Εργατικό κίνημα

Η 85η Γενική Συνέλευση της ΔΟΕ έχει καθήκον να αντιπαλέψει τις νέες προκλήσεις με τις οποίες είναι αντιμέτωπος ο κλάδος και να οργανώσει την αντίστασή του.

 

Απέναντί μας έχουμε την κλιμάκωση των μνημονιακών επιθέσεων και την περαιτέρω προώθηση του «νέου σχολείου» της Διαμαντοπούλου. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ αντί να καταργήσει το αντιδραστικό νομοθετικό πλαίσιο που διέπει το σχολείο στον καιρό των μνημονίων, όπως υπόσχονταν, νεκρανασταίνει ακόμη και τις εγκυκλίους του Αρβανιτόπουλου.

 

Ακολουθώντας την πάγια τακτική όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων, στήσανε ένα προσχηματικό διάλογο έχοντας αναθέσει σε γνωστούς νεοφιλελεύθερους κολλητούς της Γιαννάκου και μόνιμους παρατρεχάμενους των υπουργείων, να θέσουν για μια ακόμη φορά την ατζέντα της λιτότητας, των περικοπών και του σχολείου της αγοράς.

 

Βασικό κριτήριο της κυβέρνησης για την εφαρμογή του «νέου» σχολείου δεν είναι ούτε οι ανάγκες των μαθητών και των γονιών τους, ούτε κάποιες προοδευτικές, παιδαγωγικές αρχές, αλλά οι οικονομικές δεσμεύσεις προς τους δανειστές, την ΕΕ και το ΔΝΤ.

 

Η θέση μας πρέπει να είναι στο να σταθούμε με τον πιο αποφασιστικό τρόπο απέναντι σε αυτού του είδους τις πολιτικές επιλογές με τρόπο που έχουμε πράξει επανειλημμένα στο παρελθόν. Η πρόσφατη επιτυχία του κινήματος και η ανάκληση της διάταξης για τον τρόπο διορισμού των αναπληρωτών αποτελεί δείγμα ότι η κυβέρνηση δεν είναι πανίσχυρη. Οι δεσμεύσεις της προς τους δανειστές μπορεί να βρίσκονται από τη μια μεριά, όμως από την άλλη βρίσκεται η δύναμη του εργατικού κινήματος. Οι εργαζόμενοι στα λιμάνια, τις συγκοινωνίες, τα νοσοκομεία ξεσηκώνονται ενάντια στα ξεπουλήματα, τις περικοπές και τις ιδιωτικοποιήσεις. Ως εκπαιδευτικοί μπορούμε να ξεσηκώσουμε, όπως έχουμε πράξει στο παρελθόν, μεγάλες κοινωνικές πλειοψηφίες για να υπερασπίσουμε το αγαθό της δημόσιας εκπαίδευσης για όλα τα παιδιά από τα αρπακτικά της αγοράς.

 

Η 85η Γενική Συνέλευση της ΔΟΕ πρέπει να αποφύγει τρία βασικά λάθη.

 

Το πρώτο είναι τη κατεύθυνση που μας καλεί να ακολουθήσουμε η συνδικαλιστική γραφειοκρατία, της ΔΑΚΕ και ΔΗΣΥ, της υπεράσπισης δηλαδή του σχολείου της Διαμαντοπούλου. Η γραμμή της υπεράσπισης του ΕΑΕΠ είναι γραμμή αδράνειας και υποταγής. Είναι η αποδοχή ότι το συνδικαλιστικό κίνημα δεν μπορεί να διεκδικήσει τίποτε πέρα από τα ψίχουλα των ευρωπαϊκών προγραμμάτων, την προσωρινή εργασία, να προσαρμοστεί στις περικοπές των δαπανών, να αποδεχτεί την αξιολόγηση. 

 

Το δεύτερο λάθος είναι η ατολμία. Χρειάζεται να προταθεί από το συνέδριο προς το κλάδο μια σοβαρή απεργιακή κινητοποίηση στην αρχή της νέας σχολικής χρονιάς. Την τελευταία δεκαετία, από την μεγάλη απεργία του 2006 και μετά, όλες οι γενικές συνελεύσεις της ΔΟΕ έχουν αναλωθεί σε μια καταγγελιολογία και σε μια λεκτική, αγωνιστική πλειοδοσία μεταξύ των παρατάξεων, χωρίς αυτή ποτέ να πάρει χαρακτηριστικά ενός μεγάλου αγώνα. Τα πράγματα όμως τώρα είναι σοβαρά. Η έλλειψη αγωνιστικής προοπτικής για το Σεπτέμβρη θα σημάνει ότι την επόμενη χρονιά θα πρέπει να συνηθίσουμε ότι θα δουλεύουμε τουλάχιστον με 6500 συναδέλφους λιγότερους. Οι συνελεύσεις του Μαΐου και Ιουνίου ήταν ιδιαίτερα μαζικές και στήριξαν αγωνιστικά προγράμματα δράσης. Ο κόσμος της εκπαίδευσης απαιτεί δράση.

 

Το τρίτο είναι η αποφυγή της εσωστρέφειας. Χρειάζεται να γίνει μια νέα οριοθέτηση της αριστεράς συνολικά, αλλά και της εκπαιδευτικής αριστεράς ειδικότερα. Αυτή, όμως, δεν μπορεί να γίνει πέρα και έξω από τις μάχες που έχει να δώσει ο κόσμος της εκπαίδευσης. Δεν μπορεί η αριστερά μέσα στο συνέδριο να περιοριστεί σε μια λογική υποτίμησης ότι «στο συνέδριο δεν παίζεται και τίποτα» και το μόνο που χρειαζόμαστε είναι διαμάχες εκλογικού χαρακτήρα μπας και οι συσχετισμοί γίνουν λίγο καλύτεροι αργότερα.  Η αριστερά μέσα στο συνέδριο μπορεί να σχηματίσει πλειοψηφία προτείνοντας αγωνιστική απεργιακή κινητοποίηση το Σεπτέμβρη. Οι Παρεμβάσεις – Κινήσεις – Συσπειρώσεις έχουν να παίξουν ιδιαίτερο ρόλο σε αυτή την προοπτική.