“Από εδώ και μπρος η Ελλάδα θα προχωρήσει στον προοδευτικό δρόμο”, διαμήνυαν κυβερνητικά στελέχη λίγες ώρες μετά την υπερψήφιση του νέου εκλογικού νόμου την Πέμπτη 23/7. Η Κυριακάτικη Αυγή, τρεις μέρες αργότερα, τόνιζε πως “η Ελλάδα αναδεικνύεται σε πυλώνα σταθερότητας στην περιοχή” και πως η υιοθέτηση του εκλογικού νόμου “αναμένεται να αποτελέσει καταλύτη παρασκηνιακών διεργασιών, που μπορεί να καταλήξουν σε τεκτονικές αλλαγές στο πολιτικό σκηνικό”.

 

Τελικά, ποιος ήταν ο στόχος της κυβέρνησης με το νέο εκλογικό νόμο που ψηφίστηκε (στο σύνολό του) από ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ και Ένωση Κεντρώων; Να φέρει ένα προοδευτικό σύστημα γνήσιας απλής αναλογικής ή ένα “καταλύτη παρασκηνιακών διεργασιών”; Είναι φανερό ότι ο Τσίπρας επέλεξε το δεύτερο.

 

Απλή αναλογική σίγουρα ΔΕΝ είναι ο νέος νόμος. Το όριο 3% που παραμένει και που πρέπει να εξασφαλίσει ένα κόμμα σε όλη την επικράτεια για να μπει στη βουλή (με νόμο της δεξιάς κυβέρνησης Μητσοτάκη το 1990 για “τους γνωστούς λόγους”, δηλαδή τον αποκλεισμό της μειονότητας στη Θράκη), συνεχίζει την απροκάλυπτη ληστεία σε βάρος των πολιτικών σχηματισμών που δεν το ξεπερνούν. Ο εκλογικός νόμος που μόλις ψηφίστηκε είναι ακριβώς ίδιος με το σύστημα  που άφησε έξω από τη βουλή τον Συνασπισμό το 1993 με ποσοστό 2,94%! Η κατάργηση του μπόνους των 50 εδρών για το πρώτο κόμμα, απλά μοιράζει το πλιάτσικο αυτής της ληστείας σε περισσότερα κόμματα. 

 

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει καμιά δικαιολογία αυτή τη φορά για το αν είχε τη δυνατότητα να ψηφίσει μια γνήσια και άδολη απλή αναλογική –που πάντα υποστήριζε και απαιτούσε η Αριστερά. Μαζί με τους βουλευτές του ΚΚΕ (που δεν ψήφισε τη διατήρηση του όριου 3% και κατέθεσε τροπολογία για κατάργησή του) συγκέντρωνε μια άνετη πλειοψηφία 159 ψήφων στη βουλή. Αντί γι’ αυτό, όμως, ξεκίνησε τα πολιτικά παιχνίδια για επίτευξη της πλειοψηφίας των 200.

 

Έχοντας χάσει σε μεγάλο βαθμό τη “συναίνεση” του κόσμου που αντιστέκεται στη μνημονιακή λιτότητα και τις ρατσιστικές συμφωνίες ΕΕ-Τουρκίας για τους πρόσφυγες, ξεκίνησε την αναζήτηση συναίνεσης και συμμαχιών στα δεξιά του. Βάζοντας κεντρικό στόχο την πλειοψηφία των 200 ψήφων στη Βουλή, προχώρησε σε ανοίγματα προς το “κέντρο” της Φώφης, του Θεοδωράκη, του Λεβέντη, ίσως και κάποιων μέσα από τη ΝΔ. Από την 1η Ιούλη που δόθηκε για διαβούλευση το ν/σ και ολόκληρο το 20ήμερο μέχρι την ψήφισή του παίχτηκαν όλων των ειδών τα παζάρια (που μέσα σε αυτά προφανώς δεν χωρούσε καν η κατάργηση του αντιδημοκρατικού όριου 3%, αφού όλοι αυτοί ήταν κάθετα αντίθετοι και βέβαια ο συγκυβερνήτης Καμμένος ανατρίχιαζε μόνο στο άκουσμά της). 

 

Όταν βάζεις στόχο τους 200 και για να τον πετύχεις χρειάζεσαι απαραίτητα και τις ψήφους των νεοναζί δολοφόνων της Χρυσής Αυγής, τότε πέφτεις τόσο χαμηλά όσο και ο Βούτσης με τις δηλώσεις του ότι “δεν υπάρχουν ευπρόσδεκτες και μη ευπρόσδεκτες ψήφοι” (δηλώσεις που ξεδιάντροπα επανέλαβε στη διάρκεια της συζήτησης στη Βουλή). Με αυτή της τη στάση, όμως, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ το μόνο που κατάφερε ήταν να ανοίξει την όρεξη για περισσότερες διεκδικήσεις από ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι κλπ και τελικά να μείνει μόνο με τους ΑΝΕΛ και το Λεβέντη, ενώ ο Μητσοτάκης ξεσπούσε σε έναν οχετό ύβρεων κατά της απλής αναλογικής δείχνοντας το πόσο σε εκτίμηση έχει τη δημοκρατική έκφραση του απλού κόσμου.

 

Αυτό δεν σημαίνει ότι έχει λόγους να πανηγυρίζει ο Μητσοτάκης για τη “δεινή κυβερνητική ήττα”. Ο εκλογικός νόμος ψηφίστηκε (για τις μεθεπόμενες εκλογές) και η κρίση που εξακολουθεί να περνά η ΝΔ δεν του αφήνει πολλά περιθώρια να εξαγγέλλει πως “θα μείνει στην ιστορία ως ο μοναδικός εκλογικός νόμος που δεν θα εφαρμοστεί ποτέ” (το μόνο που κατάφερε ήταν να γελοιοποιηθεί στο πανελλήνιο διεκδικώντας μέσα στη βουλή τις δάφνες “πολιτικού κρατούμενου” στη χούντα σε ηλικία 6 μηνών!). Τα ίδια ισχύουν και για την υπό εκκόλαψη “κεντροαριστερή” συνεύρεση ΠΑΣΟΚ, Ποταμιού και υπολειμμάτων ΔΗΜΑΡ.

 

Τελικά, όμως, οι 200 ψήφοι αποδείχτηκαν μια φούσκα και ο Τσίπρας δεν μπόρεσε καν να πετύχει την πολυπόθητη δεξιά συναίνεση που αναζητούσε. Τι έμεινε από όλο αυτό το "μεγάλο πολιτικό παιγνίδι" εκτός από μια αποτυχία και τα δημοσιεύματα ότι η Χρυσή Αυγή έκρινε την ψηφοφορία; 

 

Για τον κόσμο που παλεύει εδώ και τώρα ενάντια στα μνημόνια, τα λουκέτα και τις απολύσεις, τις ιδιωτικοποιήσεις, τις περικοπές, αυτό που έμεινε είναι ακόμα μια μεγάλη κωλοτούμπα της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ. Είχε την ευκαιρία να ψηφίσει ένα πάγιο αίτημα όλης της Αριστεράς: την απλή και άδολη αναλογική. Την πούλησε για χάρη των δεξιών κοινοβουλευτικών συνεργασιών με (άπιαστο) στόχο την τωρινή και μελλοντική “σταθερότητα του πολιτικού σκηνικού”  που απαιτεί η άρχουσα τάξη, η ΕΕ και το ΔΝΤ.