Η άποψή μας
Η άποψή μας: Χρειαζόμαστε Ενιαίο Μέτωπο τώρα!
Το ρήγμα ανάμεσα στον Αλέξη Τσίπρα και τους υπουργούς του από τη μια μεριά και τον απλό κόσμο της δουλειάς από την άλλη συνεχώς βαθαίνει. Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι η συντριπτική πλειοψηφία βρίσκεται στα αριστερά της κυβερνητικής ηγεσίας.
Κοντεύει ένας χρόνος από το δημοψήφισμα, όταν το 62% ψήφισε ΟΧΙ και αμέσως μετά ο Τσίπρας πέρασε στο στρατόπεδο του Ναι. Από τότε έχουν συμβεί δυο πράγματα παράλληλα: η ένταξη της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ στο αντίπαλο στρατόπεδο έχει γίνει πιο σκληρή, ενώ ο κόσμος που βρίσκεται στην πέρα όχθη πληθαίνει και αγριεύει.
Για το πρώτο σκέλος δεν χωράει διαφωνία. Η κυβερνητική πλειοψηφία στη Βουλή έφτασε να υλοποιεί το τρίτο μνημόνιο μέχρι κεραίας ψηφίζοντας το χειρότερο ασφαλιστικό νομοσχέδιο όλων των εποχών και συμπληρώνοντας όλα τα «προαπαιτούμενα». Ο δε Τσίπρας έφτασε να υποδέχεται τον Γάλλο πρωθυπουργό Μανουέλ Βαλς την ώρα που προωθεί τη χειρότερη επίθεση στα εργασιακά ξεσηκώνοντας το μεγαλύτερο κίνημα εδώ και 20 χρόνια.
Πολλοί, όμως, αμφιβάλλουν για το δεύτερο σκέλος. Βλέπουν τον κόσμο μουδιασμένο από τα ξεπουλήματα. Η ίδια η κυβερνητική προπαγάνδα φροντίζει να προβάλλει το επιχείρημα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις εκλογές ύστερα από τη μετατροπή του ΟΧΙ σε Ναι. Κάπως έτσι θολώνουν την εικόνα.
Στην πράξη
Στην πράξη, το μαζικό ρεύμα που είπε ΟΧΙ στους εκβιασμούς και στους συμβιβασμούς πριν ένα χρόνο παραμένει ενεργό και το δείχνει με χίλιους δυο τρόπους. Το δείχνει χαρακτηριστικά με την αλληλεγγύη του στους πρόσφυγες σε πείσμα όλων των ρατσιστικών πιέσεων από την ΕΕ και τη δεξιά και όλων των κυβερνητικών συμβιβασμών και σε αυτόν τον τομέα.
Διαμορφώνεται μια μεγάλη κοινωνική αριστερά και μέσα σε αυτήν ξεχωρίζουν τα οργανωμένα εργατικά κομμάτια που απαντάνε στις επιθέσεις με τη δύναμη των απεργιών. Η δύναμη αυτή φάνηκε συγκλονιστικά στην Πανεργατική στις 4 Φλεβάρη και τώρα προβάλει ξανά με τις απεργίες στα Λιμάνια, στα Νοσοκομεία, στις Συγκοινωνίες και στην Εκπαίδευση. Η Τετάρτη 8 Ιούνη εξελίχτηκε σε απεργιακή μέρα με εμβέλεια πανεργατικής μέσα από την ταυτόχρονη κίνηση όλων αυτών των κλάδων.
Είναι ευκαιρία αλλά και υποχρέωση της Αριστεράς να συνδεθεί με αυτή τη δυναμική και να την ενισχύσει παίρνοντας ενιαιομετωπικές πρωτοβουλίες. Ποτέ άλλοτε το ακροατήριο για τέτοιες πρωτοβουλίες δεν ήταν ευρύτερο. Η απήχηση που μπορούν να έχουν φάνηκε ενδεικτικά την περασμένη βδομάδα όταν η μητέρα του Παύλου Φύσσα έκφρασε όλον αυτόν τον κόσμο με την κραυγή της για δικαιοσύνη και την απαίτηση να σταματήσει η κυβέρνηση τις κωλυσιεργίες στη δίκη της Χρυσής Αυγής.
Το ΚΚΕ, η ΛΑΕ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, όλες οι κινήσεις που διαφοροποιούνται από τον ΣΥΡΙΖΑ μπορούν να κάνουν βήματα μπροστά σε αυτή την κατεύθυνση αρχίζοντας από τη στήριξη του απεργιακού μετώπου που ξεδιπλώνεται αυτή τη στιγμή. Ο Τσίπρας, όπως ο Ολάντ και ο Βαλς, έχουν τη Βουλή και το οπλοστάσιο για κοινοβουλευτικά κόλπα που περνάνε νομοσχέδια στα χαρτιά. Αλλά οι εργάτες εδώ, όπως και στη Γαλλία, έχουν το όπλο της απεργίας που είναι πιο δυνατό.
Στηρίζοντας ενωτικά το απεργιακό μέτωπο, η Αριστερά έχει τη δυνατότητα να χτίσει την αιχμή του δόρατος όλου του κόσμου της κοινωνικής αριστεράς και να γίνει αυτή η δύναμη που θα γυρίσει σελίδα.