«Πώς είναι δυνατόν, όπως εκτιμά μια πρόσφατη έκθεση του ΟΗΕ, το πλουσιότερο 2% του παγκόσμιου ενήλικου πληθυσμού να κατέχει πάνω από 50% του παγκόσμιου πλούτου, ενώ το φτωχότερο 50% κατέχει μόλις το 1%; Πώς μπορεί κανείς να κατανοήσει το κεφάλαιο χωρίς «Το Κεφάλαιο» του Μαρξ;»

Το ρητορικό αυτό ερώτημα δεν ανήκει στην Εργατική Αλληλεγγύη αλλά στους...Φαϊνάνσιαλ Τάϊμς της 28 Δεκέμβρη 2006. Ο αρθρογράφος αναφέρει αποσπάσματα από τις πρόσφατες βιογραφίες του Μαρξ από τον Francis Wheen και από τον Jacques Attali για να συμπεράνει ότι υπάρχει χωρίς αμφιβολία αναζωπύρωση του ενδιαφέροντος για τις ιδέες του Μαρξ.

Αυτό είναι ένα μόνο δείγμα για το πόσο αισθητή έχει γίνει η νέα ριζοσπαστικοποίηση που τροφοδοτεί την ανάκαμψη της Αριστεράς διεθνώς. Το 2006 έκλεισε μια πενταετία που σημαδεύτηκε από τέτοια μηνύματα. Η Γένοβα το 2001, οι προεδρικές εκλογές της Γαλλίας το 2002 με το 10% για τους δυο υποψήφιους της τροτσκιστικής αριστεράς, οι εκλογικές επιτυχίες του Μπλοκ της Αριστεράς στην Πορτογαλία και του Respect στην Αγγλία και βέβαια το άλμα φέτος στην Ολλανδία από το 6% στο 16% -όλα καταγράφουν την ίδια εικόνα. Και στην Ελλάδα;

Τα Νέα στις παραμονές των Χριστουγέννων (22/12) έδωσαν μια σελίδα στον Γεράσιμο Μοσχονά για να διαπιστώσει την «ανασύνθεση της ριζοσπαστικής αριστεράς». Οπως γράφει: «η Αριστερά της Αριστεράς επιστρέφει για πρώτη φορά από το 1989 ως μια δύναμη αξιώσεων στην ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή».

Είναι σαφές ότι το μήνυμα έχει αρχίσει να φτάνει και εδώ παρά τις αδυναμίες των ηγεσιών της παραδοσιακής αριστεράς. Και είναι επίσης σαφές ότι η ατμομηχανή αυτής της εξέλιξης είναι η «αριστερά της αριστεράς», τα πιο ριζοσπαστικά και ανοιχτά αντικαπιταλιστικά τμήματά της. Στη χρονιά που μόλις έκλεισε, αυτά τα κομάτια ήταν οι αδιαμφισβήτητοι πρωταγωνιστές στο κύμα των φοιτητικών καταλήψεων που έκανε τον Καραμανλή και τους υπουργούς του να μιλάνε για πρόωρες εκλογές. Ολοι οι σχολιαστές και οι πολιτικοί «καζαμίες» του 2007 συνδέουν το θέμα των εκλογών με την ένταση των κινητοποιήσεων στην Παιδεία.

Ολα αυτά δεν σημαίνουν ότι η ανάδειξη μιας νέας ριζοσπαστικής αριστεράς θα είναι αυτόματη. Τα λάθη της παλιάς αριστεράς είναι η καλύτερη προειδοποίηση ενάντια σε κάθε επανάπαυση. Αλλά, αυτό δεν πρέπει να μας κάνει να χάνουμε από τα μάτια μας τις δυνατότητες που ανοίγονται μπροστά μας στη νέα χρονιά. Στο χέρι μας είναι να την κάνουμε χρονιά της νέας Αριστεράς.