Η δουλειά μέσα στους εργατικούς χώρους είναι μία συνεχής διαδικασία για να ενημερώσεις, να πείσεις τους συνάδελφούς σου με ποιον τρόπο να παλέψουν, να οργανώσουν τον τρόπο που θα παλέψουν, και μέσα σε αυτή τη διαδρομή να μπορέσεις να αντιπαρατεθείς με δυνάμεις οργανωμένες ή ανοργάνωτες, συντηρητικές ή προοδευτικές αλλά που δεν βλέπουν τις εξελίξεις και δεν δίνουν την αντίστοιχη σημασία. 

Ολοι οι σύντροφοι στο κόμμα μέσα στους εργατικούς χώρους δουλεύουν με αυτό τον τρόπο. Ετσι έχει φτάσει το κίνημα να δίνει αυτές τις μάχες που έχουμε ζήσει τον τελευταίο καιρό. Ετσι έχουμε φτάσει σε πανεργατικές που έχουν τεράστια διαστάση, που κατεβαίνουν οργανωμένοι χώροι πανώ το πανώ, έτσι έχουμε φτάσει ουσιαστικά και έχουμε πιέσει ομοσπονδίες να προχωρήσουν σε πανεργατικές και με διάρκεια, έτσι έχει φτάσει η ΓΣΕΕ από εκεί που ήταν δίπλα στο Γιωργάκη να πιέζεται από τη βάση.

Υπάρχει φοβερός θυμός, υπάρχει το αυθόρμητο του κόσμου, υπάρχει όμως και η δουλειά του επαναστάτη μέσα σε κάθε εργατικό χώρο, για να φτάσουν οι απαντήσεις να δίνονται οργανωμένα. Είναι αυτή η δύναμη που φοβούνται οι καπιταλιστές αυτή τη στιγμή. Οταν βγαίνει ο πρόεδρος των βιομηχάνων και ζητάει από τη ΝΔ να στηρίξει την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, δείχνει ότι φοβούνται και η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ είναι η τελευταία ελπίδα της κυρίαρχης τάξης να επιβάλει αυτά τα μέτρα.

Αυτό το βλέπουμε και διεθνώς. Την προηγούμενη εβδομάδα οι Financial Times έγραψαν ότι η μεγάλη πανεργατική απεργία στην Ελλάδα έκανε τα χρηματιστήρια να πέφτουνε. Αυτή τη σύνδεση ανάμεσα στην κρίση, στην αντίσταση και στο εργατικό κίνημα στην Ελλάδα, δεν την κάνουν ούτε κάποια κόμματα, αλλά την κάνουν οι αστοί γιατί την βλέπουνε μπροστά τους. Και όταν την Παρασκευή η ίδια εφημερίδα έλεγε ότι στην Ευρώπη πρέπει να σφίξουν όλοι το ζωνάρι τους αλλά αυτό που φοβούνται είναι τον ιό της αντίστασης στην Ελλάδα μήπως απλωθεί παντού, αυτό δείχνει γιατί όλες οι κυβερνήσεις και οι άρχουσες τάξεις προσπαθούν να σταματήσουν αυτό το κίνημα.

Ηγεσία

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες χρειάζεται να χτίσουμε αυτό που έλεγε ο Τρότσκι τη δεκαετία του ´30. Οτι η νίκη του κινήματος εξαρτάται από την επαναστατική ηγεσία. Δεν έχουμε φτάσει στην δεκαετία του ´30, όπου έγιναν οι καταλήψεις στη Γαλλία, η Ισπανία του ´36, η μάχη πιο πριν στη Γερμανία για το αν θα κερδίσει ο φασισμός ή αν θα κερδίσει η αριστερά. Αυτές τις εξελίξεις η δεκαετία του ´30 τις είχε όλες μαζί. Ο Τρότσκι το έβαλε σε μία συγκεκριμένη φράση. Οτι μέσα σε αυτές τις στιγμές χρειάζεται επαναστατική ηγεσία και όταν το έλεγε αυτό εννοούσε επαναστατικό κόμμα. 

