Διεθνή

Η 14η πανεθνική μέρα δράσης ενάντια στο αντεργατικό νόμο ελ-Κομρί οργανώθηκε την Πέμπτη 15 Σεπτέμβρη στη Γαλλία. Σύμφωνα με τα συνδικάτα, στις διαδηλώσεις που έγιναν σε περισσότερα από 100 σημεία της χώρας, πήραν μέρος 170 χιλιάδες άνθρωποι. Οι ηγεσίες των συνδικάτων δεν είχαν τολμήσει να καλέσουν γενική απεργία και είχαν αφήσει το κάλεσμα ελεύθερο για κάθε χώρο να αποφασίσει τη συμμετοχή του με διαδήλωση, συμβολική κατάληψη και στάσεις εργασίας. Ωστόσο, αρκετοί ήταν οι χώροι που βγήκαν σε απεργία: στη δημόσια διοίκηση, στα ταχυδρομεία, τα τρένα, στους ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας, τα διυλιστήρια, αλλά και στον ιδιωτικό τομεά όπως στην Αιρ Φρανς.

 

Η κυβέρνηση θέλει να πείσει πως η 14η μέρα δράσης είναι το τέλος του δρόμου και πως κηρύχθηκε για “την τιμή των όπλων”. Ο λόγος είναι ότι μέσα στο καλοκαίρι, ο πρωθυπουργός Βαλς χρησιμοποίησε για ακόμη μια φορά το άρθρο 49.3 και πέρασε τελικά το νόμο πραξικοπηματικά, χωρίς ψηφοφορία και χωρίς κοινοβουλευτικό διάλογο. Στις 21 Ιούλη έγινε η λεγόμενη “τρίτη ανάγνωση” του νόμου, 15 μέρες αργότερα το Συνταγματικό Συμβούλιο (δικαστήριο) έδωσε την έγκρισή του αφού ακύρωσε μερικές πτυχές του νόμου και στις 9 Αυγούστου ο νόμος δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα της κυβέρνησης με την υπογραφή του Ολάντ. Αυτό το αντιδημοκρατικό φιάσκο, η κυβέρνηση θέλει να το παρουσιάσει ως νίκη και καλεί την εργατική τάξη να γυρίσει σπίτι της.

 

Από τη μεριά τους τα συνδικάτα λένε πως η 15 Σεπτέμβρη ήταν το βήμα για να πιαστεί το νήμα των μεγάλων αγώνων που έφτασαν μέχρι το καλοκαίρι, ανεξάρτητα από την υπερψήφιση του νόμου. Πολλοί θυμίζουν το παράδειγμα της προηγούμενης μεγάλης αντεργατικής επίθεσης στη Γαλλία, του νόμου CPE (για την πρώτη απασχόληση), που αποσύρθηκε από την ίδια την κυβέρνηση αφού πρώτα είχε υπερψηφιστεί στο κοινοβούλιο το 2006.

 

Στην πραγματικότητα η κυβέρνηση το μόνο που κάνει είναι επίδειξη τσαμπουκά προς την εργατική τάξη, αφενός για να τρομοκρατήσει, αφετέρου για να καλοπιάσει τα αφεντικά. Ο Λοράντ Τερόν, συνδικαλιστής από το χώρο της υγείας, έχασε την όρασή του από το δεξί μάτι χτυπημένος από δακρυγόνο στη διάρκεια της διαδήλωσης στο Παρίσι. Η επίθεση αυτή ήταν κομμάτι μιας επιθετικής τακτικής της αστυνομίας που απλώθηκε σε πολλά σημεία της χώρας. Η κυβέρνηση αποφάσισε πρόσφατα την παράταση της κατάστασης έκτακτης ανάγκης ως το 2017. Ενώ έδωσε και την έγκρισή της στην οριστική απόλυση ενός υπάλληλου της Αιρ Φρανς που πήρε μέρος στο περιβόητο επεισόδιο του “σκισμένου πουκάμισου”, τον Οκτώβρη του 2015. 

 

Ήταν τότε που οι εργαζόμενοι της Αιρ Φρανς, οργισμένοι από την ανακοίνωση σχεδόν τριών χιλιάδων απολύσεων, ήρθαν στα χέρια με τα μεγαλοστελέχη που έβγαιναν γραβατωμένα από τη σύσκεψή τους. Ο Βενσάν Μαρτινέζ πήρε την επιστολή απόλυσής του πριν από λίγες μέρες, παρότι βρίσκοταν στο χώρο του επεισοδίου ως εκπρόσωπος των εργαζομένων και συνδικαλιστής. Η κυβέρνηση προσπαθεί εναγωνίως να δείξει ότι μπορεί να βάλει τέλος στην παράδοση του μαχητικού συνδικαλισμού που είναι βαθιά ριζωμένη στη Γαλλία.

