Διεθνή
Λονδίνο: Συλλαλητήριο “υποδοχή” για την Τερέζα “Θάτσερ”

Με τη συμμετοχή περίπου δέκα χιλιάδων διαδηλωτών πραγματοποιήθηκε το περασμένο Σάββατο στο Λονδίνο το μεγάλο συλλαλητήριο “Όχι στη λιτότητα, όχι στο ρατσισμό, να φύγει η δεξιά”. Η διαδήλωση ήταν η πρώτη απάντηση στη νέα δεξιά κυβέρνηση της Τερέζα Μέι. Η Μέι διαδέχτηκε την περασμένη εβδομάδα τον Ντέιβιντ Κάμερον στην αρχηγία των Τόρις -όπως ονομάζεται το κυβερνών, δεξιό, Συντηρητικό Κόμμα. Ο Κάμερον είχε ανακοινώσει την παραίτησή του λίγες ώρες μετά την επικράτηση του “brexit” στο δημοψήφισμα της 23 Ιούνη.
 
“Μας λένε ότι η Τερέζα Μέι είναι πανίσχυρη”, έλεγε από το βήμα της συγκέντρωσης ο Γουέιμαν Μπένετ από την αντιρατσιστική πρωτοβουλία Stand up against Racism. “Αυτά είναι αηδίες. Οι Τόρις  είναι διαιρεμένοι... Ο κόσμος υποφέρει. Την ευθύνη για αυτό την έχουν οι Τόρις, οι τραπεζίτες και τα αφεντικά και όχι οι πρόσφυγες και οι μετανάστες”. “Έχουμε ένα μήνυμά για την Τερέζα Μέι”, συμπλήρωσε ο Σαμ Φέρμπερν από την οργάνωση Peoples Assembly (που είχε συνδιοργανώσει μαζί με την Stand up against Racism τη διαδήλωση). “Θα πρέπει να συνηθίσει στο θέαμα χιλιάδων ανθρώπων να διαδηλώνουν εναντίον της. Δεν θα σταματήσουμε μέχρι να φύγει”.
 
Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος έχει αποδιοργανώσει και την άρχουσα τάξη της Βρετανίας και το κόμμα της. Αυτό φάνηκε κατ' αρχήν από τα ίδια τα μαγειρέματα, τα παζάρια, τη λάσπη και τους εκβιασμούς για την επιλογή της νέας αρχηγού. Ο Μπόρις Τζόνσον, ο πρώην δήμαρχος του Λονδίνου και ηγέτης της ευρωσκεπτικιστικής πτέρυγας -που όλοι θεωρούσαν ότι, μετά την επιτυχία του Brexit θα ήταν ο βέβαιος διάδοχος του Κάμερον- παραιτήθηκε από την διεκδίκηση της αρχηγίας ύστερα από μια “πισώπλατη μαχαιριά” του μέχρι τότε πιστού του συμμάχου Μάικλ Γκόουβ. 
 
Οι εσωτερικές διαδικασίες μέσα στην κοινοβουλευτική ομάδα, που ακολούθησαν, ανέδειξαν τελικά δυο υποψήφιες -την Τερέζα Μέι (ήταν υπέρ της παραμονής) και την Αντρέα Λίντσομ (ήταν υπέρ της αποχώρησης). Φυσιολογικά η τελική επιλογή θα έπρεπε να γίνει με εκλογές “από τη βάση”. Έτσι είχε εκλεγεί ο Κάμερον το 2005. 
Με το κόμμα, όμως, τόσο βαθιά διαιρεμένο η προσφυγή στη βάση θεωρήθηκε - καθόλου άδικα- ωρολογιακή βόμβα από την ηγεσία.
Την τελευταία στιγμή η Λίντσομ παραιτήθηκε. Τι μεσολάβησε αυτό δεν θα το μάθουμε ίσως ποτέ. Τώρα, όμως, κάθεται (όπως και ο Τζόνσον και ο Λάιαμ Φοξ, ένας ακόμα από τους πέντε υποψηφίους αρχηγούς) στο νέο υπουργικό συμβούλιο της Τερέζα Μέι.
 