Δεν εννοούσε επαναστατική ηγεσία που αυτοανακηρύσσεται επαναστατική, εννοούσε επαναστατικό κόμμα που διαμορφώνεται και διαμορφώνει μέσα στις μάχες μέσα σε αυτές τις συνθήκες. Επαναστατική ηγεσία σημαίνει να είσαι μέσα στις μάζες και να διαμορφώνεσαι, όχι να είσαι απ´ εξω και να κοιτάς. Σε αυτό το σημείο βρισκόμαστε. Το ζητούμενο είναι να μπορέσουμε να μεγαλώσουμε για να παίξουμε το ρόλο της επαναστατικής ηγεσίας. Εχουμε αρχίσει ήδη αυτή την προσπάθεια.

Το τετραήμερο «Μαρξισμός» έδειξε πόσο σημαντικές είναι οι επαναστατικές ιδέες. Τα 1350 άτομα που πέρασαν στο τετραήμερο και που ένα πολύ μεγάλο κομμάτι από αυτούς ανήκουν σε άλλα κόμματα δείχνουν ότι αυτή η κρίση έχει δημιουργήσει τεράστιες ανάγκες για να καλυφθεί το κενό των ιδεών και άρα παίζει ρόλο ένα επαναστατικό κόμμα να μπορεί όχι μόνο να έχει αυτές τις ιδέες αλλά να δημιουργεί «Μαρξισμούς», φόρουμ, να βγάζει περιοδικό, βιβλία, εφημερίδα για να μπορεί να τις διαδίδει στην πράξη. 

Αυτές τις προσπάθειες τις κάνεις συνέχεια και τις κάνεις για να μπορείς να επηρεάζεις. Το πιο κρίσιμο σημείο αυτής της συζήτησης είναι το εξής: με ποιον τρόπο μπορείς να μεταφράσεις τις μεγάλες ιδέες, τις ιδέες ότι παλεύουμε για να αλλάξουμε τον κόσμο, σε συγκεκριμένες πράξεις για να αλλάξεις τους συσχετισμούς μέσα σε κάθε εργατικό χώρο. 

Είσαι ικανός από αυτές τις ιδέες να φτάνεις να αλλάξεις τους συσχετισμούς και να τους τραβάς με τη μεριά της μεγάλης προοπτικής για την αλλαγή της κοινωνίας; Αυτή είναι όλη η τέχνη, η δυναμική και η ανάγκη της επαναστατικής ηγεσίας, και καθορίζει την ανάγκη των επαναστατών να λειτουργήσουν με συγκεκριμένο τρόπο. 

Γι αυτό λειτουργούμε όλα αυτά τα χρόνια με εξωστρέφεια, κάθε βδομάδα οι σύντροφοι στους εργατικούς χώρους πουλάνε την εφημερίδα, είτε γιατί δουλεύουν εκεί είτε απ´ έξω. Αυτό σημαίνει ότι κάθε σύντροφος που δουλεύει κάπου η ταυτότητά του είναι η εργατική αλληλεγγύη γιατί δίνει την εικόνα, κάνει τις προτάσεις, και γενικεύει τί γίνεται μέσα σε όλη την κοινωνία. 

Γι αυτό λειτουργούμε με πυρήνες τοπικούς και προσπαθούμε συνεχώς να έχουμε πολύ περισσότερους σε όλη την Ελλάδα γιατί δίνουν τη δυνατότητα να δένεις το γενικό με το μερικό, να δένεις τη συμπαράσταση σε ένα εργοστάσιο με την συμπαράσταση στους μετανάστες και τις πολιτικές μάχες, να οργανώσεις ένα αντιρατσιστικό συλλαλητήριο ή μία πορεία ενάντια στην καταστροφή του περιβάλλοντος. Για αυτό βάζουμε μπροστά να φτιάξουμε και εργατικούς πυρήνες, διότι έχει μεγαλώσει η εμβέλεια αυτού του κόμματος και η ανάγκη καθημερινά να καθορίζουμε τους χώρους, να μπορούμε το γενικό να το κάνουμε μερικό και συγκεκριμένο για να δώσουμε τη μάχη σε αυτούς τους χώρους. 

