«Το συνέδριο αυτό είναι σε μια πάρα πολύ κρίσιμη περίοδο για το εργατικό κίνημα γενικότερα και το εκπαιδευτικού κινήματος ειδικότερα, ως τμήμα του εργατικού κινήματος.
Η επιτυχία του συνεδρίου θα κριθεί σε τρία επίπεδα. Το πρώτο είναι αν θα μπορέσει να διατυπώσει μια στρατηγική από την πλευρά του εργατικού κινήματος έτσι ώστε, να έχει απάντηση στην κρίση. Ο Σύλλογος Χανίων είναι γνωστό πως έχει πάρει μια απόφαση -με την οποία κατεβαίνουμε και στο συνέδριο της Αθήνας- η οποία διατυπώνει πολύ συγκεκριμένες προτάσεις. Πάγωμα του χρέους, κρατικοποίηση των τραπεζών με εργατικό έλεγχο, να φορολογηθεί το κεφάλαιο, να απαγορευτούν οι απολύσεις, να σταματήσουν οι εξοπλισμοί και να γυρίσει ο στρατός από όπου και αν βρίσκεται. Ένα αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα που μεταφέρει το κόστος της κρίσης στο στρατόπεδο των πλούσιων, στην μεριά αυτών που την δημιούργησαν.
Το δεύτερο επίπεδο που είναι κομβικό για όλο το εργατικό κίνημα. Είναι η διαμόρφωση από την ομοσπονδία ενός σχεδίου δράσης. Η εξεύρεση των τρόπων με τους οποίους οι προτάσεις μας θα σταματήσουν να είναι απλά μανιφέστα αλλά θα μπορέσουν να εφαρμοστούν. Από την δικιά μας την μεριά θα κατέβουμε με πρόταση: Πενθήμερη απεργία στις αρχές της νέας σχολικής χρονιάς σε ημερομηνία που θα κανονίσει το συνέδριο και με Γενικές Συνελεύσεις στο τέλος των 5 ημερών για να αποφασίσουμε την συνέχεια. Πέρσι ο Μπράτης είχε χρησιμοποιήσει ως ασπίδα απέναντι στην αριστερά, ότι εμείς δεν θα διστάσουμε να προχωρήσουμε σε απεργία διαρκείας, αν το ΠΑΣΟΚ αθετήσει τις υποσχέσεις του. Το ΠΑΣΟΚ δεν έχει απλά αθετήσει τις υποσχέσεις του αλλά έχει περάσει σε μια ολομέτωπη επίθεση απέναντι στους εργαζόμενους. Άρα ...ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα.
Το τρίτο διακύβευμα του συνεδρίου, και φυσικά αυτό είναι θέμα και των κατά τόπους συλλόγων, είναι αν θα μπορέσουν να αναδειχτούν ως κυρίαρχες μέσα στον κλάδο οι μορφές οργάνωσης που χρειαζόμαστε έτσι ώστε να έχουμε τον έλεγχο των αγώνων μας, αφετέρου να μπορέσουμε να τους οργανώσουμε με επιτυχία. Άρα οι Γενικές Συνελεύσεις, οι απεργιακές επιτροπές, τα απεργιακά ταμεία όχι ελεγχόμενα από μια γραφειοκρατία που δεν ελέγχεται, αλλά κάτω από τον έλεγχο της ίδιας της βάσης ώστε να εξυπηρετεί και τα συμφέροντα της βάσης.
Υπάρχει η άποψη ότι δεν μπορούμε απλά να επαναλάβουμε το 2006 και να βγούμε σε απεργία διαρκείας μόνοι μας. Η απάντηση σε αυτό είναι ότι το κλίμα είναι πολύ διαφορετικό από το 2006. Έχουν υπάρξει αγώνες που η εργατική τάξη έχει δώσει συλλογικά και συνολικά την κόντρα της απέναντι στις επιθέσεις. Ένας κλάδος ο οποίος θα βγει και θα διεκδικήσει να σπάσει αυτή η πολιτική αναγκαστικά θα εκφράσει όλους τους άλλους και θα βάλει ακόμα μεγαλύτερες πιέσεις -από το 2006 σε όλες τις ηγεσίες.
Το υλικό που μας περιβάλει είναι πολύ πιο εύφλεκτο από ότι το 2006, άρα ένας σπινθήρας που μπορεί να μπει από μια απεργία μπορεί αν να έχει πολύ μεγαλύτερες συνέπειες και να βάλει φωτιά σε όλο το εργατικό κίνημα».