Οικονομία και Πολιτική

Το “κανόνι” του Μαρινόπουλου δεν ήταν, όπως όλα δείχνουν, παρά μόνο η αρχή. Εκατοντάδες επιχειρήσεις έχουν μετατραπεί αυτή τη στιγμή σε “ζόμπι” -με τις υποχρεώσεις τους να ξεπερνάνε το ενεργητικό τους. Ανάμεσά τους και 24 “μεγάλες” -ανώνυμες εταιρείες, εισηγημένες στο χρηματιστήριο  που απασχολούν συνολικά αυτή τη στιγμή πάνω από 7500 εργαζόμενους. 

 

Τα ονόματά των περισσότερων από αυτές ήταν διάσημα πριν από μερικά χρόνια: Euromedica, Νίκας (αλλαντικά), Sato (έπιπλα γραφείου), Βαράγκης (έπιπλα πολυτελείας),  Altec (υπολογιστές)... Τώρα όλες είναι υπερχρεωμένες, χωρίς ουσιαστικά ελπίδα ανάκαμψης: τα κεφάλαιά τους είναι αρνητικά -πράγμα που σημαίνει ότι λογικά θα έπρεπε να “πληρώσουν” τον στρατηγικό  επενδυτή - μεσσία  που περιμένουν για να “αγοράσει” τις μετοχές τους. 

 

Το συνολικό τους χρέος προς τις τράπεζες ξεπερνάει τα τέσσερα δισεκατομμύρια Ευρώ. “Ο υπερδανεισμός τους σε συνδυασμό με τα αρνητικά ίδια κεφάλαια”, γράφει η Καθημερινή της Κυριακής, “είναι τοξικός...“. Όπως ακριβώς και τα στεγαστικά δάνεια της Αμερικής που οδήγησαν στην χρεοκοπία της Λήμαν Μπράδερς τον Σεπτέμβρη του 2008 και σε όσα ακολούθησαν, δηλαδή.

 

Η προπαγάνδα των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης προσπαθεί όλα αυτά τα χρόνια να μας πείσει ότι ο “μεγάλος ασθενής” της ελληνικής οικονομίας ήταν ο “διογκωμένος, σπάταλος και αναποτελεσματικός” δημόσιος τομέας. Προσπαθούσαν να μας πείσουν ότι το πρόβλημα ήταν “οι τεμπέληδες δημόσιοι υπάλληλοι”, η έλλειψη “αξιολόγησης”, η μονιμότητα. Στην πραγματικότητα, όμως, ο μεγάλος ασθενής ήταν πάντα ο ιδιωτικός τομέας. Το δημόσιο χρέος ήταν στην Ελλάδα υψηλό (κοντά στο 100% του ΑΕΠ) αλλά σταθερό, τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 2000. 

 

Τα χρέη των ιδιωτικών επιχειρήσεων, αντίθετα, ανέβαιναν την ίδια περίοδο με γρήγορους ρυθμούς. Όταν έκλεισε η στρόφιγγα του εύκολου και φτηνού χρήματος οι επιχειρήσεις αυτές -με πρώτες και καλύτερες τις ίδιες τις τράπεζες- έτρεξαν να ζητήσουν τη στήριξη του δημοσίου. Το αποτέλεσμα ήταν η εκτόξευση του δημόσιου χρέους στα ουράνια, η λιτότητα και τα μνημόνια. 

 

Τα μνημόνια έσωσαν τις τράπεζες. Τώρα οι τραπεζίτες προσπαθούν να “σώσουν”, με τη σειρά τους τις επιχειρήσεις-ζόμπι -αλλά με τους δικούς τους όρους: να αρπάξουν ότι μπορούν έτσι ώστε να κλείσουν όσο πιο ανώδυνα οι μαύρες τρύπες στα ταμεία τους, όποιες και να είναι οι συνέπειες για τους εργαζόμενους ή την κοινωνία συνολικά.

 

Δεν πρέπει να τους αφήσουμε. Κανένας εργαζόμενος δεν πρέπει να χάσει τη δουλειά του. Να περάσουν οι “24” στο δημόσιο, χωρίς ούτε μια δεκάρα αποζημίωση για τα αφεντικά και τους τραπεζίτες που τις οδήγησαν στην χρεοκοπία. Και για να μην θρηνήσουμε νέα “ναυάγια” να περάσει ο έλεγχος τους επιτέλους από τα ανίκανα (και διεφθαρμένα) χέρια των μάνατζερ και των αφεντικών στους ίδιους τους εργάτες.