Διάρκεια

Μπροστά μας έχουμε μία δύσκολη περίοδο. Δεν θέλουμε απλώς επανάληψη των γενικών απεργιών. Θέλουμε όμως και ξέρουμε ότι η αντίσταση, οι δυνατότητες να κερδίσουμε, θα εξαρτηθεί από το πόσοι χώροι και κλάδοι θα βγούνε ανεξάρτητα από τις πανεργατικές. Αυτό είναι βασικό για να ανοίξει αυτό το κύμα και να δυναμώσει σαν απεργιακό κίνημα με διάρκεια, να αρχίσεις να βάζεις γενικότερα ζητήματα, να μπορέσει η καμπάνια «παγώστε τα χρέη» να γίνει καμπάνια των συνδικάτων, το αίτημα «κρατικοποιήστε τις τράπεζες» να γίνει αίτημα όλου του εργατικού κινήματος. Αυτά τα έχουμε μπροστά μας και αυτό εξαρτάται από τις δυνάμεις των επαναστατών μέσα στους χώρους. 

Γι´ αυτό με τόση επιμονή προτείνουμε την κάρτα μέλους. Γιατί έχουμε την αίσθηση του ιστορικού καθήκοντος που έβαζε ο Τρότσκι ότι το κίνημα σε τέτοια περίοδο μεγάλης κρίσης θα κριθεί από την επαναστατική ηγεσία που δεν αυτοδιαφημίζεται αλλά αναπτύσσεται και διαμορφώνεται μέσα σε αυτές τις μάχες. Εκεί είναι που θα κριθεί η δυνατότητά της, η αξία των ιδεών της, το μέγεθός της, όλη της η προοπτική.

Σε αυτό το κρίσιμο σημείο βρισκόμαστε. Χρειάζεται να μετατρέψουμε τις ιδέες σε συγκεκριμένα βήματα από αύριο. Εχουμε μία πανεργατική στις 20 Μάη που χρειάζεται από την μεριά μας να την οργανώσουμε για να έχει επιτυχία αλλά και για να ανοίξει σε μία σειρά από χώρους τη συνέχεια. Εχουμε να δώσουμε τη μάχη της ανάπτυξης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Παίζει κεντρικό ρόλο στο να γίνει πόλος για μία σειρά κόσμο που σπάει από το ΠΑΣΟΚ και από τη ρεφορμιστική αριστερά. Είναι πόλος ελπίδας, οργάνωσης και προοπτικής και χρειάζεται οι τοπικές επιτροπές να γράψουνε καινούργια μέλη, να μπορέσουν όλη αυτή η δυναμική να αρχίσει να γίνεται πραγματικότητα σε όλες τις γειτονιές.

Να συνεχίσουμε τη μάχη ενάντια στο ρατσισμό. Οι σύντροφοι της Ενωσης Μεταναστών Εργατών μας δείξανε ότι το εργατικό κίνημα στην Ελλάδα καθορίζει και τους ίδιους, το δικό τους μέλλον, το τι συμβαίνει στις χώρες από τις οποίες προέρχονται. 

Εχουμε να συγκεκριμενοποιήσουμε την καμπάνια για το παγώμα των χρεών. Θα χρειαστεί να τη βάλουμε μέσα σε όλα τα συνδικάτα, σε όλους τους εργατικούς χώρους, με μαζικές υπογραφές με αποφάσεις των σωματείων, με συζητήσεις μεσα σε κάθε χώρο που βοηθάνε και ξεκαθαρίζουνε, μέσα από τη δυνατότητα να τραβήξουμε σε αυτό όλη την αριστερά. Οι επαναστάτες μπορούνε να κινήσουν τα πράγματα. Χρειάζεται να έχουμε μέλη παντού για να μπορούμε να οργανώσουμε την αντίσταση. Ζητάμε τη συστράτευση όλων. Τώρα είναι η ώρα για να οικοδομήσουμε τη νίκη του κινήματος.

