Αντιρατσιστικό και αντιφασιστικό κίνημα

Μια καινούρια κατάληψη στέγης προσφύγων άνοιξε στον χώρο του κλειστού -μετά τις συγχωνεύσεις του Άδωνη το 2014- Γενικού Νοσοκομείου Πατησίων την Πέμπτη 21/7. Πάνω από 160 άτομα, 15 οικογένειες, με 40 παιδιά δεν άντεξαν τις συνθήκες ζωής στην γέφυρα πίσω από την πύλη Ε1 στο λιμάνι του Πειραιά στη Δραπετσώνα και αποφάσισαν να μετεγκατασταθούν στο κέντρο της Αθήνας. 

 

Στον Πειραιά εγκλωβισμένοι παραμένουν ακόμα ζώντας σε αδιανόητες συνθήκες πάνω από 700 πρόσφυγες, οι περισσότεροι από αυτούς Σύριοι και Αφγανοί που δεν θέλουν να μετακινηθούν εκτός ορίων του αστικού ιστού. Παρά τις απειλές της αστυνομίας για βίαιη εκκένωση παραμένουν στο ίδιο σημείο.

 

Οι πρόσφυγες που έφτασαν στα Πατήσια αφού μπήκαν στο άδειο κτήριο που παλιά στέγαζε κλινικές και διοικητικές υπηρεσίες, μέσα σε μία μόλις μέρα, δουλεύοντας όλοι μαζί, κατάφεραν να επαναφέρουν το κτήριο σε λειτουργική κατάσταση. Παρόλο που το κτήριο είναι εντελώς άδειο οι Σύριοι, Ιρακινοί και Παλαιστίνιοι μαζί με λίγους Αφγανούς πρόσφυγες έδωσαν ζωή στο χώρο δημιουργώντας αποθήκες τροφίμων και μαγειρία, αποθήκες με ρούχα, σεντόνια και κουβέρτες, φαρμακείο και υποτυπώδες ιατρείο, και ένα μικρό παιδικό σταθμό για να κρατάνε τα παιδιά τους.

 

Την ίδια κιόλας μέρα αλληλέγγυοι από τη γειτονιά, μέλη της ΚΕΕΡΦΑ, του κοινωνικού φαρμακείου, αναρχικοί από κοντινά στέκια, μέλη της ΛΑΕ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αλλά και ανένταχτοι κατέφθασαν για να στηρίξουν το νέο αυτό εγχείρημα στην περιοχή των Πατησίων.

 

Αμέσως μετά έφθασε το υγειονομικό και η αστυνομία. Ασφαλίτες και αστυνομικοί προσπάθησαν να τρομοκρατήσουν τους πρόσφυγες απειλώντας τους με εκκένωση ακόμα και με συλλήψεις ενώ δυο μέρες μετά αστυνομικοί επιτέθηκαν σε τρεις πρόσφυγες χτυπώντας τους και μεταφέροντάς τους με τη βία σε άλλα στρατόπεδα. Δεκάδες είναι τα προσφυγόπουλα που έχουν βρει στέγη στο εγκαταλελειμμένο παλιό νοσοκομείο. 

 

Μιλώντας στην ΕΑ ο Αχμετ εξήγησε πως για να φτάσει από τη Συρία μέχρι εδώ έχει ήδη ενάμιση χρόνο ταξίδι. “Είμαι κουρασμένος, αλλά έχω 4 παιδιά. Το μεγαλύτερο, η κόρη μου, είναι 13 χρονών. Ο μικρότερος είναι 4 και είναι άρρωστος, χρειάζεται γιατρό. Έχουμε πάει στο νοσοκομείο πολλές φορές αλλά μετά ξαναγυρνάμε στις σκηνές. Δεν γίνεται κάτω από αυτές τις συνθήκες να μπορέσει να έχει σωστή παρακολούθηση. Τα υπόλοιπα παιδιά μου πήγαιναν σχολείο. Η πόλη μας η Χομς καταστράφηκε ολοσχερώς. Δεν μπορούμε να πάμε πίσω. Θέλουμε να ζήσουμε κανονικά όπως οι άλλοι άνθρωποι. Θέλω δουλειά για μένα. Σχολεία και γιατρούς για τα παιδιά μου. Και εδώ συνεχώς μας κοροϊδεύουν. Κάθε φορά μας λένε άλλα πράγματα. Μας είπαν να πάμε στο Σχιστό. Εκεί οι συνθήκες είναι το ίδιο άσχημες με τον Πειραιά. Να μας πουν οι υπεύθυνοι αν μπορούν να ζήσουν αυτοί σε εκείνες τις συνθήκες που μας στέλνουν να πάμε να ζήσουμε εμείς”. 

 

“Την στιγμή που δήμοι και κράτος αδιαφορούν για τις χιλιάδες ζωές που βρίσκονται παραπεταμένες δεξιά και αριστερά, οι ίδιοι οι πρόσφυγες δεν μένουν με σταυρωμένα τα χέρια. Στηρίζουμε την προσπάθειά τους να διεκδικήσουν ανθρώπινες συνθήκες ζωής και αντιμετώπισης”, τόνισε η Νίκη Αργύρη από το Κεντρικό Συντονιστικό της ΚΕΕΡΦΑ κατά την διάρκεια της συνέλευσης που πραγματοποιήθηκε τη Δευτέρα 25/7 με την παρουσία δεκάδων αλληλέγγυων από Ελλάδα και εξωτερικό.

 

“Ειδικά αν μιλάμε για το κτήριο του ΓΝ Πατησίων, που έγινε σύμβολο αγώνα ενάντια στα κλεισίματα και την διάλυση της δημόσιας υγείας που προωθούσε ο Άδωνης επί κυβερνήσεως Σαμαροβενιζέλων, είναι η καλύτερη λύση να δωθεί για προσφυγική εστία. Διεκδικούμε τα προσφυγόπουλα να γραφτούν στα σχολεία της Γκράβας και των Πατησίων. Θέλουμε περίθαλψη από τα τοπικά νοσοκομεία όπως το Αγ. Όλγα”.  

 

Μεταξύ των συγκεντρωμένων στη συνέλευση ήταν και εκπρόσωποι της Εργατικής Λέσχης Πατησίων, από την Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης του Πειραιά, από τους Χωρίς Μεσάζοντες, εκπαιδευτικοί της περιοχής και μέλη οργανώσεων και φορέων. Συζητήθηκαν και οι μεγάλες ελλείψεις που έχουν οι πρόσφυγες σε ρουχισμό, φαγητό και φάρμακα και έγινε κάλεσμα ώστε τις επόμενες μέρες να γίνει προσπάθεια να καλυφθούν οι ανάγκες τους.