Στις 24 Φλεβάρη, όλα τα μάτια ήταν στραμμένα στην Ελλάδα για να δουν τι θα γίνει. Τα μάτια και οι κάμερες των δεκάδων δημοσιογραφικών συνεργείων από όλη την υφήλιο που ήρθαν για να καλύψουν την πανεργατική - τα μάτια του Τρισσέ, της Μέρκελ, της ΕΕ και του ΔΝΤ. Αλλά και τα μάτια των εργαζομένων της Ευρώπης, καθώς στη συγκέντρωση έφταναν τα μηνύματα συμπαράστασης από τα συνδικάτα της Γερμανίας, της Τουρκίας, της Γαλλίας και άλλων χωρών. Το ερώτημα ήταν: Λέει την αλήθεια η κυβέρνηση όταν υποστηρίζει ότι έχει το λαό μαζί της; Θα αντιδράσει η εργατική τάξη της Ελλάδας στο Σταθεροποιητικό Πρόγραμμα;
Οργή
Ο, τι και να λέει η κυβέρνηση, η Νέα Δημοκρατία, το ΛΑΟΣ και τα στημένα γκάλοπ, το ερώτημα αυτό έχει ήδη απαντηθεί: «Και σήμερα και αύριο και όσο χρειαστεί θα είμαστε όλοι απεργοί»! Το σύνθημα αυτό, εκφράζει όσο τίποτα το κλίμα αντίστασης που επικρατεί τις τελευταίες μέρες μέσα στους εργασιακούς χώρους και έλαμψε στην Πανεργατική - ένα κλίμα οργής και όχι συναίνεσης.
Η 24Φ ήταν μια αποστομωτική απάντηση στην προπαγάνδα της κυβέρνησης ότι τα μέτρα θίγουν τους «προνομιούχους», τους δημοσίους υπαλλήλους και όσους «φοροδιαφεύγουν». Στους δρόμους της Αθήνας διαδήλωσαν πλάι πλάι, οι εργαζόμενοι του Υπουργείου Οικονομικών με τους Σενεγαλέζους μικροπωλητές που εκείνη τη μέρα μάζεψαν τα σεντόνια τους και περιφρούρησαν την απεργία τους. Διαδήλωσαν πλάι-πλάι οι ντόπιοι με τους μετανάστες, οι μόνιμοι με τους συμβασιούχους, οι δημόσιοι με τους ιδιωτικούς, οι φοιτητές και οι μαθητές μαζί με τους συνταξιούχους. Το ανέκδοτο με το γιαπωνέζο δημοσιογράφο που ρώτησε «αν όλοι αυτοί που είναι στη συγκέντρωση φοροδιαφεύγουν» είναι τόσο αστείο όσο γελοίοι είναι αυτοί που έστησαν αυτήν την προπαγάνδα.
Η πανεργατική απεργία ήταν επίσης ένα σαφές μήνυμα προς την πλευρά των συνδικαλιστικών ηγεσιών ότι οι προσπάθειες φίμωσης και διάσπασης δεν περνάνε. Η ΠΑΣΚΕ και η ΔΑΚΕ στη ΓΣΕΕ κάλεσαν την απεργία στις 24 Φλεβάρη αρχικά με θέμα μόνο την εθνική ΣΣΕ - αναπαράγοντας τα ψέματα ενάντια στους δ. υπάλληλους - για να αποφύγουν να κάνουν πανεργατική στις 10 Φλεβάρη που απεργούσε η ΑΔΕΔΥ. Τελικά η 24Φ και Πανεργατική έγινε, και πολιτική απεργία έγινε, με ένα ξεκάθαρο μήνυμα προς κυβέρνηση, τραπεζίτες, ΕΕ, ΔΝΤ: ΟΧΙ στο Σταθεροποιητικό Πρόγραμμα.
Η 24Φ ήταν επίσης μια επιτυχία για όλους όσους προσπάθησαν με πρωτοβουλίες από τα κάτω, στους χώρους δουλειάς, στα σωματεία, ακόμα και τις ομοσπονδίες, να σπάσουν το κλίμα της συναίνεσης που καλλιεργούσαν κυβέρνηση και Παναγόπουλοι, με διαδοχικά βήματα τις 17 Δεκέμβρη, τις 10 Φλεβάρη και τέλος τις 24 Φλεβάρη. Αυτές οι πρωτοβουλίες των εργαζομένων της βάσης ήταν η σπίθα για να ανάψουν οι χώροι δουλειάς και δημιούργησαν αυτό το τεράστιο -παρά τις ξεχωριστές συγκεντρώσεις - ενωμένο ποτάμι που πλημμύρισε τους δρόμους της Αθήνας.