Μαρία Στύλλου

Πώς μπορεί να νικήσει η εργατική αντίσταση;

Το πανηγυρικό κλείσιμο του Μαρξισμού 2010 έγινε με τη συζήτηση «πώς μπορεί να νικήσει η εργατική αντίσταση». Ήταν μία συζήτηση που επικεντρώθηκε στο ρόλο που έχουν σήμερα οι επαναστάτες μέσα στους εργατικούς χώρους, μέσα από συγκεκριμένα παραδείγματα από τα σχολεία, τους δήμους, τα νοσοκομεία και την Ιντρακόμ.

Πρώτος ομιλητής ήταν ο Σεραφείμ Ρίζος, μέλος του ΔΣ Συλλόγου Δασκάλων Χανίων ο οποίος μετέφερε το ρόλο που έπαιξε η ομάδα του ΣΕΚ μέσα στο σύλλογο. «Στις μεγάλες απεργίες δώσαμε τη μάχη ενάντια στη λογική της εξοικονόμησης δυνάμεων και κατορθώσαμε να παίξουμε ρόλο στο να βγει η απεργία με πολύ δυναμικό τρόπο στο Χανιά και από τα κάτω οργανωμένη. Με τον ίδιο τρόπο δώσαμε μάχη όχι μόνο να παρθεί πίσω το ασφαλιστικό της Πετραλιά και του Μαγγίνα αλλά να πέσει η κυβέρνηση της ΝΔ. 

Ο δεύτερος άξονας που δώσαμε τη μάχη είναι στο σκεπτικό ότι η οργάνωση όλων αυτών των μαχών δεν είναι υπόθεση του ΔΣ και της Ομοσπονδίας. Δώσαμε τη μάχη της οργάνωσης από τα κάτω. Κάθε απεργία σήμαινε μαζικά κλιμάκια που θα φτάσουν σε όλα τα σχολεία του νομού, φτιάξουμε απεργιακό ταμείο, κερδίσαμε τη συμπαράσταση με όλο τον κόσμο, κάναμε Γενικές Συνελεύσεις. Έτσι φτάσαμε στο να έχουμε στις τελευταίες απεργίες τη μεγαλύτερη συμμετοχή σε όλη την Ελλάδα. 

Κινηθήκαμε με την τακτική του ενιαίου μετώπου. Χρειάστηκε να δώσουμε πολιτικές συγκρούσεις με κομμάτια συντηρητικά που ήταν πίσω από τις ανάγκες του κινήματος. Για να μπορούμε να δίνουμε αυτές τις μάχες χρειάζεται να δίνουμε τη συνολική εικόνα του κινήματος. Αυτό το κάναμε με το πούλημα της εφημερίδας. 40-50 δάσκαλοι παίρνανε συστηματικά την εφημερίδα και υπήρχε κόσμος που αναφέρονταν σε αυτήν. Αυτό έδωσε τη δυνατότητα να υπάρχει ένα κομμάτι που μάχη τη μάχη έκανε πολιτικά βήματα. 

Επόμενος στόχος μας είναι να προσπαθήσουμε να πάμε σε συνέλευση στις 3 Ιούνη η οποία θα αποφασίσει ότι υιοθετεί τις προτάσεις μας για διέξοδο από την κρίση, με στάση πληρωμών, σταμάτημα των εξοπλισμών, φορολογία του κεφαλαίου. 

Δεύτερο θέλουμε να πάμε σε μία κλιμάκωση των απεργιών. Θέλουμε να πάμε σε ένα συνέδριο με απόφαση όχι μόνο από το σύλλογο Χανίων αλλά από όλους τους συλλόγους της Κρήτης για απεργία διαρκείας στα σχολεία προκειμένου να ανατρέψουμε το πρόγραμμα σταθερότητας. Και το τρίτο είναι να βάλουμε σχολείο το σχολείο ότι ο Νόμος της Διαμαντοπούλου δεν θα περάσει». 