 

Όλο και περισσότερος κόσμος κάνει τη σύνδεση ανάμεσα σε αυτήν την προσπάθεια της κυβέρνησης και την παράλληλη ισλαμοφοβική της εκστρατεία. Είναι η ίδια κυβέρνηση που εκμεταλλεύεται κάθε ευκαιρία, από τις επιθέσεις στο Μπατακλάν ως το περιστατικό στη Νίκαια και πιο πρόσφατα το μπουρκίνι στις παραλίες για να χύσει ρατσιστικό δηλητήριο και να ρίξει λάδι στη φωτιά του διχασμού.

Αυτές οι συνδέσεις δεν γίνονταν πάντα στη Γαλλία, όμως τα πράγματα έχουν προχωρήσει. Ο Φιλίπ Μαρτινέζ, επικεφαλής της CGT, της μεγαλύτερης συνδικαλιστικής συνομοσπονδίας της χώρας μιλώντας για την προεκλογική εκστρατεία εν όψει των προεδρικών εκλογών του 2017, σχολίασε: “με τον τρόπο που ξεκίνησε, αυτή η εκστρατεία είναι άρρωστη και τη χωρίζει χάσμα από αυτό που περιμένει ο κόσμος. Με το να μιλάνε για το μπουρκίνι, στιγματίζοντας ένα ολόκληρο τμήμα του πληθυσμού, παίζουν το παιχνίδι του Εθνικού Μετώπου [των φασιστών], ενός κόμματος που διχάζει τους εργαζόμενους. Πρέπει να βάλουμε τις κοινωνικές διεκδικήσεις

στο κέντρο της προεκλογικής εκστρατείας”.

 

Στη μάχη του ίδιου του νόμου ελ-Κομρί, μετά την ψήφισή του, για να αρχίσει να εφαρμόζεται, η κυβέρνηση πρέπει τώρα να εγκρίνει τα 134 εφαρμοστικά διατάγματα. Το χρονοδιάγραμμα που έχει δώσει στη δημοσιότητα ξεκινάει από τον Οκτώβρη και φτάνει μέχρι το τέλος της χρονιάς. Ανάμεσα σε αυτά που στοχεύει να εγκρίνει τον Οκτώβρη είναι και πολλά από αυτά που έχουν ξεσηκώσει τον κόσμο. Όπως το δικαίωμα των αφεντικών να επεκτείνουν την εργάσιμη μέρα στις 10 ώρες και τη βδομάδα στις 48 ώρες, το δικαίωμά τους να αλλάζουν τις συνθήκες εργασίας όποτε τους κάνει κέφι, τη διενέργεια “δημοψηφισμάτων” στους χώρους δουλειάς για να παρακαμφθεί η δύναμη των συνδικάτων και των γενικών συνελεύσεων, αλλά και η μετατροπή της εταιρικής σύμβασης σε ισχυρότερη από την κλαδική.

 

Οι φόβοι των δεξιών εφημερίδων και των ενώσεων των αφεντικών είναι ότι όλα αυτά θα καθυστερήσουν να εγκριθούν και τελικά όταν θα φτάσει το κάθε αφεντικό να θέλει να τα εφαρμόσει μέσα στον κάθε χώρο η χώρα θα έχει μπει για τα καλά στην προεκλογική περίοδο. 

 

Στο μεταξύ τα συνδικάτα ετοιμάζονται για να δώσουν τη μάχη μέσα σε κάθε ξεχωριστό χώρο δουλειάς όπου θα ανοίξουν οι μάχες. Το κρίσιμο είναι αυτές οι μάχες να μην μείνουν ξεκομμένες αλλά να μπορούν να λειτουργήσουν η μία σε στήριξη της άλλης και να μπορέσουν να ξαναενωθούν σε μεγάλα ποτάμια όπως αυτά που οργανώθηκαν στις μέρες δράσης.

