Στην καρδιά του αραβικού κόσμου

Το κύμα των κινητοποιήσεων στην Αίγυπτο ξεκίνησε τις περασμένες βδομάδες με συνθήματα που ξεκινούσαν από την συμπαράσταση στην Τυνησία και έφταναν να ζητάνε την πτώση του Μουμπάρακ. Η μεγάλη πρόβα έγινε στις 25 Γενάρη, που έγινε η λεγόμενη «Μέρα Οργής». Δεκάδες χιλιάδες συμμετείχαν σε όλες τις πόλεις. Για πρώτη φορά τέτοιου είδους διαδηλώσεις πλησίασαν γραφεία του κυβερνώντος κόμματος και έκαψαν φωτογραφίες του δικτάτορα.

Σε ορισμένες πόλεις τα πράγματα ήταν πιο προχωρημένα, με προσπάθεια διαδηλωτών να πυρπολήσουν τα κτίρια του καθεστώτος. Διαδηλώσεις όμως, πέρα από το κέντρο του Καΐρου, εξελίσσονταν σε όλες τις εργατογειτονιές που περιβάλλουν την πόλη. Αυτό οδήγησε σε συνολική παράλυση της αστυνομίας. Χρειαζόταν ταυτόχρονα να περιφρουρεί κυβερνητικά κτίρια στο κέντρο, για παράδειγμα από τον κόσμο που ήθελε να εισβάλει στο Κοινοβούλιο, αλλά και να καταστέλει τις διαδηλώσεις στις γειτονιές και να μην αφήνει τους ανθρώπους να κατέβουν στο κέντρο.

Έτσι έσπασε το «άβατο» της πλατείας Ταχρίρ, στο κέντρο του Καΐρου. Το καθεστώς δεν επιτρέπει ποτέ διαδηλώσεις πάνω στην πλατεία, ούτε για ένα λεπτό. Όμως, το βράδυ της 25ης του μήνα, χιλιάδες κόσμος βρισκόταν εκεί και φώναζε κάτω ο Μουμπάρακ και η αστυνομία έλειπε. Η εικόνα έκανε το γύρο της χώρας, την ώρα που και σε άλλες πόλεις η ισορροπία των δυνάμεων έγερνε προς τις διαδηλώσεις που κατάφερναν να σπάσουν τους αστυνομικούς κλοιούς. Το καθεστώς κατάλαβε ότι τα πράγματα είχαν ξεφύγει. Έκοψε σχεδόν ολόκληρο το ίντερνετ της χώρας και τις περισσότερες επικοινωνίες με κινητά και SMS.

Η κρίσιμη μέρα θα ήταν η Παρασκευή 28 Γενάρη. Είναι η μέρα που οι μουσουλμάνοι συγκεντρώνονται στα τζαμιά και πάντα η παρουσία στο τζαμί ήταν μια ευκαιρία για δημιουργία «προσυγκέντρωσης» κάτω από τη μύτη της αστυνομίας. Μόνο που αυτή τη φορά, κάθε τζαμί της χώρας μετατράπηκε σε προσυγκέντρωση και όταν η προσευχή τελείωσε ξεχύθηκαν στους δρόμους. Δεν υπήρχε αμφιβολία για το ποιος έχει τη δύναμη. Σε λίγη ώρα αστυνομικά τμήματα σε όλη τη χώρα φλέγονταν.

Καταρρέει

Ο κόσμος έπαιρνε την εκδίκησή του για δεκαετίες καταπίεσης. Και στο κέντρο της πόλης η αστυνομία εξαφανιζόταν. Τα γραφεία του κόμματος του Μουμπάρακ πήραν φωτιά. Δεν υπάρχει πιο συμβολικός τρόπος να φανεί ότι μια δικτατορία καταρρέει και δεν μπορεί να περισώσει τίποτα.

