Με βάση την ΕΛΣΤΑΤ (www.statistics.gr/the-greek-economy), το διαθέσιμο εισόδημα των νοικοκυριών είναι γύρω στα 31 δις το β' τρίμηνο φέτος, γύρω στα 124 δις θα κυμανθεί ετησίως το 2016, στο ίδιο περίπου επίπεδο ήταν και το 2015 (το υπόλοιπο εθνικό εισόδημα, μέχρι τα 176 δις ΑΕΠ, το 2015, είναι οι δαπάνες για ακαθάριστες επενδύσεις (17 δις) και οι δαπάνες της κυβέρνησης (35 δις).

Οι αρθρογράφοι υπογραμμίζουν ότι έχουμε 0,7% μείωση του εισοδήματος των νοικοκυριών στο β' τρίμηνο, σε σχέση με πέρσι. Η πιο καθοριστική πλευρά όμως αυτών των δεδομένων, που προσπερνούν και ουσιαστικά αποκρύπτουν τα ΜΜΕ, είναι η αξιολόγηση του ύψους του συνολικού διαθέσιμου εισοδήματος των νοικοκυριών, το πώς μοιράζεται και το πόσοι το παράγουν.

Αν επιχειρούσουμε μια πρώτη αριστερή αντικαπιταλιστική ρήξη, προφανώς θα βάζαμε άμεσο στόχο να μοιράσουμε το υφιστάμενο εισόδημα στα νοικοκυριά. 124 δις ευρώ το χρόνο αν τα διαιρέσουμε με τα 11.000.000 κατοίκους της χώρας, προκύπτουν περίπου 11.000 ευρώ ανά κάτοικο διαθέσιμο εισόδημα για κατανάλωση. Άρα για μια τετραμελή οικογένεια προκύπτει διαθέσιμο εισόδημα 44.000 ευρώ το χρόνο, ποσό που είναι ικανό για να καλύψει πλήρως όλες τις σύγχρονες ανάγκες της.

Είναι πραγματικό κατόρθωμα του συστήματος ότι με την τρομοκρατία και τις εκστρατείες αποπροσανατολισμού που επιδίδονται, βγάζουν από τον ορίζοντά μας αυτή την ρεαλιστική δυνατότητα, που λύνει όλα τα σημερινά οικονομικά προβλήματα της μεγάλης πλειοψηφίας, σε βάρος βέβαια της μειοψηφίας, που σήμερα ζει πλουσιοπάροχα.

Και βέβαια μια τέτοια ρήξη θα βάλει στο τραπέζι άμεσα και τον επόμενο στόχο. Δεν μπορούμε παράλληλα να μοιράσουμε την εργασία προκειμένου να μηδενίσουμε την ανεργία και να παράγουμε το ίδιο συνολικό εισόδημα, το υφιστάμενο, αυτό που παρήγαμε και πέρσι και πρόπερσι;

To σημερινό εθνικό εισόδημα (ΑΕΠ) παράγεται από τα 3,2 εκ. εργαζόμενους (1,8 ιδ.τομέας+0,7δημόσιος+0,7 εκ αυταπασχολούμενοι). Στην παραγωγή συμμετέχουν επίσης 0,3 εκ. εργοδότες και εκτός παραγωγής μετράμε περίπου 1,5 εκ ανέργους, σύνολο 5 εκ. όσοι μπορούν δυνητικά δύναται να εργαστούν.

Εισόδημα

Δεν υπάρχει κανένας αντικειμενικός οικονομικός περιορισμός που μας εμποδίζει να μοιράσουμε σε περισσότερους, τη σημερινή εργασία που παράγει το σημερινό εισόδημα. Το μόνο «επακόλουθο» θα είναι η μείωση του χρόνου εργασίας/εργαζόμενο.

Θα δουλεύουμε όλοι, θα μηδενίσουμε την ανεργία, αλλά θα δουλεύουμε λιγότερες ώρες ο καθένας, προκειμένου να διατηρήσουμε τον ίδιο αριθμό συνολικών ωρών ,άρα το ίδιο τελικό παραγόμενο προϊόν, άρα το ίδιο διαθέσιμο εισόδημα για τα νοικοκυριά.

Αν τα 3,5 εκ. δουλεύουν κατά μέσο όρο τη μέρα 3,5x8= 28 ώρες, τότε προκύπτουν 28/5=5,6 ώρες/εργαζόμενο, αν μοιράσουμε τις υφιστάμενες ώρες εργασίας μεταξύ των σημερινών εργαζομένων και των σημερινών ανέργων και εργαζόμαστε όλοι. Συνοψίζοντας, τα στοιχεία δείχνουν ότι έχουμε αυτή τη στιγμή μια οικονομία που δεν χρηματοδοτείται πλέον από ξένο δανεισμό, άρα μια οικονομία που τη χρηματοδοτούμε μόνοι μας (αφού έχει μηδενιστεί το δίδυμο έλλειμμα: το έλλειμμα στο εξωτερικό εμπόριο αγαθών και υπηρεσιών όπου έχουμε, το 2015, 53 δις για εξαγωγές και 53,3 δις για εισαγωγές, όσο και το δημοσιονομικό έλλειμμα, όπου έχουμε ισοσκελισμένο, πρωτογενώς, ισοζύγιο)

Άρα μπορούμε, με αντικαπιταλιστική ρήξη, να μηδενίσουμε την ανεργία και να εξασφαλίσουμε 44.000 εισόδημα σε κάθε τετραμελή οικογένεια, χωρίς να επιδιώξουμε καν περαιτέρω ανάπτυξη, χωρίς να επιβαρύνουμε τις σημερινές επενδύσεις, χωρίς να αλλάξουμε καν τα πολύ σφικτά σημερινά δημοσιονομικά (το διαθέσιμο εισόδημα μεγαλώνει όταν μειώνονται οι φόροι και οι ασφαλιστικές εισφορές).

Αρκεί να αλλάξουμε το συσχετισμό δύναμης. Και ταυτόχρονα μπορούμε να διασφαλίσουμε τα 44.000 ευρώ εισόδημα/τετραμελή οικογένεια, μηδενίζοντας την ανεργία και δουλεύοντας ο καθένας 5, 6 ώρες εργασίας την ημέρα.

Είναι εφικτές αυτές οι δύο πρώτες, αλλά τόσο ζωτικές για τις εργαζόμενες μάζες,μεταρρυθμίσεις, μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα ή θα πρέπει να τις προετοιμάζουμε μόνο σαν ρήξεις, σαν συγκρούσεις που αμέσως θα γενικευτούν σε γενικές ρήξεις, σαν κομμάτι ενός μεταβατικού αντικαπιταλιστικού προγράμματος;

Μάλλον η απάντηση είναι αυτονόητη μετά και τις εμπειρίες που συσσωρεύτηκαν με τη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.

 Γιάννης Θεοχάρης, μέλος ΔΣ του Σωματείου εργαζόμενων στην Ιντρακόμ