 

Η επιτυχία της 15ης Σεπτέμβρη μετά το καλοκαίρι και μετά την ψήφιση του νόμου είναι ακριβώς αυτή, ότι έδωσε ήδη τη δυνατότητα σε χώρους που βρίσκονται σε κίνηση να συντονιστούν. Στις 6 Σεπτέμβρη είχαν βγει σε απεργία οι εργαζόμενοι της SFR (ενός από τα μεγαλύτερα δίκτυα τηλεφώνου και ίντερνετ στη Γαλλία). Στα μέσα του καλοκαιριού η εταιρεία ανακοίνωσε ότι από τους 15 χιλιάδες υπαλλήλους, θέλει να μείνει με 10 χιλιάδες μέσα στο 2017. Υπολογίζεται ότι οι 5 χιλιάδες απολύσεις θα συμπαρασύρουν χίλιες χαμένες θέσεις εργασίας ακόμη στις υπεργολαβίες. Τις πρώτες μέρες του Σεπτέμβρη βγήκαν σε απεργίες επίσης εκπαιδευτικοί, εργαζόμενοι σε κοινωνικές υπηρεσίες και πυροσβέστες. 

 

Στις 27 Σεπτέμβρη γίνεται στο Παρίσι η δίκη των εργαζομένων για τα επεισόδια στην Αιρ Φρανς και τα συνδικάτα καλούν σε πανκινητοποίηση αλληλεγγύης. Ενώ στις 19 Οκτώβρη μια άλλη δίκη, στην Αμιένη, γίνεται επίσης αφορμή για κινητοποίηση. Πρόκειται για τη δίκη οχτώ εργαζόμενων της Γκουντγίαρ που καταδικάστηκαν πρωτόδικα σε φυλάκιση, για την “απαγωγή” στελεχών της επιχείρησης (τα στελέχη έμειναν κλεισμένα στο εργοστάσιο και έχουν αποσύρει τη μήνυση) στη διάρκεια της μάχης ενάντια στην απόλυση 1140 εργατών το 2013.

 

Τέτοιου είδους κανόνια ή “αναδιαρθρώσεις” επιχειρήσεων γίνονται σωρηδόν στη Γαλλία. Έχουν ανακοινωθεί 400 απολύσεις στην Airbus, 500 στην HSBC, 750 στην Ιντέλ, 230 στη Φίλιπς, 600 στη φαρμακευτική Servier και 480 στην Alstom που κατασκευάζει τρένα. Οι εργαζόμενοι της τελευταίας βρίσκονται σε κινητοποίηση, στο Μπελφόρ (ανάμεσα στη Λυών και το Στρασβούργο), και μαζί με συμπαραστάτες από την περιοχή έφτιαξαν μια προσυγκέντρωση δύο χιλιάδων για να πάρουν μέρος στις 15 Σεπτέμβρη μαζί με τα υπόλοιπα συνδικάτα. Στις 24 Σεπτέμβρη βάζουν στόχο να “νεκρώσει η πόλη” και στις 27 Σεπτέμβρη καλούν απεργία σε όλο τον όμιλο. 

 

Μετά την 14η μέρα δράσης, η συνδικαλιστική ηγεσία δεν έχει ακόμη καλέσει επόμενο πανεθνικό ραντεβού, προσπαθώντας να κατευθύνει το κίνημα περισσότερο στις δικαστικές μάχες ενάντια στο νέο νόμο. Αν και, στα λόγια τουλάχιστον, ο Μαρτινέζ της CGT λέει πως “Η μέρα δράσης συγκέντρωσε πολύ κόσμο, αντίθετα με τις προβλέψεις από τις διάφορες Κασσάνδρες. Έδειξε ότι η αποφασιστικότητα είναι εδώ και αυτού του είδους η κινητοποίηση πρέπει να φτάσει στην καρδιά των εργατικών χώρων.” Ήδη υπάρχουν πρωτοβουλίες να αξιοποιηθεί η γενική απεργία που προετοιμάζεται στο Βέλγιο στις 7 Οκτώβρη, ενάντια σε έναν παρόμοιο αντεργατικό νόμο που προωθεί εκεί η κυβέρνηση και να υπάρξει συντονισμός σε Γαλλία και Βέλγιο. Στις 29 Σεπτέμβρη τα βελγικά συνδικάτα οργανώνουν προετοιμαστικές διαδηλώσεις σε όλη τη χώρα.

 

Αντίθετα με τις φανφάρες του Τσίπρα, για “μέτωπο του Νότου”, αυτές είναι οι δυνάμεις που δίνουν τη μάχη ενάντια στη λιτότητα στην Ευρώπη, η εργατική τάξη και τα συνδικάτα της. Ενάντια στους Ολάντ και τους Βαλς, όχι σε συμμαχία μαζί τους.