Ανάλογες εμπειρίες μετέφερε στην τοποθέτησή του ο Κώστας Μεγαγιάννης, πρόεδρος του Συλλόγου Δήμου Αγ. Παρασκευής. «Ένας επαναστάτης μέσα σε κάθε εργατικό χώρο μπορεί να πιέσει και να οργανώσει τις εργατικές αντιστάσεις. Από τη στιγμή που άρχισε να γίνεται η συζήτηση για το πρόγραμμα σταθερότητας βγήκαμε στους εργατικούς χώρους και πιάσαμε έναν έναν τους εργαζόμενους και αποδομίσαμε ένα ένα τα επιχειρήματα ότι αυτά τα μέτρα ήταν δήθεν αναγκαία. Εργαζόμενο τον εργαζόμενο καταφέραμε και αντιστρέψαμε το κλίμα που προσπάθησε να καλλιεργήσει η κυβέρνηση. 

«Με την εφημερίδα»

Πήραμε απόφαση συνέλευσης να προτείνουμε στην ΠΟΕ ΟΤΑ να πάει στις 48ωρες επαναλαμβανόμενες απεργίες ενάντια στα μέτρα. Αυτό έγινε πάλι με συζήτηση σε όλους τους χώρους με την εφημερίδα. Η συνέλευση που έγινε ήταν ιστορική. Σε ένα δυναμικό γύρω στα 100 άτομα πάρθηκε, με μία αρνητική ψήφο, απόφαση για 48ωρες επαναλαμβανόμενες. Δημιουργήθηκε απεργιακή επιτροπή, απεργιακό ταμείο. Ακούστηκαν απόψεις να βγούμε στην τοπική κοινωνία της Αγ. Παρασκευής, στους δάσκαλους και σε άλλα σωματεία και να τους ζητήσουμε ενίσχυση αν πάμε σε απεργία διαρκείας. Ολα αυτά δεν γίνανε τυχαία. Υπάρχει μία βάση. Υπάρχει ένας επαναστάτης και το συνεργείο της Εργατικής Αλληλεγγύης που κάνει παρέμβαση κάθε εβδομάδα.

Στις 22 Απρίλη στην απεργία της ΑΔΕΔΥ, βγάλαμε φωτοτυπίες και μοιράσαμε πλατιά την απόφαση της ΓΣ σε όλους τους εργαζόμενους στους Δήμους και αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να μπει πρόταση για απεργία διαρκείας και σε άλλα σωματεία και να κερδηθεί. Ολη αυτή η διαδικασία που ξεκίνησε από τα κάτω από ένα σύλλογο οδήγησε την ΠΑΣΚΕ στην ΠΟΕ ΟΤΑ να προτείνει στην Εκτελεστική Επιτροπή απεργία διαρκείας στους Δήμους. Όμως με ευθύνη της Αριστεράς τόσο του ΣΥΝ όσο και του ΚΚΕ, δεν πέρασε και η ΠΑΣΚΕ το πήρε πίσω. 

Ετσι ενώ στην αρχή ο κόσμος ενθουσιάστηκε, αυτό δημιούργησε στον κόσμο μία ηττοπάθεια. Εχουμε μάχες μπροστά μας όπως είναι η μάχη ενάντια στον Καλλικράτη. Σύμφωνα με υπολογισμούς της ΠΟΕ ΟΤΑ από τους 120.000 εργαζομένους υπολογίζεται ότι θα χάσουν τη δουλειά τους 35.000 κόσμος. Δηλαδή ουσιαστικά ένας στους τέσσερις θα απολυθεί. Τη μάχη πρέπει να τη δώσουμε τώρα έτσι ώστε να δώσουμε στον κόσμο τη νικηφόρα προοπτική ότι άμα παλέψει τώρα και κερδίσει δεν θα τολμήσουν να περάσουν τον Καλλικράτη». 