Η οργάνωση από τα κάτω, οι απεργιακές επιτροπές, οι γενικές συνελεύσεις, οι απεργιακές φρουρές, σαν κι αυτές που έγιναν το πρωί στις 24 Φ σε διάφορους χώρους, ο συντονισμός και η κλιμάκωση με απεργίες διαρκείας είναι η συνέχεια αυτής της πανεργατικής για να ανατρέψουμε στην πράξη το «Πρόγραμμα Σταθερότητας» και να διεκδικήσουμε όλα όσα μας ανήκουν: Το δικαίωμα στη δουλειά, το δικαίωμα σε ένα αξιοπρεπή μισθό, στη σύνταξη, το δικαίωμα στην ίδια μας τη ζωή. Αλλά και για να βρούμε μια εναλλακτική λύση στη φτώχεια και τη δυστυχία που σκορπά ο καπιταλισμός και η κρίση του.
Οι εργαζόμενοι στην Ελλάδα, ντόπιοι και μετανάστες, δεν είμαστε μόνοι μας σε αυτόν τον αγώνα, δεν είμαστε «γαλατικό χωριό». Η κρίση χτυπάει και θα χτυπήσει παντού. Στο πλευρό μας έχουμε τους εργάτες στην Πορτογαλία, την Ισπανία, τη Γαλλία, τη Γερμανία που μπαίνουν στο ρυθμό των απεργιών και των διαδηλώσεων. «Αυτός ο χειμώνας είναι η υπόσχεση για το ξεκίνημα της μεγαλύτερης κοινωνικής αναταραχής που έχει υπάρξει στην ήπειρο της Ευρώπης από την εποχή του επαναστατικής έξαρσης του 1968» γράφει ο Ιντιπέντεντ σε ένα άρθρο του με τίτλο «Greece leads Europe´s discontent». Προσυπογράφουμε με δύο μόνο διορθώσεις: Δεν θα είναι στην Ευρώπη θα είναι σε όλον τον πλανήτη. Δεν θα είναι χειμώνας, θα είναι άνοιξη.
Δηλώσεις απεργών
Το βασικότερο πρόβλημα είναι η μείωση του προϋπολογισμού του ΟΚΑΝΑ το 2010, που δεν καλύπτει τις λειτουργικές δαπάνες για όλο το χρόνο. Αυτές είναι 32, 5 εκατομμύρια με πρόχειρους υπολογισμούς συν 16 εκατομμύρια το χρέος σε προμηθευτές και σε τρίτους και μας έχουν εγκρίνει 24,3 εκατομμύρια.
Αυτό πρέπει κάποιος να το κάνει μια ανάγνωση να δει τι αποτυπώνει σαν πολιτικό σχεδιασμό: Είτε μειώσεις μισθών θα σημαίνει, είτε απολύσεις θα σημαίνει, είτε περιστολή δράσεων, είτε το πιο τραγικό για εμάς, ενδεχόμενα μέσα από αυτήν την πολιτική να επιχειρείται μια απαξίωση του ΟΚΑΝΑ, ώστε να ανοίξουν οι πόρτες για να εισέλθουν ιδιώτες και κερδοσκόποι στο χώρο της θεραπείας. Το ίδιο επιδίωκαν και με την προηγούμενη κυβέρνηση. Εμείς σε αυτή τη βάση αντιστεκόμαστε, ήδη έχουμε κάνει την προηγούμενη βδομάδα μια στάση εργασίας και θα κλιμακωθούν οι προσπάθειές μας στην κατεύθυνση να ανατραπεί αυτός ο προϋπολογισμός.
