δημοκρατικών, ο οποίος δηλώνει “σοσιαλιστής” και καταφέρνει να χτυπιέται στα ίσα με την Κλίντον είναι απόδειξη της τεράστιας αγανάκτησης και της πραγματικής δυνατότητας που υπάρχει στις ΗΠΑ για το χτίσιμο μιας αριστερής εναλλακτικής.

 

Ο Σάντερς σάρωσε στο Άινταχο, τη Γιούτα, την Ουάσινγκτον, την Αλάσκα και τη Χαβάη, ενώ κέρδισε με 10 μονάδες διαφορά στο Ουαϊόμινγκ και το Ουϊσκόνσιν. Καθώς η Εργατική Αλληλεγγύη πήγαινε στο τυπογραφείο εξελισσόταν η τεράστια μάχη της Νέας Υόρκης. Ο Σάντερς έχει ήδη γράψει ιστορία με το μέγεθος των συγκεντρώσεων που έκανε στην πόλη. Στο νότιο Μπρονξ, μια περιοχή όπου 40% ζει στη φτώχεια, μαζεύτηκαν πάνω από 18 χιλιάδες άνθρωποι, για να ακούσουν τον Σάντερς να καταγγέλει μεταξύ άλλων τους “κλέφτες της Γουόλ Στριτ”. Στο Μπρούκλιν οργανώθηκε μια από τις μεγαλύτερες συγκεντρώσεις, με 28 χιλιάδες κόσμο. Συγκριτικά μόνο, η Κλίντον στο Χάρλεμ έκανε συγκέντρωση σε θέατρο με 1500 θέσεις.

 

Αυτό δεν σημαίνει ότι ο Σάντερς θα κερδίσει τη μάχη. Οι προκριματικές στη Νέα Υόρκη δεν γίνονται ανοιχτά αλλά μόνο μεταξύ των εγγεγραμμένων μελών, και μεγάλο κομμάτι της νεολαίας που συνωστίζεται για να ακούσει τον Σάντερς δεν είναι μέλη. Όμως, οι συγκεντρώσεις αποδεικνύουν ότι η στήριξη στον Σάντερς έχει μετατραπεί σε κίνημα. Στις ηλικίες 18 έως 29 ετών, περισσότεροι άνθρωποι έχουν ψηφίσει Σάντερ από όσους έχουν ψηφίσει Κλίντον και Ντόναλντ Τραμπ αθροιστικά. Το ενδιαφέρον καταγράφεται στην αύξηση της συμμετοχής. Στο βιομηχανικό Μίσιγκαν, που το κέρδισε ο Σάντερς παρά τα προγνωστικά υπέρ της Κλίντον, η συμμετοχή έφτασε το 1,2 εκατομμύρια, ξεπερνώντας το ρεκόρ στην πρώτη εμφάνιση του Ομπάμα το 2008. Πάνω από ένα εκατομμύριο ψήφισε στο Ουΐσκόνσιν. Συνολικά πάνω από εφτά εκατομμύρια άνθρωποι έχουν πάει στις κάλπες μέχρι στιγμής για να στηρίξουν τον Σάντερς απέναντι στην Κλίντον. 

 

Το φαινόμενο Σάντερς είναι αντανάκλαση των μεγάλων προχωρημάτων που έχουν γίνει στη συνείδηση και τις εμπειρίες του απλού κόσμου τα τελευταία 20 χρόνια στις ΗΠΑ. Στο κέντρο του παγκόσμιου καπιταλισμού, όπου οι λέξεις “εργάτες”, “ταξική πάλη” και “σοσιαλισμός” ήταν εξορισμένες στο περιθώριο, σήμερα 57% στις ηλικίες 18-35 δηλώνει “εργατική τάξη”. Στις ηλικίες 18-26, 58% δηλώνει ότι προτιμάει τον σοσιαλισμό από τον καπιταλισμό. Δύο στους τρεις πιστεύουν ότι οι αμερικάνικες πολυεθνικές αντιπροσωπεύουν “ό,τι πάει στραβά με αυτή τη χώρα” έναντι ενός που δηλώνει ότι είναι “το καλύτερο”. Αυτές οι αλλαγές εξελίχθηκαν μέσα από την πορεία που διέγραψαν τα κινήματα από το Σιάτλ το 1999 ως τις απεργίες των εκπαιδευτικών στο Σικάγο, το κίνημα “Κατάληψη στη Γουόλ Στριτ” και το κίνημα για τη συνδικαλιστική οργάνωση στα φαστ-φουντ και τα σουπερμάρκετ με αίτημα τα 15 δολάρια ωρομίσθιο. Αυτό που κατάφερε ο Σάντερς είναι να φέρει όλο αυτό το βρασμό που εξελισσόταν στα κάτω πατώματα της κοινωνίας μέσα στους μηχανισμούς του δικομματικού πολιτικού συστήματος, ανατροφοδοτώντας τον ενθουσιασμό στους από κάτω και το άγχος στα κομματικά επιτελεία.