Εργατικό κίνημα

Καυτός αναμένεται ο Σεπτέμβρης για την κυβέρνηση στο χώρο των τραπεζών. Οι προωθούμενες αλλαγές στα εργασιακά, ο διαρκώς αυξανόμενος αριθμός κόκκινων δανείων και η διαχείρισή τους, καθώς και οι αλλαγές σε σχέση με τη διοίκηση των τραπεζών είναι ζητήματα άρρηκτα δεμένα με την ολοκλήρωση της τρίτης αξιολόγησης.

 

Την τροποποίηση της εργατικής νομοθεσίας αναμένουν οι τραπεζικές διοικήσεις για να θέσουν σε πλήρη εφαρμογή το σχέδιό τους για την αναδιάρθρωση των τεσσάρων συστημικών τραπεζών σε πλήρη συνάρτηση με την πορεία των κόκκινων δανείων. Εφόσον υλοποιηθούν τα σχέδια αυτά ο αριθμός των εργαζομένων θα πέσει κάτω από τις 35.000, στο μισό περίπου από τα επίπεδα που βρίσκονταν πριν το ξέσπασμα της κρίσης, γεγονός που αντιστοιχεί σε μείωση του εργατικού κόστους κατά 40% περίπου. 

 

Συνυπολογίζοντας τις νέες απαιτήσεις για μείωση του προσωπικού κατά 10.000 άτομα όπως αυτές διατυπώθηκαν στην επιστολή του ESM (19/7/16), με ταυτόχρονη μείωση του δικτύου των καταστημάτων τους, οι τράπεζες θα επιχειρήσουν για μια ακόμη φορά να φορτώσουν τις ζημιές τους στους εργαζόμενους στον τραπεζικό κλάδο.

 

Εξίσου σημαντικό παραμένει και το ζήτημα της τοποθέτησης ξένων στελεχών στις διοικήσεις των τραπεζών. Οι νέες διοικήσεις που θα επιχειρήσει να τοποθετήσει το κουαρτέτο των δανειστών δεν έχουν σκοπό την εύρυθμη λειτουργία του τραπεζικού συστήματος αλλά τη διαχείριση με μορφή εκκαθαριστή προκειμένου αυτό, μετά την επιχειρούμενη μείωση του προσωπικού και την μείωση των κόκκινων δανείων, να οδηγηθεί στην κερδοφορία.

 

Όσο κι αν επιμένουν η κυβέρνηση, οι τράπεζες και οι δανειστές ότι δεν υπάρχει κίνδυνος απολύσεων και ξεπουλήματος, οι εργαζόμενοι σε αυτές έχουν καταλάβει τον ρόλο των παρεμβάσεων αυτών. Αποσπασματικές κινήσεις όπως η υπογραφή ΣΣΕ στο χώρο και επιμέρους επιχειρησιακές συμβάσεις εργασίας ναι μεν βοηθούν στην τόνωση του ηθικού από πλευράς διεκδικήσεων αλλά αποτελούν ένα πρώτο σκαλί.

 

Πρέπει να προχωρήσουμε παραπέρα για να μην περάσει καμία απόλυση συναδέλφου. Η οργάνωση σε κάθε υποκατάστημα και η απεργιακή προοπτική είναι μονόδρομος. Και υπάρχει και λύση στα “αδιέξοδά” τους. Η κρατικοποίηση των τραπεζών με τον ενεργό έλεγχο των εργαζομένων είναι η καλύτερη απάντηση.