Γιάννης Κακλαμάνης, πρόεδρος Συλλόγου Εργαζομένων ΟΚΑΝΑ
«Εχει πάει αρκετά καλά η συμμετοχή στην απεργία, στην προηγούμενη είχαμε 30% περίπου συμμετοχή, τώρα είναι πάνω από 80%. Μάλλον έχει αρχίσει και κατανοεί ο κόσμος ότι δεν είναι ιδεολογικό το θέμα, αν κάποιος ψήφισε ΠΑΣΟΚ, αλλά ότι τον ακουμπάνε τα μέτρα, ότι μπαίνει θέμα επιβίωσης. Αρχίζει ο κόσμος και διαφοροποιείται και δεν έχει περιθώρια ανοχής όσον αφορά στον οικονομικό τομέα.
Θα πρέπει αύριο κιόλας το συνδικαλιστικό κίνημα είτε σε κεντρικό είτε σε πρωτοβάθμια να αρχίσει να προβληματίζεται για το μέλλον των κινητοποιήσεων. Δεν είναι μόνο μία απεργία 24ωρη η προοπτική του εργατικού κινήματος».
Γιώργος Μιχαηλίδης, εργαζόμενος στο δήμο Ν. Ηράκλειου
«Καταρχήν είμαστε συμβασιούχοι μίας ημέρας. Είμαστε αποσπασμένοι από τον ΟΠΑΠ στη Γενική Γραμματεία Αθλητισμού. Δεν μας παρέχονται θεμελιώδη εργασιακά δικαιώματα, όπως άδειας ανατροφής τέκνου, επιδόματα που δικαιούνται και παίρνουν άλλοι συνάδελφοι μας.
Επιτέλους την κρίση ήρθε η ώρα να την πληρώσουν οι έχοντες και κατέχοντες και όχι εμείς, να μην είμαστε την επόμενη ημέρα εμείς στο δρόμο και κάποιοι άλλοι να καρπώνονται τα κέρδη. Αυτή τη στιγμή είμαστε δύο μήνες απλήρωτοι. Από τη στιγμή που χτυπάμε την κάρτα μας, θεωρούμαστε εργαζόμενοι μέχρι την ώρα που θα φύγουμε και μετά θεωρούμαστε απολυμένοι μέχρι την επόμενη ημέρα.
Βάσια Χριστοδουλιά, συμβασιούχος στη Γενική Γραμματεία Αθλητισμού
«Αν γίνει ανάκληση κι άλλης άδειας ασφαλιστικής εταιρίας, πέρα από τους υπαλλήλους που θα μείνουμε χωρίς δουλειά, διακυβεύονται συμφέροντα ασφαλισμένων. Αν αύριο η επιτροπή εποπτείας πάρει απόφαση και κλείσει την εταιρία που είναι πολύ πιθανό, δε νομίζω ότι θα υπάρξει κανένας υπουργός που θα σκύψει στο δικό μας πρόβλημα.
Χτες ήμασταν όλοι στο Μέγαρο Μουσικής που ήταν η ετήσια εκδήλωση της Ενωσης Ασφαλιστικών Εταιριών, των εργοδοτών δηλαδή και θα συνεχίσουμε τον αγώνα. Είναι κρίμα και άδικο τέτοια εποχή να γίνουν κι άλλες απολύσεις. Είδαμε τι προβλήματα δημιουργήθηκαν όταν έκλεισε η Ασπίς Πρόνοια και οι άλλες πέντε ασφαλιστικές».
Κατερίνα Βεκράκου, εργαζόμενη στην ασφαλιστική εταιρίας Commercial Value
«Το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο το έκαναν ανώνυμη εταιρία το 2002, το έβαλαν στο χρηματιστήριο, έχασε το πλειοψηφικό πακέτο το δημόσιο και αυτή τη στιγμή έχει υπό τον έλεγχό του το 45% εμμέσως, δηλαδή έχει 35% το δημόσιο και 10% ο ΕΛΤΑ. Το μάνατζμεντ ορίζεται από την αγορά. Πολλά εξαρτώνται από τη συμπεριφορά του συνδικάτου στο χώρο κι αν οι εργαζόμενοι παλεύουν για να τηρηθεί ο Γενικός Κανονισμός Προσωπικού, να τηρηθεί η γενική κατεύθυνση για τον κοινωνικό ρόλο και το δημόσιο έλεγχο. Η προσπάθεια που εμείς αντιλαμβανόμαστε είναι η ιδιωτικοποίηση του Ταμιευτηρίου ακόμα περισσότερο και κάποια στιγμή να περάσει.