Σε λίγο, φλέγονταν και καταστρέφονταν πολλά άλλα κάστρα του καθεστώτος, αλλά και τράπεζες και ξένες πολυεθνικές. Η αστυνομία ανοίγει πολλές φορές πυρ, κόσμος πέφτει νεκρός από ελεύθερους σκοπευτές, αλλά οι διαδηλώσεις συνέχιζαν να πυκνώνουν. Δεκάδες αγωνιστές δολοφονήθηκαν την ώρα που πολιορκούσαν τα αστυνομικά τμήματα. Στις 6 το απόγευμα κηρύχθηκε αποκλεισμός κυκλοφορίας, αλλά την αγνόησαν οι πάντες. Οι διαδηλωτές έμειναν στους δρόμους όλο το βράδυ. Οι νεκροί είχαν ξεπεράσει τους 100, αλλά η αστυνομία είχε ηττηθεί.

Την ίδια ώρα στις γειτονιές σε όλη τη χώρα, ξεκίνησε μια ακόμη πιο σημαντική διαδικασία. Άρχισαν να οργανώνονται και να συνεδριάζουν επιτροπές για να οργανώσουν τη συνέχιση της επανάστασης. Παίρνουν αποφάσεις που ζητάνε την οριστική απόσυρση της αστυνομίας, την απελευθέρωση των συλληφθέντων και την πτώση του καθεστώτος.

Οι οργανώσεις της επαναστατικής αριστεράς και τα ανεξάρτητα από το καθεστώς εργατικά σωματεία παίρνουν πρωτοβουλία να καλέσουν σε γενική απεργία τη Δευτέρα 31 Γενάρη.

Το καθεστώς παραμένει εξαφανισμένο και κυκλοφορούν φήμες ότι ο Μουμπάρακ έχει ήδη φύγει. Αυτό μπορεί να μην ήταν αλήθεια, αλλά ήδη με πολλά ιδιωτικά τζετ μεγαλοκαπιταλιστές και στελέχη της κυβέρνησης έχουν εγκαταλείψει τη χώρα. Ο Μουμπάρακ τελικά θα ξαναεμφανιστεί το Σάββατο, τη μέρα που θα διορίσει και τον αρχι-ασφαλίτη Ομάρ Σουλεϊμάν στη θέση του Αντιπροέδρου. Ηταν πολύ αργά. Μετά από 30 χρόνια στην εξουσία χωρίς αντιπρόεδρο, η κίνηση αυτή προκάλεσε περισσότερη οργή στον κόσμο. Σε λίγο θα αρχίσει να αναπτύσσεται ο στρατός στους δρόμους, όμως μέχρι στιγμής δεν έχει προσπαθήσει να καταστείλει το κίνημα. Ο κόσμος υποδέχθηκε με χαρά τους φαντάρους. Η παρουσία τους συμβόλιζε την οριστική απόσυρση της αστυνομίας.

Τα τανκς γεμισαν με συνθήματα κατά του Μουμπάρακ. Οι κρατούμενοι των προηγούμενων ημερών απελευθερώνονται μέσα από τα κρατητήρια από τον κόσμο. Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, ο ακτιβιστής Μοχάμεντ Μαρίι λέει πως στην εργατούπολη Μαχάλα, 200 χιλιάδες άνθρωποι διαδηλώνουν για να πανηγυρίσουν ότι έδιωξαν οριστικά την αστυνομία και απελευθέρωσαν όλους τους εργάτες και τις εργάτριες που είχαν συλληφθεί.

Δεκάδες χιλιάδες βρίσκονται στην πλατεία Ταχρίρ. Μαχητικά αεροκάφη και πολεμικά ελικόπτερα κάνουν χαμηλές πτήσεις πάνω από τους διαδηλωτές. Δεν φοβάται κανείς. Ολα αυτά ενώ ο «αποκλεισμός κυκλοφορίας» υποτίθεται ότι συνεχίζεται. Συγκεντρώνονται συνδικαλιστές με πρωτοβουλία της Αριστεράς με σκοπό να φτιάξουν μια ελεύθερη συνομοσπονδία συνδικάτων. Γίνεται κάλεσμα ώστε την Τρίτη 1 Φλεβάρη να γίνει μια πορεία ενός εκατομμυρίου ανθρώπων. Η επαναστατική διαδικασία έχει αρχίσει να τα σαρώνει όλα.

• Την Τρίτη, την ώρα που η ΕΑ έκλεινε ύλη, οι διαδηλωτές στην πλατεία Ταχρίρ είχαν ξεπεράσει το εκατομμύριο.

Διαβάστε επίσης:

Ένα βρόμικο καθεστώς

Τρόμος στις ΗΠΑ