Ο Βασίλης Συλαϊδής, μέλος του ΔΣ εργαζομένων στην Ιντρακόμ θύμησε το ρόλο που έπαιξε η εμφάνιση της Πρωτοβουλία ΓΕΝΟΒΑ στο χώρο. «Από το 2004 όταν η διοίκηση επιχείρησε μέσα στα πλαίσια μίας κρίσης που περνούσε εκείνη την εποχή ο όμιλος, να προχωρήσει σε εθελούσιες -υποχρεωτικές απολύσεις ο κόσμος αντέδρασε και μέσα από Γενικές Συνελεύσεις σταμάτησε αυτή τη διαδικασία. 

Σημαντικό ρόλο έπαιξε επίσης μία σημαντική κινητοποίηση που η Πρωτοβουλία ΓΕΝΟΒΑ με όλες της τις δυνάμεις προσπάθησε και στήριξε κατά τη διάρκεια των απεργιών ενάντια στις αντιασφαλιστικές νομοθετήσεις του Μαγγίνα και της Πετραλιά. Σαν αποτέλεσμα αυτής της προόδου στη συνδικαλιστική οργάνωση και έκφραση του κόσμου, στις εκλογές που έγιναν πριν ένα χρόνο, είχαμε μία μεγαλειώδη άνοδο της ΓΕΝΟΒΑ η οποία έφτασε να εκλέξει τέσσερις έδρες στις 15. 

Εγινε μία ανατροπή στο σωματείο. Δυστυχώς λόγω του απόλυτου σεχταρισμού του ΠΑΜΕ είναι πάρα πολύ δύσκολο να παίρνονται αποφάσεις με τη στήριξή τους. Ήμασταν όμως σε θέση στις κρίσιμες στιγμές με τη στήριξη του κόσμου από τα κάτω να κερδίσουμε και αποφάσεις από το σωματείο που αφορούσαν είτε δικά μας αιτήματα απέναντι στην εργοδοσία ή κινητοποιήσεις ή ψηφίσματα που βγάλαμε σαν αλληλεγγύη για διάφορα άλλα σωματεία που δέχονταν επιθέσεις. Στο τέλος αυτής της ιστορίας φτάσαμε στις 17 Δεκέμβρη να έχουμε βγάλει απεργιακό ψήφισμα για στάση εργασίας, ομόφωνο για να στηρίξουμε τις κινητοποιήσεις. 

Οι παρατάξεις του ΠΑΜΕ και οι φιλοεργοδοτικοί-ΠΑΣΚΕ μας τορπίλισαν αυτή την απόφαση αλλά εμείς παρόλα αυτά κατεβήκαμε σα ΓΕΝΟΒΑ και συμμετείχαμε στην κινητοποίηση στις 17 Δεκέμβρη. Το ίδιο ακριβώς έγινε και στις 10 Φλεβάρη και στις 22 του Απρίλη. Με τις πρωτοβουλίες που πήραμε μπορέσαμε και επηρεάσαμε και οδηγήσαμε και στην πρώτη απεργία στις 24 Φλεβάρη αλλά ακόμα και στις 4 Μάρτη παραμονή της ημέρας που θα πέρναγε το πακέτο του προγράμματος σταθερότητας στη βουλή. Με την παρουσία του εκπροσώπου μας στη διαδικασία που έγινε στη ΓΣΕΕ με παρεμβάσεις που έγιναν, αναγκάστηκε ο Παναγόπουλος να βγάλει την επόμενη ημέρα έστω μία στάση εργασίας η οποία αποτέλεσε μία ευκαιρία για να κινητοποιηθεί η εργατική τάξη και να οδηγηθεί στις μεγάλες απεργίες στις 11 του Μάρτη και στη συνέχεια στη μεγαλειώδη απεργία στις 5 Μάη». 

