Το περασμένο Σαββατοκύριακο η νεολαία Κομμουνιστική Απελευθέρωση πραγματοποίησε το 4ο Συνέδριό της. Στη διαδικασία, εκτός από τις Θέσεις του απερχόμενου Κεντρικού Συμβουλίου της νΚΑ, κατατέθηκε και μια διαφορετική Πρόταση Θέσεων από 19 μέλη της οργάνωσης. Στο κέντρο του διαλόγου που διεξήχθη ήταν ένα από τα πιο κρίσιμα ζητήματα της περιόδου: πώς μπορεί να ηττηθεί η ολομέτωπη επίθεση του κεφαλαίου ενάντια στην εργατική τάξη και τη νεολαία σήμερα και πώς πρέπει να κινηθεί μια οργάνωση της αντικαπιταλιστικής-επαναστατικής αριστεράς σε αυτή τη μάχη.
Σίγουρα αυτή η συζήτηση δεν περιορίζεται στους κόλπους της νΚΑ. Έχει ανοίξει ευρύτερα σε όλες τις δυνάμεις της πέρα από το ΣΥΡΙΖΑ Αριστεράς, ιδιαίτερα της αντικαπιταλιστικής. Το γεγονός αυτό είναι μια θετική εξέλιξη. Γιατί το άνοιγμα αυτής της συζήτησης έχει στην καρδιά του την παραδοχή ότι οι αγώνες των τελευταίων χρόνων έχουν πολιτικοποιήσει και ριζοσπαστικοποιήσει μεγάλα ακροατήρια της εργατικής τάξης και της νεολαίας. Στη μαζική αμφισβήτηση του συστήματος αλλά και αναζήτηση εξήγησης για τους συμβιβασμούς του ΣΥΡΙΖΑ από τον κόσμο λογοδοτεί το ψάξιμο για το με ποιο τρόπο θα μπορέσει η αριστερά να πρωτοστατήσει στις μάχες δίνοντας παράλληλα εναλλακτική απάντηση.
Μέσα σε αυτή τη συζήτηση υπάρχουν απόψεις που γλιστράνε προς τον σεχταρισμό: θεωρούν ότι η αντικαπιταλιστική αριστερά χρειάζεται να διαφυλάξει την καθαρότητά της αποφεύγοντας τις συνεργασίες με όλους όσοι δεν είναι με την επαναστατική προοπτική -είτε πρόκειται για κόσμο που μπορεί να παραμένει στο ΣΥΡΙΖΑ αλλά διαφωνεί και αντιδρά στην πολιτική του, είτε πρόκειται για κόσμο που έχει σπάσει από το ΣΥΡΙΖΑ και είναι πιο αριστερά αλλά δεν έχει ασπαστεί τον επαναστατικό δρόμο.
Στρατηγική
Από την άλλη, υπάρχει η άποψη ότι το ζητούμενο σήμερα είναι μόνο η ενότητα των δυνάμεων της Αριστεράς που είναι ενάντια στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και τις πολιτικές της χωρίς τα στρατηγικά ζητήματα να παίζουν ιδιαίτερο ρόλο. Η προσαρμογή σε πιο “ρεαλιστικούς” στόχους από αυτόν της ανατροπής του καπιταλισμού παρουσιάζεται σαν αναγκαία.
Κι όμως, για να φτάσεις στην ανατροπή δεν αρκεί απλά η ενότητα. Χωρίς εναλλακτική πρόταση, χωρίς στρατηγική για το πώς μπορούμε συνολικά να απαλλαγούμε από τα μνημόνια, τη φτώχεια, το ρατσισμό, τους φασίστες, τον πόλεμο, συνολικά από τη βαρβαρότητα του συστήματος, το κίνημα μένει ακάλυπτο πολιτικά. Η επιμονή στην αντικαπιταλιστική ανατροπή, στο ότι η προοπτική των σημερινών αγώνων είναι η εργατική επανάσταση και ο σοσιαλισμός, ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος από τον επαναστατικό, είναι κρίσιμα στη στήριξη, τον εξοπλισμό και το προχώρημα του κινήματος.
Αντίστοιχα, δεν αρκεί να είσαι μόνο καθαρός στρατηγικά, να ορκίζεσαι δηλαδή από το πρωί ως το βράδυ στην επανάσταση και να καταγγέλλεις το ΣΥΡΙΖΑ ή τις άλλες δυνάμεις. Το μόνο που μπορεί να κάνει μια τέτοια τακτική είναι να εμποδίσει την κοινή δράση με μεγάλα κομμάτια της τάξης και της νεολαίας που θέλουν να παλέψουν αλλά δεν έχουν ακόμα σπάσει τους δεσμούς τους με το ρεφορμισμό. Η κατάληξη είναι όχι μόνο η διάσπαση του κινήματος αλλά και το κόψιμο της πολιτικής επικοινωνίας και άρα και της δυνατότητας να κερδίσεις πλατύτερα κομμάτια στην επαναστατική προοπτική. Η κοινή δράση και οι πρωτοβουλίες που την εξασφαλίζουν είναι απαραίτητα βήματα.
Επιμένουμε στρατηγικά χωρίς εκπτώσεις στην αντικαπιταλιστική προοπτική, χωρίς να αναζητούμε άλλους δρόμους -διαχείρισης συνήθως- από τον επαναστατικό. Αλλά ταυτόχρονα παλεύουμε μαζί με όλες τις δυνάμεις της αριστεράς και όλο τον κόσμο χωρίς αποκλεισμούς. Έτσι μπορούν να βγουν οι δυνάμεις της ανατροπής ενισχυμένες από τις αναζητήσεις που έχουν ξεκινήσει.