Αποστάσεις
Η κρίση του Συντηρητικού Κόμματος, όμως, φαίνεται και από τις ίδιες της δηλώσεις της νέας πρωθυπουργού, που προσπαθεί τώρα να πάρει αποστάσεις από την σκληρή πολιτική του Κάμερον -την πολιτική της αποξένωσης και της περιθωριοποίησης των φτωχών που είναι υπεύθυνη, σε μεγάλο βαθμό, για το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος. Το ίδιο το παρελθόν της Τερέζα Μέι, όμως, δεν αφήνει κανένα περιθώριο για αυταπάτες. “Οι υποσχέσεις... στα σκαλιά της Ντάουνινγκ Στριτ (η πρωθυπουργική κατοικία)”, γράφει η εφημερίδα Guardian, προσπαθούν να “συσκοτίσουν το πολύ ισχυρότερο παρελθόν μιας σκληρής, παραδοσιακής υπουργού Εσωτερικών”.
 
Πριν από τις τελευταίες εκλογές, γράφει η Guardian, η Μέι είχε καταρτίσει έναν δικό της κατάλογο “επιθυμιών”. Τι περιλάμβανε; Λογοκρισία στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης (με το πρόσχημα φυσικά της τρομοκρατίας) με τα κανάλια και τους ραδιοφωνικούς σταθμούς να μπορούν να προβάλουν κάποια εκπομπή μόνο κατόπιν έγκρισης του αντίστοιχου ΕΣΡ. Παρακολούθηση από τις μυστικές υπηρεσίες σε μαζική κλίμακα του ίντερνετ -όχι του ίδιου του περιεχομένου (αυτό γίνεται ήδη), αλλά της “πλοήγησης” των χρηστών (ποιες σελίδες επισκέπτονται, τι βλέπουν κλπ). Δημιουργία ενός “εχθρικού περιβάλλοντος” για τους πρόσφυγες και τους μετανάστες -με αποκορύφωμα την διαίρεση τουλάχιστον 33000 οικογενειών (με την απέλαση κάποιων από τα μέλη τους με οικονομικά κριτήρια). Απόσυρση της Βρετανίας από τις συνθήκες για την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων -παρόλο που είναι γνωστό ότι δεν προστατεύουν στην πραγματικότητα κανέναν: ακόμα και η ύπαρξή τους ήταν “πρόκληση” για την Τερέζα Μέι. Οι περισσότερες από αυτές τις μεταρρυθμίσεις θεωρήθηκαν ακόμα και από τους βουλευτές της δεξιάς “ακραίες” και δεν προχώρησαν.
 
Το ιστορικό της στη Βουλή είναι εξίσου μαύρο. Η Μέι υπερψήφισε την αύξηση του ΦΠΑ, που χτυπάει (όπως όλοι οι έμμεσοι φόροι) δυσανάλογα τους φτωχούς. Αντιτάχθηκε στην απαγόρευση των τοκογλύφων -των ιδιότυπων “δανείων μέχρι την ημέρα καταβολής του μισθού” που χρεώνουν αστρονομικά επιτόκια (πάνω από 20% το μήνα) για να “βοηθάνε” τα νοικοκυριά που ξεμένουν από λεφτά στη μέση του μήνα. Και ήταν αντίθετη ακόμα και στην ιδέα μείωσης της τιμής της ενέργειας για τους φτωχούς.
 
“Ο Βρετανικός καπιταλισμός έχει χάσει την τροχιά του και παραπαίει”, γράφει στην εφημερίδα Socialist Worker αυτής της εβδομάδας ο Άλεξ Καλλίνικος. “Η Μέι πρέπει να χαράξει μια νέα πορεία επικεφαλής ενός κόμματος διαιρεμένου και με μια απειροελάχιστη κοινοβουλευτική πλειοψηφία -και ίσως μέσα σε συνθήκες μιας νέας οικονομικής ύφεσης. Όσο και αν προσπαθεί να προβάλει την εικόνα της σταθερότητας, η διακυβέρνησή της θα είναι θυελλώδης”.