Περικοπές

Ο Γιάννης Κούτρας, μέλος του ΔΣ Συλλόγου Εργαζομένων Ιπποκράτειου Θεσσαλονίκης και πρόεδρος νοσοκομειακής Επιτροπής Γιατρών Ιπποκράτειου ξεκίνησε την ομιλία του λέγοντας: «Στο νοσοκομείο πληρωθήκαμε Γενάρη Φλεβάρη. Σπάσαμε στην πράξη την περικοπή των κονδυλίων για τις εφημερίες κατά 30%. Η απάντησή μας σε αυτή την επίθεση ήταν καθαρή. Εμείς θα κάνουμε τις εφημερίες όπως πρέπει να γίνουν και εσείς να βρείτε τα λεφτά. Κάναμε σχεδόν δύο μήνες επίσχεση εργασίας. Ο αγώνας που δώσαμε και τους ανάγκασε σε μία υποχώρηση δείχνει ότι μπορούμε να κερδίσουμε. 

Αυτό δεν έπεσε από τον ουρανό. Είναι η συνέχεια όλων των προηγούμενων κινητοποιήσεων που κάναμε μέσα στα νοσοκομεία. Από την επίσχεση εργασίας που έγινε πριν δύο χρόνια που ήταν η άνθηση του κινήματος των νοσοκομειακών γιατρών, από τη μάχη που δώσαμε πέρσι ενάντια στον Αβραμόπουλο για τη ΣΣΕ. 

Οταν ξεκίνησε η επίσχεση εργασίας σπάσαμε το ρεκόρ της προηγούμενης. 300 άτομα υπογράψανε. Είχαμε μία μαζικότατη Γενική Συνέλευση. Επειδή είμασταν καθαροί και είχαμε εμπιστοσύνη στον κόσμο, την κερδίσαμε. Εξηγούσαμε ότι δεν δίνουμε συντεχνιακό αγώνα και ότι πρέπει να συνδεθούμε με το υπόλοιπο προσωπικό μέσα στα νοσοκομεία, και με όλη την κοινωνία να κατέβουμε στις πορείες της ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ. Πήραμε το πανώ του νοσοκομείου και το κατεβάσαμε. Αυτό είχε να γίνει χρόνια. Χρειάζεται οργάνωση της βάσης. Χρειάζεται περιοδεία άτομο το άτομο. Μέσα από αυτό τον τρόπο καταφέραμε το Ιπποκράτειο να είναι το πιο δυναμικό νοσοκομείο σε όλες τις κινητοποιήσεις. Οι συνελεύσεις της ΕΝΙΘ γίνονται στο Ιπποκράτειο γιατί είναι η ναυαρχίδα του κινήματος στη Θεσσαλονίκη. Και αυτό γίνεται γιατί το ΝΥΣΤΕΡΙ καθορίζει τη νοσοκομειακή επιτροπή. Και όχι μόνο. Κάναμε την προσπάθεια να οργανώσουμε επιτροπή αγώνα, κάναμε τα πρώτα βήματα για περιφρούρηση και αυτό αρχίζει να δημιουργεί κλίμα. 

Οι επαναστάτες μπορούν να κάνουν τη διαφορά μέσα στους εργατικούς χώρους. Ξεκινήσαμε παρέμβαση στο Ιπποκράτειο πριν από 12 χρόνια και τώρα είμαστε οι πρωταγωνιστές που χτίζουμε αυτό το κίνημα. Πρόσφατα είχαμε εκλογές στο σωματείο. Παρόλο που οι γιατροί στην πλειοψηφία τους δεν είναι μέλη του σωματείου, ο κόσμος έλεγε ότι πρέπει να κάνουμε επίσχεση όπως κάνουν οι γιατροί. Αυτό οργανώνει το ΝΥΣΤΕΡΙ μέσα στο νοσοκομείο που ξεσηκώνει τον κόσμο. Και κερδίσαμε μία έδρα παρόλο που δεν παίζαμε στο δικό μας γήπεδο».